Συχνότατα λησμονείται ότι ο μαρξιστικός οικονομισμός συνιστά άμεσον απότοκο και άμεση κληρονομιά του φιλελευθερισμού, ο οποίος πρώτος στην ιστορία προέταξε με απόλυτο τρόπο την οικονομική δραστηριότητα - και το έκαμε με πολεμικά και ιδεολογικά κίνητρα, θέλοντας να αποδείξει ότι στυλοβάτης της κοινωνίας είναι ο «παραγωγικός» κεφαλαιούχος αστός και όχι η «πολιτική» φεουδαλική αριστοκρατία, που επικέντρωνε την τιμή της στις πολεμικές της επιδόσεις. Ακριβώς επειδή ο οικονομισμός είναι σαρξ εκ της σαρκός του φιλελευθερισμού παρατηρούμε μετά το 1989 ότι η αποσύνθεση του «ιστορικού υλισμού» και της «οικονομικής ερμηνείας» της ιστορίας όχι μόνον δεν συνεπέφερε την υποχώρηση του οικονομισμού, αλλά είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Την εποχή του Ψυχρού Πολέμου οι «φιλελεύθεροι» αντίπαλοι του μαρξισμού ήσαν υποχρεωμένοι να πολεμούν τον «υλισμό» υπογραμμίζοντας τους «πνευματικούς», «πολιτικούς», «πολιτισμικούς», «εθνικούς» και λοιπούς μη οικονομικούς παράγοντες. Σήμερα όμως ο δυτικός καπιταλιστικός φιλελευθερισμός δεν χρειάζεται ν'ασκεί ιδεολογική πολεμική απ'αυτήν τη σκοπιά, και μπορεί να δείχνει απροκάλυπτα -ενίοτε και αδιάντροπα- το οικονομίστικο του πρόσωπο, ιεραρχώντας με οικονομίστικα κριτήρια όχι μόνον τους ιστορικούς παράγοντες, αλλά και τις ίδιες τις «πνευματικές αξίες»...
Ο ουσιώδης κοινός παρονομαστής του αρχικού μαρξισμού και καπιταλιστικού φιλελευθερισμού έγκειται στη βεβαιότητα κατάργησης των πολέμων μέσω της απορρόφησης του πολιτικού στοιχείου από το οικονομικό.
Εισαγωγή στο θέμα: Ο «οικονομισμός» ως μέσο επιβολής πολιτιστικού μονισμού.
.~`~.