Ανάμεσα στην Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

Οι λεγόμενες «νεωτερικές» εδαφικές ταυτότητες και η πολιτική οντότητα με την οποία αυτές συνδέθηκαν, δηλαδή το εθνοκράτος, έρχονται σε «σύγκρουση» με -ή αποδομούνται από- τις αναδυόμενες «μετανεωτερικές» μη εδαφικές, «δικτυωτές ή σποραδικές» ταυτότητες (όχι σε όλα τα μέρη του πλανήτη και όχι με τον ίδιο τρόπο). Απόλυτα αυτόνομες και ολοκληρωτικά από μόνες τους, οι λεγόμενες «μετανεωτερικές» μη εδαφικές, «δικτυωτές ή σποραδικές» ταυτότητες -οι οποίες σε κάποιο βαθμό είναι μια επαναφορά στην προΒεστφαλιανή διεθνοπολιτική τάξη η οποίο συνέδεε τις γραφές με την κυριαρχία- δεν μπορούν να οικοδομήσουν πολιτικές οντότητες.


Η «νεωτερική» εδαφική «αριστεροδεξιά» μπορεί να είναι παρωχημένη, ξεπερασμένη και να μην δύναται να αντεπεξέλθει στις συνθήκες του παρόντος (πόσο μάλλον όταν δρα εντός της νεοαυτοκρατορικής δομής της Ε.Ε). Όμως, απόλυτα αυτόνομη και ολοκληρωτικά από μόνη της, η «μετανεωτερική» και μη εδαφική «αριστεροδεξιά» το μόνο που μπορεί να επιτύχει είναι η διάλυση και ο κατακερματισμός των κοινωνιών. Δεν μπορεί να οικοδομήσει παρά μονάχα να αποδομήσει κοινωνίες.

Το θεμελιώδες ζήτημα, λοιπόν -παρά τις κυρίαρχες απόψεις που επικρατούν στη δημόσια σφαίρα-, δεν είναι η έκβαση αυτής της σύγκρουσης, αλλά η -δεν βρίσκω άλλη λέξη- «υπέρβαση» της.




Υ.γ: 1) Τα περί «νεωτερικότητας» και «μετανεωτερικότητας» είναι, σε όχι μικρό βαθμό, κατά βάση ένα σχήμα ευρωκεντρικό το οποίο χρησιμοποιώ καταχρηστικά για λόγους ευκολίας και κατανόησης. 2) Ο τόπος αυτός, παρά την υλική του απίσχναση, έχει προνομιακά πνευματικά εφόδια για να αντεπεξέλθει σε αυτή την κρίση ή μετάβαση, σε αντίθεση με τη Γαλλία, η οποία είναι η αποθέωση του νεωτερικού παραδείγματος πολιτικά, και της οποίας θεωρώ -μιλώντας ιδεαλιστικά- πως ενδέχεται, σε βάθος χρόνου, να κινδυνεύσει ακόμα και η ίδια της η ύπαρξη ως διακριτή ταυτότητα, πολιτική οντότητα και κοσμικό παράδειγμα.

.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική