Ήρεμα, μην πανικοβάλλεστε και μην θριαμβολογείτε. Θα μας τρελάνετε έτσι όπως πάτε.
Αναμένω. Υποθέτω πως οι διεθνείς επαφές μεταξύ αντιπροσώπων κρατών και υπερεθνικών οργανισμών, είτε σε επίπεδο υπουργών εξωτερικών και οικονομικών, είτε σε επίπεδο διπλωματίας γενικότερα, δεν γίνονται μονάχα για οικονομικούς λόγους. Υπάρχουν πολλές μορφές, διαστάσεις και επίπεδα στη διεθνή πολιτική. Υπάρχουν και άλλα πράγματα πέρα από τα στενά οικονομικά, όπως είναι η μικρολογία περί κάποιου τριμερούς αντιπροσωπευτικού οργάνου το οποίο ονομάζεται «Τρόικα» και το οποίο ορισμένοι, τάχα μου «ορθολογιστές» και «τεχνοκράτες», το υπερύψωσαν στο επίπεδο ενός είδους εκκοσμικευμένης και ηθικο-οικονομιστικής Αγίας Τριάδας, κατασκευάζοντας παράλληλα και την πολιτική του θεολογία - παράλληλη με την πολιτική θεολογία του λεγόμενου «Μνημονίου».
Πάντως, καλό είναι στη διεθνή πολιτική να -προσπαθείς να- πράττεις πολλά και να λες λίγα, όπως επίσης να μην την χρησιμοποιείς για εσωτερική κατανάλωση (δεν ισχυρίζομαι πως συμβαίνει απαραίτητα κάτι τέτοιο). Εγώ επειδή δεν γνωρίζω, απλά αναμένω. Ούτε ο πανικός βοηθά σε αυτές τις περιπτώσεις, ούτε η θριαμβολογία. Στις δύσκολες καταστάσεις ή συνθήκες το σημαντικό δεν είναι η ένταση, αλλά η διάρκεια.
Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο, είναι ο κατακερματισμός και ο θρυμματισμός που επικρατεί στο εσωτερικό της χώρας - όσο και εάν είναι φανερό πως υπάρχει μια αύρα ηθικοπνευματικής ανάτασης και μια αναζωογόνηση της πολιτικής (εξαιρετικά θετικά και τα δύο). Επίσης έχουμε πύκνωση του πολιτικού χρόνου.
Να ξεκαθαρίσω πως, εάν και εφόσον, έχουν γίνει κάποιες απολύτως απαραίτητες κινήσεις και προεργασίες (θεωρώ αδιανόητο να μην έχουν γίνει), στηρίζω μια τέτοια στάση και πολιτική επιλογή. Απλά επειδή δεν γνωρίζω τι συμβαίνει, τονίζω πως αυτό το άτιμο πεδίο, το διεθνές, είναι ιδιόμορφο. Δεν είναι πεδίο τζόγου ή πόκας. Εάν παίζουν τζόγο, θα εξαϋλωθούν. Η βουλησιαρχία είναι πράγμα αδιάφορο σε αυτά τα επίπεδα.
Ο Υπουργός Οικονομικών λειτουργεί ορθολογικά, απλά αυτό που ονομάζει «ευρωπαϊκό συμφέρον», δεν υπάρχει.
*
**
*
**
*
Ο φόβος προκαλεί ακινησία και η ακινησία οδηγεί στον πόνο. Ο διαρκής πόνος οδηγεί είτε στη μοιρολατρία και την παραίτηση, είτε στην αποφασιστικότητα και την αξίωση. Τα πρώτα δείγματα της νέας κυβέρνησης φανερώνουν αποφασιστικότητα και προβολή αξιώσεων.
.~`~.