Φεντεραλισμός και εθνότητες. Σύντομη εισαγωγική αναφορά.

Σε ένα ενδιαφέρον βιβλίο -στο οποίο θα αναφερθώ μελλοντικά αναλυτικά και- το οποίο εξετάζει τις σχέσεις, φεντεραλισμού, συγκυριαρχίας και διαμοιρασμού κυριαρχίας (consociationalism) και εθνοτήτων διαβάζω:

Οι παραδοσιακοί εθνικιστές ισχυρίζονται ότι ο μόνος τρόπος για να διασφαλιστεί η εθνότητα ή το έθνος (nationhood) είναι η δημιουργία κρατών και πολιτικών κοινοτήτων που είναι σύμφωνες με τα πολιτιστικά ιστορικά έθνη. Σε αντίθεση, οι Φιλελεύθεροι και οι Μαρξιστές υποστηρίζουν ότι η μόνη λύση είναι να επικεντρωθεί κανείς στις "υπερεθνικές"οντότητες. Ωστόσο, αν και η σύγχρονη ιστορία έχει φανερώσει πολλές προκλήσεις στο έθνος-κράτος, αυτό παραμένει η βάση του σύγχρονου διεθνούς συστήματος. Οι τελευταίες δεκαετίες έχουν δείξει επίσης την επιμονή της εθνότητας σε όλο τον κόσμο.

Τι έχει συμβεί άραγε κατά την μετα-διπολική περίοδο από την Λετονία και την Εσθονία μέχρι την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, από την Καταλονία και τη χώρα των Βάσκων μέχρι το Κουρδιστάν, από την Τσεχοσλοβακία και την Ουκρανία μέχρι το Κεμπέκ και την Σκωτία (για να μην αναφερθούμε καν σε περιπτώσεις όπως το Ιράκ, το Βέλγιο και ο Λίβανος);

Αν δεν προσέξουν ορισμένοι θα την πατήσουν όπως την πάτησαν στην Ε.Σ.Σ.Δ (το βιβλίο ασχολείται με τα προαναφερόμενα ζητήματα στον μετα-σοβιετικό χώρο).

Δεν είναι μονάχα το "ethnocultural/national/plural"«υποεθνικό» ζήτημα το οποίο απασχολεί ενιαία κράτη (Ηνωμένο Βασίλειο, Ισπανία, Λιβύη, Π.Γ.Δ.Μ, Ουκρανία), είναι και το ζήτημα του φεντεραλισμού. Υποτίθεται πως ο φεντεραλισμός είναι ένα πρότυπο επίλυσης πολυ-εθνοτικών διαφορών. Βέβαια μετά από το 1991 τα εμπειρικά δεδομένα όχι μονάχα δεν επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο, αλλά φανερώνουν πως ο φεντεραλισμός βρίσκεται σε κρίση (Ε.Σ.Σ.Δ, Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία, Ιράκ, Σουδάν, Καναδάς, Ρωσια, Πακιστάν). Ορισμένοι προσδοκούν την αναβίωση του. Είναι μια θεμιτή σκέψη, αν και ενάντια στο ρεύμα της εποχής.

Μελλοντικά θα ασχοληθώ με τα εξής ζητήματα: 1ον) τη σχέση Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και φεντεραλισμού, 2ον) «ενότητας» της Ε.Ε υπό το πνεύμα του Καρλομάγνου και του Λοθάριου (Lothar), 3ον) φεντεραλισμού και έθνους στα πλαίσια του αμερικανικού και γαλλικού ρεπουμπλικανισμού, και τέλος, 4ον) με τον εθνο-φεντεραλισμό, ο οποίος μάλλον γίνεται προσπάθεια να αποφευχθεί χάριν της κατασκευής ενός «ευρωπαϊκού έθνους». Η Ελβετία είναι η πιο γνωστή περίπτωση δυτικοευρωπαϊκού εθνο-φεντεραλισμου. Αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό είναι πως στον εμφύλιο πόλεμο του 1847 τα προτεσταντικά («φιλελεύθερα») καντόνια της κεντρικής διοικήσεως επικράτησαν επί -ορισμένων- καθολικών («συντηρητικών») καντονιών.

.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική