Ι
Από τη δεκαετία του 1990 και έπειτα, στην Τουρκία επανήλθαν στην επικαιρότητα σχεδόν όλα τα ρεύματα που εμφανίστηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τον 19ο έως τον 20ο αιώνα. Συγκεκριμένα, τα κινήματα του Οθωμανισμού, του Ισλαμισμού, του Δυτικισμού και του Τουρκισμού. Ο Οζάλ, ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να εκφράσει τον νεοοθωμανισμό, το Κόμμα της Ευημερείας επανεισήγαγε την ισλαμική ρητορική (όπως αναγκάστηκαν να κάνουν πολλά καθεστώτα από τη δεκαετία του 1970 και μετά σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο, από το Μαρόκο μέχρι την Ινδονησία), ο δυτικισμός ριζοσπαστικοποιούμενος επανεγκαινιάστηκε με τις διώξεις των κεμαλιστών απέναντι στους ισλαμιστές της 28ης Φεβρουαρίου 1997 (όπου εξαναγκάστηκε ο ισλαμιστής πρωθυπουργός Ερμπακάν να υπογράψει πρωτόκολλο που προέβλεπε τη λήψη μέτρων κατά των ισλαμιστών) και ο τουρκισμός, ενισχυόμενος από τον παραδοσιακό αντικουρδικό του χαρακτήρα, ο οποίος εκφράστηκε με την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στις εκλογές του 1999. Μέσα σε δύο δεκαετίες, θα λέγαμε πως στην Τουρκία υπήρξε μια μικρή περίληψη ενός ολόκληρου αιώνα. Οι εξελίξεις αυτές φανερώνουν έναν κοινωνικοπολιτικό δυναμισμό και μια κινητικότητα σε επίπεδο ταυτότητας (στοιχεία τα οποία συναντάμε τόσο στις Η.Π.Α και τη Γερμανία, όσο και στην Ινδία, την Ρωσία και την Κίνα) που κάνουν την Ελλάδα να φαντάζει ως ένας απέραντος υλικοπνευματικός κοινωνικοπολιτικός βαλτότοπος.
ΙΙ
Τον 16ο αιώνα, το οθωμανοπερσικό πεδίο επιρροής και κυριαρχίας χαρακτηριζόταν από σχετική παγιωση και σταθερότητα ενώ το ηπειρωτικό δυτικοευρωπαϊκό πεδίο από μια ρευστότητα και έναν δυναμισμό ο οποίος κατέληξε στους θρησκευτικούς πολέμους, στις δυναστικές και σεχταριστικές έριδες. Στις μέρες μας, το ηπειρωτικό δυτικοευρωπαϊκό πεδίο επιρροής και κυριαρχίας χαρακτηρίζεται από σχετική παγίωση και σταθερότητα -δίχως να έχει φτάσει σε επίπεδο ολοκλήρωσης και λειτουργικής θεσμοποίησης- ενώ το πεδίο επιρροής και κυριαρχίας του λεγόμενου «Κεντρικού Ισλάμ» βρίσκεται σε μια κατάσταση ρευστότητας η οποία εκβάλλει σε σεχταριστικούς και εθνοθρησκευτικούς πολέμους. Όπως οι θρησκευτικοί πόλεμοι ήταν η απαρχή για μια νέα ευρωπαϊκή τάξη, έτσι και οι ενδοισλαμικές μεταβολές στην περιοχή του «Κεντρικού Ισλάμ», το πιθανότερο είναι πως θα οδηγήσουν σε μια νέα τάξη στην περιοχή αυτή. Σταθμίζοντας τις αντιστοιχίες ανάμεσα σε λουθηρανισμό και σουνιτισμό από τη μια μεριά, και σιιτισμό και καλβινισμό από την άλλη, η προσπάθεια, από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μεταστροφής του κεντροβαρικού άξονα από την αραβική χερσόνησο και γενικότερα τον αραβοσουνιτικο κόσμο προς την βόρεια -σιιτική και σουνιτική- Μέση Ανατολή και τα μη αραβικά -ινδοευρωπαϊκά και τουρκικά- φύλα, φαντάζει εύλογη ή λογικοφανής.III
Η διαφορά ανάμεσα στους νεκρούς στη Γαλλία και στους νεκρούς στην Κένυα είναι απλή, και είναι η εξής: Οι νεκροί στην Κένυα δεν συμβάλλουν -με μια ενδεχόμενη συμβολοποίηση της σφαγής τους- στην οικοδόμηση μιας «ευρωπαϊκής ταυτότητας» μέσω της Ευρωπαϊκής Εθνοκατασκευαστικής, και στη δημιουργία μιας «συλλογικότητας μνήμης», πράγματα απαραίτητα για τη νομιμοποίηση, λειτουργία και ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε). Από εκεί και πέρα, όπως γίνεται κατανοητό, σε διαφορετικό βαθμό έντασης «το Ισλάμ είναι θύτης» όταν τα θύματα βρίσκονται στην Ανατολική Αφρική (Α συμφέροντα), στη Δυτική Αφρική (Β συμφέροντα) ή σε διάφορες περιοχές της Μέσης Ανατολής (Α, Β, Γ συμφέροντα - εκεί να δείτε πως θα αυξηθεί η σύγχυση εάν ο παλιός καλός γίνει ο νέος κακός σε λίγο καιρό). Μάλιστα στην περίπτωση της Κεντρικής Ασίας ίσως η κατάσταση να αντιστραφεί και, για πρώτη φορά, «το Ισλάμ», να βρεθεί στη θέση του θύματος και όχι του θύτη..~`~.