Για τα πλανητικά αυτονόητα μας ή την παγκόσμια άγνοια μας ως πρόκληση - II ή περί Ο.Η.Ε και ένα συμπλήρωμα περί ελλαδικού «ευρωπαϊσμού».

Η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που χρειάζεται ο πλανήτης δεν είναι διάφορα θεολογικά που προπαγανδίζουν ηθικο-οικονομιστές εντός της ΕυρωΑτλαντικής δομής, αλλά η προάσπιση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και η μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Προτεραιότητα αποτελεί να γίνουν μόνιμα μέλη του η Βραζιλία και η Ινδία (οι δύο αυτές χώρες έχουν κινήσει διαδικασίες προς αυτή την κατεύθυνση). Μάλιστα έχουν υπάρξει προτάσεις για την συμμετοχή της Νιγηρίας, της Ινδονησίας, ακόμα και της Τουρκίας (στο συγκεκριμένο ζήτημα ο Erdoğan τα έκανε μπάχαλο, μην ανησυχείτε).

Όπως έχω γράψει και παλαιότερα η αφρικανική ήπειρος (περίπου 1,1 δις άνθρωποι) και ο μουσουλμανικός κόσμος (περίπου 1,6 δις άνθρωποι), ο λατινοαμερικανικός κόσμος (περίπου 600 εκ. άνθρωποι) και η ινδική υποήπειρος (περίπου 1,3 δις άνθρωποι), συνολικά περίπου 4,6 δις άνθρωποι, δηλαδή πάνω από τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας, δεν έχουν καμία εκπροσώπηση ως μόνιμα μέλη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε.

Οι προηγούμενες προτάσεις είναι εντυπωσιακές. Ακόμα πιο εντυπωσιακή όμως είναι η πρόταση-προβληματισμός εάν και κατά πόσο θα πρέπει η Ε.Ε να αποκτήσει μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε, αντικαθιστώντας αυτές της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, οι οποίες θα χάσουν τις μόνιμες θέσεις τους (εδώ σε θέλω μάστορα της γιουροπίαν ιντεγκρεϊσιον, aka, ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης).

Στις παρακάτω έξη χώρες κατοικεί περίπου ο μισός πληθυσμός του πλανήτη (Κίνα, Ινδία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ινδονησία, Βραζιλία και Πακιστάν), ή διαφορετικά, περισσότεροι άνθρωποι κατοικούν στην περιοχή της ΝοτιοΑνατολικής Ασίας και σε μέρος της Ασίας του Ειρηνικού από ότι στον υπόλοιπο πλανήτη.



Ποιοι υποβαθμίζουν, υποδαυλίζουν και προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν τον κανονιστικό ρόλο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών προκειμένου να διευκολυνθεί η δράση τους εκτός αυτού του περιοριστικού -για τις ηγεμονικές αξιώσεις τους- πεδίου είναι γνωστό. Η έσχατη γραμμή άμυνας της νομιμότητας και της λογοδοσίας εκλεγμένωναξιωματούχων σε παγκόσμιο επίπεδο απέναντι σε μη εκλεγμένουςαξιωματούχους οι οποίοι δεν λογοδοτούν, είναι η προάσπιση του Οργανισμού Ενωμένων Εθνών. Κάθε υποβάθμιση του Οργανισμού είναι μια νίκη ηγεμονικών, ολιγαρχικών και νεοδυναστικών τάσεων.

«Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η δικαιοσύνη και όχι η ηγεμονία, θα επικρατήσει στον κόσμο»

Οι υπερεθνικές (supranational) οικονομικές και δικαιικές δυνάμεις και δομές που κυριαρχούν, σε αντίθεση με τις διακυβερνητικές (intergovernmental), όχι μονάχα δεν λύνουν, αλλά υποσκάπτουν προβλήματα αντιπροσώπευσης, κυριαρχίας και – εν τέλει – νομιμοποίησης. Η νομιμοποιητική αρχή εκφράζεται μέσω των εθνικών κυβερνήσεων και έχει εθνικό και λαϊκό χαρακτήρα, ότι και αν σας λένε οι οπαδοί ενός νεοδιαμορφούμενου «προοδευτικού» νεοδυναστισμού. Η Sui Generis κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να παραμείνει στο εσωτερικό της.

Μην εμπιστεύεστε διάφορους εκφραστές του ελλαδικού «ευρωπαϊσμού» οι οποίοι προσπαθούν να σας πείσουν πως τα «έθνη» και η «κυριαρχία» είναι ξεπερασμένα ζητήματα και πως τα «συμφέροντα» και τα «εθνικά πολιτικά συστήματα» δεν διαδραματίζουν κανένα ρόλο και οι οποίοι διεξάγουν συνεχή και λυσσαλέο πολιτιστικό πόλεμο εντός της χώρας, σε αντίθεση με πάρα πολλούς οι οποίοι παλεύουν για την προστασία της πολιτιστικής τους ταυτότητας και ετερότητας και την διατήρηση της πολιτικής του κυριαρχίας (ο ελλαδικός ευρωπαϊσμός είναι από τους πλέον προωθημένους σε τέτοιου είδους ζητήματα και χρησιμοποιεί την «Ευρώπη» για δικούς του σκοπούς). Κανένας ή ελάχιστοι στην Ελλάδα του ελλαδικού «ευρωπαϊσμού» δεν θα σας ενημερώσουν για τα ρήγματα και τις εσωτερικές διασπάσεις που υπάρχουν στο ομοσπονδιακό, φιλοευρωπαϊκό στρατόπεδο και ευρωσκεπτικιστικό στρατόπεδο (επίσης αποσιωπάται εντέχνως η ύπαρξη φιλοευρωπαϊκής ευρωσκεπτικιστικής τάσης κατά την προσπάθεια ταύτισης ευρωσκεπτικισμού και ακροδεξιάς). Θα εξετάσω αναλυτικά σε επόμενο σημείωμα γιατί ο ελλαδικός «ευρωπαϊσμός» έχει αυτόν τον -μη κυρίαρχο, επαρχιωτικό και περιθωριακό- χαρακτήρα.

Οι εκπρόσωποι του ελλαδικού «ευρωπαϊσμού» ασχολούνται με φωτογραφίες και σημαιάκια της Ε.Ε, με φρασεολογίες του τύπου «μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή» και «πάση θυσία στο €υρώ», με γενικολογίες περί «παγκοσμιοποίησης» και με άρθρα που μιλάνε για τον «διαφωτισμό». Αν θέλουμε όμως να είμαστε σοβαροί και να μην κινούμαστε μεταξύ γραφικότητας και φαιδρότητας, γράφοντας κενο/αερολογίες, θα πρέπει να τους αγνοήσουμε και να ασχοληθούμε με την μελέτη της ιστορίας του ευρωπαϊκού φεντεραλιστικού κινήματος -το οποίο γεννήθηκε στο μεσοπόλεμο-, τις μετέπειτα εσωτερικές του διασπάσεις και την μετεξέλιξη, ή καλύτερα αλλοίωση, του χαρακτήρα του σε μηχανισμό της ΕυρωΑτλαντικής δομής (όπως επίσης με την παρακμή και συναρμογή σοσιαλδημοκρατίας και χριστιανοδημοκρατίας και ορντολιμπεραλισμού). Θα πρέπει να ασχοληθούμε εξονυχιστικά με την έννοια της υπερεθνικότητας (supranationalism), τις εσωτερικές αντιφάσεις της και τον προβληματισμό κατά πόσο η αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση και το κράτος/κανόνας δικαίου (rule of law) μπορούν να συμβαδίζουν με τις υπερεθνικές δομές (και εάν σχετίζονται με το περίφημο «δημοκρατικό έλλειμμα»). Θα πρέπει να ασχοληθούμε με τον ρόλο που διαδραματίζουν τα εθνικά πολιτικά συστήματα και τα συμφέροντα του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και της Γερμανίας και, κυρίως, με τις διαφορές ανάμεσα σε ομοσπονδιακούς και διακυβερνητικούς.

Τα υπόλοιπα είναι για οπαδούς του Σ.Ρ, του Ν.Δ και της Σ.Τ. Ας τους αφήσουμε να βράσουν στο -μεταπρατικό- ζουμί τους και ας αντισταθούμε στην πνευματική οκνηρία, δαιμονοληψία και σύγχυση η οποία παράγει μεγάλες δόσεις αγλωσίας, αφωνίας, συνθηματολογίας και ηλιθιότητας (τα προηγούμενα είναι γενεσιουργός αιτία των ακραίων συμπεριφορών).

Χωρίς υπευθύνους και ενημερωμένους πολίτες, καμιά κοινωνία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κρίσεις, προκλήσεις και δυσκολίες. Ιδιαίτερα όταν την «αντιπροσωπεύουν» κόμματα του αυτόματου πιλότου, όπως τα ελλαδικά.

.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική