.~`~.
I
Why Crimea Matters to America and Asia
I
Why Crimea Matters to America and Asia
There are lessons aplenty for the United States and Asia as the Crimea crisis proceeds. For the most part, they are drawn with a broad brush: most crudely, Moscow’s annexation of Crimea is seen as the precursor of a similar land grab by Beijing. More generally, the US must stiffen its spine or it will be beaten in the grand strategic game played out by leaders who are more hard-headed and focused on the expansion of national interests and influence. There are, however, other more subtle lessons to be learned and they are likely to be even more important for policy makers.
First, Realism remains the coin of the realm in foreign policy. Hopes that post-industrial society and globalization would temper the hard power impulses of world leaders have been exposed as empty: substantial economic integration with Europe and the West did not stop Russian President Vladimir Putin from a surreptitious invasion and redrawing national borders, even at considerable economic, diplomatic, and status costs.
Second, this Realism is characterized by more subtle uses of force: scalpels, not cleavers. Moscow’s resort to unmarked forces to occupy Crimea, though widely recognized as Russian, and the refusal to acknowledge the charade, indicates the need for more creative contingency planning.
Third, national identity matters. Of course, Russia has deep concern about the strategic implications of control over Crimea, but Moscow played the national identity card – the fact that Russians and “Russian speaking people” (a problematic characterization) were threatened – to justify its actions. Too often, national identity is derided or dismissed as soft or squishy, an indeterminate element in policy making. Yet national identity concerns are powerful motivators for action throughout Asia, even if they don’t rise to the level of invasion.
Fourth, and following from that recognition, Asia must be alert to the destabilizing effects of irredentism. The region is dotted with potential irredentist claims, in some cases the legacy of colonial borders that were drawn with little regard to ethnic groups and in other cases post-imperial borders that were settled politically but remain susceptible to challenge. China’s periphery is dotted with potential hotspots, from Korean communities in the northeast to Burmese groups in the southwest. Other communities straddle borders throughout the region. While these groups facilitate cross border exchange, they also create transnational economic interests that could be used to stake a claim or destabilize a neighbor. Of course, every diaspora isn’t a fifth column in waiting, but the Crimean case shows ways these groups can be exploited.
Fifth, the temptation to geopolitically balance is powerful even when it risks undermining principles that serve national interests. China’s failure at the United Nations to condemn the Crimean referendum is inconsistent with its cherished “noninterference” principle and runs contrary to its long-stated policy vis-à-vis Taiwan and other “splittist” regions. Beijing insists that Taiwan cannot make decisions about its future alone; all 1.3 billion Chinese must participate in any vote. The Ukrainian constitution makes the same claim. Plainly, Beijing should have condemned the referendum in Crimea for setting a nasty precedent that directly challenged its interests. Instead, however, China took a neutral stance by abstaining on the vote. The inclination to balance with Russia against the West was too compelling to resist.
Sixth, the United States and its partners need to acknowledge the limits of US power and influence. No matter what Western sympathies, Washington had a weak hand to play when responding to Russia. It had no military options and its engagement with Ukraine in other spheres was weak. Its national interest in a particular outcome in Crimea was limited, certainly when compared to Russia and even compared to other European nations. Given this reality, chest-thumping rhetoric only highlights the limits of US power and contributes to a perception of weakness. Washington must be extremely careful about drawing red lines and honoring them when they are crossed.
Seventh, and consequent to that last point, the European Union should be leading the response to the crisis. Europe has a greater stake in developments in Crimea, and more levers to both assist Kiev and punish Russia than does the US. The larger lesson is that regional organizations should be preparing for and taking the lead in responding to regional crises. The US should be working closely with groups that are closest to a crisis and best understand and appreciate its complexities. That demands both capacity and will. Asian institutions and security mechanisms look conspicuously ill prepared for this assignment.
Eighth, and related to points five and six, diplomatic and economic responses can be powerful foreign policy tools. Their effective use, however, depends on close coordination among Washington and its allies and partners, and have to be skillfully crafted – again, scalpels, not cleavers – to maximize their impact. Done properly, they can exact a real toll on adversaries, perhaps even greater than a military response. Sanctions in response to the Crimea annexation aim to crack and split Putin’s inner circle; Russia’s tumbling stock market and the plummeting value of the ruble are amplifying that toll. Even if the prospect of economic losses won’t deter aggression – remember point 1 – they can still hurt an aggressor and separate a government from its supporters and enablers.
Finally, the US needs to double down on the rebalance but with greater clarity in its messaging. As the Crimea crisis unfolded, Europeans warned that Russia’s land grab was the inevitable result of the rebalance, while Asians feared that a crisis on the continent’s doorstop would shift US attention away from their region. Neither is true. Putin acted because he feared loss of control of Ukraine, a sign of Western strength, not weakness. The US remains committed to Ukraine; more importantly, Washington has demonstrated the ability to muster a strong response within its current foreign policy framework. This is not 2001, when a terrorist strike halted a transition in US foreign policy – from Europe to Asia – that was in progress.
The strategic rationale for the rebalance remains as compelling as ever. The US needs to yoke itself to the world’s most dynamic region to harness its economic energies. Indeed, the lessons of the Crimean experience outlined here in many ways validate the logic and key elements of the rebalance: the emphasis on political and economic components of the US foreign policy tool box, the need to work more closely with allies and partners, and the need to strengthen regional security institutions. Contrary to some of the loudest voices in recent weeks, events involving the Crimea and Ukraine confirm core elements of US foreign policy; they don’t repudiate them. That is the most important lesson.
Brad Glosserman
.~`~.
II
Obama vs. Putin: The mismatch
II
Obama vs. Putin: The mismatch
“The United States does not view Europe as a battleground between East and West, nor do we see the situation in Ukraine as a zero-sum game. That’s the kind of thinking that should have ended with the Cold War.”
— Barack Obama, March 24
Should. Lovely sentiment. As lovely as what Obama said five years ago to the United Nations: “No one nation can or should try to dominate another nation.”
That’s the kind of sentiment you expect from a Miss America contestant asked to name her fondest wish, not from the leader of the free world explaining his foreign policy.
The East Europeans know they inhabit the battleground between the West and a Russia that wants to return them to its sphere of influence. Ukrainians see tens of thousands of Russian troops across their border and know they are looking down the barrel of quite a zero-sum game.
Obama thinks otherwise. He says that Vladimir Putin’s kind of neo-imperialist thinking is a relic of the past — and advises Putin to transcend the Cold War.
Good God. Putin hasn’t transcended the Russian revolution. Did no one give Obama a copy of Putin’s speech last week upon the annexation of Crimea? Putin railed not only at Russia’s loss of empire in the 1990s. He went back to the 1920s: “After the revolution, the Bolsheviks . . . may God judge them, added large sections of the historical South of Russia to the Republic of Ukraine.” Putin was referring not to Crimea (which came two sentences later) but to his next potential target: Kharkiv and Donetsk and the rest of southeastern Ukraine.
Putin’s irredentist grievances go very deep. Obama seems unable to fathom them. Asked whether he’d misjudged Russia, whether it really is our greatest geopolitical foe, he disdainfully replied that Russia is nothing but “a regional power” acting “out of weakness.”
Where does one begin? Hitler’s Germany and Tojo’s Japan were also regional powers, yet managed to leave behind at least 50 million dead. And yes, Russia should be no match for the American superpower. Yet under this president, Russia has run rings around America, from the attempted ingratiation of the “reset” to America’s empty threats of “consequences” were Russia to annex Crimea.
Annex Crimea it did. For which the “consequences” have been risible. Numberless 19th- and 20th-century European soldiers died for Crimea. Putin conquered it in a swift and stealthy campaign that took three weeks and cost his forces not a sprained ankle. That’s “weakness”?
Indeed, Obama’s dismissal of Russia as a regional power makes his own leadership of the one superpower all the more embarrassing. For seven decades since the Japanese surrender, our role under 11 presidents had been as offshore balancer protecting smaller allies from potential regional hegemons.
What are the allies thinking now? Japan, South Korea, Taiwan, the Philippines and other Pacific Rim friends are wondering where this America will be as China expands its reach and claims. The Gulf states are near panic as they see the United States playacting nuclear negotiations with Iran that, at best, will leave their mortal Shiite enemy just weeks away from the bomb.
America never sought the role that history gave it after World War II to bear unbidden burdens “to assure the survival and the success of liberty,” as movingly described by John Kennedy. We have an appropriate aversion to the stark fact that the alternative to U.S. leadership is either global chaos or dominance by the likes of China, Russia and Iran.
But Obama doesn’t even seem to recognize this truth. In his major Brussels address Wednesday, the very day Russia seized the last Ukrainian naval vessel in Crimea, Obama made vague references to further measures should Russia march deeper into Ukraine, while still emphasizing the centrality of international law, international norms and international institutions such as the United Nations.
Such fanciful thinking will leave our allies with two choices: bend a knee — or arm to the teeth. Either acquiesce to the regional bully or gird your loins, i.e., go nuclear. As surely will the Gulf states. As will, in time, Japan and South Korea.
Even Ukrainians are expressing regret at having given up their nukes in return for paper guarantees of territorial integrity. The 1994 Budapest Memorandum was ahead of its time — the perfect example of the kind of advanced 21st-century thinking so cherished by our president. Perhaps the captain of that last Ukrainian vessel should have waved the document at the Russian fleet that took his ship.
.~`~.
III
Η Κριμαία και η... εκδίκηση της γεωγραφίας
III
Η Κριμαία και η... εκδίκηση της γεωγραφίας
Η κυβέρνηση Ομπάμα ισχυρίζεται ότι το κίνητρό της είναι το G8, η αλληλεξάρτηση, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είναι πιο παραδοσιακός ιστορικός «παίκτης». Κίνητρό του είναι η γεωπολιτική. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον, προσωρινά, έχει το πάνω χέρι στην κρίση της Ουκρανίας και της Κριμαίας.
Η γεωπολιτική, σύμφωνα με τον Αμερικανό διπλωμάτη και ακαδημαϊκό του 20ού αιώνα Robert Strausz-Hupe, είναι «η μάχη για χώρο και εξουσία», που εκτυλίσσεται σε ένα γεωγραφικό σκηνικό. Η γεωπολιτική είναι αέναη από την αρχαιότητα, όταν η Περσία ήταν η πρώτη παγκόσμια υπερδύναμη. Ακόμα και η Παλαιά Διαθήκη, σε κάποιο βαθμό, αποτελεί μάθημα γεωπολιτικής. Ο Strausz-Hupe, Αυστριακός μετανάστης, ήθελε να μορφώσει την πολιτική ελίτ της νέας του χώρα έτσι ώστε να μπορούν οι δυνάμεις του καλού να κάνουν καλύτερη χρήση της γεωπολιτικής απ'ό,τι οι δυνάμεις του κακού κατά τη διάρκεια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου.
Η προσήλωση στη γεωπολιτική έδωσε τη δυνατότητα στον Βρετανό γεωγράφο και φιλελεύθερο εκπαιδευτικό Sir Halford J. Mackinder να προβλέψει με ακρίβεια, σε άρθρο του το 1904, τις βασικές τάσεις του 20ού αιώνα: το πώς ο διακανονισμός των ευρωπαϊκών δυνάμεων της εδουαρδιανής εποχής θα έδιναν τη θέση τους σε μία δύναμη που θα περιέκλειε ολόκληρη την Ευρασία, με μια μάχη μεταξύ της δυτικής θαλάσσιας δύναμης και της ρωσικής επίγειας δύναμης. Η γεωπολιτική βρισκόταν στην καρδιά του ιμπεριαλιστικου ξεσπάσματος της Αμερικής του 19ου αιώνα στην ευρύτερη Καραϊβική: εξασφαλίζοντας την κυριαρχία της κοντινής τους θάλασσας, οι ΗΠΑ, με τη σειρά τους, κυριάρχησαν στο δυτικό ημισφαίριο, κάτι που τους έδωσε τη δυνατότητα να επηρεάσουν την ισορροπία δυνάμεων στο ανατολικό ημισφαίριο - αυτή είναι η ιστορία του 20ού αιώνα. Η γεωπολιτική βρισκόταν στην καρδιά του Β'Παγκοσμίου Πολέμου, με τη γερμανική στρατιωτική μηχανή να κάνει επίθεση για το πετρέλαιο του Καυκάσου και την ιαπωνική στρατιωτική μηχανή να κάνει επίθεση για το πετρέλαιο και τις πρώτες ύλες της νοτιοανατολικής Ασίας. Η γεωπολιτική βρισκόταν στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου, με τις αμερικανικές βάσεις και τους συμμάχους να περιφρουρούν τη νότια ευρασιατική περιφέρεια από την Ελλάδα και την Τουρκία, μέχρι τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Η στρατηγική περιορισμού του διάσημου διπλωμάτη George Kennan ήταν, σε σημαντικό βαθμό, γεωπολιτική στρατηγική.
Δεν είναι ότι η γεωγραφία και η γεωπολιτική εκτοπίζουν όλα τα άλλα, συμπεριλαμβανομένων και των δυτικών αξιών και της ανθρώπινης επίδρασης. Κάθε άλλο. Πάντως η γεωγραφία συγκεκριμένα αποτελεί το σημείο εκκίνησης για να κατανοήσουμε όλα τα άλλα. Μόνο εάν σεβαστούν τη γεωγραφία θα μπορέσουν οι δυτικές δυνάμεις και η ανθρώπινη επινοητικότητα να την υπερνικήσουν. Δεν είναι ή το ένα ή το άλλο, αλλά η αλληλουχία της κατανόησης που είναι κρίσιμη.
Ο στρατιωτικός ιστορικός John Keegan εξηγούσε ότι
η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ μπορούσαν να προασπίζονται την ελευθερία
μόνο διότι η θάλασσα τις προστάτευε «από τους επίγειους εχθρούς της ελευθερίας».
μόνο διότι η θάλασσα τις προστάτευε «από τους επίγειους εχθρούς της ελευθερίας».
Ο Alexander Hamilton παρατηρούσε ότι η εάν η Βρετανία δεν ήταν νησί, τότε τα στρατιωτικά κατεστημένα του θα ήταν το ίδιο δεσποτικά με αυτά της ηπειρωτικής Ευρώπης και η Βρετανία «κατά πάσα βεβαιότητα θα είχε γίνει θύμα της απόλυτης εξουσίας ενός μόνο ανθρώπου».
Ομοίως, το Τείχος του Βερολίνου μπορεί να έπεσε το 1989, όμως η Ρωσία εξακολουθεί να είναι μεγάλη και να βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Και η Ρωσία παραμένει ανελεύθερη και απολυταρχική διότι, σε αντίθεση με τη Βρετανία και την Αμερική, δεν είναι νησιωτικό κράτος, αλλά μια τεράστια ήπειρος με ελάχιστα γεωγραφικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να την προστατεύσουν από τις εισβολές. Η επιθετικότητα του Πούτιν πηγάζει εν τέλει από αυτήν την θεμελιώδη γεωγραφική ανασφάλεια. Αν και αυτό δεν τον καταδικάζει να είναι αντιδραστικός. Ένας ηγέτης που βλέπει μακριά, θα έβλεπε πως μόνο η κοινωνία μπορεί τελικά να σώσει τη Ρωσία. Όμως η γεωγραφική θέση της Ρωσίας βάζει τον Πούτιν σε ένα κατανοήσιμο πλαίσιο.
Τα γεωγραφικά δεδομένα είναι πολύ συχνά απλά, ωμά και πασιφανή -δεν είναι ενδιαφέροντα, δεν εμπνέουν και δεν ενέχουν καμία διανοητική πρόκληση με κανέναν τρόπο- όμως δεν παύουν να έχουν συνέπειες. Το θέμα δεν είναι να τα αρνηθούμε, αλλά να τα ξεπεράσουμε. Ο George Bush (ο πρεσβύτερος) διαισθανόταν αυτές τις αλήθειες και έτσι ήταν προσεκτικός να μην προσβάλει τις σοβιετικές ευαισθησίες, ακόμα και όταν η σοβιετική αυτοκρατορία κατέρρεε στην Ευρώπη, φοβούμενος μην προκαλέσει τη Μόσχα δίνοντάς της πρόσχημα για να επιβάλει μεγαλύτερα «πειθαρχικά» μέτρα στις χώρες της Βαλτικής, που βρίσκονται δίπλα στο Κρεμλίνο. Η κυβέρνηση του Bush το πρεσβύτερου γνώριζε, παρά τη γενικότερη ευφορία που προκάλεσαν τα γεγονότα του 1989, ότι η γεωγραφία παραμένει απελπιστικά σχετική, αν όχι καθοριστική.
Ο Πούτιν, για την ώρα, βρίσκεται σε ισχυρή θέση στο θέμα της Ουκρανίας, διότι η Ουκρανία πολύ απλά έχει μεγαλύτερη σημασία για αυτόν απ'ό,τι για τις ΗΠΑ ή ακόμα και για την Ευρώπη. Και έχει μεγαλύτερη σημασία γι'αυτόν λόγω της γεωγραφίας. Η Ουκρανία, για όλους τους γνωστούς λόγους, είναι κεντρικής σημασίας για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ρωσίας, για τη ρωσική ιστορία και ταυτότητα, και ιδιαίτερα για την πρόσβαση της Ρωσίας στα θερμά νερά της Μεσογείου μέσω της Μαύρης Θάλασσας. Και αφού ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας έχει βάση στη χερσόνησο της Κριμαίας, ο Πούτιν αισθάνεται ότι δεν μπορεί απλώς να βλέπει με σταυρωμένα χέρια τον στόλο του να εξαρτάται από ένα αναδυόμενο φιλοδυτικό κράτος στην Ουκρανία.
Εν τω μεταξύ, η γεωγραφία δείχνει ότι η Ουκρανία έχει μακριά σύνορα με τη Ρωσία και ότι δεν διαχωρίζεται από τη Ρωσία από δύσκολα γεωγραφικά χαρακτηριστικά. Έτσι, ο Πούτιν όχι μόνο χρειάζεται την Ουκρανία και την Κριμαία περισσότερο απ'ό,τι η Δύση, αλλά έχει επίσης και μεγαλύτερο πάτημα στην Ουκρανία και την Κριμαία απ'ό,τι έχει η Δύση. Λόγω της γεωγραφίας, τα κοιτάσματα φυσικού αερίου βρίσκονται κυρίως στη Ρωσία και όχι στην Ουκρανία. Και έτσι η Ουκρανία εξαρτάται από τη Ρωσία, όχι μόνο για το εμπόριο, αλλά και για την ενέργεια (σημειώνεται ότι τα ουκρανικά κοιτάσματα σχιστολίθου βρίσκονται κυρίως στο ανατολικό, φιλορωσικό κομμάτι της χώρας).
Λόγω της γεωγραφίας, τα βαλτικά κράτη, η Πολωνία και η Μολδαβία απειλούνται: γειτνιάζουν με τη Ρωσία και την Ουκρανία και δεν έχουν φυσικά εμπόδια για να προστατευτούν. Ιδιαίτερα στα κράτη της βαλτικής, υπάρχουν ρωσικές μειονότητες που είναι χρήσιμες για τον Πούτιν, αφού η επίπεδη γεωγραφία της Βόρειας Ευρώπης έχει δώσει τη δυνατότητα ροής ανθρώπων και αλλαγής των συνόρων κατά την πάροδο των αιώνων (ακόμα και αν το μεγαλύτερο μέρος των ρωσόφωνων της βαλτικής κατέληξε εκεί κατά τη διάρκεια της σοβιετικής περιόδου).
Πάλι, αυτά είναι προφανή, στοιχειώδη γεγονότα, όμως γεγονότα που είναι κεντρικής σημασίας για τα δυνατά σημεία και τις αδυναμίες της Δύσης και της Ρωσίας στην τρέχουσα κρίση. Μόνο μέσα από αυτά τα δεδομένα μπορεί να προκύψει ένα χρήσιμο αφήγημα της κρίσης, αλλά και να βρεθούν τρόποι ώστε να υπάρξει υπέρβαση του γεωγραφικού πλεονεκτήματος του Πούτιν. Τα βαλτικά κράτη, η Πολωνία και η Μολδαβία, κινδυνεύουν κυρίως λόγω της θέσης στην οποία βρίσκονται. Η Ουκρανία, παρά τη φιλοδυτική αναταραχή, δεν μπορεί εν τέλει να είναι απολύτως ανεξάρτητη από τη Ρωσία, λόγω επίσης θέσης.
Και η Ουκρανία και η Κριμαία είναι απλώς ο πρόλογος μιας πραγματικότητας που υπάρχει σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Στην Ασία, οι κρίσεις στις θάλασσες της Νότιας και της Ανατολικής Κίνας έχουν να κάνουν με τη γεωγραφία –τις γραμμές στον χάρτη και πού θα πρέπει αυτές να μπουν. Αυτή είναι η παραδοσιακή γεωπολιτική, η οποία δεν επηρεάζεται από την πρόοδο της δυτικής φιλελεύθερης σκέψης. Στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ αντιμετωπίζει την τυραννία της απόστασης στον σχεδιασμό του όποιου στρατιωτικού πλήγματος κατά του Ιράν –το θεμελιώδες δεδομένο της ιρανοϊσραηλινής σύγκρουσης. Η Τυνησία και η Αίγυπτος, αν και πολιτικά έχουν προβλήματα, είναι συνεκτικοί και παμπάλαιοι κόμβοι πολιτισμού και αυτό είναι που τις διατηρεί βιώσιμες ως κράτη, σε αντίθεση με τη Λιβύη, τη Συρία και το Ιράκ, που γεωγραφικά είναι παράλογα κράτη εντός των σημερινών τους συνόρων και έτσι έχουν καταρρεύσει σε διάφορους βαθμούς, μετά την αποδυνάμωση ή την ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων τους.
Η γεωγραφία παραμένει τον 21ο αιώνα όσο σχετική ήταν κατά τη διάρκεια της Ιστορίας. Η τεχνολογία των επικοινωνιών δεν την έχει σβήσει. Αντιθέτως, την έχει κάνει μάλλον πιο κλειστοφοβική, με αποτέλεσμα κάθε περιοχή της Γης να αλληλεπιδρά με κάθε άλλη περιοχή όσο ποτέ στο παρελθόν. Την κλειστοφοβία αυτή εντείνει η ανάπτυξη των πόλεων -άλλο ένα γεωγραφικό φαινόμενο. Η γη είναι πιο περιορισμένη από ποτέ λόγω της τεχνολογίας. Όμως, όπως αν είχες ένα μικρό ρολόι χειρός με όλους τους μηχανισμούς του, έτσι πρέπει να «λύσεις» όλα τα γεωγραφικά σημεία και χαρακτηριστικά ώστε να καταλάβεις πώς λειτουργεί ο κόσμος.
Έτσι, οποιαδήποτε στρατηγική διεθνών σχέσεων πρέπει να προέρχεται αρχικά από το φυσικό έδαφος πάνω στο οποίο ζούμε. Και λόγω του ότι η γεωπολιτική πηγάζει από τη γεωγραφία, ποτέ δεν θα είναι άσχετη. Ο Strausz-Hupe είχε δίκιο. Αν οι φιλελεύθερες δυνάμεις δεν εμπλακούν στη γεωπολιτική, τότε απλώς θα αφήσουν ελεύθερο το πεδίο στους εχθρούς τους. Και αυτό διότι ακόμα και τα ανεπτυγμένα φιλελεύθερα κράτη, όπως αυτά της Αμερικής και της Ευρώπης, δεν εξαιρούνται από τη μάχη της επιβίωσης. Το G8, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο μπορούν και πρέπει να υπερνικήσουν τη γεωγραφία, όμως αυτό θα γίνει εφικτό μόνο αν η γεωπολιτική γίνει μέρος της στρατηγικής της Δύσης.
Πρωτογενής πηγή Stratfor
Πηγή μετάφρασης
Πηγή μετάφρασης
.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική