Εισαγωγή
Θα αναφερθώ σε επόμενο σημείωμα στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, στην «συμφωνία» ή αλλιώς στην πλήρη οπισθοχώρηση-συνθηκολόγηση και όλα τα παρεπόμενα των τελευταίων δύο εβδομάδων που συνόδευσαν το δημοψήφισμα (μπορείτε να κρίνετε κατά πόσο ήταν ορθές οι εκτιμήσεις μου γι'αυτό). Πριν από αυτά όμως, θέλω σε αυτό το σημείωμα να συμπυκνώσω ορισμένες σκέψεις τις οποίες έχω εκφράσει κατ'επανάληψη στο παρελθόν, ακριβώς επειδή γίνεται προσπάθεια να μετατραπούμε σε μετανεωτερικούς επαρχιώτες δουλοπάροικους. Αγνοώ λοιπόν όσες και όσους προσπαθούν να εθνικοποιήσουν όλες τις ευρωπαϊκές εξελίξεις επιδιώκοντας να κατασκευάσουν υπο-ευρωπαίους/υπανθρώπους Έλληνες (subhumans that suppose to sacrifice anything όπως ορθά παρατήρησε ο Emmanuel Todd) και προσπαθώ να δω τα πράγματα από μια μακροϊστορική ευρωπαϊκή σκοπιά.
Η Μεσόγειος, τόσο οι βόρειες όσο και οι νότιες ακτές της, ήταν κάποτε το ευρωπαϊκό Κέντρο και ο Δούναβης και ο Ρήνος τα όρια, το αυτοκρατορικό ρωμαϊκό limes, τα «σύνορα» ανάμεσα στον -τότε- ανεπτυγμένο και πολιτισμένο εμπορικά, πολιτικά, νομικά και ηθικά κόσμο ο οποίος υπήρχε στο Νότο των δύο ποταμών, και στον κόσμο της «βαρβαρότητας» που υπήρχε πέραν του Δούναβη και του Ρήνου. Στις μέρες μας, οι σχέσεις έχουν πλήρως αντιστραφεί. Ο Ρήνος (και ο Βορράς) είναι το Κέντρο (Βρυξέλλες, Στρασβούργο και Φραγκφούρτη) και η Μεσόγειος το «όριο», η «γραμμή ασφαλείας» μιας κάποιας «Ευρώπης». Η Μεσόγειος, η μήτρα των μεγάλων πολιτισμών και θρησκειών, μετατράπηκε σε μια στείρα και νεκρή -κυριολεκτικά και συμβολικά- θάλασσα, σε μια απέραντη «αμυντική γραμμή» την οποία κατοικούν, στις βόρειες ακτές της, διάφοροι αντιπαραγωγικοί μελαχρινοί τεμπέληδες και ανορθολογικοί ημιβάρβαροι, οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προς το πολιτισμένο Κέντρο, πληρώνοντας tribute και προστατεύοντας από τις ορδές των κυρίως ειπείν «βαρβάρων» -αν όχι «άγριων»-, τους externus hostis που κατοικούν στις νότιες ακτές της Μεσογείου.
Τα δε «Βαλκάνια», πλήρως διασπασμένα, από εκεί που ήταν ο σύνδεσμος ανάμεσα σε Μαύρη Θάλασσα, Ανατολική Μεσόγειο και Αδριατική, Κεντρική Ευρώπη και Ανατολία, μετατράπηκαν σε ένα ακατάπαυστο πεδίο σύγκρουσης -battlefield- και επίλυσης διαφορών των ισχυρών. Σκεφτείτε πόσο κατεστραμμένες και δυσλειτουργικές είναι οι σχέσεις των -περισσότερων- χωρών που διατρέχει ο Δούναβης και συγκρίνετε τες με τις σχέσεις των χωρών που διατρέχει ο Ρήνος. Εάν οι σχέσεις της Ευρώπης του Ρήνου (η οποία αποτελεί την καρδιά της Ε.Ε), ήταν ανάλογες ή αντίστοιχες, με τις σχέσεις της Ευρώπης του Δούναβη, πολύ απλά, δεν θα υπήρχε Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ωστόσο, το Κέντρο πλέον δεν βρίσκεται στις Βρυξέλλες και τον Ρήνο (εξ ου και η μετάλλαξη της Ε.Ε). Το κέντρο βάρους σταδιακά μετακινείται μεταξύ Βερολίνου, Βαλτικής και κεντροανατολικής Ευρώπης. Παρατηρήστε το κάτωθι εξαιρετικό απόσπασμα:
Σκεφτείτε ακόμα πως από τις πέντε ή έξι θάλασσες της ευρωπαϊκής ηπείρουμονάχα οι δύο είναι λειτουργικές. Η Βαλτική και η Βόρεια Θάλασσα.
Το ισοζύγιο ανάμεσα σε βορειοηπειρωτική και νοτιοδυτική Ευρώπηάλλαξε, ο ΓαλλοΓερμανικός άξονας έγινε αφόρητα ετεροβαρής και το «όραμα» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σχεδόν ξεψύχησε, μόλις έγιναν μέλη της Ε.Ε οι σκανδιναβικές χώρες και οι χώρες της Βαλτικής. Εάν η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της €uroζώνης, δηλαδή εάν ολοκληρωνόταν το πλάνο ακρωτηριασμός μολυσμένου μέλους (αυτό είμαστε εμείς), καυτηριασμός προς αποφυγή επέκτασης της μολύνσεως και εμβάθυνση-ένωση, το μεγαλύτερο μέρος μιας ευρωπαϊκής περιοχής (οι ρωμαιοκαθολικές λατινογενείς χώρες ή οι χώρες της δυτικής Μεσογείου) θα οδηγούνταν σε μόνιμη ανισοβαρή συνθήκη με ένα άλλο μέρος της ευρωπαϊκής περιοχής (τόξο Κεντρικής, Βαλτικής και Βόρειας Ευρώπης).
Κανένας πόλεμος ανάμεσα σε «αριστερά και δεξιά» δεν υπάρχει (αυτό είναι πασιφανές όσο και εάν προσπάθησαν ορισμένοι να προσδώσουν στην ρηγμάτωση Νότου-Βορρά ιδεολογική «αριστερή» επικάλυψη). Αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται είναι η επαναφορά μιας μακροϊστορικής ή «πολιτισμικής» διαμάχης με εντελώς νέα χαρακτηριστικά. Περιγράφοντας το με περισσότερο ρεαλιστικούς όρους: Το ισοζύγιο ισχύος μεταξύ περιοχών είναι η βάση και όχι τα σπρέντς και όλες αυτές οι χρηματιστηριακό-αγοραίες σαχλαμάρες οι οποίες είναι επιφαινόμενα αυτής της ετεροβαρούς σχέσης ανάμεσα στη δυτική Ευρώπη κάτωθεν και δυτικά του Ρήνου (με θαλάσσιο θεμέλιο τη δυτική Μεσόγειο) και την βόρεια Ευρώπη άνωθεν και ανατολικά του Ρήνου (με θαλάσσιο θεμέλιο την Βαλτική και εν μέρει τη Βόρεια Θάλασσα).
Στην Ελλάδα εσωτερικεύθηκε -με νεοαποικιακούς όρους- όλη η πίεση, ένταση και ρηγμάτωση που προκύπτει από αυτην την (αν)ισορροπία (οι δομικές ενδογενείς αδυναμίες της χώρας ενισχύουν τις επιπτώσεις αυτής της εξωγενούς ανισορροπίας-πίεσης). Εάν η Ελλάδα αποχωρούσε από την €uroζώνη όλη αυτή η πίεση θα εσωτερικευόταν στην Ιταλία αποκτώντας μόνιμα χαρακτηριστικά (τα οποία μάλλον θα οδηγούσαν σε διεύρυνση του χάσματος Ιταλικού Βορρά και Νότου).
Το Drang nach Osten ή η Οstpolitik, γενικότερα το άνοιγμα προς την Ανατολή (και τον Βορρά) γίνεται εις βάρος των μεσογειακών περιοχών ή του Νότου και ο παράλληλος μετασχηματισμός της οικονομικής ισχύος της Γερμανίαςσε πολιτική τέτοια μέσω μιας Ορντολιμπεραλιστικής€uroζώνης οδηγεί στην μετακίνηση του κεντροβαρικού άξονα από τις Βρυξέλλες και την Ε.Ε προς το τόξο Κεντρικής, Βαλτικής και Βόρειας Ευρώπης. Με απλά λόγια οδηγούμαστε σε ένα μείγμα νέοΧανσεατικής Ένωσης ή (ΟλλανδοΒαλτικών νέοΙεροΣύμμαχων) και Μεσευρώπης.
Σύντομη μακροϊστορική προσέγγιση
Η Μεσόγειος, τόσο οι βόρειες όσο και οι νότιες ακτές της, ήταν κάποτε το ευρωπαϊκό Κέντρο και ο Δούναβης και ο Ρήνος τα όρια, το αυτοκρατορικό ρωμαϊκό limes, τα «σύνορα» ανάμεσα στον -τότε- ανεπτυγμένο και πολιτισμένο εμπορικά, πολιτικά, νομικά και ηθικά κόσμο ο οποίος υπήρχε στο Νότο των δύο ποταμών, και στον κόσμο της «βαρβαρότητας» που υπήρχε πέραν του Δούναβη και του Ρήνου. Στις μέρες μας, οι σχέσεις έχουν πλήρως αντιστραφεί. Ο Ρήνος (και ο Βορράς) είναι το Κέντρο (Βρυξέλλες, Στρασβούργο και Φραγκφούρτη) και η Μεσόγειος το «όριο», η «γραμμή ασφαλείας» μιας κάποιας «Ευρώπης». Η Μεσόγειος, η μήτρα των μεγάλων πολιτισμών και θρησκειών, μετατράπηκε σε μια στείρα και νεκρή -κυριολεκτικά και συμβολικά- θάλασσα, σε μια απέραντη «αμυντική γραμμή» την οποία κατοικούν, στις βόρειες ακτές της, διάφοροι αντιπαραγωγικοί μελαχρινοί τεμπέληδες και ανορθολογικοί ημιβάρβαροι, οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προς το πολιτισμένο Κέντρο, πληρώνοντας tribute και προστατεύοντας από τις ορδές των κυρίως ειπείν «βαρβάρων» -αν όχι «άγριων»-, τους externus hostis που κατοικούν στις νότιες ακτές της Μεσογείου.
Τα δε «Βαλκάνια», πλήρως διασπασμένα, από εκεί που ήταν ο σύνδεσμος ανάμεσα σε Μαύρη Θάλασσα, Ανατολική Μεσόγειο και Αδριατική, Κεντρική Ευρώπη και Ανατολία, μετατράπηκαν σε ένα ακατάπαυστο πεδίο σύγκρουσης -battlefield- και επίλυσης διαφορών των ισχυρών. Σκεφτείτε πόσο κατεστραμμένες και δυσλειτουργικές είναι οι σχέσεις των -περισσότερων- χωρών που διατρέχει ο Δούναβης και συγκρίνετε τες με τις σχέσεις των χωρών που διατρέχει ο Ρήνος. Εάν οι σχέσεις της Ευρώπης του Ρήνου (η οποία αποτελεί την καρδιά της Ε.Ε), ήταν ανάλογες ή αντίστοιχες, με τις σχέσεις της Ευρώπης του Δούναβη, πολύ απλά, δεν θα υπήρχε Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ωστόσο, το Κέντρο πλέον δεν βρίσκεται στις Βρυξέλλες και τον Ρήνο (εξ ου και η μετάλλαξη της Ε.Ε). Το κέντρο βάρους σταδιακά μετακινείται μεταξύ Βερολίνου, Βαλτικής και κεντροανατολικής Ευρώπης. Παρατηρήστε το κάτωθι εξαιρετικό απόσπασμα:
Σε έναν πρόσφατο διάλογο «ευρωπαίων διανοούμενων» (sic) για την «Ευρώπη», στο ερώτημα πως θα μπορούσε να ολοκληρωθεί η εικόνα της Ευρώπης προς Νότον, η απάντηση, ή μάλλον η διαπίστωση από τις απαντήσεις είναι, απλώς, ότι δεν υπάρχει κανένας Νότος για την σημερινή «ευρωπαϊκή» αυτοσυνείδηση. Η Μεσόγειος αποτελεί απλώς κάποιο «νότιο σύνορο της Ευρώπης» (ρόλος που της ανετέθη ακριβώς λίγο πρίν από το Συνέδριο της Βιέννης...)... Στην πολύ κρίσιμη ερώτηση του συντονιστού της συζητήσεως (που είναι Ιταλός...), αν η πορεία των ανατολικοευρωπαϊκών κρατών προς την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» αντί για την κατεύθυνση προς την δυτική Ευρώπη, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Ένωση, λάβει την κατεύθυνση εις βάρος του Νότου, ο πολωνοεβραίος ιστορικός και πολιτικός B. Geremek είπε ότι το βασικό ήταν να γίνει το Ζλότυ μετατρέψιμο νόμισμα, ώστε να «μπει» η Πολωνία στην «Ευρώπη» - πράγμα που έγινε. Από εκεί και πέρα, «ελπίζει» ότι δεν θα λάβουν τα πράγματα τέτοιαν τροπή. (19/11/2014)
Σκεφτείτε ακόμα πως από τις πέντε ή έξι θάλασσες της ευρωπαϊκής ηπείρουμονάχα οι δύο είναι λειτουργικές. Η Βαλτική και η Βόρεια Θάλασσα.
Το ισοζύγιο ανάμεσα σε βορειοηπειρωτική και νοτιοδυτική Ευρώπηάλλαξε, ο ΓαλλοΓερμανικός άξονας έγινε αφόρητα ετεροβαρής και το «όραμα» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σχεδόν ξεψύχησε, μόλις έγιναν μέλη της Ε.Ε οι σκανδιναβικές χώρες και οι χώρες της Βαλτικής. Εάν η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της €uroζώνης, δηλαδή εάν ολοκληρωνόταν το πλάνο ακρωτηριασμός μολυσμένου μέλους (αυτό είμαστε εμείς), καυτηριασμός προς αποφυγή επέκτασης της μολύνσεως και εμβάθυνση-ένωση, το μεγαλύτερο μέρος μιας ευρωπαϊκής περιοχής (οι ρωμαιοκαθολικές λατινογενείς χώρες ή οι χώρες της δυτικής Μεσογείου) θα οδηγούνταν σε μόνιμη ανισοβαρή συνθήκη με ένα άλλο μέρος της ευρωπαϊκής περιοχής (τόξο Κεντρικής, Βαλτικής και Βόρειας Ευρώπης).
Το αξιοσημείωτο, όμως, που ταυτόχρονα δείχνει ότι η σημερινή «Ευρώπη» δεν αποτελεί όργανο ενιαίας βουλήσεως προς διαμόρφωση πολιτικής, είναι κάτι άλλο: παρατηρούμε βάσει των κοινοτικών μηχανισμών να έχουν λόγο στα βαλκανικά προβλήματα οι Δανοί, οι Βέλγοι, και οι Ολλανδοί, δεν είδαμε όμως ως τώρα να έχουν λόγο οι Ιταλοί, για τους οποίους τα Βαλκάνια αποτελούν γεωφυσικώς και ιστορικώς τον «ζωτικό» τους χώρο. Οι διαφορές συνεπώς μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου συνεχίζουν να υφίστανται σαν ιστορικές σημασίες. Η «Ευρώπη» της Montanunion μπορεί να σημαίνει μια οικονομική κοινοπραξία αλλά καμμιά ιστορική σύνθεση (12/3/2014και 9/6/2014)... Αφού ή Μεταρρύθμιση έπεκράτησε, αρχίζει ένα είδος άγώνα δρόμου μεταξύ τών δυό τμημάτων τού δυτικού Χριστιανισμού -αρχής γενομένης μέ τούς Ολλανδούς πού κυνηγάνε τους Πορτογάλους στις άποικίες-, ό όποίος κρατάει ώς σήμερα καί που μέ τήν άνάπτυξη τής τεχνολογίας προσλαμβάνει το προσωπείον τής «προόδου». Καί όταν λέμε ώς σήμερα, τό έννοούμε κυριολεκτικώς (5/6/2014)...
Κανένας πόλεμος ανάμεσα σε «αριστερά και δεξιά» δεν υπάρχει (αυτό είναι πασιφανές όσο και εάν προσπάθησαν ορισμένοι να προσδώσουν στην ρηγμάτωση Νότου-Βορρά ιδεολογική «αριστερή» επικάλυψη). Αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται είναι η επαναφορά μιας μακροϊστορικής ή «πολιτισμικής» διαμάχης με εντελώς νέα χαρακτηριστικά. Περιγράφοντας το με περισσότερο ρεαλιστικούς όρους: Το ισοζύγιο ισχύος μεταξύ περιοχών είναι η βάση και όχι τα σπρέντς και όλες αυτές οι χρηματιστηριακό-αγοραίες σαχλαμάρες οι οποίες είναι επιφαινόμενα αυτής της ετεροβαρούς σχέσης ανάμεσα στη δυτική Ευρώπη κάτωθεν και δυτικά του Ρήνου (με θαλάσσιο θεμέλιο τη δυτική Μεσόγειο) και την βόρεια Ευρώπη άνωθεν και ανατολικά του Ρήνου (με θαλάσσιο θεμέλιο την Βαλτική και εν μέρει τη Βόρεια Θάλασσα).
Στην Ελλάδα εσωτερικεύθηκε -με νεοαποικιακούς όρους- όλη η πίεση, ένταση και ρηγμάτωση που προκύπτει από αυτην την (αν)ισορροπία (οι δομικές ενδογενείς αδυναμίες της χώρας ενισχύουν τις επιπτώσεις αυτής της εξωγενούς ανισορροπίας-πίεσης). Εάν η Ελλάδα αποχωρούσε από την €uroζώνη όλη αυτή η πίεση θα εσωτερικευόταν στην Ιταλία αποκτώντας μόνιμα χαρακτηριστικά (τα οποία μάλλον θα οδηγούσαν σε διεύρυνση του χάσματος Ιταλικού Βορρά και Νότου).
Το Drang nach Osten ή η Οstpolitik, γενικότερα το άνοιγμα προς την Ανατολή (και τον Βορρά) γίνεται εις βάρος των μεσογειακών περιοχών ή του Νότου και ο παράλληλος μετασχηματισμός της οικονομικής ισχύος της Γερμανίαςσε πολιτική τέτοια μέσω μιας Ορντολιμπεραλιστικής€uroζώνης οδηγεί στην μετακίνηση του κεντροβαρικού άξονα από τις Βρυξέλλες και την Ε.Ε προς το τόξο Κεντρικής, Βαλτικής και Βόρειας Ευρώπης. Με απλά λόγια οδηγούμαστε σε ένα μείγμα νέοΧανσεατικής Ένωσης ή (ΟλλανδοΒαλτικών νέοΙεροΣύμμαχων) και Μεσευρώπης.