Κείμενα και αναφορές ποικίλης θεματολογίας.

Οι όλο και πιο απρόβλεπτες εξελίξεις στην Ουκρανίακρίνονται σε τρία διαφορετικά επίπεδα. Το πρώτο είναι αυτό της κοινωνικής δυναμικής: η δυσφορία που ξεσπά στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις τρέφεται όχι τόσο από το όραμα της πρόσδεσης στην Ε.Ε. όσο από την επιθυμία ενός μέλλοντος με λιγότερη κρατική διαφθορά, του οποίου οι “ευρωπαϊκές προδιαγραφές” αποτελούν την μετωνυμία. Πάνω από δύο δεκαετίες μετά την ανεξαρτητοποίηση της χώρας, οι Ουκρανοί ιθύνοντες, ανεξάρτητα από πολιτικές διαιρέσεις και παρά την “Πορτοκαλί Επανάσταση” του 2004, που προκάλεσε ενθουσιασμό στη Δύση, δεν κατάφεραν να προσφέρουν στοιχειώδεις εγγυήσεις κράτους δικαίου, διαφάνειας και άρα ανάπτυξης.

Ακόμη όμως και οι στρεβλές ισορροπίες της προηγούμενης εικοσαετίας διαταράχθηκαν επί της προεδρίας του Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ο οποίος έδωσε στο κράτος περισσότερο συγκεντρωτική μορφή, ευθυγραμμίζοντας όλες τις δομές εξουσίας, προς όφελος των ιδιοτελών συμφερόντων του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Αλεξάντερ Γιανουκόβιτς, υιός του προέδρου, βρέθηκε να τριπλασιάζει τα τελευταία χρόνια την προσωπική του περιουσία, η οποία ακατανόητα έφθασε τα 510 εκατ. δολάρια. Ο πλήρης έλεγχος των μέσων ενημέρωσης από συμφέροντα προσκείμενα στην “Οικογένεια” έχει σπείρει την γενικευμένη καχυποψία στον πληθυσμό, ενώ η μεσαία τάξη βρίσκεται σε διαρκή αναβρασμό, λόγω της αυθαιρεσίας του διοικητικού, και δη του φορολογικού, μηχανισμού. Όπως σε τόσες ανάλογες περιπτώσεις ανά τον κόσμο (π.χ. Βραζιλία, Τουρκία), καταλύτης για την ριζοσπαστικοποίηση των κινητοποιήσεων, που διαρκούσαν ήδη δύο μήνες, αποτέλεσε το ζήτημα της καταστολής, με επίκεντρο τη δράση της κλειστής και ανεξέλεγκτης μονάδας “αποκατάστασης της τάξης” Berkut.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η κατάσταση περιπλέκεται από τους συσχετισμούς του πολιτικού σκηνικού. Η θεσμική αντιπολίτευση, συγκριτικά ανίσχυρη και εν πολλοίς αφερέγγυα, αποτελείται από ένα μέτωπο τριών δυνάμεων: του κόμματος της έγκλειστης πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμόσενκο, με ηγέτη πλέον τον Αρσένι Γιατσένουκ, του κόμματος του ουκρανο-γερμανού πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή της πυγμαχίας Βιτάλι Κλιτσκό, ο οποίος αποτελεί τον αγαπημένο των δυτικών μέσων ενημέρωσης, και του εθνικιστικού (βλ. ακροδεξιού) κόμματος Svoboda υπό τον Ολέχ Τιαχνιμπόκ. Χαρακτηριστικό του παιχνιδιού των ίσων αποστάσεων μεταξύ Δύσης και Ρωσίας το οποίο συνήθιζε να παίζει η ουκρανική πολιτική ελίτ είναι το γεγονός ότι η Τιμόσενκο οδηγήθηκε στη φυλακή κατηγορούμενη για τη σύναψη επιβλαβούς για τα εθνικά συμφέροντα συμφωνίας φυσικού αερίου με τη Μόσχα, εξ ού και (εκτός της Γερμανίας) έχει προθυμοποιηθεί να της παράσχει οιονεί άσυλο υπό το πρόσχημα της νοσηλείας και ο Βλαντίμιρ Πούτιν.

Ούτως ή άλλως, το μέτωπο των τριών αντιπολιτευόμενων μοιάζει εδώ και μία εβδομάδα να έχει ξεπερασθεί από το καινοφανές “Δεξιό Μπλοκ” και τους κουκουλοφόρους με τις χαρακτηριστικές κίτρινες ταινίες στο μπράτσο οι οποίοι κλιμάκωσαν τις συγκρούσεις. Σε μία συγκυρία όπου οι διαδηλωτές έχουν επιλέξει την τακτική της κατάληψης δημοσίων κτηρίων (με μικρή αντίσταση από την αστυνομία και ηχηρή σιωπή του στρατού) σε τουλάχιστον 10 πόλεις, όχι μόνο της δυτικής αλλά σταδιακά και της (φιλο)ρωσικής Ουκρανίας, η κατάσταση περιπλέκεται συνεχώς. Οι αναφερόμενοι αριθμοί των καταληψιών δεν παραπέμπουν σε κάποιο πλειοψηφικό ρεύμα, όμως η αποφασιστικότητά τους υποχρεώνει και τη θεσμική αντιπολίτευση σε σκλήρυνση της στάσης της, με κύριο αίτημα την επίσπευση των προγραμματισμένων για την άνοιξη του 2015 προεδρικών εκλογών.

Απέναντι σε αυτό ο ελιγμός του Γιανουκόβιτς ήταν να προτείνει συμβιβαστικές αλλαγές, όπως την αντικατάσταση του σκληροπυρηνικού πρωθυπουργού Αζάροφ από τον Γιατσένουκ, με αντιπρόεδρο της κυβέρνησης τον Κλιτσκό. Η πρόταση αυτή, που απορρίφθηκε από τους ενδιαφερόμενους, προφανώς απέβλεπε στο να διασπάσει τη θεσμική αντιπολίτευση (εφόσον παραμέριζε τον Τιαχνιμπόκ) και να την φέρει σε αντιπαράθεση με το σώμα των διαδηλωτών, που δεν ικανοποιείται με ένα απλό ξαναμοίρασμα των χαρτών στο πολιτικό σκηνικό.

Ωστόσο, το κρισιμότερο επίπεδο στο οποίο εκτυλίσσεται η κρίση της Ουκρανίαςείναι το γεωπολιτικό, εφόσον το Κίεβο βρίσκεται πάνω στο “τεκτονικό ρήγμα” δύο διαφορετικών σχεδίων ολοκλήρωσης: του ευρωενωσιακού και του ευρασιατικού που προωθεί ο Πούτιν. Η Ουάσιγκτον ήδη ανεβάζει τους τόνους ως προς την ουκρανική κρίση (πρβ. και την σημασία του λόμπινγκ της ουκρανικής διασποράς σε μια χρονιά εκλογών για το αμερικανικό Κογκρέσο), γεγονός που γεννά ερωτήματα για το μέλλον της ρωσοαμερικανικής συνεννόησης σε άλλα καυτά μέτωπα του πλανήτη, όπως η Συρία και το Ιράν. Η Ε.Ε., πάλι, εμφανίζεται επιφυλακτική, όχι μόνο γιατί τυχόν κλιμάκωση της αντιπαράθεσης θα λειτουργούσε ως “αυτοεκπληρούμενη προφητεία” πλήρους ενσωμάτωσης της Ουκρανίας στη ρωσική σφαίρα επιρροής, αλλά και γιατί δεν διαθέτει τα υλικά μέσα να δελεάσει το Κίεβο. Τη στιγμή που ο Πούτιν προσφέρει σωσίβιο στην ουκρανική οικονομία με δάνεια 15 δισ. δολαρίων και εκπτώσεις στην τιμή του φυσικού αερίου, η Δύση, που δεν έχει να προτείνει στους Ουκρανούς παρά άλλη μία συμφωνία λιτότητας με το ΔΝΤ, φαντασιώνεται ότι μέσω Κιέβου θα κερδίσει τη μάχη για το μετασχηματισμό της ίδιας της Ρωσίας σε φιλελεύθερη “μεταπουτινική” κατεύθυνση [δες εδώ ή παρακάτω τη θέση του Brzezinski].

Κώστας Ράπτης
Πηγή

---------------------------------------------------------------

Τρεις αναρτήσεις για την Ουκρανία

---------------------------------------------------------------

*

Η πορτοκαλί επανάσταση στην Ουκρανία, από τον Δεκέμβριο του 2004 ως τον Ιανουάριο του 2005, ήταν η στιγμή κατά την οποία ο μετα-Ψυχρός Πόλεμος τέλειωσε πραγματικά στην Ρωσία. Οι Ρώσοι είδαν τα γεγονότα στην Ουκρανίασαν μια προσπάθεια των Ηνωμένων Πολιτειών να τραβήξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και να θέσουν έτσι τα θεμέλια για τη διάλυση της Ρωσίας. Για να είμαι ειλικρινής, υπήρχε κάποια αλήθεια στην άποψη των Ρώσων. Αν η Δύση είχε καταφέρει να κυριαρχήσει στην Ουκρανία, η Ρωσία θα είχε μείνει ανυπεράσπιστη... Η Ουκρανία και η Λευκορωσία είναι το παν για τους Ρώσους. Αν έπεφταν σε εχθρικά χέρια -για παράδειγμα, αν γίνονταν μέλη του ΝΑΤΟ- η Ρωσία θα αντιμετώπιζε θανάσιμο κίνδυνο.

Τάδε έφη: Ο αντιρώσος νεοσυντηρητικός George Friedman, ο οποίος πρεσβεύει το unipolar-μονοπολικό διεθνές σύστημακαι το νεοσυντηρητικό σχέδιο για τον νέο αμερικανικό αιώνα.

Στη Ρωσία σήμερα, βλέπουμε για πρώτη φορά την εμφάνιση αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε ως πολιτική κοινωνία (civic society-κοινωνία πολιτών), όχι απλά μη απομονωμένους αποστάτες που είναι ηρωικοί, τους οποίους τιμάμε, αλλά μια κοινότητα, μια κοινωνία, η οποία αποτελείται, από τα νεώτερα, πιό κοσμοπολίτικα στοιχεία της νέας μεσαίας τάξης. Και αυτά νιώθουν πως είναι μέρος της Δύσης. Και είμαι πεπεισμένος ότι εάν είμαστε ευφυείς και ήπιοι όμως επίσης και επίμονοι, τότε όχι πολύ αργότερα από τη στιγμή που ο Πούτιν αποχωρήσει, η Ρωσία θα κινηθεί πολύ γρήγορα προς τη Δύση. Και, επομένως, ένας συνασπισμός της Αμερικής, της Ευρώπης διευρυμένης είναι κάτι που θα έχει βαρύτητα στον κόσμο.

Τάδε έφη: Ο αντιρώσος και αντι-νεοσυντηρητικός «φιλελεύθερος» Zbigniew Brzezinski, ο οποίος πρεσβεύει το multipolar-πολυπολικό διεθνές σύστημα.

*

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο 21ος αιώνας θα είναι ένας από τους συνταρακτικότερους, ίσως ο συνταρακτικότερος, αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας. Θα δούμε και θα ζήσουμε πολλά - θα ζήσουμε και θα δούμε κοσμοϊστορικές και κοσμογονικές κοινωνικές αναστατώσεις, αλλαγές, μεταβολές. Έχοντας κατά νου ότι κοινωνία είναι το πλέγμα των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων των ανθρώπων με τη φύση και των ανθρώπων με τους ανθρώπους, οι αναστατώσεις θα αφορούν τις σχέσεις μας με τη φύση και τις μεταξύ μας σχέσεις. Ως προς τη φύση, τα αποτελέσματα της υπερφίαλης επιδίωξης του δυτικού Κυρίου να την καθυποτάξει ολοσχερώς, με απώτατο σκοπό την μέσω της επιστήμης επίτευξη της σωματικής αθανασίας, την οποία ασφαλώς ασπάζονται και οι Υποτελείς Παραγωγοί, θα είναι τόσο καταστροφικά που θα μας αναγκάσει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και να εγκαθιδρύσουμε μια άλλη σχέση: θα παραδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί από τη φύση και το μόνο που μας απομένει είναι να συμβιώσουμε και να συνυπάρξουμε μαζί της, αποδεχόμενοι βέβαια, μεταξύ των άλλων, και τη θνητότητά μας.

Ως προς τις μεταξύ μας σχέσεις, η αντίφαση μεταξύ των δυνατοτήτων της εποχής μας, δημιούργημα της μακραίωνης συμβίωσης και συν-εργασίας των Υποτελών Παραγωγών, και της επιβαλλόμενης ένδειας, αποτέλεσμα της αρπακτικής, καταστροφικής και εξοντωτικής πρακτικής του δυτικού Κυρίου, θα οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό που, σε συνδυασμό με τις φυσικές καταστροφές, ολόκληρος ο πλανήτης θα γίνει το πεδίο ενός διάχυτου εμφύλιου πολέμου, ο οποίος θα παίρνει πολύ συχνά και τη μορφή διακρατικών πολέμων.

Ζούμε το οριστικό και αμετάκλητο τέλος της δυτικής προόδου, της ιδεολογίας της σταδιακής μέσω της επιστήμης και της οικονομίας επίλυσης όλων των προβλημάτων. Ζούμε το τέλος του δυτικού πολιτισμού - θα το συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι Υποτελείς. Το τέλος αυτό προκαλεί αδιέξοδα και τα αδιέξοδα μας φέρνουν ενώπιον του εξής διλήμματος: ή θα πάμε πέραν του δυτικού πολιτισμού ή θα βιώσουμε ανείπωτης φρίκης καταστροφές και εξοντώσεις. Σήμερα, βλέπει το αδιέξοδο, βιώνει και συνειδητοποιεί το δίλημμα μια μειοψηφία του δυτικού πολιτισμού. Δεν θα τη χαρακτήριζα σε καμιά περίπτωση πρωτοπορία: ο όρος προέρχεται από το εννοιολογικό οπλοστάσιο της ιδεολογίας της προόδου· δεν υπάρχει πια μπροστά να πάμε, το μπροστά, όπως και το πίσω, είναι ερείπια και αποκαΐδια. Εκτός αν πάμε στον Άδη, με συγχωρείτε, στον Άρη ήθελα να γράψω.

Σήμερα, ο Κύριος, και πολλοί Υποτελείς, ιδίως των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, όχι μόνο δεν έχει καμιά απολύτως διάθεση να κινηθεί πέραν του δυτικού πολιτισμού, να παραιτηθεί από την επιθυμία του να καθυποτάξει τη φύση και να επιβάλει την ένδεια και τη σπάνη για να διαιωνίζει και να ενισχύει την Κυριαρχία, αλλά θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει το τέλος του δυτικού καπιταλιστικού πολιτισμού, επιταχύνοντας με αυτόν τον τρόπο την παρακμή του. Διότι όσο πιο πολύ επεκτείνεται ένας αρπακτικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας, τόσο πιο γρήγορα προσεγγίζει τα όρια του, τόσο πιο κοντά στη συρρίκνωση, την παρακμή και την αποσύνθεση βρίσκεται. Ο δυτικός καπιταλιστικός πολιτισμός ασφαλώς και έχει κι άλλες δυνατότητες επέκτασης (εάν δεν επεκταθεί, θα συρρικνωθεί και θα καταρρεύσει), μόνο που η επέκταση πρέπει αφενός να διογκώνεται ποσοτικά και αφετέρου να επιταχύνεται. Με άλλα λόγια, οι δυτικές κοινωνίες θέλουν όλο και περισσότερα σε ολοένα και μικρότερο χρονικό διάστημα:

πολλά και τώρα! Τροφή και Ενέργεια!

Δεν μας επιτρέπεται να μην συγκρίνουμε τη ρωμαϊκή δουλοκτητική αυτοκρατορία με τον σημερινή δυτική καπιταλιστική αυτοκρατορία - είναι βέβαιο ότι η δεύτερη θα έχει τη τύχη της πρώτης, δεν γίνεται να μην την έχει. Όσο πιο πολύ επεκτείνονταν ο ρωμαϊκός δουλοκτητικός τρόπος παραγωγής τόσο πιο πολύ χρειάζονταν δούλους (για τα τεράστια λατιφούντια) και τροφή (για τους ακτήμονες – proletarii)· όταν η επέκταση άγγιξε τα όριά της, οι ανάγκες σε δούλους και σε τροφή ήταν τέτοια που μέσα σε δυο γενιές (65 χρόνια) η έλλειψη έγινε αισθητή με πολύ οδυνηρό τρόπο και ανάγκασε τους δουλοκτήτες γαιοκτήμονες να παραχωρήσουν κάποιες ελευθερίες στους δούλους: να ενθαρρύνουν την μεταξύ τους αναπαραγωγή παραχωρώντας καλλιεργήσιμη γη, με την προϋπόθεση βέβαια ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της παραγωγής θα περιέρχεται στην κατοχή των γαιοκτημόνων – με την απειλή και την χρήση των όπλων ασφαλώς. Εμπορευματική παραγωγή (άρρηκτα συνδεδεμένη με τον δουλοκτητικό τρόπο παραγωγής) και αγορά, Κράτος και στρατός κατέρρευσαν.

Αν και η διαδικασία επέκτασης και απειλούμενης συρρίκνωσης είναι ίδια στις προαναφερθείσες αρπακτικές αυτοκρατορίες, ούτε τα αποτελέσματα ούτε ο τρόπος υπέρβασης του αρπακτικού αδιεξόδου θα είναι τα ίδια. Οι δυτικές κοινωνίες, κοινωνίες κυριαρχικές, αρπακτικές δηλαδή, είναι κοινωνίες εγγενώς ενδεείς, όσο πλούσιες κι αν φαίνεται πως είναι. Είναι αρπακτικές διότι είναι ενδεείς, κι αφού θα είναι εσαεί ενδεείς, θα είναι εσαεί αρπακτικές. Έκτισαν τα θεμέλιά τους και το οικοδόμημά τους μέσω της αρπαγής και δεν μπορούν να το επεκτείνουν και να το συντηρήσουν παρά μόνο μέσω της αρπαγής, της επιβολής της ένδειας. Κυριαρχία σημαίνει υπέρβαση της ένδειας μέσω της αρπαγής.

Ο σημερινός δυτικός κόσμος χρειάζεται καθημερινά τεράστιες ποσότητες ενέργειας και τροφής. Όσο επεκτείνεται, τόσο πιο πολλή ενέργεια και τόσο πιο πολλή τροφή χρειάζεται για να αναπαραχθεί. Τα αρπάζει μέσω του εμπορεύματος/χρήματος αλλά αυτό δεν αρκεί: η αρπαγή με τα όπλα είναι απαραίτητη και αναγκαία. Όσο ο καπιταλισμός επεκτείνονταν, το χρήμα ήταν αποτελεσματικό μέσο αρπαγής, αν και δεν ήταν το μόνο, τώρα, όσο συρρικνώνεται, θέλω να πω ότι επεκτείνεται ολοένα και με πιο βραδείς ρυθμούς, το χρήμα, χωρίς να εξαφανιστεί ασφαλώς, θα παραχωρεί τη θέση του στα όπλα.

Έχουμε περιγράψει ποια θα είναι μια μεταβατική κατάσταση: έχει αρχίσει μια διαδικασία σχηματισμού πλούσιων καπιταλιστικών οάσεων μέσω της αρπαγής κοινωνικού πλούτου, με αποτέλεσμα την κοινωνική και φυσική ερημοποίηση του πλανήτη. Τί θα γίνει όμως όταν δεν θα υπάρχει πια τίποτα να αρπαχτεί; Βρισκόμαστε μακριά από αυτό το ενδεχόμενο; Υπάρχει σήμερα πλούτος, φυσικός και κοινωνικός, για να αρπαχτεί;

Υπάρχει, φίλες και φίλοι. Μόνο που ο πλούτος που θα αρπάζεται θα πρέπει να είναι όλο και πιο πολύς και μέσα σε ολοένα και μικρότερα χρονικά διαστήματα με αποτέλεσμα να λιγοστεύει ολοένα και περισσότερο. Όσο πιο πολλά θα αρπάζει ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός τόσο λιγότερα θα έχει στη διάθεσή του μελλοντικά. Στην κατάσταση αυτή θα βρεθεί κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα. Πότε ακριβώς δεν το γνωρίζουμε - δεν θα είναι όμως τα επόμενα 20, 30 χρόνια. Μπορεί όμως και να είναι - θα δούμε γιατί!

Προς το παρόν, εννοώ τις προσεχείς δυο τρεις δεκαετίες, και ενέργεια υπάρχει και τροφή υπάρχει. Μόνο που ο πλούτος αυτός είναι ξένος και πρέπει να αρπαχτεί. Πού βρίσκεται η ενέργεια και η τροφή; Βρίσκεται παντού, υπάρχει όμως μια περιοχή του πλανήτη που είναι αχανής και πλούσια σε ενέργεια και πρώτες ύλες· είναι και πολύ αραιοκατοικημένη: η Σιβηρία. Αυτή την περιοχή έχει βάλει στο μάτι του ο δυτικός Κύριος και θέλει να την κατακτήσει. Μόνο που δεν είναι δική του.

Πώς είμαστε βέβαιοι ότι θέλει να την κατακτήσει; Εάν όντως θέλει να την αρπάξει, θα μπορέσει να το πετύχει; Πώς; Ποιοί άλλοι αρνητικοί παράγοντες επεισέρχονται με αποτέλεσμα το όλο εγχείρημα να καθίσταται ιδιαζόντως δυσχερές;

Ξυπνάνε τα παιδιά. Θα συνεχίσω αύριο το πρωί.

Πηγή
Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών

---------------------------------------------------------------

Τρεις αναρτήσεις για την Ουκρανία

Πέντε αναρτήσεις για την Ευρασία (στην οποία εντάσσεται και το ζήτημα της Σιβηρίας)

Μετα-ανθρωπότητακαι Πολιτισμικά.

---------------------------------------------------------------

*

...ο πρώτος μνηστήρας του σιβηρικού (και κεντροασιατικού) χώρου και του πλούτου του ονομάζεται - Κίνα. Η Κίνα δεν ωθείται προς τον χώρο αυτό απλώς και μόνο από μακρινές μνήμες ή βάσιμες ιστορικές αξιώσεις, οι οποίες έπαιξαν και αυτές το ρόλο τους στις ένοπλες συγκρούσεις με την Σοβιετική Ένωση κατά τη δεκαετία του 1960, αλλά από στοιχειακές δυνάμεις. Στους 1,2 δισ. κατοίκους της σημερινής (1998) Κίνας θα προστεθούν ως το 2030 αλλά 500 εκ. περίπου, και ήδη η διατροφή τους, καθώς μάλιστα ανέρχεται παράλληλα το βιοτικό τους επίπεδο, θα θέσει σε τρομερή δοκιμασία τους παγκόσμιους αγροτικούς πόρους. Με τον ίδιο τουλάχιστον ρυθμό θα αυξηθεί η πείνα για ενέργεια και πρώτες ύλες...

Μόλις αρχίσει να διαγράφεται μία τέτοια κατάσταση η Ρωσσία θα τεθεί υπό πίεση και θ’ αναγκαστεί ν’ αναζητήσει συμμάχους. Αν δεν βρει, τότε θα υποχρεωθεί να κάμει παραχωρήσεις προς την Κίνα ή και να συμπαραταχθεί μαζί της, οπότε θα δημιουργούνταν ένας πανίσχυρος συνασπισμός.

Μία μακροπρόθεσμη ευρωπαϊκή πολιτική απέναντι στη Ρωσσία οφείλει να προσανατολισθεί σ’ αυτές τις γεωπολιτικές προοπτικές. Ασφαλώς είναι δικαίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών να επιθυμούν τη διασφάλιση της πλανητικής μονοκρατορίας τους μεταξύ άλλων με τη συνεχή χαλιναγώγηση ή και με τον κατακερματισμό της Ρωσσίας. Όμως μία ενωμένη Ευρώπη δεν θα είχε να κερδίσει πολλά πράγματα, αν εμφανιζόταν ως στρατηγικός τοποτηρητής των Αμερικάνων στην Ανατολική Ευρώπη και ως υποστηρικτής όλων των χωριστικών τάσεων μέσα στην επικράτεια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Η ευρωπαϊκή, και προπαντός γερμανική μυωπία, όπως φαίνεται με την υποστήριξη του αμερικάνικου σχεδίου για την επέκταση του ΝΑΤΟ ίσαμε τα ρωσσικά σύνορα, δεν μπορεί παρά να δώσει τροφή σε μία απολύτως θεμιτή δυσπιστία της Ρωσίας και να σπρώξει τη γιγαντιαία ευρασιατική χώρα στην επιθετική απομόνωση ή στην αγκαλιά της Κίνας.

Όποιος είναι έστω κι επιφανειακά εξοικειωμένος με τη ρωσική ιστορία, θα πρέπει να γνωρίζει ότι καμία entente cordiale με τη Ρωσσίαδεν είναι δυνατή, αν δεν της αναγνωρισθεί εξ υπαρχής το δικαίωμα να τηρεί την τάξη στην Καυκασία, στην κεντρική Ασία και σε ολόκληρο τον σιβηρικό χώρο. Η Ευρώπηδεν θα είχε να χάσει τίποτε, αν η Ρωσσία επιτελούσε με επιτυχία το έργο αυτό, αντίθετα μάλιστα. Και δεν θα υπήρχε κίνδυνος ρωσικής ηγεμονίας πάνω σε μία πλούσια κι ενωμένη Ευρώπη, ικανή να δρα πολιτικά με ενιαίο τρόπο. Μία τέτοιαΕυρώπη δεν θα είχε να φοβηθεί τίποτε από την Ρωσσία, ενώ η Ρωσσίαθα είχε να ελπίζει τα πάντα από μίαν τέτοιανΕυρώπη. Ώστε η μεγάλη πλανητική και κοσμοϊστορική δυνατότητα μίας Ενωμένης Ευρώπηςθα ήταν η Ευρασία...

Όμως όλα αυτά δεν μεταβάλλουν τη βεβαιότητα ότι μια Ευρώπηδίχως δικές της ενεργειακές πηγές και πρώτες ύλες, μια Ευρώπη με γερασμένο πληθυσμό, που θ'αποτελούσε το πολύ τρία ή τέσσερα τοις εκατό του παγκόσμιου, μια Ευρώπη αποκκομένη από τα μεγάλα στρατηγικά θέατρα της πλανητικής ιστορίας του 21ου αιώνα - μια τέτοια Ευρώπη αργά ή γρήγορα θα μαραινόταν και θα έσβηνε.

Το θεώρημα του Mackinder για την Ευρασίαδιατηρεί πάντοτε την αξία του. Όμως η θέση ότι όποιος κατέχει τη Γερμανία κατέχει και την Ευρασία είχε νόημα μονάχα σ'έναν ευρωκεντρικό κόσμο. Σ'έναν πλανητικό κόσμο, όπου απλώνεται όλο και περισσότερο η κραταιή σκιά της Κίνας, το κλειδί για την παγκόσμια κυριαρχία θα μπορούσε να είναι ο σιβηρικός και κεντροασιατικός χώρος.

Παναγιώτης Κονδύλης

Από
Η Ευρώπη στο κατώφλι του 21ου αιώνα: μια κοσμοϊστορική και γεωπολιτική θεώρηση.

*

Οι χαώδεις μετατοπίσεις στο οικονομικό και "γεω-πολιτικό" (γεω-πολικό λέω εγώ) επίπεδο, οι μαζικές οικονομικές και οικολογικές καταστροφές, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, οι εθνοτικοί πόλεμοι, η εξαθλίωση των λαών, η αποξένωση και εξαχρείωση των ατόμων, η πολιτισμική παρακμή, η λήθη της ύπαρξης, το κενό, η απογοήτευση από τις ανθρωπιστικές αξίες μέσα στον όλεθρο της χυδαίας πραγμάτωσής τους, ο θάνατος των δημοκρατικών αξιών...Όλα αυτά που φέρνει ο καπιταλισμός και ο οικονομισμός τής ανάπτυξης με κάθε τίμημα, δεν αντιμετωπίζονται ούτε με φοβέρες και αναδιπλώσεις σε κάποιον μαρξιστικό ιδεολογικό πυρήνα, ούτε με ευχολόγια και δημοκρατικές-εθνικές ή δημοκρατικές-οικουμενικές ιδεολογίες (αριστερές αστικές ιδεολογίες). Όλα αυτά απλά δεν αντιμετωπίζονται παρά μόνον με την ενεργοποίηση των λαών και των ατόμων, με την συγκρότηση ενός λαϊκού αντικαπιταλιστικού μετώπου. Αλλά και αυτό το λαϊκό μέτωπο δεν υφίσταται όπως το φαντάζονται οι κάθε λογής δημοκράτες, ούτε έχει καμμία σχέση με τα "λαϊκά μέτωπα"που συγκροτήθηκαν με ατυχή τρόπο για την αντιμετώπιση του φασισμού. Το πραγματικό λαϊκό μέτωπο, το αντικαπιταλιστικό λαϊκό δημοκρατικό μέτωπο θα σήμαινε μιά ενεργοποίηση των λαϊκών τάξεων, και των ξεχωριστών ατόμων που ζητάνε ένα άλλο μη-αστικό νόημα στη ζωή τους, που είναι σχεδόν αδιανόητη στις σημερινές συνθήκες. Αυτό που είναι αδιανόητο είναι αυτό που σήμερα χρειαζόμαστε. Η ενεργοποίηση ενός νέου δημοκρατισμού, η αναζωογόνηση ενός νέου ηθικού, πολιτικού και οικονομικού Λόγου, η ανανεωμένη ιδεολογία του εργαζόμενου λαού, είναι αυτό που ορθώνεται σήμερα ως το αδιανόητο, το ουτοπικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι η ουσία του πραγματικού, η μόνη πραγματικότητα που θα έδινε ορμή στην σαπισμένη κοινωνία που φυλακίζεται από τα δεσμά του καπιταλισμού και του οικονομισμού..

Πηγή
Αυτοκαθορισμός

Αυτό που αποτελεί τον βασικό λόγο για την σχετική ταλάντευση του Μπαντιού απέναντι στο αίτημα για εγκατάλειψη της Ευρ.Ένωσης απο μέρους μας είναι το ενδεχόμενο αυτή (η εγκατάλειψη) να συνοδευτεί από ένα είδος πρόσδεσης στο "έθνος-κράτος", αλλά ακόμα και από ανάπτυξη "αντιδραστικών"πολιτικών και ιδεολογικών θέσεων που θα αφορούν την αποχώρησή μας. Νομίζω εκεί βρίσκονται τα όρια της "ευρωπαϊκής" (και "φιλο-ευρωπαϊκής") διανόησης και αποκαλύπτονται οι βαθείς άξονες της εσωτερίκευσης της δυτικής κυριαρχίας από μέρους της. Όλο το κακό είναι μέσα στο "έθνος-κράτος"λοιπόν των περιφερειακών χωρών. Πολύ παράδοξα, αλλά όχι φαινομενικά, σε πλήρη αντιστοιχία μεταξύ τους, τα "αντι-εθνικιστικά"ιδεολογήματα όμως εντός και εκτός των τειχών. Φυσικά και υφίσταται ενδεχόμενο "εθνικιστικής''απόκλισης κάθε ρήξης με την ευρωπαϊκή ένωση. Ας το δούνε αυτό και οι αμιγώς μη-ευρωπαϊστές που ανοίγουν και αυτοί διπλό μέτωπο προς τον "αριστερό σωβινισμό"και τον ιμπεριαλισμό, και δεν εννοώ την κριτική ή πολεμική τους σε εκείνους τους "αριστερούς εθνικιστές"που συνωθούνται στους διάφορους ετερόκλητους μεταξύ τους αστικούς μηχανισμούς. Μιλάω για την γενική απάρνηση του ''έθνους-κράτους''που τους οδηγεί θέλουν δε θέλουν, στην καλύτερη περίπτωση, σε μπαντιουικά συμπεράσματα. Τα όρια αυτά θα σπάσουν σίγουρα, είτε ο λαός κάποτε πάρει αντιδραστική ή προοδευτική στροφή, πράγμα για το οποίο θα είναι υπεύθυνη (για το πρόσημο) και η εθνική αστική τάξη (μικροαστική ή μεγαλομεσαία αστική). Τα όρια θα σπάσουν κάποτε, αν όχι τώρα, και ο λαός θα συσπειρωθεί σε κάποια μορφή "έθνους-κράτους", για να πετάξει στη θάλασσα τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και τους Φράγκους-Γερμανούς εν γένει. Μέχρι να το κάνει αυτό, και ως πρόθεση, θα ψηφίζει ή θα ανέχεται συριζα..

Πηγή
Αυτοκαθορισμός

---------------------------------------------------------------

α) O μετασχηματισμός της Αριστεράς τον 21ο αιώνα.

β) Μετα-πολιτική μετα-ανθρωπότητα στο ελλαδικό μετα-κράτος του Σαμαρά και του Τσίπρα.

γ) Εισαγωγή στη νεοελληνική ἀστική ἰδεολογία. Οι παρενέργειες του γλωσσικού, τέχνη και επιστήμη, και η νεοελληνική ἀστική ἰδεολογία καί η ἀριστερά.

δ) Τρία πρόσωπα, τέσσερα κείμενα: α´ The Placebo Effect, β´ Οι δομές του νεοφασισμού, γ´ Το πνεύμα της εποχής και η Χ.Α και δ´ Η αποστολή του Σαμαρά και τα «άκρα».

---------------------------------------------------------------

Μοιάζει μάλλον κοινή η παραδοχή ότι, στο πλαίσιο του «παραδείγματος» (πολιτισμού) της Nεωτερικότητας και ειδικά στο πεδίο της πολιτικής, οι σκανδιναβικές κοινωνίες έχουν κατορθώσει ζηλευτά επιτεύγματα: Eφτιαξαν το μάλλον πληρέστερο και πιο προηγμένο, σταθερό και μακρόβιο «κοινωνικό κράτος», που σημαίνει: πέτυχαν σθεναρή και αποτελεσματική αντίσταση στην απανθρωπία του αχαλίνωτου καπιταλισμού, στον πρωτογονισμό της ασυδοσίας των «αγορών». Xωρίς να διολισθήσουν στον ολοκληρωτισμό.

O διοικητικός μηχανισμός του κράτους εμφανίζει στις σκανδιναβικές κοινωνίες το μικρότερο μάλλον (ή μηδενικό) ποσοστό αυτονόμησης από την κοινωνία και τις ανάγκες της –το κράτος λειτουργεί για να υπηρετεί τους πολίτες, όχι τη δημοσιοϋπαλληλία και τα κόμματα– η έννοια του «πελατειακού κράτους» είναι αδιανόητη.

Aπό τους κυβερνώντες (τους διαχειριστές της εξουσίας) απουσιάζει, εντυπωσιακά, κάθε ίχνος ηγεμονικής συμπεριφοράς, αγερωχίας, έπαρσης, οιηματικής αλαζονείας στο ύφος, στις χειρονομίες, στην εκφραστική τους. Mοιάζει αυτονόητο να ταυτίζεται το δημόσιο αξίωμα με τη γοητευτική απλότητα, την αξιοπρέπεια, την παραίτηση από τη φτήνεια της παντοδαπής ιδιοτέλειας.

Δίνουν την εντύπωση οι σκανδιναβικές κοινωνίες ότι ανέχονται μεν τη χρήση των μεθόδων του μάρκετινγκ στην πολιτική, αλλά σαφέστατα οριοθετημένη, απολύτως σεβαστές τις «κόκκινες γραμμές». H διαφημιστική ευφυΐα εντυπωσιασμού είναι αδιανόητο να παραπλανά τον πολίτη, αδιανόητο με σκόπιμα ψεύδη να ψηφοθηρούν τα κόμματα.

Σε σύγκριση με τις σκανδιναβικές κοινωνίες, η ελλαδική μοιάζει η χειρότερη, η πιο αποτυχημένη ίσως περίπτωση πραγμάτωσης του νεωτερικού «παραδείγματος». Aξίζει να προβληματιστούμε με το ερώτημα: Ποιοι παράγοντες συνέβαλαν αποφασιστικά στη σκανδιναβική επιτυχία και ποιοι στην ελλαδική αποτυχία; Aς σημειωθεί ότι και στις δύο περιπτώσεις έχουμε πρόσληψη, όχι δημιουργία – γένεση του «παραδείγματος» – το νεωτερικό «παράδειγμα» είναι γέννημα των λαών της (μεταρωμαϊκής) κεντρικής και δυτικής Eυρώπης.

Tο ερώτημα που θέσαμε απαιτεί μεθοδική μελέτη, μια επιφυλλίδα μόνο να το διατυπώσει μπορεί, να προκαλέσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη με νύξεις απλώς και ενδείξεις. Bασικό στοιχείο του νεωτερικού δυτικού «παραδείγματος» είναι ο μαχητικά «φυσιοκρατικός» χαρακτήρας του: το γέννησε η ανάγκη να απαλλαγούν οι άνθρωποι από την αναγκαστή προτεραιότητα της μεταφυσικής στη ζωή τους. «Nεωτερικότητα» ή «Nέοι Xρόνοι» είναι η περίοδος της ευρωπαϊκής ιστορίας που διαδέχθηκε το απεχθές παλαιό: τον «σκοτεινό», βασανιστικό για τη μεταρωμαϊκή Eυρώπη μεσαίωνα. Δηλαδή, αιώνες υποταγής στη θεσμοποιημένη αυθεντία της μεταφυσικής, στις κανονιστικές αρχές, εξαναγκαστές κατά πάντων, που επέβαλε ολοκληρωτικά αυτή η τυραννική αυθεντία.

Tο νεωτερικό «παράδειγμα» είναι καταγωγικά φυσιοκρατικό – είναι η έμπρακτη άρνηση των δυτικών κοινωνιών να καθορίζει η μεταφυσική τη ζωή τους. Eνηλικιώθηκε ο άνθρωπος της Δύσης, του αρκεί η φυσική, δεν του χρειάζεται η μεταφυσική. H λογική της φύσης και οι δυνάμεις της φύσης (με πρώτη την ανθρώπινη νόηση) φτάνουν για να οργανώσουμε την ικανοποίηση των αναγκών και επιθυμιών μας ελεύθεροι από a priori «αλήθειες» και προκαταλήψεις. Eτσι, οι πρακτικές του βίου που γεννώνται από τη φυσιοκρατία είναι πρώτιστα υλιστικές: προτεραιότητα έχουν οι ενστικτώδεις ανάγκες, προέχει η ικανοποίηση των ενορμήσεων αυτοσυντήρησης, επιβολής-κυριαρχίας, ηδονής. Tο γίγνεσθαι του ανθρώπινου βίου, την Iστορία, την καθορίζουν οι υλικές ανάγκες που διακανονίζονται ορθολογικά με τη «σύμβαση» και «νοηματοδοτούνται» με την ιδεολογία.

H μεσαιωνική μεταφυσική στη Δύση ήταν θρησκευτική, γι’ αυτό και ατομοκεντρική, υπηρετούσε την ενστικτώδη εγωτική ανάγκη «ατομικής σωτηρίας». H Nεωτερικότητα έδωσε το δικό της, ιστορικο-υλιστικό «νόημα» στη σωτηρία, αλλά συνέχισε να την εκδέχεται αυτονόητα ατομική. Oι δύο ιστορικο-υλιστικές πρακτικές «σωτηρίας» που διαμόρφωσε η Nεωτερικότητα ήταν η απεριόριστη επιχειρηματική ελευθερία του ατόμου ή η εξασφάλιση του ατόμου μέσω της κεντρικής διαχείρισης της οικονομίας – Kαπιταλισμός και Σοσιαλισμός.

Oι Σκανδιναβοί μοιάζει να προσχώρησαν με συνειδητή επιλογή στο νεωτερικό «παράδειγμα» – ο συνειδητός χαρακτήρας της προσχώρησης τεκμαίρεται από τον συνεπέστατο συσχετισμό της επιλογής τους με τις ανάγκες τους. Eπέλεξαν την ιστορικο-υλιστική πρακτική του σοσιαλισμού, όχι επιδή γοητεύτηκαν ιδεολογικά ούτε επειδή ξιπάστηκαν «εκσυγχρονιστικά», αλλά επειδή εξυπηρετούσε συνεπέστερα τις ανάγκες τους. Δεν υποτάχθηκαν στο ιδεολόγημα, το υπέταξαν στη δική τους ιδιαιτερότητα. Γι’ αυτό μιλάμε σήμερα για «σκανδιναβικό μοντέλο του σοσιαλισμού».

Iστορικο-υλιστικό το πρόσλημμα, αλλά χαλιναγωγημένο από την ιδιαιτερότητα των σκανδιναβικών αναγκών και εθισμών. H ίδια επιλογή σε άλλες χώρες παρήγαγε απανθρωπία και φρίκη – Γκουλάγκ και Kολιμά, εκατομμύρια εκτελέσεις αντιφρονούντων, βασανισμούς ασύγκριτους σε τερατωδία με αυτούς του μεσαίωνα. Oμως οι Σκανδιναβοί έλεγξαν το ιστορικο-υλιστικό παράγωγο με ιστορικούς εθισμούς αιώνων χαλιναγώγησης της φυσικής στον άνθρωπο κτηνωδίας: Aδιάφορο αν ήταν πια «πιστοί» ή «άπιστοι», έσωζαν τα αυτονόητα της προτεσταντικής Hθικής, το σέβας του «ιερού», την αίσθηση του χρέους.

Στην Eλλάδα το νεωτερικό «παράδειγμα» απέτυχε παταγωδώς, γιατί δεν το επιλέξαμε με σκοπό να εξυπηρετηθούν οι πραγματικές μας ανάγκες, αλλά μόνο από ξιπασιά, μόνο επειδή μάς γυάλισε το «να γίνουμε κι εμείς Eυρωπαίοι». Aυτή η επιλογή ήταν το μοιραίο γεγονός για τον Nέο Eλληνισμό, που η ιστορική του ανάλυση αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για να μετάσχουμε και πάλι οι Eλληνες στη δυναμική της Iστορίας.

Oι ανάγκες μας ήταν διαφορετικές, οι μακραίωνες εθισμοί μας επίσης. Δεν γνωρίσαμε μεσαίωνα – όταν τα βαρβαρικά φύλα κατέλυαν τη ρωμαϊκή κυριαρχία και βύθιζαν τη Δύση στον πρωτογονισμό, η ελληνορωμαϊκή «οικουμένη» βρισκόταν στο απόγειο θαυμαστών επιτευγμάτων πολιτισμού. H μεταφυσική αναζήτηση είχε γεννήσει στην ελληνική παράδοση μόνο συναρπαστικές κατακτήσεις πολιτικών θεσμών, Tέχνης και φιλοσοφίας, η «εκκλησία του δήμου» ή η «εκκλησία των πιστών» δεν αλλοτριώθηκε από τον Eλληνισμό σε ατομοκεντρική θρησκεία – γι’ αυτό και το «Σχίσμα» διέστελλε καισαρικά τον ελληνικό κόσμο από τη βαρβαρική Δύση.

Ξεχασμένα πια όλα αυτά. Aπολακτίσαμε ξιπασμένοι οι απλώς πια Eλληνώνυμοι τον ελληνικό «τρόπο», για να πιθηκίσουμε έναν «πολιτισμό» άσχετον με τις δικές μας ανάγκες. Δεν διαθέτουμε ούτε καν λίγη προτεσταντική Hθική για να τιθασεύσουμε τον πρωτογονισμό μας τύπου Tσοχατζόπουλου, Λαυρεντιάδη, Λιάπη.

Eίμαστε χωρίς παρελθόν. Oπως οι τριτοκοσμικές κοινωνίες.

Χρῆστος Γιανναρᾶς
Πηγή

«Να κινηθούμε μέσα στις αρτηρίες του συστήματος χωρίς ουδείς να προσέξει την ύπαρξή μας, μέχρι να φτάσουμε σε όλα τα κέντρα εξουσίας» έλεγε το 1999 σε βιντεοσκοπημένο μήνυμα προς τους οπαδούς του ο δισεκατομμυριούχος Τούρκος ιμάμης Φετουλάχ Γκιουλέν, υποδεικνύοντάς τους τον τρόπο κατάληψης της εξουσίας από τους κεμαλιστές.

Το κεμαλικό κατεστημένο υποχρέωσε τότε τον Γκιουλέν να αυτοεξοριστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρώην πνευματικός καθοδηγητής του Ερντογάν, ο Γκιουλέν στήριξε σθεναρά το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και συνέβαλε στην αναρρίχησή του στην εξουσία τρία χρόνια αργότερα. Ο Γκιουλέν, έχοντας ιδρύσει από τη δεκαετία του 1970 το δίκτυο Χιζμέτ (Υπηρεσία), απέκτησε μεγάλη επιρροή στην Τουρκία, χτίζοντας μια αυτοκρατορία συνολικής αξίας άνω των 25 δισ. ευρώ.

Ανθρωποι πιστοί στον φιλοδυτικό ιμάμη κατέχουν υψηλές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό της Τουρκίας, ιδιαίτερα στην αστυνομία και τη Δικαιοσύνη, αλλά και στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος. Είναι ιδιοκτήτες της Τράπεζας Aysa με πάνω από 100 υποκαταστήματα στην Τουρκία, της εφημερίδας «Ζαμάν» με 500.000 αναγνώστες, υπερπολυτελών ξενοδοχείων, αλλά και ενός τεράστιου δικτύου 500 σχολείων σε όλη την Κεντρική Ασία και τα Βαλκάνια. Τα σχολεία αυτά που προάγουν την τουρκική κουλτούρα βρίσκονται ακόμη και στις ΗΠΑ (υπολογίζονται σε 130 με 45.000 μαθητές). Το FBI ερευνούσε τελευταία τις δραστηριότητες αυτών των σχολείων, αλλά φαίνεται ότι όλα αυτά έχουν σταματήσει, καθώς το δίκτυο του Γκιουλέν οργανώνει πλέον και επισκέψεις στελεχών του Κογκρέσου στην Τουρκία.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που τον κατηγορούν ότι έχει στενές σχέσεις με τη CIA, ενώ ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον έχει πει τα καλύτερα λόγια για τον Τούρκο ιμάμη, που ζει στην Πενσιλβανία. Ο Γκιουλέν ήταν, άλλωστε, από τους πρώτους που είχαν καταδικάσει την τρομοκρατική επίθεση της Αλ Κάιντα το 2001 στην Αμερική. Στο βιβλίο του με τίτλο «Αγάπη και ανεκτικότητα: Προς έναν παγκόσμιο πολιτισμό» ο Γκιουλέν εμφανίζεται να προωθεί την εικόνα ενός μετριοπαθούς Ισλάμ, ενάντια στον ισλαμικό φονταμενταλισμό: «Το Ισλάμ είναι η θρησκεία της ολοκλήρωσης, της ασφάλειας και της ειρήνης». Ο Γκιουλέν καταδικάζει μάλιστα τον ανοιχτό προσηλυτισμό, αλλά καλεί τους μουσουλμάνους να χρησιμοποιούν το δικό τους καθημερινό παράδειγμα για να προσελκύουν τρίτους στη θρησκεία.

Από το 2010 η Αδελφότητα Γκιουλέν μέσω του φίλα προσκείμενου Τύπου είχε αποστασιοποιηθεί από την «αντι-δυτική» εξωτερική πολιτική του Ερντογάν. Είχε καταγγείλει, για παράδειγμα, την αποστολή του σκάφους «Mavi Marmara» στη Γάζα χωρίς ισραηλινή συναίνεση, αμφισβητούσε τα ανοίγματα Ερντογάν προς το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα, διαφωνούσε με την προσέγγιση Αγκυρας – Τεχεράνης. Είχε, με λίγα λόγια, θέσεις προσκείμενες σε αυτές των ΗΠΑ. Το «διαζύγιο» ολοκληρώθηκε τον περασμένο Νοέμβριο μετά την απόφαση της κυβέρνησης Ερντογάν να κλείσει σειρά ιδιωτικών σχολείων που ελέγχονται από τον Γκιουλέν. Σήμερα φαίνεται ότι οι παλιοί σύμμαχοι έγιναν εχθροί. Η αμερικανική επιθεώρηση «Stratfor» χαρακτήριζε πριν από τέσσερα χρόνια τη συμμαχία Ερντογάν – Γκιουλέν «συνασπισμό ευκαιρίας». Οπως έγραφε η αμερικανική επιθεώρηση «οι δύο ηγέτες ανήκουν σε δύο διαφορετικές παραδόσεις του τουρκικού Ισλάμ: ο Ερντογάν είναι παιδί του πολιτικού Ισλάμ και ο Γκιουλέν του μυστικιστικού».

«Το κόμμα του Ερντογάν και οι “Γκιουλενιστές” αντλούν τη δύναμή τους από την ίδια τη συντηρητική, αλλά οικονομικά φιλελεύθερη μεσαία τάξη» λέει ο Τούρκος αναλυτής Μπαϊράμ Μπαλσί. «Μοιράζονταν την ίδια αποστροφή προς την πολιτική επιρροή που είχε στην Τουρκία ο στρατός. Τώρα που ο κοινός εχθρός εξουδετερώθηκε, ήταν φυσικό η συμμαχία αυτή που είχε σχεδιαστεί για να αντιμετωπίσει τον στρατό τελικά να σπάσει», λέει ο Μπαϊράμ Μπαλσί.

Οι «Γκιουλενιστές» φαίνεται να θέλουν τώρα να επηρεάσουν πολύ περισσότερο ή ακόμη και να πάρουν την εξουσία από τον Ερντογάν, όπως υποστηρίζουν φίλα προσκείμενοι στον Τούρκο πρωθυπουργό αναλυτές. Ο ίδιος ο Ερντογάν έκανε λόγο για «βρόμικο deal» που έχει στόχο να κάνει τους οπαδούς του «κράτος εν κράτει» σε συνεργασία με «σκοτεινές δυνάμεις» που «απειλούν το έθνος μέσα και έξω». Απέφυγε, ωστόσο, να τις κατονομάσει.

Η επιθεώρηση «Stratfor» είχε προβλέψει στην έκθεσή της το 1999 ότι «η κοινότητα του Φετουλάχ Γκιουλέν είναι μια πολιτική δύναμη και ο κόσμος θα ακούσει πολλά για αυτήν τα επόμενα χρόνια». Φαίνεται ότι τα γεγονότα των τελευταίων ημερών το επιβεβαιώνουν. «Η αδελφότητα Γκιουλέν κλονίζει την εξουσία στην Αγκυρα» γράφει η γαλλική «Μοντ».

Μιχάλης Ψύλος
Πηγή

Δεν μπορούμε να είμαστε οι παγκόσμιοι αστυφύλακες, επειδή θα οδηγηθούμε σε πτώχευση, και έπειτα σε κοινωνικές δυσαρέσκειες εσωτερικά και απώλεια νομιμοποίησης διεθνώς. Η παγκόσμια δύναμη διαχέεται και δεν συγκεντρώνεται στη Δύση πλέον ή στα χέρια των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Αμερική έχει εσωτερικά και διεθνή προβλήματα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δεν υπάρχει κανένα μεγάλο όραμα οργάνωσης για έναν κόσμο που, για πρώτη φορά, έχει ανάγκη να εξετάσει παγκόσμια προβλήματα... Νομίζω ότι είναι ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντα της Δύσης η ένταξη της Τουρκίας και τη Ρωσίας και κάτι τέτοιο θα αύξανε πολύ τη ζωτικότητα της Δύσης. Και σε τελευταία ανάλυση, οι Τούρκοι κατά τη διάρκεια των τελευταίων 100 ετών έχουν δείξει μια αποφασιστικότητα να είναι μοντέρνοι, κοσμικοί και δημοκρατικοί. Έτσι είναι πραγματικά μέρος του αξιακού μας συστήματος.