.~`~.
I
Eργαστήρι η Μ. Ανατολή
I
Eργαστήρι η Μ. Ανατολή
Η κρίσιμη μάχη για το Κομπάνι υπήρξε νικηφόρα για τους μαχητές του κουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Ενωσης (ΚΔΕ) διασώζοντας χιλιάδες ανθρώπους από την εξτρεμιστική βαρβαρότητα του «Ισλαμικού Χαλιφάτου» και αποτρέποντας αφενός μια τρομερή ανθρωπιστική καταστροφή και αφετέρου τον έλεγχο από τους «τζιχαντιστές» στρατηγικών σημείων στη βορειοανατολική Συρία και των διόδων διέλευσης προς την Τουρκία και έμμεσα προς το ιρακινό Κουρδιστάν. Η μάχη αυτή πήρε, δικαίως, ιδιαίτερη δημοσιότητα, γύρω από την οποία διαμορφώθηκε ένα κύμα αλληλεγγύης κομμάτων και κοινωνικών κινημάτων. Δημιουργεί όμως και μια σειρά από αδήριτα ερωτήματα και υποθέσεις εργασίας που πρέπει να συζητηθούν και να απαντηθούν.
Πρώτον, η επίθεση του «χαλιφάτου» ενάντια στο Κομπάνι δημιούργησε όντως ένα κύμα από διακόσιες και πλέον χιλιάδες προσφύγων προς την Τουρκία. Ομως ο συνολικός αριθμός των προσφύγων και των εκτοπισμένων της Συρίας ξεπερνά τα 4 εκατομμύρια, στη μεγάλη τους πλειονότητα σουνίτες μουσουλμάνοι της Συρίας, οι οποίοι κατέφυγαν στην Τουρκία, στον Λίβανο και στην Ιορδανία για να αποφύγουν τον τρόμο των επιθέσεων των ασαντικών παρακρατικών αλλά και των ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων, όπως η Τζάμπχατ αλ-Νούσρα («Μέτωπο Νούσρα»). Το κυριότερο στοιχείο της ανθρωπιστικής καταστροφής όμως είναι οι διακόσιες χιλιάδες νεκροί, στην πλειονότητά τους και πάλι σουνίτες μουσουλμάνοι. Θα υπάρξει ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης γι’ αυτούς; Θα υπάρξει κάποιο πλατύ κίνημα αλληλεγγύης για τους χριστιανούς που δεν διαθέτουν οργανώσεις και πολιτοφυλακές και είναι έρμαια των διαθέσεων οποιουδήποτε πολέμαρχου και οποιασδήποτε συμμορίας; Θα υπάρξει μόνο μία «μέρα αλληλεγγύης για το Κομπάνι» ή και μία «μέρα αλληλεγγύης για όλους τους Σύρους πρόσφυγες»;
Δεύτερον, κατά την έναρξη της ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ του Ασαντ και των αντικαθεστωτικών, όλων των αποχρώσεων και όλων των επιδιώξεων, το κουρδικό ΚΔΕ έδωσε την εντύπωση του «επιτήδειου ουδέτερου» κρατώντας τους ισλαμιστές μακριά από τις κουρδικές περιοχές της Συρίας και αποφεύγοντας να εμπλακεί σε συγκρούσεις με τον Ασαντ. Η ευκαιρία που δινόταν ήταν προφανής. Το ΚΔΕ θα μπορούσε να δημιουργήσει μία de facto αυτόνομη ζώνη, η οποία θα εξελισσόταν σ’ ένα κατ’ ουσία «συνομόσπονδο» κράτος εντός της Συρίας, όπως το ιρακινό Κουρδιστάν. Το κίνημα αλληλεγγύης είναι σύμφωνο με μια τέτοια εξέλιξη; Είναι, δηλαδή, σύμφωνο με την πολυδιάσπαση των σημερινών κρατών της Μέσης Ανατολής υπό το μανδύα της «ομοσπονδίας»; Αν όντως η στρατηγική των ΗΠΑ και των συμμάχων τους είναι να εφαρμόσουν μία μετα-αποικιακή πολιτική στη Μέση Ανατολή, τότε η κρατική ρευστότητα και η πολυδιάσπαση σε μικρά, περίκλειστα οιονεί κράτη δεν «ρίχνει νερό στον μύλο» αυτής της στρατηγικής;Η περίπτωση, τα αποτελέσματα του «εργαστηρίου» ημι-κρατικών «υβριδίων» στη Μεσοποταμία να αξιοποιηθούν στη νοτιοανατολική Μεσόγειοή και την ανατολική και νοτιοανατολική Ευρώπη, θεωρείται απίθανη;
---------------------------------------------------------------
Σημ. Δ`~. Επίσης, προσοχή, διότι το ευρωπαϊκό σκέλος του Κουρδικού βρίσκεται στα Βαλκάνια. Πρόσφατα ανακοινώθηκε νέα πρόταση-ονομασία για το Μακεδονικό και το ερχόμενο διάστημα έρχεται νέα πρόταση για το Κυπριακό (δεν είναι δυνατόν να διαρρηγνύονται ιμάτια για το Κουρδικό και να υπάρχει προκλητική αδιαφορία για το Κυπριακό). Επίσης στην Ελλάδα δεν μας ενημέρωσαν ποιά ήταν η απάντηση του Biden μόλις ερωτήθηκε για τις σχέσεις Κύπρου και Τουρκίας με πακέτο τα ενεργειακά (Δες το έντονα πολεμικό -και ολίγον αφελές- κείμενο II, όπως και το III). Επιπλέον θα τεθεί ζήτημα αναγνώρισης του Κοσόβου από την Ελλάδα. Να δοθεί σημασία στη στάση της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου αυτή την περίοδο. Η Ε.Ε δεν μπορεί να συνθέσει -όπως ισχυρίζεται αφελώς μια κύριαρχη άποψη- τα εν λόγω συμφέροντα και καμία εκ των Αίγυπτο, Ισραήλ και Τουρκία δεν λογαριάζει την Ε.Ε ως στρατηγικό -παρά μονάχα ως οικονομικό- παίχτη. Η προκλητική δήλωση του Avigdor Liberman πως «Η Σουηδία πρέπει να καταλάβει ότι οι σχέσεις στη Μέση Ανατολή είναι πολύ πιο περίπλοκες από ό, τι τα συναρμολογούμενα έπιπλα της εταιρείας IΚΕΑ» δεν είναι αναληθής παρά την προκλητικότητα της.
---------------------------------------------------------------
Τρίτον, σύμφωνα με τον έγκυρο αναλυτή Πάτρικ Κόκμπερν, η σημαντική καμπή στη μάχη για το Κομπάνι ήταν η απόφαση της ηγεσίας των Κούρδων μαχητών να δίνει στο αμερικανικό επιτελείο σαφείς και λεπτομερείς πληροφορίες για τις θέσεις των δυνάμεων στο έδαφος. Είναι χαρακτηριστικό, σύμφωνα με τον Κόκμπερν, ότι σε ένα διάστημα 48 ωρών κατά την τελευταία έφοδο του «χαλιφάτου» έγιναν περί τις σαράντα εξαιρετικά ακριβείς αμερικανικές αεροπορικές επιθέσεις. Συμφωνούμε, άραγε, ότι μια χώρα μπορεί να προβεί σε αεροπορικές επιθέσεις στο έδαφος ενός κυρίαρχου κράτους χωρίς τη συναίνεση της κυβέρνησής του ή χωρίς εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας για να προλάβει μια ανθρωπιστική κρίση; [Δες περί της Ευθύνης Προστασίας - R2P στο ιδίωμα των επίσημων κύκλων] Κι αν υποθέσουμε ότι αύριο οι ΗΠΑ αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν την ανθρωπιστική καταστροφή των εκατομμυρίων σουνιτών Σύρων και αρχίσουν επιθέσεις κατά του Ασαντ και της συμμάχου του Χεζμπολάχ, θα το δεχτούμε; [Δες: ενδοϊσλαμικοί ανταγωνισμοί στο σύστημα Συρίας-Λιβάνου]
Η τελευταία ερώτηση μας οδηγεί στο τέταρτο βασικό ερώτημα: πώς θα σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία. Πρόκειται σαφώς για έναν εμφύλιο που πήρε ή του έδωσαν περιφερειακές διαστάσεις. Γι΄ αυτό και η λύση θα πρέπει να έρθει από μια περιφερειακή συνεννόηση με γνωστούς συμμετέχοντες δηλαδή, το Ιράν, την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.Η επιστολή του προέδρου Ομπάμα προς τον Ιρανό θρησκευτικό ηγέτη Αγιατολάχ Χαμενεΐ μπορεί να αποτελέσει την έναρξη μιας πολύ σημαντικής πρωτοβουλίας, η οποία όμως είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσει ισχυρά εμπόδια και αντιπάλους στην Ουάσιγκτον και την Τεχεράνη. Γι΄ αυτό και χρειάζεται η ενεργός στήριξη ενός διεθνούς κινήματος μακριά από νεο-οριενταλιστικές ψευδαισθήσεις για «ελευθεριακές κοινότητες» και χτίσιμο του σοσιαλισμού «από τα κάτω» στην καρδιά της Μέσης Ανατολής. Αυτές αποτελούν προβολή δυτικών ιδεολογικών και θεωρητικών σχημάτων ριζοσπαστικής πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης που αγνοούν τη δύναμη των εθνοθρησκευτικών γραμμών και των προνεωτερικών κοινωνικών συγκροτήσεων στην περιοχή. Η Μέση Ανατολή έχει αποτελέσει νεκροταφείο πολλών τέτοιων ιδεών.
Σωτήρης Ρούσσος - Πηγή: Εφ. Συν
---------------------------------------------------------------
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
---------------------------------------------------------------
.~`~.
II
Γιατί είναι δυστυχισμένος ο Πρόεδρος...
II
Γιατί είναι δυστυχισμένος ο Πρόεδρος...
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι βρίσκεται στην πιo δύσκολη και δυσάρεστη θέση; Και είναι να απορεί κανείς με μερικούς πολιτικούς που επιθυμούν διακαώς να «φορέσουν» τα παπούτσια του και να αναλάβουν όλα αυτά τα προβλήματα που τον έστειλαν στο νοσοκομείο.
Με την έναρξη της προεδρικής του θητείας εξαναγκάστηκε να αποδεχθεί το κούρεμα των καταθέσεων των πολιτών ως τιμωρία για τη λεγόμενη «διάσωση» της οικονομίας. Οπωσδήποτε ήταν ένα μεγάλο λάθος του, και η ιστορία θα τον κρίνει, αν και ο ιστορικός του μέλλοντος θα λάβει υπόψη ότι παρέλαβε «καμένη γη» από τον προκάτοχό του, Δημήτρη Χριστόφια. Άδεια ταμεία και μία οικονομία να παραπαίει και στο τέλος να καταρρέει.
Δεκαοκτώ μήνες μετά την κατάρρευση της οικονομίας, ως αποτέλεσμα της σύμπραξης και συνεργασίας των πολιτικών, των τραπεζιτών και μερικών λαίμαργων επιχειρηματιών, οι οποίοι τα δισεκατομμύρια σε δανεικά τα μετέτρεψαν σε καταθέσεις στο εξωτερικό, ο Νίκος Αναστασιάδης βρίσκεται ενώπιον μίας εθνικής κρίσης. Η κατοχική δύναμη, με εντολή του παρανοϊκού Προέδρου της, Ταγίπ Ερντογάν, εισέβαλε στην ΑΟΖ της Κύπρου, και όσοι μελετούν τον τρόπο δράσης της Τουρκίας από το 1955 και μετά είναι βέβαιοι ότι για να αποσύρει τα πλοία της θα πρέπει να εξασφαλίσει κέρδη. Έχουν βεβαίως δίκιο. Αυτή είναι η δοκιμασμένη μέθοδος και δεν πρόκειται να την αλλάξουν ούτε τώρα, αφού οι Κύπριοι πολιτικοί με τις υποχωρήσεις τους έδωσαν το δικαίωμα στους κατακτητές να απαιτούν και να κερδίζουν. Δεν σήκωσαν ανάστημα, ενώ μερικοί, ανάμεσά τους και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος και το έχει μετανιώσει, υποστήριξαν το έκτρωμα του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ούτε παλικαρισμοί χρειάζονται, όπως ζητά μέρος της αντιπολίτευσης, ούτε εθνικιστικές κορώνες, όπως απαιτούν οι άκαπνοι λεγόμενοι εθνικόφρονες, ούτε εκφοβισμός του λαού – μία τακτική που ακολουθεί το ΑΚΕΛ, με αυτό το ιδιαίτερο «στιλ» που διακρίνει τους ηγέτες του και με κουβέντες καφενείου όπως αυτή: Μα θα τα βάλουμε τώρα εμείς με την (υπερδύναμη) Τουρκία; Ο κ. Αναστασιάδης, λοιπόν, δεν έχει την παραμικρή πολυτέλεια υποχώρησης, δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να επανέλθει στις διαπραγματεύσεις δίνοντας το βασικό του όπλο, που είναι η μοιρασιά των φυσικών πόρων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ως γνωστόν, οι φυσικοί πόροι ανήκουν στους λαούς και δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης με κατοχικές δυνάμεις.
Δέχεται αφόρητες πιέσεις από τους αιώνιους εχθρούς της Κύπρου, τους Βρετανούς, και δυστυχώς στον χορό εισήλθαν και οι Αμερικανοί, οι οποίοι κατά τα άλλα επιμένουν να ομιλούν για το δικαίωμα της Κύπρου να αναζητεί φυσικούς πόρους στην ΑΟΖ της. Κακώς έπραξαν να βρεθούν απέναντι στον κ. Αναστασιάδη, διότι χαντακώνουν ένα δικό τους άνθρωπο και η θέση τους αυτή είναι ενάντια στα συμφέροντά τους. Ο Αμερικανός πρέσβης «παίζει» έντονα φιλοτουρκικά, υποστηρίζει την τουρκική θέση για τα θέματα ενέργειας και προσφέρει κακές υπηρεσίες πρώτα απ’ όλα στην πατρίδα του. Διότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υλοποίησε τις συμβουλές του Αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, ο οποίος τον προέτρεψε να προχωρήσει σε συμμαχίες με την Αίγυπτο, τον Λίβανο και το Ισραήλ. Για ποιο λόγο κυνηγούν τον κ. Αναστασιάδη για το θέμα της τριμερούς με την Ελλάδα και την Αίγυπτο; Και γιατί ανέβηκαν οι τόνοι κατά την τηλεφωνική συνομιλία του κ. Αναστασιάδη με την υφυπουργό Εξωτερικών Βικτώρια Νούλαντ; Δεν έχει δικαίωμα ένας Πρόεδρος μίας ημικατεχόμενης πατρίδας να πει όχι όταν θίγονται τα συμφέροντα της χώρας και του λαού του;
Η Τουρκία «σταύρωσε» άπειρες φορές τους Αμερικανούς. Τους κορόιδεψε, τους είπε ψέματα, δεν τους βοήθησε στην ώρα ανάγκης, δημιούργησε και δημιουργεί προβλήματα στην υπερδύναμη. Δεν μπορεί να φανταστεί ο αναγνώστης τι λέγεται πίσω από τις κλειστές πόρτες και πόση οργή διακατέχει τις μυστικές υπηρεσίες και το Πεντάγωνο για την προδοσία του Ερντογάν. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι αδιανόητο να υπάρχουν σήμερα Αμερικανοί διπλωμάτες που είναι ακόμα παθιασμένοι με την Τουρκία. Είναι χώρα εχθρική προς τις ΗΠΑ και το πλέον σημαντικό – που το συζητήσαμε με αξιωματούχο στο περιθώριο εκδήλωσης στο CSIS – είναι ότι ο κ. Ερντογάν δεν έχει καμία επιθυμία να έχει καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Δεν τους θέλει πια τους Αμερικανούς, στην πραγματικότητα τους απεχθάνεται και τους μισεί, καθώς τους έχει συνδέσει με τις «άσχημες περιόδους» της χώρας του, ενώ πιστεύει ότι ευθύνονται για τις δυστυχίες των χωρών της Μέσης Ανατολής. Την ίδια στιγμή, ο ίδιος συναγελάζεται με τα απολυταρχικά καθεστώτα, από τα οποία πληρώνεται, για να εξασφαλίζουν μήπως τη σιωπή του; Καμία υποχώρηση λοιπόν. Αυτό οφείλει ο κ. Αναστασιάδης στους πολίτες…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας πρέπει να πάει στο σπίτι της. Αρκετά… πρόσφερε στο κράτος, το οποίο την αντάμειψε με παχυλούς μισθούς και αξιώματα. Η υπόθεση Βγενόπουλου αφορά την καρδιά της οικονομικής κρίσης και πρέπει να ασχοληθούν με αυτή ανακριτές, εισαγγελείς και δικαστές, οι οποίοι δεν είχαν την παραμικρή σχέση μαζί του. Διότι είναι φανερό ότι όσο βρίσκεται στη γωνία θα «σουτάρει» πολιτικούς και τραπεζίτες που τον εξυπηρέτησαν και τους… αντάμειψε.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ποιος είναι αυτός ο σύμβουλος του Προέδρου της Δημοκρατίας ο οποίος ενέκρινε το συμβόλαιο της κ. Γιωρκάτζη; Παραμένει και σήμερα στο Προεδρικό και υπηρετεί τον κ. Αναστασιάδη; Έφυγε; Πού στο καλό του Θεού τον κρύβουν; Ο σύμβουλος αυτός, όποιος και αν είναι, δεν προσέφερε μόνο κάκιστες υπηρεσίες στον Πρόεδρο, ο οποίος θα έπρεπε να του δώσει δύο χαστούκια και να τον πετάξει κλοτσηδόν από το γραφείο του… Στις σοβαρές χώρες θεωρούν αυτό που διέπραξε συνομωσία εναντίον των συμφερόντων του κράτους...
.~`~.
III
Σε αναζήτηση στρατηγικής
III
Σε αναζήτηση στρατηγικής
Η κρίση που προέκυψε με τη νέα τουρκική επιδρομή στην κυπριακή ΑΟΖ είναι μια καλή ευκαιρία αναστοχασμού της διαχείρισης του Κυπριακού από την επαύριο της τουρκικής εισβολής του 1974. Οι κυπριακές ελίτ διαχειρίζονται σήμερα το Κυπριακό στη βάση των δεδομένων του 1974, ενώ ο κόσμος έκτοτε έχει αλλάξει ριζικά [την ίδια νοοτροπία έχουν και οι ελλαδικές «ελίτ»]. Ο Ψυχρός Πόλεμος έχει τελειώσει, η Κυπριακή Δημοκρατία επιβίωσε της καταστροφής που αντιμετώπισε με την τουρκική εισβολή, είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διαθέτει ενεργειακά αποθέματα που της ανοίγουν προοπτικές στον νέο χάρτη γεωπολιτικών ισορροπιών που διαμορφώνεται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείουκαι στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. Σίγουρα το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή αποτελεί μειονέκτημα στο να εκμεταλλευτεί τα νέα αυτά δεδομένα που διαμορφώνονται στη γειτονιά μας. Εντούτοις, παρά το μειονέκτημα αυτό, η Λευκωσία έχει τη δυνατότητα αυτή τη στιγμή να υιοθετήσει μια νέα στρατηγική στο Κυπριακό και να επανατοποθετήσει το πρόβλημα σε νέες βάσεις, ξεφεύγοντας από την πεπατημένη που υιοθετήθηκε την επαύριο της τουρκικής εισβολής με τους όρους της Τουρκίας. Χωρίς αυτή την επανατοποθέτηση και χωρίς την υιοθέτηση μιας νέας στρατηγικής, που θα αφήνει πίσω της τα στερεότυπα της χρεοκοπημένης πολιτικής που ακολουθήθηκε τα τελευταία σαράντα χρόνια, η όποια λύση του Κυπριακού θα γίνει με τους όρους της Άγκυρας. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης υποχρεώθηκε να διακόψει τις διακοινοτικές συνομιλίες - που ούτως ή άλλως δεν οδηγούσαν πουθενά εκτός από ένα νέο μόρφωμα Ανάν - μετά την τουρκική επέλαση στην κυπριακή ΑΟΖ. Οι ενέργειές του όμως από τότε είναι σπασμωδικές, σε αναζήτηση προσωρινών στηριγμάτων, μέχρι που να επανέλθει, με την πρώτη ευκαιρία, στην ίδια χρεοκοπημένη πολιτική που μετέτρεψε το Κυπριακό από θέμα εισβολής και κατοχής σε έναν ατέρμονο διακοινοτικό διάλογο μέσα από τον οποίο η Άγκυρα επιβάλλει τους όρους της. Αντί αυτών των σπασμωδικών κινήσεων, για να κερδηθεί απλώς χρόνος, θα πρέπει η Λευκωσία να οικοδομήσει τις συμμαχίες εκείνες που απορρέουν από τα κοινά συμφέροντα που ορθοτομούνται στην περιοχή. Οι «στρατηγικοί εταίροι» που επέλεξε ο κ. Αναστασιάδης, δηλαδή οι Αμερικανοί και οι Εγγλέζοι, εισηγούνται ήδη την επανέναρξη του διακοινοτικού διαλόγου, την ώρα που η Τουρκία παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ακόμη χειρότερα, εισηγούνται να τεθεί και το θέμα του φυσικού αερίου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αν αυτό συμβεί, η Κυπριακή Δημοκρατία θα αποποιηθεί των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και της εκμετάλλευσης του φυσικού της πλούτου όσο καιρό δεν θα υπάρχει λύση στο Κυπριακό. Θα γίνει με άλλα λόγια όμηρος της Τουρκίας.
Είναι και αυτοί του εσωτερικού μας μετώπου και στη Λευκωσία και στην Αθήνα που εισηγούνται πως η αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης δεν μπορεί να είναι άλλη από τη λύση του Κυπριακού. Μόνο που δεν λένε ποια θα είναι αυτή η λύση. Την υπονοούν όμως, αφού η όποια λύση αυτή τη στιγμή θα γίνει με τους όρους που θα επιβάλουν οι κανονιοφόροι της Άγκυρας. Η επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας όμως, η επιβίωση του λαού της Κύπρου, επιβάλλει την αναζήτηση μιας νέας στρατηγικής, χωρίς τα φοβικά σύνδρομα που κουβαλούν οι κυπριακές ελίτ και η άρχουσα τάξη, χωρίς την αποδοχή των τετελεσμένων της κατοχής.
Τη νέα πραγματικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο τη συνθέτουν τεράστια συμφέροντα, που φέρνουν την Κύπρο στο κέντρο σημαντικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων, εξαιτίας των υδρογονανθράκων της περιοχής, αλλά και των εμφύλιων σπαραγμών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Αυτή η νέα πραγματικότητα παρέχει τη δυνατότητα νέων στρατηγικών συμμαχιών. Δεν είναι όμως δυνατό να οικοδομηθούν οι νέες αυτές στρατηγικές συμμαχίες ανάμεσα στην Κύπρο και άλλες χώρες της περιοχής τη στιγμή που στο Κυπριακό ακολουθείται μια χρεοκοπημένη πολιτική που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια τον τόπο κάτω από την τουρκική ομηρία.
Καμιά χώρα στην περιοχή δεν θα είχε συμφέρον να οικοδομήσει μια στρατηγική συμμαχία με την Κύπρο, αν διέβλεπε μια λύση του Κυπριακού που θα έθετε το νησί υπό τη στρατηγική επιρροή και ομηρία της Τουρκίας. Θα πουν κάποιοι ότι και η Τουρκία βρίσκεται στην περιοχή, γιατί να την αποκλείσουμε από μια συνεργασία; Κανένας δεν θα απέκλειε μια συνεργασία με την Τουρκία όταν θα τερματιζόταν η κατοχή και θα αναγνώριζε την Κυπριακή Δημοκρατία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Με όρους όμως κατοχής, είναι σαν να αποδέχονταν οι κατακτημένες από τη Γερμανία χώρες και οι λαοί τους, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, να συνεργαστούν με τον κατακτητή! Και αυτή δεν μπορεί φυσικά να είναι η στρατηγική της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στέφανος Κωνσταντινίδης - Πηγή: Φιλελεύθερος
---------------------------------------------------------------
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
---------------------------------------------------------------
.~`~.