Επιθυμίες, «βούληση» και €uroπαϊκά «εκσυγχρονιστικά και ρεαλιστικά» Μανουάλια.

Προσπαθώ να βρώ ορθολογικά εσωτερικά δεδομένα, τάσεις και στοιχεία (πέρα από «επιθυμίες» και «βουλήσεις») που να με οδηγούν στο συμπέρασμα πως η Ελλάδα μεσοπρόθεσμα θα παραμείνει στην €uroζώνη. Δεν βρίσκω.

Η «επιθυμία» και η «βούληση» (ιδιαίτερα των αυτοπροβαλλόμενων ως «ρεαλιστών») οδεύει προς σύγκρουση με τον γρανιτένιο τοίχο της πραγματικότητας. Όπως έχω γράψει παλαιότεραο «ιδεαλιστικός ελλαδο€uroπαϊσμός» αποτελεί την παρωδιακή αντιστροφή του «ρεαλιστικού ελλαδο€uroπαϊσμού». Αναμένουμε με στωικότητα τα αποτέλεσματα της σύμπραξης τους.

Όταν το πάθος για την «Ευρώπη», δηλαδή για το €uro, δεν μετατρέπεται σε λογική, κριτική ικανότητα, συγκεκριμένες προτάσεις και λύσεις και κυρίως, σε ολοκληρωμένο σχέδιο, τότε το πάθος αυτό εκφυλίζεται σε φονταμενταλισμό, δαιμονοληψία και οπισθοδρόμηση σε συνθήκες προπολιτικές (εξ'ου και οι συζητήσεις διεξάγονται με όρους θεολογικούς ή στην ακραία τους μορφή, με όρους μισαλλοδοξίας). Τα υπόλοιπα είναι ενδο/διακομματικές κραυγές απόκρυψης της ανεπάρκειας, των ευθυνών και της παρακμής.

Βέβαια, σχέδιο δεν είχαν ποτέ. Γι'αυτό φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Ο αυτόματος πιλότος, υπό την συνοδεία ευχολογίων και €uroπαϊκών μανουαλίων, συνεχίζεται.

€uroπαϊκό «εκσυγχρονιστικό και ρεαλιστικό» Μανουάλι