Η κλιμάκωση φαινομένων κοινωνικής αποσύνθεσης, αποδόμησης εθνικών πολιτικών συστημάτων, κοινοβουλίων και κυβερνήσεων, διάχυσης της νέας φτώχειας, κοινωνικο-οικονομικών, ιδιωτικο-δημόσιων και εθνο-θρησκευτικών ρηγμάτων και εντάσεων εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου, στην μετά 2008 εποχή, είναι πιθανόν να αποτελούν την νέα κανονικότητα του μέλλοντος και όχι μια εφήμερη και παροδική κατάσταση η οποία θα ξεπεραστεί «με το πέρας της κρίσης».
Το ιδεολογικό κενό, οι δημογραφικές εξελίξεις και η ανάδυση ενός απολίτικου τεχνοκρατισμού, τρία στοιχεία που είτε προέκυψαν είτε κλιμακώθηκαν με την κατάρρευση του διπολικού κόσμου, ενισχύουν αυτή την πιθανότητα.
Η προσπάθεια ανάδυσης ενός μετανεωτερικού τεχνοκρατικού νεοελιτίστικου πόλου, ο οποίος από απόψεως θεσμικής λειτουργίας είναι ένα τερατούργημα και από απόψεως πολιτικής νομιμοποίησης αποτελεί οπισθοδρόμηση, δημιουργεί αντισυσπειρώσεις γύρω από τον παραδοσιακό άξονα νομιμότητας ο οποίος προέκυψε από την Αμερικανική και την Γαλλική Επανάσταση. «Μετά την Αμερικανική και Γαλλική Επανάσταση η επικρατούσα αρχή της (διεθνής) νομιμότητας έπαψε να είναι δυναστική και έγινε εθνικήκαι λαϊκή» (Hedley Bull). Ο λόγος περί «εθν(ικ)ολαϊκισμού», όταν δεν γίνεται προσεκτικά και μακριά από έναν επιφανειακό «ευρωλαϊκισμό», είναι ύπουλος και υποκρύπτει «νεοδυναστικές» αξιώσεις επιβολής ενός διαχειριστικού αυταρχισμού και αλλαγής του παραδοσιακού πλαισίου και της σχέσης νομιμότητας και νομιμοποίησης.
Τα ευρωπαϊκά εθνικά κράτη, ανάλογα με τη δημογραφική τους δομή (πληθυσμιακή πυκνότητα, ηλικιακή, εθνοθρησκευτική και φυλετική σύνθεση, ρυθμός ανάπτυξης), είναι πιθανόν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις αντίστοιχες με αυτές που διέλυσαν τις αυτοκρατορίες κατά τον 19ο και 20ο αιώνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα, όπως θεωρούν ορισμένοι, επιτυχημένη επαναφορά σε έναν ευρωπαϊκό νεο-αυτοκρατορισμό.
Όπως είχα γράψει και παλαιότερα: Εάν η Τεχνοκρατική Διακυβέρνηση -υπό τη συνοδεία- της Οικονομικής Θεολογίας δεν περιθωριοποιηθεί, τα Εθνικά Πολιτικά Συστήματα και Κοινωνικά Συμβόλαια θα αποδομηθούν. Η αποδόμηση αυτή, θα αποτελέσει το προανάκρουσμα του τέλους της λεγόμενης «Ενωμένης Ευρώπης» και θα σηματοδοτήσει την απαρχή του τέλους της δημοκρατίας -όπως και εάν αυτή ορίζεται- στον λεγόμενο «Πρώτο Κόσμο».
Το ιδεολογικό κενό, οι δημογραφικές εξελίξεις και η ανάδυση ενός απολίτικου τεχνοκρατισμού, τρία στοιχεία που είτε προέκυψαν είτε κλιμακώθηκαν με την κατάρρευση του διπολικού κόσμου, ενισχύουν αυτή την πιθανότητα.
Η προσπάθεια ανάδυσης ενός μετανεωτερικού τεχνοκρατικού νεοελιτίστικου πόλου, ο οποίος από απόψεως θεσμικής λειτουργίας είναι ένα τερατούργημα και από απόψεως πολιτικής νομιμοποίησης αποτελεί οπισθοδρόμηση, δημιουργεί αντισυσπειρώσεις γύρω από τον παραδοσιακό άξονα νομιμότητας ο οποίος προέκυψε από την Αμερικανική και την Γαλλική Επανάσταση. «Μετά την Αμερικανική και Γαλλική Επανάσταση η επικρατούσα αρχή της (διεθνής) νομιμότητας έπαψε να είναι δυναστική και έγινε εθνικήκαι λαϊκή» (Hedley Bull). Ο λόγος περί «εθν(ικ)ολαϊκισμού», όταν δεν γίνεται προσεκτικά και μακριά από έναν επιφανειακό «ευρωλαϊκισμό», είναι ύπουλος και υποκρύπτει «νεοδυναστικές» αξιώσεις επιβολής ενός διαχειριστικού αυταρχισμού και αλλαγής του παραδοσιακού πλαισίου και της σχέσης νομιμότητας και νομιμοποίησης.
Τα ευρωπαϊκά εθνικά κράτη, ανάλογα με τη δημογραφική τους δομή (πληθυσμιακή πυκνότητα, ηλικιακή, εθνοθρησκευτική και φυλετική σύνθεση, ρυθμός ανάπτυξης), είναι πιθανόν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις αντίστοιχες με αυτές που διέλυσαν τις αυτοκρατορίες κατά τον 19ο και 20ο αιώνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα, όπως θεωρούν ορισμένοι, επιτυχημένη επαναφορά σε έναν ευρωπαϊκό νεο-αυτοκρατορισμό.
Όπως είχα γράψει και παλαιότερα: Εάν η Τεχνοκρατική Διακυβέρνηση -υπό τη συνοδεία- της Οικονομικής Θεολογίας δεν περιθωριοποιηθεί, τα Εθνικά Πολιτικά Συστήματα και Κοινωνικά Συμβόλαια θα αποδομηθούν. Η αποδόμηση αυτή, θα αποτελέσει το προανάκρουσμα του τέλους της λεγόμενης «Ενωμένης Ευρώπης» και θα σηματοδοτήσει την απαρχή του τέλους της δημοκρατίας -όπως και εάν αυτή ορίζεται- στον λεγόμενο «Πρώτο Κόσμο».
.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Ανάμεσα στην Σκύλλα και τη Χάρυβδη.
Με αφορμή μια επισήμανση του Joschka Fischer. Κυριαρχία, ηγεμονία, εθνικό κράτος και «Ευρώπη».
I) Σύντομη αναφορά στις κυρίαρχες ιδεολογίες και II) την άνοδο του «εθνικισμού» στην «Ευρώπη».
Υπερεθνικές πολιτικές οντότητες και εθνικά οργανωμένος κόσμος. Σύντομη αναφορά.
Ένα μοιραίο -ιστορικό- σφάλμα;
Τρία Επίπεδα Και «Αριστερά» Και «Δεξιά».
Περί «λαϊκισμού». Σύντομη αναφορά.
Εἶπα καί ἐλάλησα, ἁμαρτίαν οὐκ ἒχω. Ηγεμονισμός και κυριαρχία. Μια αναφορά.
Η μακρά παγκόσμια κυρίαρχη τάση των τελευταίων δύο αιώνων και η αντίστροφη πειραματική ακροβασία της Ε.Ε.
«Γκωλισμός» (Gaullism) και «Ευρωπαϊσμός». Σύντομο σχόλιο.
Σύντομο σχόλιο περί γαλλικής Laïcité και Ισλάμ.
Κέντρα και περιφέρειες.
Σύντομη αναφορά στον κίνδυνο διολίσθησης των Ηνωμένων Πολιτειών στον σεκταρισμό.
Τι σηματοδοτεί μια σημαντική μετάβαση. Εισαγωγική αναφορά.
Με αφορμή μια επισήμανση του Joschka Fischer. Κυριαρχία, ηγεμονία, εθνικό κράτος και «Ευρώπη».
I) Σύντομη αναφορά στις κυρίαρχες ιδεολογίες και II) την άνοδο του «εθνικισμού» στην «Ευρώπη».
Υπερεθνικές πολιτικές οντότητες και εθνικά οργανωμένος κόσμος. Σύντομη αναφορά.
Ένα μοιραίο -ιστορικό- σφάλμα;
Τρία Επίπεδα Και «Αριστερά» Και «Δεξιά».
Περί «λαϊκισμού». Σύντομη αναφορά.
Εἶπα καί ἐλάλησα, ἁμαρτίαν οὐκ ἒχω. Ηγεμονισμός και κυριαρχία. Μια αναφορά.
Η μακρά παγκόσμια κυρίαρχη τάση των τελευταίων δύο αιώνων και η αντίστροφη πειραματική ακροβασία της Ε.Ε.
«Γκωλισμός» (Gaullism) και «Ευρωπαϊσμός». Σύντομο σχόλιο.
Σύντομο σχόλιο περί γαλλικής Laïcité και Ισλάμ.
Κέντρα και περιφέρειες.
Σύντομη αναφορά στον κίνδυνο διολίσθησης των Ηνωμένων Πολιτειών στον σεκταρισμό.
Τι σηματοδοτεί μια σημαντική μετάβαση. Εισαγωγική αναφορά.