Δύο φαινόμενα μας βοηθούν να αναγνωρίσουμε τις διχασμένες χώρες. Οι ηγέτες τους τις αποκαλούν "γέφυρες"μεταξύ δύο πολιτισμών, ενώ οι παρατηρητές τις περιγράφουν ως χώρες με πρόσωπο Ιανού... Οι χώρες που ανήκουν στους ίδιους πολιτισμούς αλλά περιέχουν περισσότερες πολιτιστικές ομαδοποιήσεις, μπορεί να διχαστούν και μάλιστα να φτάσουν στη δημιουργία ανεξάρτητων κρατών (όπως συνέβη με την Τσεχοσλοβακία) ή να σκέφτονται σοβαρά να το κάνουν (όπως ο Καναδάς). Ωστόσο, οι μεγαλύτερες διχόνοιες συνήθως εμφανίζονται στις λεγόμενες διχασμένες χώρες, όπου μεγάλες ομάδες ανθρώπων ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτισμούς...
Σε μια χώρα που τη χωρίζει μια βαθιά διαχωριστική γραμμή, οι μεγάλες ομάδες διαφορετικών πολιτισμών λένε κάποια στιγμή: "Εμείς είμαστε διαφορετικοί λαοί και ανήκουμε σε διαφορετικές γραμμές". Οι δυνάμεις της απώθησης τις απομακρύνουν και τις κατευθύνουν προς τους πολιτισμικούς μαγνήτες άλλων κοινωνιών. Μια διχασμένη χώρα, αντίθετα, έχει μια κυρίαρχη κουλτούρα που την κατατάσσει σε έναν πολιτισμό, αλλά οι πολιτικοί ηγέτες της επιθυμούν να την εντάξουν σε κάποιον άλλο. Στην ουσία, ισχυρίζονται: "Είμαστε ένας λαός και ανήκουμε σε έναν πολιτισμό, αλλά θέλουμε να αλλάξουμε". Εν αντιθέσει με τις χώρες που τις χωρίζουν βαθιές διαχωριστικές γραμμές, οι κάτοικοι μιας διχασμένης χώρας συμφωνούν ως προς το ποιοί είναι, αλλά διαφωνούν ως προς τον πολιτισμό στον οποίο ανήκουν. Τυπικά, ένα σημαντικό τμήμα των ηγετών τους ενστερνίζονται την κεμαλική στρατηγική (*)...
Οι διχαστικές συνέπειες των πολιτισμικών συνοριακών γραμμών είναι ιδιαίτερα αισθητές σε εκείνες τις χώρες που, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, παρέμειναν ενωμένες λόγω ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων της μαρξιστικής-λενινιστικής ιδεολογίας. Με την κατάρρευση του κομμουνισμού, η κουλτούρα αντικατέστησε την ιδεολογία και λειτούργησε σαν μαγνήτης έλξης και απώθησης.
Όταν «ρεαλισμός» και «ιδεαλισμός» συμπίπτουν ή τα γεωοικονομικόπολιτικά και τα γεωπολιτικοπολιτισμικά
---------------------------------------------------------------
(*) "κεμαλική στρατηγική" : Δηλαδή τον συνδυασμό και τη ταύτιση εκδυτικισμού και εκσυγχρόνισμου (η πνευματική αποικιοκρατίαή ο εκδυτικισμός, ως προϋπόθεση του «εκσυγχρονισμού» και της «ανάπτυξης»), ο συγγραφέας αυτόν τον συνδυασμό τον ονομάζει «κεμαλισμό», καθως πρωτοδίδαχος του ήταν ο Κεμάλ Ατατούρκ. Δες εδώ στο II.
---------------------------------------------------------------
Η Γιουγκοσλαβία και η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκαν και χωρίστηκαν σε μικρότερες οντότητες, ομαδοποιημένες σύμφωνα με τους πολιτισμούς. Η Βαλτική (προτεσταντικη και καθολική), οι ορθόδοξες Σερβία, Μαυροβούνιο και Μακεδονία της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Επιπλέον πολιτισμικοί διαχωρισμοί εμφανίζονται σε μερικές από αυτές τις χώρες. Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη χωρίστηκε σε σερβικό, κροατικό και μουσουλμανικό τομέα. Οι Σέρβοι και οι Κροάτες πολέμησαν μεταξύ τους στην Κροατία. Η ειρήνη που επικρατεί μέχρι στιγμής στο αλβανο-μουσουλμανικό Κόσοβο μέσα στη σλαβο-ορθόδοξη Σερβία, είναι αμφίβολο αν θα συνεχιστεί... η ρωσική Κριμαία ανήκει στην Ουκρανία, και το αρμενικό Ναγκόρνο-Καραμπάχ στο Αζερμπαιτζάν... Η Εσθονία, η Λετονία και το Καζακστάν έχουν σημαντικές ρωσικές μειονότητες, που δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα της σοβιετικής πολιτικής. Η Ουκρανίαχωρίζεται μεταξύ των ουνιτών εθνικιστών, που μιλόυν ουκρανικά και ζούν στη δύση, και των ορθόδοξων που μιλούν ρωσικά και ζούν στην ανατολή (**).
---------------------------------------------------------------
(**) Δεν είναι μονάχα αυτές οι διαφορές αλλά αυτός είναι ένας βασικός πυρήνας γύρω από τον οποίον τυλίγονται συνήθως ιδεολογικές προβιές. Οι πολιτισμικές πρωτεύουσες είναι το Λβιβ, πρώην πολωνικό έδαφος, στη δύση -στην οποία μιλούνται σε μεγάλο βαθμό και τα γερμανικά επίσης- και το Χάρκοβο στην ανατολή.
---------------------------------------------------------------
...η πολιτισμική προσέγγιση... φωτίζει την πιθανότητα η Ουκρανίανα χωριστεί στη μέση, ένας χωρισμός που οι πολιτιστικοί παράγοντες μας ωθούν να προβλέψουμε ότι θα είναι περισσότερο βίαιος απ’ ό,τι ο χωρισμός της Τσεχοσλοβακίας, αλλά λιγότερο αιματηρός απ’ ό,τι της πρώην Γιουγκοσλαβίας...
Τα ενδογενή κοινωνικο-οικονομικά αίτια ανισότητας και τα εξωγενή γεωπολιτικά-οικονομικά συγκρουσιακά συμφέροντα δεν μπορούν να δημιουργήσουν τις συγκεκριμένεςπαρατάξεις/εντάσεις, παρά μονάχα να τις υποδαυλίσουν, να τις δυναμοποιήσουν, να ενισχύσουν διασπαστικές τάσεις και να τις ωθήσουν σε έσχατα όρια. Ο συγγραφέας στις λεγόμενες «διχασμένες χώρες» συμπεριλαμβάνει τη Τουρκία, τη Ρωσία και το Μεξικό (δες εδώ στον Επίλογο). Θα ακολουθήσουν, εν καιρό, αναρτήσεις που θα αφορούν, η μια, τη καθαρά ρωσική οπτική όσον αφορά την Ουκρανία (μέχρι στιγμής είναι αμερικανοκεντρικές οι οπτικές), και η άλλη, τις εντάσεις στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, οι οποίες είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν αστοχιών του Ο.Η.Ε, της νέας εποχής και διαχείρισης των γηγενών πολιτισμώνκαι των κατασκευών Γερμανίας και Η.Π.Α που μιλούσαν για «μουσουλμανικό έθνος» (πως εδώ και αιώνες αυτοί οι πληθυσμοί ζούσαν μαζί και τώρα δεν μπορούν;). Επίσης στην Ουκρανία βλέπουμε, υπό μια ιδιόμορφη όψη, και τη κρίση που αντιμετωπίζει το έθνοςκράτος - το κυρίαρχοκράτος της Ιαπωνίας, από την άλλη πλευρά, δεν αντιμετωπίζει τέτοια ζητήματα...
.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική