Why Erdoğan has changed in the eyes of the West και ένα σχόλιο για την Τουρκία με αφορμή το άρθρο.

Με αρκετά από όσα γράφει το άρθρο δεν συμφωνώ. Συμφωνώ όμως σε συγκεκριμένα σημεία τα οποία θεωρώ κομβικά. Όπως έχω γράψει και παλαιότερα, μέχρι πριν λίγα χρόνια, ο Orbán θεωρείτο «καλός» και «ελπίδα» για την «δημοκρατικοποίηση» της ΚέντροΑνατολικής Ευρώπης. Τώρα θεωρείται «κακός» από τους ίδιους που ισχυρίζονταν τα προηγούμενα. Μέχρι πριν λίγα χρόνια (περίπου μέχρι το 2011), το ίδιο συνέβαινε και με τον Erdoğan ο οποίος, επίσης, θεωρείτο «καλός» και «ελπίδα» για την «δημοκρατικοποίηση» του ισλαμικού κόσμου. Τώρα θεωρείται και αυτός «κακός» από τους ίδιους που ισχυρίζονταν τα προηγούμενα. Τα ίδια περίπου ίσχυαν αρχικά και για έναν από τους σπουδαιότερους ηγέτες παγκοσμίως. Τον Narendra Modi στην Ινδία. Όλοι οι προηγούμενοι μπορεί να είναι αυταρχικοί ηγέτες, «δικτάτορες» πάντως δεν είναι (ο Modi, μάλιστα έχει μεγαλύτερη αποδοχή στην νεολαία της Ινδίας από ότι έχουν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες -όπως η Merkel ή ο Hollande- στις δικές τους νεολαίες). Νομίζω πως είναι φανερό τι συμβαίνει.

Οι περισσότεροι χαιρόμαστε για την άνοδο του HDP, αλλά, πρώτον, δεν πρέπει να χάνουμε από τα μάτια μας την προηγουμενη κοινή στάση-τακτική σε ολόκληρο τον πλανήτη χάριν της τοπικής μας συμπάθειας, δεύτερον, να λησμονούμε πως ο Erdoğan είναι απλά η φυσική εξέλιξη και κορύφωση εσωτερικών διεργασιών που εκκινούν ήδη από τη δεκαετία του 1980, για τις οποίες λίγοι μιλάνε, και, τρίτον, πως το καθεστώς που διαμόρφωσε το τουρκικό κράτος δεν είναι αυτό του Erdoğan, αλλά αυτό του Κεμαλισμού, ο οποίος παρουσιάζεται πλέον καθαγιασμένος (και εντός του οποίου υπάρχουν εγκλωβισμένοι αλεβήδες). Όσο και εάν πολλοί στην Ε.Ε και στην Ελλάδα νοσταλγούν τον Κεμαλισμό, ο τελευταίος δεν πρόκειται να «επανέλθει». Όποιος έχει μάτια βλέπει.

Να το γράψω πιο απλά και πιο ξεκάθαρα, όσον αφορά τα καθ'ημάς:

Το ΕλλαδοΤουρκικό γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό ΝΑΤΟϊκό υποκείμενο υπό το ΒενιζελοΚεμαλικό consensus (συναίνεση) δεν πρόκειται να επανέλθει και η Ελλάδα θα πρέπει μετά από περίπου 90 χρόνια να αποκτήσει προσανατολισμό και στρατηγική (ο «βενιζελισμός» μας τέλειωσε).

Η Ελλάδα έχει εκτεθεί και έχει μείνει μετέωρη. Γι'αυτό μισήθηκε ο Erdoğan στην Ελλάδα. Γιατί φανέρωσε τη γύμνια και την ανυπαρξία της χώρας. Την αφωνία της. Τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Ας συνεχίσουν λοιπόν ορισμένοι στην Ελλάδα να χαριεντίζονται με τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, ας ασχοληθούν με την κατάντια, τα χάλια μας και την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας και ας πάψουν να κριτικάρουν αφ'υψηλού, ως άλλοι πλανητικοί δικαστές, όσα συμβαίνουν στην Τουρκία. Δεν χρειάζεται να πάρουν και άλλους στο λαιμό τους.

Και, τέλος πάντων, τον πρώτο λόγο για όσα συμβαίνουν στη γειτονική χώρα δεν τον έχω εγώ ή εσείς. Τον έχουν οι Τούρκοι πολίτες. Εάν είναι τόσο ασύμβατες οι εσωτερικές κοινωνικές καταστάσεις στην Τουρκία, ας τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του. Ότι και να συμβεί πάντως, ο Κεμαλισμός, ο οποίος επιβλήθηκε σε ολόκληρη την τουρκική κοινωνία για περίπου εννέα δεκαετίες, είναι ιστορικά και πολιτικά νεκρός. Όσες και όσοι πιστεύουν πως η Τουρκία, με μια αλλαγή ηγεσίας, θα επανέλθει στο ψυχροπολεμικό status, δηλαδή «θα ανήκει στη Δύση» όπως λένε τα δικά μας ανδρείκελα, βρίσκονται εκτός εποχής και ζουν ακόμη σε έναν κόσμο ο οποίος πέθανε μαζί με την πολιτιστική αποικιοκρατία και το διπολικό σύστημα.

The other day, The Guardian published an article entitled "Turkey at a crossroads as Erdoğan bulldozes his way to lasting legacy." The content of the article, in which President Recep Tayyip Erdoğan is pictured as a malicious dictator, constituted a view conveying little or imperfect biased knowledge that turns upside down the realities in the country, or a strong message that the West backs the opposition before the elections. What I find more important, however, was The Guardian's sociological and political analysis of Turkey. The article says that Erdoğan became a powerful figure among somehow less Westernized and more religious sections of society, but that he could not do so among the more modern sections of society that are younger and have concerns regarding the environment, gender tolerance, ethnicity, religious pluralism and activism, who considered this situation a fundamental reason to worry about.This analysis reflects the Western perspective with regard to the Ottomans and Turkey since the conquest of Constantinople. In the period of decline of the Ottoman Empire, it was conquered through Westernization and the state structure was formatted. A small Westernized section within society that The Guardian talks about was placed against the poorer and less Westernized, although wider part. These secular elites utterly seized the sovereignty of the country since the dethronement of Sultan Abdülhamid II by the Unionists. While the elite of the country was being formed through foreign private schools, the bureaucrats who were admirers of the West stripped the state of its essence and its values. Upon the establishment of the Republic, a picture that saw the values, social milieu and faith of its own people as a threat was drawn. Those who assimilated were included in this picture and rewarded with privileges. The chemistry of society was played on.

For the last 12 years, the poor, religious and less Westernized wide-spread masses that had been on the periphery have been in a process of nationalization that is suitable to their essence but that does not aim at secular society. The reason why the West supported Erdoğan and the Justice and Development Party (AK Party) in the early period, was to complete the insufficient Westernization of the religious people in the country and to format society. Therefore, they would empty the content of Islam and turn this emptied content into a cultural shell, which they performed on Christianity in the third quarter of the 19th century. However, after Erdoğan refused to hand over the public will that he gained from the ballot box to international circles, or to Israel and the Gülen Movement, which is another moderate Islam project, he suddenly became a dictator.

Because of secular irascibility, different structures, even those at enmity with one another, have been put together. Coups were attempted one after another, but these attempts resulted in failure. As a last resort, the Peoples' Democratic Party (HDP), its Co-Chair Selahattin Demirtaş, and of course, the outlawed PKK violence were dragged into the game. Today, the circles that used to say that the best Kurd is a dead Kurd pull votes for the HDP. Well, what did Erdoğan do? He took a risk regarding the Kurdish issue, which had caused the deaths of 44,000 people over 35 years. He enriched the country. He apologized to Alevis for the Dersim Massacre that the Republican People's Party (CHP) executed. He issued a message of condolence to Armenians for the Great Catastrophe of 1915, providing Armenians with opportunities to commemorate their losses and he also sent the EU Affairs Ministry a message of condolence to the Mass held at the Armenian Patriarchate on April 24. He returned 354 foundation properties that the CHP had appropriated. Alevis started to establish their own houses of prayer. The poor in the country started to receive health service and became rich for the first time. Equal citizenship standards were introduced and torture and state of exception were abolished.

The issue is not the service Erdoğan provided for his people. It is the stubbornness of Turkey to be governed by its own people. That is why character assassinations of Erdoğan have been initiated and a hunting party has begun. The people see this. The ballot box will cause this great operation to collapse on June 7 and the nation will win one more victory. Will the challenge be over? No. With a new constitution and new presidential system, the world will enter into a process of suppressing Turkey because history will not flow inversely.

Markar Esayan

.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική