Η εισαγόμενη ιδεολογία του «ιδιωτισμού» ως προκάλυμμα, νομιμοποίηση και άφεση αμαρτιών του κομματικοιδιωτικού κρατικοεπιχειρηματικού παρασιτικού κατεστημένου και ένα έσχατο παράδειγμα απομυθοποίησης ενός κυρίαρχου μύθου.

Η κρίση είναι «ιδιωτική». Είναι κρίση του υπερχρεωμένου, δανειοδίαιτου και κρατικοδίαιτου «ιδιωτικού» τομέα. Η κρατικοποίηση προκλήθηκε από την αποτυχία της ιδιωτικοποίησης. Η ανικανότητα του ιδιωτικού τομέα ν' αυτοπαραχθεί, ν' αυτοσυντηρηθεί, ν' ανταγωνιστεί, να καθετοποιηθεί, να παράγει κέρδη και να δημιουργήσει θέσεις απασχόλησης καλύπτονταν από το κράτος...



Η κυβέρνηση των «ιδιωτικοποιήσεων» σε υστερικούς τόνους προσπαθεί να πείσει ότι την Οικονομική κρίση δημιούργησε ο Δημόσιος τομέας και οι κοινωνικοί πειραματισμοί... Αυτοί μάλιστα έγιναν εις βάρος του «ιδιωτικού» τομέα που αφού άντεξε την λαίλαπα της κρατικοποίησης τώρα οδεύει σε νέες νίκες, στην ανάπτυξη, στα μεγάλα κέρδη, στην αναζωογόνηση της οικονομίας, σε διεθνείς διακρίσεις στα χρηματιστήρια και τις αγορές, στα μεγάλα έργα.

Αυτές όμως οι κραυγές για την αποτελεσματικότητα του ιδιωτικού τομέα είναι περισσότερο ένας «νεοφιλελεύθερος ρομαντισμός» που δεν προκύπτει από μια ιστορική και κοινωνική ανάλυση της κρίσης. Για όσους έχουν ιστορική μνήμη δηλαδή βλέπουν λίγο πέρα από τη συγκυρία, προκύπτει ότι οι «ιδιώτες» ήταν χρεωκοπημένοι...

Η κρατικοποίηση, είτε στην νεοφιλελεύθερη εκδοχή της, είτε σαν βοηθητική πολιτική υπέρ των αδυνάτων, από εξωτερικό δανεισμό απέτυχε... Ιδιαίτερα σ' αυτήν την φάση εθνικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων, δεν μπορεί το μέλλον αυτής της χώρας να σχεδιάζεται από μια συντεχνία αδίστακτων κερδοσκόπων που θέλουν αναρχία, ασυδοσία, αλλά και κρατικό παρεμβατισμό όσον αφορά την αύξηση της αμοιβής του κεφαλαίου και περιορισμό της τιμής της εργασίας, που διοχετεύουν κέρδη στο εξωτερικό, που δεν πληρώνουν φόρους... που μολύνουν το περιβάλλον και τις πηγές ζωής αυτής της χώρας.



Ποτέ ο κρατικός παρεμβατισμός δεν έφτασε αυτά τα επίπεδα ρύθμισης της αγοράς... Η διαδικασία των «ιδιωτικοποιήσεων» κινείται σε μια κουλτούρα οικονομικού κυνισμού και φιλοτομαρισμού... Ιδιαίτερα στη χώρα μας η «εκβιομηχάνιση» στηρίχθηκε όχι στα κεφάλαια των «ιδιωτών», αλλά στις επιδοτήσεις του κράτους από την φορολογία του πολίτη... Αυτή λοιπόν η εθνική περιουσία τίθεται κάτω από τον έλεγχο μια χούφτας κερδοσκόπων και «ομίλων», ενώη μόνη περιουσία που αναγνωρίζεται στο λαό είναι το Δημόσιο χρέος...


Οι Διεθνείς (Δυτικοί) οργανισμοί ΟΟΣΑ, Δ.Ν.Τ, διάφοροι «συμβουλάτορες» της ανάπτυξης των «αποτυχημένων» χωρών... μας προτείνουν περίεργα σενάριαγια να βγούμε από την κρίση. Προτείνουν να ξεχάσουμε ό,τι είναι κρατικό, συνεταιριστικό, συλλογικό και να δεχτούμε τον μεσσιανικό ρόλο των «ιδιωτών».

Προτείνουν δηλαδή να αντικαταστήσουμε το δυσλειτουργικό σύστημα μας με ένα άναρχο, αδόμητο, διάχυτο σύστημα, όπου ο λαός θ' ακολουθήσει τα σερβιρισμένα σενάρια της εξαθλίωσης του με την ελπίδα να δει κάποια άσπρη μέρα... δηλαδή Λατινοποίηση της κοινωνίας, για την Δυτικοποίηση των αριθμών.

Το περίεργο όμως είναι ότι ενώ η Λατινοποίηση της καθημερινότητας προχωράει με γρήγορους ρυθμούς, οι οικονομικοί δείκτες δεν τείνουν να γίνουν Ευρωπαϊκοί... Σταδιακά το Δημόσιο χρέος οδηγεί στην απαλλοτρίωση του λαού από τις ξένες τράπεζες. Και σ' αυτό στοχεύει το σενάριο «προσαρμογής». Στη διατήρηση του Δημόσιου χρέους σε υψηλά επίπεδα για να διατηρούνται οι δανειακές ανάγκες από τράπεζες, άλλα και να δικαιολογείται η ληστεία του λαού για την αποπληρωμή των χρεών.


...το Δημόσιο χρέος είναι μια απάτη. Μας κάνει να βλέπουμε την οικονομία με τα πόδια ψηλά και το κεφάλι κάτω... Η ιδιωτικοποίηση προβάλλει σαν το ιστορικό καθαρτήριο των «ιδιωτών»... δεν είναι μόνον μηχανισμός ηθικής αποκατάστασης των «παλιών» ιδιωτών, είναι κύρια μηχανισμός γέννησης νεων ακριβώς με τις μεθόδους του παρελθόντος, των κρατικοδίαιτων, των ημετέρων... Η «ιδιωτικοποίηση-αποκρατικοποίηση» δημιουργεί πλαίσια πλιατσικολογίας και όχι ανάπτυξης. Με το πρόσχημα της Διεθνοποίησης του κεφαλαίου, και την «αποτυχία» των κρατικοποιήσεων, η κυβέρνηση ξεπουλά την εθνική μας περιουσία και μάλιστα σ' εξευτελιστικές τιμές... Πίσω απ' τον επαρχιωτικό οικονομισμό και κυνισμό της κυβέρνησης κρύβονται οι Δυνάμεις του Αφελληνισμού.

Δυνάμεις που ενισχύονται απ' τη φύση του Ελληνικού κεφαλαίου. Επειδή αυτό δεν μπορεί ν' αυτοπαραχθεί και ν' αυτοσυντηρηθεί, επιδιώκει συμπληρωματικές δραστηριότητες με το ξένο κεφάλαιο ή καλύτερα την διάχυση του σ' αυτό. Δεν επιδιώκουν την οργάνωση του ανταγωνισμού. Ωθούν και αυτοί τον Αφελληνισμό του έθνικού μας πλουτού, γιατί έτσι κερδίζουν περισσότερα. Μπαίνουν κάτω από την προστασία των ξένων κεφαλαιοκρατών.

Η «ιδιωτικοποίηση» οδηγεί στην εξαφάνιση των εθνικών οικονομικών δομών. Αυτές υποκαθίστανται από δομές «ομίλων» Διεθνών και ντόπιων κερδοσκόπων. Από την άλλη η «αποκρατικοποίηση» οδηγεί στην εξασθένηση του «αντίπαλου δέους» και στον περιορισμό του σε λειτουργίες καταστολής της αντίστασης του λαού μας που τώρα αναπτύσσεται ενάντια στο σύστημα λεηλασίας και αφελληνισμού.

Το όραμα των νεοφιλελεύθερων κύκλων της Ευρώπης είναι ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός. Πιστεύουν ότι αυτό θα ξεκινήσει από «παρθένες» κοινωνίες, δηλαδή αυτές που δεν έχουν ολοκληρώσει πολιτικούς θεσμούς και η κρατικοποίηση έχει αποτύχει. Δηλαδή θέλουν κοινωνίες που απουσιάζει η πολιτική σαν διαμεσολάβηση, σαν κοινοβούλιο... Αλλά γνωρίζουν οι «επιτυχημένες» χώρες ότι για να πετύχουν τα σενάρια τους, πρέπει να κατακτήσουν την ψυχή ενός λαού. Μια τεράστια πολιτιστική προπαγάνδα κινείται με ποικίλους τρόπους για την παθητικοποίηση και την υποταγή των λαών.

Η αναγωγή του «ιδιώτη» σε μεσσία, δημιουργεί, συνθήκες κατάπτωσης στους εργαζομένους, μοιρολατρίας, ελεεινολογίας, έλλειψη αυτοπεποίθησης ότι είναι ικανοί να διαχειριστούν τον πλούτο που παράγουν. Είναι η πρώτη πράξη για ν' αποδεχτούν ντεφάκτο το θεσμό του αφεντικού... Την ώρα που η «Νεοδεξιά» προσπαθεί ν' αναθερμάνει τις ιδέες και πρακτικές γύρω από την παραδοσιακή και εν πολλοίς πρωτόγονη θεωρία των «ιδιωτικοποιήσεων» (Σημ. Δ`~.) μερικά στελέχη της «αριστεράς» αντί να προβάλλουν μια αριστερή εκδοχή στο ζήτημα της «ιδιοκτησίας» του κοινωνικού πλούτου, αντ' αυτού είτε μοιρολατρούν για τον χαμένο παράδεισο των Δημοσίων επιχειρήσεων, ή όταν πάλι βλέπουν ό,τι αυτό το κεφάλαιο έχει κλείσει, προσπαθούν να βρουν μια θέση συμπληρωματική του νεοφιλελευθερισμού...

Έτσι την κομφορμιστική στάση τους, που αποδέχονται οι «όμιλοι» κερδοσκοπίας που ελέγχουν τα μέσα πληροφόρησης, την προβάλλουν σαν «ανανέωση» και μέλλον.



Σημ. Δ`~. : Βλέπε Lockheed Martinκαι Silicon Valleyγια να καταλάβεις γιατί είναι πρωτόγονη η θεωρία των «ιδιωτικοποιήσεων» που παπαγαλίζουν οι «Μπάμπηδες της Ελλάδας», διαιωνίζοντας αυτόν τον κυρίαρχο μύθο. Το πλέον προηγμένο, σε πλανητική κλίμακα, μαχητικό αεροσκάφος, πέμπτης γενιάς, το F-22 Raptor, το οποίο κατασκευάστηκε από την Public company ονόματι Lockheed Martin, δεν διατίθεται προς πώληση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο μοναδικός χρήστης του F-22 μιας και το Κογκρέσο έχει απαγορεύσει την εξαγωγή αυτού του τύπου λόγω της προηγμένης τεχνολογίας που ενσωματώνει. Για να το αποκτήσουν χώρες σαν την Ιαπωνία, την Αυστραλία και το Ισραήλ, οι οποίες έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον θα πρέπει ή να αλλάξει ο νόμος ή να αναπτυχθεί μια έκδοση ειδικά για εξαγωγή. Αυτά όσον αφορά τις μπουρδολογίες περί «ιδιωτικοποίησης», «εμπορίου» και «κέρδους» από τη μια και τεχνολογίας και «ανάπτυξης» από την άλλη (και άλλο πράγμα η διαχείριση και άλλο η ιδιοκτησία).

Όπως έχουμε συγχώνευση της πολιτικής με την οικονομία, έτσι έχουμε και συγχώνευση κρατικού, δημόσιου και ιδιωτικού (προς τα προηγούμενα, συμπληρωματικά, μπορεί να σταθμιστεί και το παράδειγμα -και οι δομές- της Ιαπωνίας). Τα τεχνολογικο-γραφειοκρατικό-βιομηχανικά συμπλέγματα είναι εδώ και δεκαετίες παρόντα και ορισμένοι παπαγαλίζουν ακόμα τα του 19ου αιώνα. Η ιδιωτική οικονομία από μόνη της δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτε ούτε να αναλάβει ευθύνες για τίποτε, παρά μονάχα να εγγυηθεί την επιστροφή στον νόμο της ζούγκλας.