I
Κάποιος μπορεί να είναι τολμηρός πρωθυπουργός μόνον με τίμημα να είναι κακός αρχηγός κόμματος... Ο ρόλος του ηγέτη της χώρας και ο ρόλος του ηγέτη του κόμματος εύκολα έρχονται σε σύγκρουση... Επειδή το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία δρα σύμφωνα με τα λεγόμενα του αρχηγού του, ο αρχηγός πρέπει να προσέχει τι λέει...
Kenneth Waltz
Όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να παρουσιάσουν το εθνικό τους συμφέρον ως πανανθρώπινο (ταυτίζοντας τα δύο αυτά επίπεδα), και η Γερμανία το δικό της εθνικό συμφέρον ως πανευρωπαϊκό (ομοίως), έτσι και τα κόμματα, εντός των κρατών, προσπαθούν να παρουσιάσουν το κομματικό τους συμφέρον ως δημόσιο συμφέρον, στο εσωτερικό, και ως εθνικό συμφέρον, στο εξωτερικό. Η διαφορά είναι πως η υπέρβαση του στενού κομματικού συμφέροντος, είναι η ευκολότερη από όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις. Οι μικροί πολιτικοί ή τα μικρά πολιτικά ανθρωπάκια, τις μεγάλες στιγμές, καθηλώνονται και οχυρώνονται γύρω από το κόμμα τους και τη μικρότητα του. Προσπαθούν να στενέψουν και να συρρικνώσουν το δημόσιο και εθνικό συμφέρον στα ασφυκτικά πλαίσια του συμφέροντος του κόμματος τους.
Ορθά έπραξε, ιδιοτελώς ή ανιδιοτελώς (αδιάφορο στην προκειμένη περίπτωση), ο Πρωθυπουργός και δεν υπέκυψε σε κάποιου είδους «αριστερό επαρχιωτισμό» και «σεχταρισμό». Άλλωστε όπως έχει αποδειχθεί κατ'επανάληψη ιστορικά, η ταξική «ενότητα» είναι σαφώς, περισσότερο «φαντασιακή» και ιδεολογική από ότι η εθνική «ενότητα». Επίπλαστες και οι δύο. Το πρόσωπο είναι επιμέρους, η πολιτική γεωγραφία έχει σημασία στη συγκεκριμένη συγκυρία.
II
Ορισμένοι ασυμβίβαστοι δεν έχουν αντιληφθεί πως ο ίδιος ο Συ.Ριζ.Α είναι συμβιβασμός για την ελληνική κοινωνία. Ο συμβιβασμός ξεκίνησε με την ελληνική κοινωνία να αποζητά απεγνωσμένα την ανάδυση κάποιου νέου πολιτικού φορέα-υποκειμένου-κίνησης-ρεύματος, κάτι τέλος πάντων, προκειμένου να προσανατολιστεί προς αυτή την κατεύθυνση και να απεγκλωβιστεί από το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Η μη ανάδυση ή ύπαρξη αυτού του «πράγματος», η μη ριζική ανανέωση του πολιτικού συστήματος, σε ουσία, λειτουργία και όχι στο φαίνεσθαι, και τα αδιέξοδα στα οποία μας εγκλωβισε, οδήγησαν σε δημιουργία ή/και αυτονόμησή καρκινωμάτων και ώθησαν σε συμβιβασμούς. Η επιλογή του Συ.Ριζ.Α από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, δεν είναι παρά η συνέχεια αυτής της κατάστασης. Της μη ύπαρξης, της μη ανάδυσης ενός νέου, δυναμικού και ρηξικέλευθου ρεύματος. Ο ίδιος ο Συ.Ριζ.Α είναι ένας συμβιβασμός για την ελληνική κοινωνία. Αυτό δεν έχουν καταλάβει. Δεν είναι το νέο, ποτέ δεν ήταν. Η αξία του έγκειται στο ότι μπορεί να γίνει το όχημα για κάτι νέο.
.~`~.