Το «κέντρο» δεν είναι κάτι άοσμο και άχρωμο όπως αφελώς αναφέρουν αυτή την περίοδο διάφορες απόψεις. «Κέντρο» είναι η ηγεμονική ιδεολογία και κυρίαρχη συναίνεση, γύρω από την οποία αντλεί τη λογική και τη ταυτότητα του το πολιτικού σύστημα, τα κόμματα τα ιδεολογικά τους περιεχόμενα, και η χώρα τη στρατηγική της. «Κέντρο» ήταν στην Ελλάδα, για περίπου έναν αιώνα, ο Βενιζελισμός.
Ωστόσο, εάν δεν θέλουμε να είμαστε στενόμυαλα εθνοκρατικοί θα πρέπει να τονίσουμε πως αυτό είναι μονάχα ένα μέρος της αλήθειας. Εάν δούμε τα πράγματα στα πλαίσια των υπερεθνικών δομών και θεσμών στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα θα πρέπει να ειπωθεί το εξής: «Κέντρο» δεν ήταν απλά ο Βενιζελισμός, αλλά το ΕλλαδοΤουρκικό γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό ΝΑΤΟικό υποκείμενο υπό το ΒενιζελοΚεμαλικό consensus (συναίνεση).
Ο Samuel Huntington, ονομάζει "κεμαλισμό"ή "κεμαλική στρατηγική", όχι αυτό που αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα με την στενή ελλαδοκεντρική και εθνοκεντρική οπτική, αλλά το δόγμα της απόλυτης σύνδεσης εκσυγχρονισμού και εκδυτικισμού, με τον εκδυτικισμό, δηλαδή την πνευματική αποικιοκρατία και τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό, να θεωρείται ως "πνευματική"προϋπόθεση του "υλικού"«εκσυγχρονισμού» και της «ανάπτυξης» (βέβαια τα ιδεολογήματα που σχετίζονται με τη σύνδεση εκσυγχρονισμού και εκδυτικισμού έχουν καταρριφθεί εδώ και τουλάχιστον μισό αιώνα, αλλά συντηρούνται στην Ελλάδα). Πρωτοδίδαχος αυτού του δόγματος, σε πλανητική κλίμακα, ήταν ο Κεμάλ Ατατούρκ. "Κεμαλική στρατηγική"κατά Huntington, μπορεί να θεωρηθεί να εγκαταλείψουν οι Ρώσοι το κυριλλικό αλφάβητο και οι Κινέζοι τα ιδεογράμματα και να «ενστερνιστούν» το λατινικό αλφάβητο προκειμένου να «εκσυγχρονιστούν» (το βιβλίο του Huntington μπορεί να μην είναι «κακό» μονάχα για τους γνωστούς λόγους που κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα, αλλά και για άλλους, πιο «τοπικούς»).
Παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα από το κείμενο του Γιώργου Πρεβελάκη, με τίτλο, Το Τέλος του Βενιζελισμού:
Προσεγγίζουμε την εκατονταετηρίδα από την Μικρασιατική Καταστροφή η οποία εγκαινίασε μια μακρά περίοδο σταθερότητας των συνόρων. Η βαλκανοποίηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αφετηρία την ελληνική επανάσταση ένα αιώνα πριν, σταμάτησε στην Ανατολία. Οι πρόσφατες εξελίξεις, όμως, εγείρουν φόβους ότι η βαλκανοποίηση αναβιώνει: Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Συρία. Μπορεί να θίξει την Τουρκία; και την Ελλάδα;Η ελληνική «οικονομική» κρίση, η επιστροφή της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής, η διαμάχη ανάμεσα στην Γερμανική Ευρώπη, την επανερχόμενη Ρωσία και τις απερχόμενες Ηνωμένες Πολιτείες για σφαίρες επιρροής στον περίγυρό μας, οι αραβικές «Ανοίξεις» μας υπενθυμίζουν ότι ο παραδοσιακός γεωπολιτικός μας χώρος είναι η ενότητα την οποία οι Άγγλοι αποκαλούσαν Near East. Προ εκατονταετίας διαμορφώθηκαν σχήματα και στρατηγικές οι οποίες επέτρεψαν στις χώρες της περιοχής να καθορίσουν σύνορα και να οργανώσουν την επιβίωσή τους. Οι στρατηγικές αυτές, προσαρμοσμένες σε ένα κόσμο τον οποίο ανακατέταξε η Παγκοσμιοποίηση, δεν εξασφαλίζουν πλέον σταθερότητα. Στην Τουρκία, επί παραδείγματι, ο Κεμαλισμός, χάρη στον οποίο διασώθηκε η Ανατολία από την βαλκανοποίηση, είναι πλέον τελείως ξεπερασμένος· εδώ και μια δεκαετία, η Τουρκία πειραματίζεται με την εναλλακτική του πολιτικού Ισλάμ, με αμφίβολα αποτελέσματα...Γύρω από τις βενιζελικές επιλογές κινήθηκε η ελληνική πολιτική, με τις δεξιές και τις αριστερές της αποχρώσεις: εθνική ανεξαρτησία, εγκατάλειψη του αλυτρωτισμού, κρατισμός, πολιτισμική ομογενοποίηση, αναπτυξιακή οικονομική πολιτική με αξιοποίηση των εγχωρίων φυσικών πόρων, αξιοκρατία, ελιτισμός, Κράτος Δικαίου.
Ο Βενιζελισμός συνάντησε αντιστάσεις από τους νοσταλγούς της Μεγάλης Ιδέας και ο Κεμαλισμός από τους νοσταλγούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ανάλογη στάση θα κρατήσουν οι αγκιστρωμένοι στο βενιζελικό και κεμαλικό παρελθόν τωρινοί οπαδοί τους, όμως παρά τις μάχες οπισθοφυλακών που θα δώσουν, ο Βενιζελισμός και ο Κεμαλισμός δεν πρόκειται να επανανακάμψουν. Ήταν -εθνοκρατικές- ιδεολογίες οι οποίες διαμορφώθηκαν την περίοδο της ανόδου των εθνικών κρατών, της επέκτασης των αστικοδημοκρατικών ρεπουμπλικανικών πολιτευμάτων και των φιλελεύθερων εθνικιστικών κινημάτων κατά την προσπάθεια μετάβασης προς τη μαζική κοινωνία. Αντικατέστησαν, κονιορτοποιώντας και θρυμματίζοντας, τις αυτοκρατορικές δομές υπό τις δεσποτικού τύπου διακυβερνήσεις των πολυθρησκευτικών και «πολυπολιτισμικών» συνόλων (όπως γίνεται αντιληπτό, σε αυτό το σημείο θίγω ένα ζήτημα επίκαιρο και τεράστιο, το οποίο όμως δεν μπορεί να αναλυθεί σε αυτό το σημείωμα: εθνοκράτος - αυτοκρατορία - «πολυπολιτισμικότητα» - αυταρχία - δημοκρατία - έθνος - θρησκεία - κοσμικότητα - σεκταρισμός κ.λπ).
Αν το νέο γεωγραφικό στίγμα επανατοποθετεί την Ελλάδα στην Εγγύς Ανατολή, το ιστορικό της στίγμα βρίσκεται στο τέλος ενός κύκλου, με διάρκεια σχεδόν ένα αιώνα. Το τέλος του Βενιζελισμού δημιουργεί ένα τεράστιο κενό το οποίο ωθεί την Ελλάδα μακρύτερα από την Ευρώπη, πλησιέστερα προς την Εγγύς Ανατολή. Αποστολή της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας είναι να επινοήσει την εναλλακτική εκδοχή του εθνικού προσανατολισμού, με προσαρμογή στο μεταβαλλόμενο γεωοικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον και, ταυτοχρόνως, με έδρα την εθνική «ψυχή».
Μπορεί να είχε αρχίσει να ροκανίζεται, ήδη από τη δεκαετία του 80', ο Βενιζελισμός στην Ελλάδα, τη χαριστική βολή όμως στο ΕλλαδοΤουρκικό γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό ΝΑΤΟικό υποκείμενο υπό το ΒενιζελοΚεμαλικό consensus, την έδωσε ο σπουδαιότερος ηγέτης της Τουρκίας, μετά (ή μήπως μαζί με;) τον Atatürk. Ο Recep Tayyip Erdoğan.
Επειδή στη χώρα αυτή που λέγεται Ελλάδα προσπαθούν να μας τρελάνουν, πρέπει να τονίσω πως, όχι μονάχα δεν είναι καινοφανή όσα προτάσσει ο Ερτογανισμός, αλλά την απαρχή τους μπορούμε να την ιχνηλατήσουμε ακόμα και πριν από τη δεκαετία του 80'. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στην αντιπαράθεση Atatürk και Enver Pasha, όπου αναδύεται το αντίστοιχο με εμάς ΕθνικοΔιχαστικό δίλημμα Δύση ή Γερμανία; Ο Atatürk εκκινεί από αγγλό«φιλη» ενώ ο Enver Pasha από γερμανό«φιλη» θέση-τοποθέτηση. Το ΕλλαδοΤουρκικό γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό ΝΑΤΟικό υποκείμενο υπό το ΒενιζελοΚεμαλικό consensus (συναίνεση), δίνει από μόνο του την απάντηση για το ποιος εξωτερικός δρών επικράτησε σε αυτή την αντιπαράθεση και διαμόρφωσε τις δομές για τις επόμενες δεκαετίες.
Ο Erdoğan, λοιπόν, τσάκισε αυτό το consensus μετά και από τις απανωτές αρνήσεις μέσω διαφόρων σοφιστειών της «Ευρώπης» προς την Τουρκία, αντίστοιχη ήταν και η συμπεριφορά της «Ευρώπης» προς τη Ρωσία (σε αυτό το σημείο επίσης χρειαζόμαστε ένα νέο σημείωμα για τη Ρωσία και τη Τουρκία ως Πύλες που κρατούν ανοιχτή την οδό για μια ευρασιατική στρατηγική της Γερμανίας). Η λύσσα που υπάρχει στην Ελλάδα με τον Erdoğan είναι βαθύτερη και πιο ουσιώδης από τα περί «αντιδημοκρατικότητας» συνθήματα κ.λπ Διότι το τσάκισμα αυτό οδήγησε και σε καταστροφή ταυτοτήτων. Πάνω σε αυτή τη γεωπολιτική και γεωπολιτισμική δομή και συναίνεση δομήθηκαν ταυτότητες. Παράδειγμα από τα κεντρο«δεξιά»: Φιλελεύθερος ΕυρωΑτλαντισμός, υπέρ της ελληνοτουρκικής φιλίας στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και φιλοισραηλινισμός στα πλαίσια της «Δύσης». Από τα κέντρο«αριστερά» κάνετε τις αντιστοιχίες και θα καταλήξετε στους... λατρευτικούς «αντιεθνικιστικούς» φιλοΚεμαλικοΛενινιστικούς οίστρους, στους «συνωστισμούς» και τα ντοκυμαντέρ που εξειδανικεύουν την Οθωμανία. Αλλά τι να την κάνεις την Οθωμανια, ως μετα-νεωτερική «νεο-μεσαιωνική» επαναφορά σε προ-Βεστφαλιανές συνθήκες -κατάλυσης της- Κυριαρχίας προκειμένου να «υπερβείς» τα εθνικά κράτη, μέσω μιας -αγγλοσαξωνικής εμπνεύσεως- λιμπεραλιστικής θεωρίας μειονοτικών δικαιωμάτων (Multicultural Citizenship) που έχει επικρατήσει να ονομάζεται εκλαϊκευμένα «πολυπολιτισμικότητα», όταν ο Erdoğan δείχνει να μην θεωρεί αυτονόητη την ένταξη της στη «Δύση»; (δηλαδή στις υπερεθνικές δομές στις οποίες ηγεμονεύουν και είναι κυρίαρχες οι Ηνωμένες Πολιτείες).
Ουσιαστικά, η Ελλάδα, δεν διαθέτει ούτε ηγεμονική ιδεολογία, ούτε συναίνεση, ούτε στρατηγική. Ουσιαστικά η χώρα είναι γυμνή. Και την εξέθεσε, όσο και εάν δεν μας αρέσει, η στάση της Τουρκίας η οποία δεν είχε, λόγω ειδικού βάρους, την «πολυτέλεια» της υπερβολικά εξαρτημένης, μισοαποικιακής, εξευτελισμένης και παρηκμασμένης συμπεριφοράς, που προσπαθεί να καθηλώσει μια ολόκληρη χώρα στον 20ο αιώνα και στο προηγούμενο διεθνές σύστημα, προκειμένου ένα πολιτικό-οικονομικό-mediaκό κατεστημένο να διασώσει τα προνόμια του.
.~`~.