Στην μη επαναστατική, μεταπτωχευμένη, γεροντοκρατούσσα και αιμορροούσα -από άποψη νεολαίας- Ελλάδα, αναγκαζόμαστε να επιστρέψουμε στα μετριοπαθή και στοιχειώδη.
I
Η κατάντια της χώρας ξεκινά από την ανεπάρκεια -και τη φοβία- του αστισμού της. Ο κύριος παράγοντας καθυστέρησης της χώρας, που την καταδικάζει και τη βυθίζει σε παρακμή, έχει όνομα: Νέα Δημοκρατία (κρύβουν την ανυπαρξία τους πίσω από τον Συ.Ριζ.Α - ο οποίος προσπαθεί να τους αποσπάσει και τον καραμανλισμό). Δεν έχουν τίποτα να πουν. Δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν. Να μαζευτούν άνθρωποι από τον αστικό χώρο και τη δεξιά και να σώσουν τη χώρα από αυτό το καρκίνωμα. Όσο θα παρατείνεται η επιβίωση της Νέας Δημοκρατίας, τόσο θα επιτείνεται το ψυχορράγημα της Χώρας. Όσο θα παραμένει ζωντανή, τόσο θα απονεκρώνεται η χώρα, θα αρρωσταίνει η δεξιά και θα σαπίζει περαιτέρω -ολόκληρο το αριστεροδεξιό πολιτικό φάσμα και άρα- το πολιτικό σύστημα.
Η τύχη της Ελλάδας, βραχυμεσοπρόθεσμα, δεν εξαρτάται από τα λάθη και τις ανεπάρκειες της αριστεράς (η οποία μπορεί να εξαφανιστεί από το προσκήνιο της ιστορίας για δεκαετίες εάν αποτύχει) αλλά από το αν θα σαπίσει η δεξιά και θα μας γυρίσει σε περιόδους, γύρω από τις οποίες αντλεί τις έσχατες γραμμές της ιδεολογικής της άμυνας, γιατί στο παρόν, η ελλαδική δεξιά δεν υπάρχει. Η ελλαδική δεξιά έχει πρόβλημα ενδογενούς μετασχηματισμού και ανανέωσης, κάτι το οποίο οδηγεί στην δημιουργία αποστημάτων. Γι'αυτό με προβληματίζει η δεξιά και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί έχει μάθει να μην μετασχηματίζεται και να μην ανανεώνεται εσωτερικά.
Συγγνώμη φίλοι και φίλες, αλλά πολιτική, στην μη επαναστατική γεροντοκρατούσσα Ελλάδα, δεν είναι οι ιδεοληψίες περί της μάχης των Υιών του Φωτός με τους Υιούς του Σκότους. Πολιτική είναι το καθρέφτισμα της ποιότητας της αντιπολίτευσης στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κυβέρνηση και αντίστροφα. Διότι δεξιά και αριστερά, όσο και εάν δεν το παραδέχονται, αποτελούν μια ολότητα η ποιότητα της οποίας καθρεφτίζεται στον τρόπο λειτουργίας του πολιτεύματος και του κράτους. Εάν η αριστερά ήταν καλύτερη, καλύτερος θα ήταν και ο αστισμός της χώρας.
II
Αυτό που ονομάζουμε «πελατειακό σύστημα», δεν ήταν απλά μια δυσμορφία του πολιτικού συστήματος, αλλά ένας μηχανισμός μετασχηματισμού της παραδοσιακής ελληνικής κοινωνίας σε νεωτερική τέτοια. Η ελληνική κοινωνία, πλέον, δεν είναι παραδοσιακή κοινωνία του 18ου και 19ου αιώνα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είναι νεωτερική κοινωνία του 20ου και -ολίγον μετανεωτερική σε μορφή καρικατούρας- του 21ου αιώνα. Το πελατειακό σύστημα, λοιπόν, διεκπεραίωσε την αποστολή του.
Είτε θα αποδομήσεις τα πελατειακά δίκτυα και τον συντεχνιασμό, θα συγκρουστείς με την παλαιοκομματική λογική και τις πατρωνίες, θα έρθεις σε ρήξη με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και την ιδεολογία τους, επαναθεμελιώνοντας το κράτος, ενισχύοντας τη λειτουργία του πολιτεύματος και αναδιαρθρώνοντας τις σχέσεις κράτους-κοινωνίας. Είτε θα συμμαχήσεις, θα συμβιβαστείς και θα παραδοθείς στους φορείς και τις νοοτροπίες που καταβαράθρωσαν τη χώρα, την καταβρόχθισαν εσωτερικά σαν σαράκι και την καταδίκασαν σε καθυστέρηση και απαξία, μεταβαλλόμενος ο ίδιος σε βασικό μέρος και δομικό στοιχείο της κρίσης.
Τα πρώτα δείγματα σου φανερώνουν πως κατευθύνεσαι προς την δεύτερη επιλογή. Η επιλογή αυτή, γνώριζε, πως θα σημάνει το τέλος σου ως πολιτικό παραταξιακό χώρο, ως κόμμα και ως κυβέρνηση.
III
Στην Ελλάδα, τα κόμματα και οι «παρατάξεις», επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των καιρών, καταδικάζουν και καθηλώνουν τη χώρα σε καθυστέρηση προκειμένου να συμβαδίζει με τους δικούς τους ρυθμούς. Εάν η κοινωνία προχωρήσει με διαφορετικούς ρυθμούς και ξεπεράσει την καθυστέρηση στην οποία την καταδικάζουν, τα κόμματα αυτά, δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης.
Στην Ελλάδα, τα κόμματα προκειμένου να αυτοσυντηρηθούν, καταδικάζουν τους πολίτες («τους») σε διαρκή πολιτιστική υποβάθμιση, ενσωματώνουν πελάτες και συντεχνίες, όχι ζωτικές κοινωνικές δυνάμεις (αυτές τις πολεμούν με πάθος) και μέσω της κατοχής του κράτους, στρέφονται ευθέως εναντίον της κοινωνίας, μέσω της αναπαραγωγής μιας νεο-φεουδαρχικής δομής-συμπέγματος επιχειρηματικών, κομματικοεταιρικών και μηντιακών συμφερόντων, με τα τελευταία να λειτουργούν ως μηχανισμός χειραγώγησης.
.~`~.