Περί των πραγμάτων που εξασθενίζουν μια πολιτική κοινότητα ή συντελούν στη διάλυση της

Όπως υπάρχουν γιατροί που ισχυρίζονται ότι ο άνθρωπος έχει τρεις ψυχές, έτσι υπάρχουν και ορισμένοι που θεωρούν ότι μια πολιτική κοινότητα μπορεί να έχει περισσότερες ψυχές από μια, δηλαδή περισσότερους κυρίαρχους από έναν, και τοποθετώντας υπεράνω της κυριαρχίας μια υπέρτατη αρχή, υπεράνω των νόμων ιερούς κανόνες και υπεράνω της πολιτικής εξουσίας μια εξουσία πνευματική, ενσταλάζουν στο νου των ανθρώπων, με λέξεις και διακρίσεις που δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά είναι αποκαλυπτικές στην ασάφεια τους, την ιδέα πως στο σκοτάδι κινείται (αόρατο όπως νομίζουν μερικοί) ένα άλλο βασίλειο, κάτι σαν ένα Βασίλειο των νεραϊδων.

Τώρα, στο μέτρο που είναι φανερό ότι η πολιτική εξουσία και η εξουσία της πολιτικής κοινότητας είναι ένα και το αυτό, και ότι η υπέρτατη αρχή κι η εξουσία δημιουργίας ιερών κανόνων και παραχώρησης εκκλησιαστικών αδειών προϋποθέτει την πολιτική κοινότητα, συνάγεται ότι όπου ο ένας είναι κυρίαρχος και ο άλλος κάνει ιερούς κανόνες, πρέπει να υπάρχουν δύο πολιτικές κοινότητες στον ίδιο λαό. Τούτο σημαίνει διαιρεμένο βασίλειο που δεν μπορεί να επιζήσει, διότι, παρά την δίχως νόημα διάκριση μεταξύ εγκόσμιου και πνευματικού, εξακολουθούν να υπάρχουν δύο βασίλεια και κάθε υπήκοος να υπόκειται σε δύο κυρίους. Διότι, αφού η πνευματική εξουσία διεκδικεί το δικαίωμα να δηλώνει τι είναι αμάρτημα, διεκδικεί κατά συνέπεια το δικαίωμα να δηλώνει ποιος είναι ο νόμος, καθώς το αμάρτημα δεν είναι παρά η παράβαση του νόμου. Η ταυτόχρονη αξίωση της πολιτικής εξουσίας να δηλώνει ποιος είναι ο νόμος σημαίνει ότι κάθε υπήκοος πρέπει να υπακούει δύο κυρίους, που αμφότεροι απαιτούν την τήρηση των διαταγών τους ως νόμων, πράγμα αδύνατο.

Αν πάλι υπάρχει μόνον ένα βασίλειο, τότε είτε το πολιτικό, δηλ, η εξουσία της πολιτικής κοινότητας, πρέπει να υποταχθεί στο πνευματικό, οπότε μοναδική κυριαρχία είναι η πνευματική, είτε το πνευματικό πρέπει να υποταχθεί στο εγκόσμιο, οπότε μοναδική υπέρτατη αρχή είναι η εγκόσμια. Όταν αυτές οι δύο εξουσίες έρχονται σε αντίθεση, η πολιτική κοινότητα δεν μπορεί παρά να διατρέχει μεγάλο κίνδυνο εμφυλίου πολέμου και διάλυσης.

Thomas Hobbes

Leviathan ή Ύλη, Μορφή και Εξουσία μιας Εκκλησιαστικής και Λαϊκής Πολιτικής Κοινότητας
Κεφάλαιο XXIX
(1651)
Εκδ. Γνώση

.~`~.

- Τύποι πολιτικής οργάνωσης που έπρεπε να υπερνικήθούν για να δημιουργηθεί το σύγχρονο κράτος (εν συντομία) μέρος α´.

- E.H.Carr - Πολιτική, ισχύς και ηθική'η «αντίθεση» μεταξύ της πολιτικής και της ηθικής και ο «διαχωρισμός» των σφαιρών της πολιτικής και της ηθικής που συνδέει την οικονομία με την ηθική, καθώς και ορισμένα ρωμαιοδυτικά παραλειπόμενα.

- Τέλος του κυρίαρχου κράτους ή αλλαγή της λειτουργίας του;

- Η παρακμή του κράτους: Από το 1975.

- Συγχώνευση ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας και μαζική δημοκρατία - μέρος α´.

- Περί εθνικισμού, δημοκρατικής ιδεολογίας -«τέλους της ιστορίας»- του Fukuyama, και χειρισμού της Μέσης Ανατολής από τους ουιλσονιανούς ιδεαλιστές και τους νεοσυντηρητικούς. Η προσέγγιση του εριστικού κ. John Mearsheimer και σύγκριση του έργου του με αυτό του Kenneth Waltz.

- Μια σύντομη αναφορά στη σχέση κράτους, αναρχίας και ρεαλισμού. Μια κλασική παρερμηνεία.

- Η απαρχαίωση των πολιτικών εννοιών.

- Δομικά γνωρίσματα της μαζικής δημοκρατίας - α´ μέρος.