Ελλαδικός «ευρωπαϊσμός» και αλλοίωση, χειραγωγηση και σύγχυση ταυτοτήτων μέσω τεχνητών διπολισμών και άρνησης της εθνικής διάστασης.

Το σημείωμα αυτό αφορά τα καθ'ημάς αλλά ταυτόχρονα αποτελεί προοίμιο ή εισαγωγή για μελέτη που θα ακολουθήσει και η οποία θα εξετάζει την ιστορία του φεντεραλιστικού κινήματος, τον ρόλο των εθνικών πολιτικών συστημάτων της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας και τις δύο κυρίαρχες τάσεις -την ομοσπονδιακή και την διακυβερνητική- στο ιστορικό της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Θα πρέπει να τονιστεί πως στην Ελλάδα κυριαρχούν ολοκληρωτικά οι ομοσπονδιακοί οπαδοί της υπερεθνικότητας. Αυτή η παρατήρηση είναι σημαντική (και η σημαντικότητα της θα γίνει περισσότερο ξεκάθαρη με την μελέτη που θα ακολουθήσει) καθώς ο ευρωπαϊσμός ταυτίζεται με συγκεκριμένες αντιλήψεις οι οποίες οδηγούν στο να προσλαμβάνονται απόψεις διακυβερνητικού χαρακτήρα ως ευρωσκεπτικισμός, ή σε ακραίες περιπτώσεις ακόμα και ως αντιευρωπαϊσμός και εθνολαϊκισμός. Κάτι τέτοιο έχει σημαντικές επιπτώσεις για τον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνει ο Έλληνας πολίτης γενικά την «Ευρώπη» καθώς δημιουργείται μια τεχνητή και ψευδής πόλωση ανάμεσα σε «ευρωπαϊσμό» και «αντιευρωπαϊσμό» η οποία στην πραγματικότητα είναι μια πόλωση ανάμεσα σε ομοσπονδιακούς οπαδούς της υπερεθνικότητας, οι οποίοι γίνεται προσπάθεια να ταυτιστούν με τον ευρωπαϊσμό εν γένει, και σε όλους τους υπόλοιπους, μη θετικά προσκείμενους στις ιδέες τους, οι οποίοι ταυτίζονται με τον αντιευρωπαϊσμό (ή όψιμα με το νέο ιδεολογικό κατασκεύασμα του απομονωτισμού. Το νέο κατασκευασμένο δίπολο το οποίο γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί ανάμεσα σε ευρωπαϊστές και απομονωτιστές ενδέχεται να αποκτήσει εθνικοδιχαστικό χαρακτήρα ιστορικών διαστάσεων που θα κάνει τα προηγούμενα δίπολα να ωχριούν μπροστά του. Μια τέτοια εξέλιξη θα πρέπει να αποφευχθεί).

Εάν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός πως η ομοσπονδιακότητα και η υπερεθνικότητα ταυτιζόμενη εσφαλμένα με τον ευρωπαϊσμό συνολικά, στο εσωτερικό της χώρας εκφράζεται από άτομα του ηθικού αναστήματος του «τα φάγαμε όλοι μαζί» και του «πάση θυσία στο €uro» ή από απολειφάδια του βαθέως διπολικού συστήματος και του κομματικού κράτους -και όχι απο αξιολογότατους ανθρώπους τους οποίους λίγοι γνωρίζουν- μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητό πόσο αυτονόητα και φυσιολογικά δημιουργούνται αντισυσπειρώσεις. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως στη χώρα μας ο ομοσπονδιακός υπερεθνικός λόγος κυριαρχεί σχεδόν απόλυτα και ηγεμονεύει επί κάθε τι «ευρωπαϊκού» στρεβλώνοντας όχι μονάχα ταυτότητες και την πραγματικότητα που αποτυπώνει η κάλπη στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και την πραγματικότητα η οποία επικρατεί σε ευρωπαικό επίπεδο.

Και η πραγματικότητα είναι η κάτωθι (Ευρωβαρόμετρο): το 39% των ερωτηθέντων αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως έχοντες αποκλειστικά εθνική ταυτότητα, το 51% ως έχοντες εθνική και ευρωπαϊκή ταυτότητα (με αυτή τη σειρά), το 6% ως έχοντες ευρωπαϊκή και εθνική ταυτότητα (με αυτή τη σειρά) και μόλις το 2% ως έχοντες αποκλειστικά ευρωπαϊκή ταυτότητα.


Το γεγονός πως στην Ελλάδα έχουμε δυσανάλογα πολλά άτομα που κινούνται μετάξυ του 6% και κυρίως του 2% (ή που έχουν «προχωρήσει» ακόμα παραπέρα αγγίζωντας τα θεϊκά και ουράνια ύψη μιας αποκλειστικά και μόνο αγγελικά πλασμένης «ανθρωπίνης» ταυτότητας - λες και όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν μια τέτοια) και τα οποία άτομα -αξιώνουν να- ηγεμονεύουν επί κάθε τι «ευρωπαϊκού», απόρρεει από την άθλια σχέση δημόσιας διοίκησης-πολιτών, την απέχθεια, τον εξευτελισμό ή το μίσος για την Ελλάδα ως κράτος (αποτυχημένο) και ως ταυτότητα, την αποτυχία των κομμάτων να παράγουν αυτόχθονο πνευματικό έργο, τον ανελέητο πολιτιστικό πόλεμο ο οποίος εξαπολύεται στο εσωτερικό της χώρας, την πνευματική αποικιοκρατία και τον πνευματικό γενιτσαρισμό, τον διανοητικό πιθηκισμό και επαρχιωτισμό που επικρατεί στη χώρα. Όλα τα προηγούμενα όμως έχουν να κάνουν με εμάς και την πολιτιστική μας σχιζοφρένεια, όχι με την «Ευρώπη».

Φυσικά πράγματα για μια χώρα όπου -σε επίπεδο ταυτότητας και όχι κομμάτων- επιδιώκεται το 8% να ταυτιστεί με τον «ευρωπαϊσμό» και το 82% με οποιοδήποτε «αντίπαλο στρατόπεδο» (ευρωσκεπτικισμός, αντιευρωπαϊσμός, εθνολαϊκισμός, απομονωτισμός). Τέτοιας κλίμακας και μεγέθους προσπάθειες αλλοίωσης, χειραγωγησης και σύγχυσης ταυτοτήτων (μέσω διπολισμών) προκύπτουν από την άρνηση της εθνικής διάστασης η οποία σταδιακά εκφυλίσθηκε σε εχθρότητα προς κάθε μορφή πνευματικής αυτοχθονίας, η οποία υποκαταστάθηκε από τον «αμερικανισμό» και τον «κοσμοπολιτισμό» παλαιότερα, τον «δυτικισμό» και τον «ευρωπαϊσμό» πιο πρόσφατα.


Υ.γ: Έτσι καταλήξαμε σε ιλαροτραγικές καταστάσεις. Από την μια μεριά κόμματα τα οποία επί δεκαετίες -υποτίθεται πως- αντιπροσώπευαν τα «εθνικά συμφέροντα», αποτελούσαν τομείς του κράτους, αφάνιζαν κάθε ίχνος κράτους δικαίου και χλεύαζαν τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες -μετατρέποντας σε κουρελόχαρτο το σύνταγμα- να πρεσβεύουν την κατάργηση του πελατειακού κράτους, να αυτοπροβάλλονται ως προασπιστές της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και να διακηρύσσουν την «υπέρβαση» του εθνικού κράτους και της κυριαρχίας (θεωρώντας τα προηγούμενα «παρωχημένα»), ενώ, από την άλλη μεριά, κόμματα που μέχρι πρότινος θεωρούσαν πως τα εθνικά συμφέροντα αποτελούν ένα «κονστρουκτιβιστικό δημιούργημα» (κατασκεύασμα), χαρακτηρίζονταν από μια μεταεθνικότητα -με ολίγη από κοσμοπολιτισμό- και δεν αναγνώριζαν καμία έννοια εθνικού συμφέροντος ως εξωτερίκευση του δημόσιου συμφέροντος -και κανέναν διαχωρισμό ανάμεσα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο- να μετατρέπονται σε προασπιστές της εθνικής κυριαρχίας και εκφραστές της Ελλάδας ως κυρίαρχου κράτους.