Κείμενα και αναφορές ποικίλης θεματολογίας.

Η 9η Νοεμβρίου στην Γαλλία είναι ημέρα μνήμης Ντε Γκολ (De Gaulle). Η σχετική τελετή έχει μεγάλη πολιτική σημασία και απήχηση. Εφέτος, 43 χρόνια μετά το θάνατό του, επιφανείς πολιτικοί από το σοσιαλιστικό κόμμα, όπως επί παραδείγματι ο δήμαρχος της πρωτεύουσας, απέτισαν φόρο τιμής στο Γάλλο στρατηγό -ο οποίος, εντούτοις, είχε χαρακτηριστεί «δικτάτωρ» από τον Φρανσουά Μιτεράν (François Mitterrand). Για πρώτη φορά παρέστη και μέλος του «εθνικού μετώπου» (FN), ο υπαρχηγός Φλοριάν Φιλιπό (Florian Philippot).

Το γαλλικό ακροδεξιό κόμμα ιδρύθηκε το 1972 από υποστηρικτές της «γαλλικής Αλγερίας», μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν παλαιά στελέχη της «οργάνωσης της μυστικής στρατιάς» (ΟΑS) -μιας οργανώσεως με στόχο την δολοφονία του Ντε Γκολ. Η πρωτοβουλία του Φλοριάν Φιλιπό προκάλεσε μεν αντιδράσεις στο κόμμα, δεν καταδικάστηκε, όμως, από την πρόεδρο Μαρίν Λε Πεν (Marine Le Pen). Το επεισόδιο αυτό έχει ευρύτερη σημασία. Εγγράφεται στην τακτική των ακροδεξιών κομμάτων να μετασχηματιστούν, υιοθετώντας τα σύμβολα της παραδοσιακής δεξιάς. Σε πρώτη φάση τα κόμματα αυτά εμφανίστηκαν στο πολιτικό σκηνικό με όχημα μια ακραία συνθηματολογία. Τώρα, σε δεύτερη φάση, τροποποιούν το λόγο και την συμβολική τους, ώστε να κατακτήσουν τους ψηφοφόρους.

Οι κινήσεις της ακροδεξιάς συνάδουν με τους δραματικούς μετασχηματισμούς του πολιτικού σκηνικού μετά το τέλος του «ψυχρού πολέμου». Η εξαφάνιση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η παγκοσμιοποίηση και η ευρωπαϊκή οικοδόμηση οδήγησαν στην πολιτική σύγκλιση δεξιάς και αριστεράς. Ένας ad hoc Ιανός, δηλαδή μία κεντρώα ευρωπαϊστική παράταξη με δύο εναλλασσόμενα πρόσωπα, εγκαταστάθηκε σταθερά στην εξουσία, αποπολιτικοποιώντας την πολιτική.

Διαμορφώθηκε έτσι ένα διπλό κενό: εκ δεξιών και εξ ευωνύμων. Τα παλαιά κομμουνιστικά κόμματα συρρικνώθηκαν, οι ακροδεξιοί παρέμεναν περιθωριακοί. Η κρίση του 2008, της οποίας οι συνέπειες εξακολουθούν, ανέτρεψε την ασταθή αυτήν ισορροπία. Στα αριστερά και στα δεξιά, το πολιτικό κενό επέσυρε τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Το πολιτικό τοπίο τείνει να αποκαταστήσει την τριγωνική του μορφή. Κινήματα ασθενή και ανήμπορα πριν από την κρίση διεκδικούν την εξουσία. Οι ηγέτες τους αντιλαμβάνονται ότι η «ομαλοποίηση» συνιστά αναγκαία συνθήκη, ώστε να αρθεί το διαχωριστικό ψυχολογικό σύνορο. Από «ακροαριστερά» και «ακροδεξιά» επιδιώκουν να μετασχηματίσουν τα κόμματα σε «νέα αριστερά» και «νέα δεξιά», αντιστοίχως [Δες: Η αποστολή του Σαμαρά και τα «άκρα»και «μεταφιλελεύθερες συνιστώσες», Μετα-πολιτική μετα-ανθρωπότητα στο ελλαδικό μετα-κράτος του Σαμαρά και του Τσίπρα].

Η «νέα αριστερά» μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή αποσταθεροποίηση της οικονομικής ζωής εφόσον αναρριχηθεί στην εξουσία, όμως δεν διαθέτει εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα. Είτε θα απορροφηθεί τελικά από την ευρωπαϊκή παράταξη, είτε θα επανέρθει στο περιθώριο μετά από παταγώδη αποτυχία. Η «νέα δεξιά» όμως διαθέτει σοβαρά ιδεολογικά όπλα: όλα όσα εγκατέλειψε, καλώς ή κακώς, η δεξιά, υπό την επίδραση του αντιδεξιού συνδρόμου και του κακώς νοουμένου εξευρωπαϊσμού. Το εκκρεμές της ιστορίας αναβαθμίζει τα όπλα αυτά. Η αποτυχία της Ευρώπης να εξασφαλίσει απασχόληση και ευημερία αναδεικνύει το συμβολικό της έλλειμμα και τροφοδοτεί τον αντιευρωπαϊσμό. Αναβαπτισμένος ως πατριωτισμός, ο εθνικισμός αποτελεί το ιδεολογικό θέμα το οποίο διαπερνά όλες τις προσπάθειες για διεύρυνση της ακροδεξιάς προς τα δεξιά. Η δυναμική αυτή θεμελιώνεται στη νοσταλγία για μια εποχή η οποία έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Σε αντίθεση με την νέα αριστερά, η νέα δεξιά διαθέτει επομένως, εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα: τη διάλυση της Ευρώπης.

Δεν ωφελεί η δαιμονοποίηση. Η αντιμετώπιση του κινδύνου οφείλει να είναι συλλογική και ευρωπαϊκή. Η τρέχουσα επιχειρηματολογία, αριστερής εμπνεύσεως, είναι φθαρμένη και αναποτελεσματική. Λειτουργεί υπέρ του αντιπάλου, όπως ο αντικομουνισμός της δικτατορίας, ο οποίος έστρεψε ολόκληρη την γενεά του πολυτεχνείου προς το κομμουνισμό. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η ανοδική πορεία της νέας δεξιάς είναι να πληρωθεί το ιδεολογικό και πνευματικό κενό, να δοθούν πειστικές απαντήσεις στα ερωτήματα τα οποίας ανέδειξε η κρίση.

Η Ευρώπη υφίσταται τις συνέπειες των αδυναμιών της. Οι τεχνοκράτες-υπεύθυνοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ)αγνοούν θεμελιακές αρχές του πολιτικού γίγνεσθαι. Οι δομικές αδυναμίες της ασκούμενης μεθόδου θα φανούν στις ευρωπαϊκές εκλογές του 2014. Αν το πνευματικό ευρωπαϊκό έλλειμμα δεν καλυφθεί, τις συνέπειες θα τις υποστούν πολύ περισσότερο επώδυνα οι εθνικές πολιτικές κοινωνίες.

H απόφαση της Ουκρανίας να αναστείλει την προετοιμασία για την υπογραφή συμφωνίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) επιβεβαιώνει και ενισχύει την απαισιοδοξία για την Ευρώπη. Μοιάζει να αποτελεί καμπή: η ελκτική δύναμη της Ευρώπης έχει εξασθενήσει σημαντικά.

Η μειωμένη ακτινοβολία προς τα έξω συνοδεύει την αυξανόμενη αμφισβήτηση εκ των έσω. Παλαιότερα, η κριτική προερχόταν κυρίως από την αριστερά. Σήμερα την αντιευρωπαϊκή εκστρατεία την αναλαμβάνουν τα ακροδεξιά κόμματα. Εθισμένο στις εξ αριστερών επικρίσεις, το ευρωπαϊκό κατεστημένο ερμηνεύει την ανερχόμενη αμφισβήτηση ως αποτέλεσμα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Όμως, η επιτυχία των ακροδεξιών αντιευρωπαϊστών τροφοδοτείται κυρίως από το συμβολικό κενότης Ευρώπης. Τα μεταναστευτικά ρεύματα και οι ευρύτεροι μετασχηματισμοί της παγκοσμιοποίησης καθιστούν το ερώτημα «ποιοι είμαστε» περισσότερο επιτακτικό από το «τι έχουμε».

Ορισμένοι ηγέτες αρχίζουν να υποψιάζονται την φύση του προβλήματος. Ο Ιταλός πρωθυπουργός Ενρίκο Λέτα (Enrico Letta), πρόσφατα αναφέρθηκε στο συμβολικό πλεονέκτημα της ακροδεξιάς. Επεσήμανε ότι «μόνον οι λαϊκιστές διαθέτουν σήμερα αφήγημα για την Ευρώπη», ενώ οι λοιποί «πρέπει να βρούμε το δικό μας νέο αφήγημα» όπως, επί παραδείγματι, o Χέλμουτ Κολ (Helmut Κοhl) με τον Φρανσουά Μιτεράν (François Mitterrand) στο Βερντάν το 1984.

Η αναφορά στο αμερικανογενές «narrative», όρο με άλλη έννοια στην ελληνική, αποτελεί πρόοδο, εν συγκρίσει με τον κυρίαρχο ευρωπαϊκό λόγο o οποίος έχει περιθωριοποιήσει οτιδήποτε μη τεχνοκρατικό και οικονομίστικο. Ταυτοχρόνως, όμως δείχνει την έλλειψη προετοιμασίας της Ευρώπης για τις επερχόμενες πολιτικές θύελλες, αρχής γενομένης από τις ευρωεκλογές του 2014.

Η ιδέα να δημιουργηθεί ένα νέο φιλοευρωπαϊκό «αφήγημα» παραπέμπει στην συνηθισμένη μεθοδολογία της «ευρωπαϊκής επιτροπής» (Κομισιόν) για την επίλυση αντιφάσεων και προβλημάτων. Φαντάζεται κανείς μια «επιτροπή σοφών», η οποία θα επιφορτιστεί να διατυπώσει «το νέο ευρωπαϊκό όραμα». Εξ ορισμού το «αφήγημα» παραπέμπει στις γνωστές τεχνοκρατικές μεθόδους οι οποίες παρακάμπτουν τις πολιτικές διαδικασίες.

Το ευρωπαϊκό ζήτημα δεν είναι τεχνοκρατικό. Είναι κατ'εξοχήν πολιτικό. Για να διαμορφωθεί πίστη στην Ευρώπη πρέπει οι πληθυσμοί της να πειστούν ότι έναντι των θυσιών, υλικών και συμβολικών, τις οποίες επιβάλλει η συμμετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, η Ευρώπη προασπίζεται υλικά και πνευματικά αγαθά τα οποία υπερβαίνουν το με στενά κριτήρια οριζόμενο βιοτικό επίπεδο ή τα διάφορα «κεκτημένα». Προϋπόθεση για ουσιαστικό διάλογο για την Ευρώπη αποτελεί η επαναφορά της γλωσσικής, ιστορικής και γεωπολιτικής παιδείας η οποία εξοβελίστηκε, βορά στο χαλαρό ευρωπαϊκό consensus. Καμία τεχνητή «αφήγηση» δεν μπορεί να υποκαταστήσει την επώδυνη και χρονοβόρα διαδικασία για την αποκατάσταση του συμβολικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Όσο καθυστερεί και, καθώς ελλείπει o εναλλακτικός λόγος, οι εύκολες απαντήσεις των απανταχού λαϊκιστών θα αντλούν επιλεκτικά από το εγκαταλελειμμένο ιστορικό υλικό. Και θα επικρατούν.

Είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί να καλυφθεί το συμβολικό κενό σύντομα, ώστε να αποφευχθούν καταστροφικές αναταράξεις. Το επίπεδο της πολιτικής και πνευματικής προετοιμασίας των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων προαναγγέλλει σοβαρές ήττες για τις επόμενες αντιπαραθέσεις. Όμως, από την άλλη, μόνο με ισχυρούς κλονισμούς είναι δυνατόν να επιστρέψουν οι ευρωπαϊκές ελίτ στην πολιτική πραγματικότητα, από την οποία τους έχουν αποσπάσει οι τεχνοκρατικές ουτοπίες και η υπεροψία -στην οποία οδηγούσε φυσιολογικά η εξαιρετικά ευνοϊκή συγκυρία των μεταψυχροπολεμικών χρόνων.

Γιώργος Πρεβελάκης
Πηγή

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

Επιτέλους εμφανίζεται και ένα κείμενο (εδώ: Ευρωπαϊκή Αριστερά και Λαϊκισμός, του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, posted by metarithmisi.gr, 30/5/2012) ουσιώδους προβληματισμού από την πλευρά του σύγχρονου "νεο-φιλελεύθερου"ρεύματος. Το χαιρετίζω. Άλλωστε, ο διάλογος δεν μπορεί να γίνεται εσαεί στη βάση του λαϊκιστικού λόγου ότι για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και το σπάταλο/αδηφάγο Κράτος, ή στη βάση του εξίσου λαϊκιστικού λόγου περί "αθωότητας"όλων των υπολοίπων που είναι έξω από τον δημόσιο τομέα, με κάποια ανάμιξη του "να φύγουν όλοι οι ξένοι, να μείνουν οι Έλληνες επιχειρηματίες και εργαζόμενοι"και "διώχνουν τον τουρισμό οι απεργίες του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ". Ως εκ τούτου συμφωνώ με την αποκάθαρση από τον διάχυτο λαϊκιστικό λόγο.

Περαιτέρω, στο πεδίο της ιστορικής-πολιτικής κοινωνιολογίας αξίζει να αναφερθεί ότι οι έννοιες της δημοκρατίας, της συμπερίληψης, της ανοχής και του πλουραλισμού δεν ήταν εξαρχής μονοπώλιο της (όποιας) Αριστεράς. Υιοθετήθηκαν, βέβαια, από την Ευρωπαϊκή Αριστερά όταν οι εποχές της προσμονής της κομμουνιστικής επανάστασης και του Ψυχρού Πολέμου παρήλθαν. Μετά το 1968, η έκρηξη της μεταπολεμικής ευμάρειας και η ωρίμανση του καπιταλισμού επέτρεψαν την ανάδειξη ενός περισσότερο "δημοκρατικού, αντι-αυταρχικού και εκσυγχρονισμένου"αριστερού πολιτικού λόγου. Αυτός ήταν το επιστέγασμα της κυριαρχίας των "μεσαίων στρωμάτων". Το ιδεολογικό τους πέρασμα, αφού μέσω ενός τέτοιου "συμπεριληπτικού"λόγου οικοδομείτο η αναγκαία γι'αυτά κοινωνική συναίνεση. Είναι (ω, τι ειρωνεία!) όμως αυτά τα στρώματα, που πλήττονται ευθέως και άμεσα από τα "νεο-φιλελεύθερα"πειράματα των φορέων αυτού του λόγου σήμερα! Τί έχουμε λοιπόν σήμερα; Έχουμε την ιδεολογική μουμιοποίηση αυτού του "μεταρρυθμιστικού"λόγου, έξω και ενάντια σε κάθε ταξική ή κοινωνική βάση στήριξης, σαν θεωρία επίθεσης ενάντια στη βάση που τον εξέθρεψε. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι σε περιόδους κοινωνικής όξυνσης, με τα "μεσαία στρώματα"να διαλύονται, ο "μεταρρυθμιστικός"λόγος απο-νευροποιείται, χρησιμοποιείται σαν επιχειρηματολογία επίθεσης σε ολόκληρη την κοινωνία, και αναπόφευκτα αφήνει ελέυθερο το έδαφος για την επέλαση του λαϊκισμού, ως του αναγκαίου Άλλοθι για τη στοιχειώδη επιβίωση της λαϊκής κοινότητας, στην οποία -τουλάχιστον, στην Ευρωπαϊκή παράδοση- άρρηκτα συνυφαίνονται και αλληλοδιαπλέκονται η δημοκρατία και η εθνική ανεξαρτησία...

Κάπου αλλού γίνεται αναφορά στον λαϊκίστικό αντι-ιμπεριαλιστικό λόγο. Είναι σαν να γίνεται ο Εβραίος Χριστιανός μετά τον Χριστό! Θέλω να πω, εισάγεται και ένα σημαίνον αμυδρής γεωπολιτικής σημασίας. Μα, ο "μεταρρυθμιστικός"λόγος είναι αυτός πρώτος (από την Αριστερά) που "έπαιξε"σ'αυτό το πεδίο. Ο Ευρω-κομμουνισμός ή η Ευρω-αριστερά (συγγνώμη, για το "κομμουνισμός") δεν ήταν η πολιτική έκφραση ενός "τρίτου δρόμου"ενάντια σε αμερικάνικό και σοβιετικό ιμπεριαλισμό; Ή τώρα που δεν υπάρχει το σοβιετικό δέος και η Αμερική φαίνεται να αποτραβιέται, ξαφνικά θυμόμαστε να επιτεθούμε στον "αντι-ιμπεριαλιστικό"λόγο; Ή μήπως, στην Ελλάδα, αίφνης μεταμορφωθήκαμε σε Ελβετία και άνετα πλέον δυνάμεθα να υπερβαίνουμε ως "ιμπεριαλιστικά παίγνια"τα περί Τουρκίας, ΑΟΖ, Κύπρου και Ρωσίας;

Tέλος αλλά όχι τελευταίο. Η όλη ανωτέρω εκτεθείσα επιχειρηματολογία δείχνει συμβατή προς μία μετα-μοντέρνα αντίληψη περί Πολιτικής. Αυτό δεν είναι πρόβλημα εάν ομολογείται. Ο νομάδας ιδιωτικός εργαζόμενος της πολυεθνικής, άτομο με μόνο συγκεκριμένες δεξιότητητες αλλά όχι γνώσεις, άτομο με ανάγκες ενός πολιτικού και πολιτισμικού "ποτ πουρί"είναι ευνόητο ότι αυτό ακριβώς θέλει: όχι συγκρουσιακές καταστάσεις, ποικιλία αγοράς προϊόντων και ιδεών, συναίνεση, ανοχή και πολυ-πολιτισμό. Δημιουργήθηκε και του εμφυσήθηκε να θέλει αυτά. Το "κολάζ"της μετα-μοντέρνας ταυτότητας δεν ανέχεται πλέον υποχρεώσεις και δεοντολογίες κοινωνικής αναπαραγωγής και εθνικής συνέχειας. Θέλει να είναι "μόνος"και "χωρίς δεσμεύσεις" (γάμος, παιδιά, ιδεολογικές ταυτίσεις) για να μπορεί να μετακινείται ελεύθερα και να αντιμετωπίζει γενναία τη ματαιότητα της ζωής του. Σύμφωνοι, εάν είναι ομολογημένο και συνεπές ως τα άκρα (μερικά λογοτεχνικά διαμάντια το κάνουν). Όμως δεν μπορείς να μη θες τους λαθρομετανάστες και από την άλλη να είσαι "μεταρρυθμιστικός", να μην κάνεις οικογένεια και από την άλλη να μιλάς για κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική συνέχεια, ή να είσαι μικρο-ιδιοκτής ή άνεργος εργάτης και να επιδοκιμάζεις την κατάρρευση του "διχτυού ασφαλείας"που οικοδόμησε το εθνικό κράτος (με τα όποια κακά του) επί δεκαετίες, και το οποίο "σε"βοήθησε κάποτε να αποκρούσεις τον ολοκληρωτικό κομμουνισμό που τώρα σου προκαλεί αλλεργία!

Μανώλης Βαρδής
Πηγή

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

Την 1η Αυγούστου 1991, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους εκφώνησε από το βήμα της ουκρανικής Βουλής μια ομιλία που έμεινε στην ιστορία. Η Σοβιετική Ενωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ έπνεε τα λοίσθια και η Ουκρανία είχε αναγγείλει δημοψήφισμα με το ερώτημα της ανεξαρτησίας. Ωστόσο ο Αμερικανός ηγέτης έφερε το πολικό ψύχος στο Κίεβο, μέσα στο κατακαλόκαιρο.

«Οι Αμερικανοί δεν θα υποστηρίξουν όσους επιδιώκουν την απόσχιση για να αντικαταστήσουν έναν μακρινό τύραννο με έναν εγχώριο απολυταρχισμό. Δεν θα βοηθήσουν όσους προωθούν έναν αυτοχειριαστικό εθνικισμό», προειδοποίησε ο Μπους. Τέσσερις μήνες αργότερα, η Σοβιετική Ενωση δεν υπήρχε πλέον και η Ουκρανία γινόταν ανεξάρτητο κράτος. Ο συντηρητικός αρθρογράφος Γουίλιαμ Σαφάιρ, ο οποίος κάποτε έγραφε τους λόγους του Ρίτσαρντ Νίξον, «κόλλησε» στην γκάφα του Μπους το υποτιμητικό παρατσούκλι «Ομιλία του Κοτόπουλου του Κιέβου» – λογοπαίγνιο με μια δημοφιλή συνταγή της ρωσικής κουζίνας.

Η αλήθεια είναι ότι ο Τζορτζ Μπους δεν ήταν ο μόνος που έβλεπε με καχυποψία τις αποσχιστικές διαθέσεις. Νωρίτερα, η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε δηλώσει ότι «το να ανοίξουμε πρεσβεία στο Κίεβο είναι εξίσου λογικό με το να εγκαινιάσουμε πρεσβεία στο Σαν Φρανσίσκο». Με πολύ πρόσφατη την ενθάρρυνση της απόσχισης Σλοβενίας και Κροατίας από την εκ νέου ενωμένη Γερμανία, Ουάσιγκτον και Λονδίνο ανησυχούσαν σοβαρά για το ενδεχόμενο μιας αλόγιστης γερμανικής επέκτασης προς Ανατολάς, που θα ξυπνούσε τα παλιά φαντάσματα. Ιδιαίτερα στην Ουκρανία, μια χώρα που αποτελούσε για αιώνες πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ Ρωσίας και άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Η καινούργια «πυρκαγιά» που μαίνεται εδώ και τέσσερις εβδομάδες στο Κίεβο επιβεβαιώνει ότι το παρελθόν εξακολουθεί να στοιχειώνει το παρόν.

Γεννημένο στο Κίεβο, τον 9ο αιώνα, το «κράτος των Ρως» θεωρείται η αρχή του ρωσικού πολιτισμού. Από τις επικές μάχες του Αλέξανδρου Νιέφσκι με τους Τεύτονες Ιππότες, το 1242, μέχρι την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης, στo δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, η Ουκρανία υπήρξε πάντα πεδίο αναμετρήσεων της Ρωσίας με Γερμανούς, Σουηδούς, Πολωνούς και Λιθουανούς. Στο τεράστιο συμβολικό της βάρος, ήρθε να προστεθεί η στρατηγική της σημασία από τη στιγμή που η Σεβαστούπολη, βασικό θέατρο του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-56), έγινε ο βασικός ναύσταθμος του ρωσικού στόλου, πέρα από τις παγωμένες θάλασσες του Βορρά. Ουσιαστικά, η Ουκρανία αποκτά ξεκάθαρα σύνορα και ανεξάρτητη υπόσταση, ως ομόσπονδη δημοκρατία, μόνο με τη συγκρότηση της ΕΣΣΔ. Είναι ο Νικίτα Χρουστσόφ εκείνος που της κάνει «δώρο» τη Χερσόνησο της Κριμαίας, το 1954, προκειμένου να την εξευμενίσει για όσα είχε υποστεί επί Ιωσήφ Στάλιν.

Η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, το 1991, δεν έλυσε το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας, τον διχασμό της ανάμεσα στο ορθόδοξο ανατολικό τμήμα της, όπου οι περισσότεροι μιλούν ρωσικά, και το καθολικό δυτικό τμήμα, που βλέπει προς τη Δύση. Στη διάρκεια της «πορτοκαλί επανάστασης» του 2004, η Αμερική πίστεψε ότι ήταν σε θέση να κόψει τον γόρδιο δεσμό. Οπως αποκάλυψε τότε το Associated Press, η κυβέρνηση Μπους προσέφερε 65 εκατομμύρια δολάρια στους εκλεκτούς της, τον μετέπεια πρόεδρο Βίκτορ Γιούσενκο και τη Γιούλια Τιμοσένκο, για να υπερισχύσουν στον αγώνα εξουσίας με τον φιλορώσο Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Από το 2002, τα αμερικανικά ιδρύματα NED, Freedom House και το Ινστιτούτο Open Society του Τζορτζ Σόρος είχαν αναλάβει την «εκπαίδευση» ουκρανικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων στις τεχνικές της πολιτικής ανυπακοής.

Το φιλοδυτικό μπλοκ κέρδισε τη μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο, όπως έδειξε η εκλογή του Γιανούκοβιτς το 2010. Η πρώτη πράξη του Γιανουκόβιτς ήταν να ανανεώσει μέχρι το 2042 τη ρωσική βάση στη Σεβαστούπολη, κάτι που συνάντησε την αποδοχή της μισής Ουκρανίας και την ανοχή της άλλης μισής. Ωστόσο, ο υπολανθάνων διχασμός εκδηλώθηκε με εκρηκτικό τρόπο τη στιγμή που ο Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης με την Ε.Ε. και στράφηκε προς στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία. Το σκηνικό μιας δεύτερης «πορτοκαλί επανάστασης» είχε πλέον στηθεί, με νέους πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες.

Τη θέση του χρεοκοπημένου διδύμου Γιούσενκο - Τιμοσένκο πήρε ο νέος ανερχόμενος αστέρας της αντιπολίτευσης, ο παγκόσμιος πρωταθλητής της πυγμαχίας Βιτάλι Κλίτσκο. «Ο Κλίτσκο είναι ο άνθρωπός μας στο Κίεβο», δηλώνουν στο Der Spiegel παράγοντες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ). Οπως αποκαλύπτει το γερμανικό περιοδικό, «στα γραφεία του ΕΛΚ, στις Βρυξέλλες και στη Βουδαπέστη, εκπαιδεύονται στελέχη του κόμματος του Κλίτσκο (UDAR) στο κονοβουλευτικό έργο και τους παρέχεται βοήθεια για τη δημιουργία πανεθνικής οργανωτικής δομής. Το Ιδρυμα Κόνραντ Αντενάουερ της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας επιτελεί επίσης ενεργό ρόλο».

Αν το 2004 τον πρώτο ρόλο είχαν οι Αμερικανοί, τώρα τα ηνία έχουν αναλάβει οι Γερμανοί. Ο Γκίντο Βεστερβέλε και η Κάθριν Αστον έκαναν βόλτες αγκαλιά με τον Κλίτσκο στα οδοφράγματα του Κιέβου, χωρίς να ενοχλούνται από το γεγονός ότι στους συμμάχους του περιλαμβάνεται το εθνικιστικό, ναζιστικής προέλευσης, κόμμα «Σβόμποντα», το οποίο έχει καταγγελθεί από το κέντρο Στίβεν Ροθ για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού, που εδρεύει στο Τελ Αβίβ.

Η ωμή παρέμβαση των Βρυξελλών, όπως βέβαια και της Μόσχας, στα εσωτερικά της Ουκρανίας αποτελεί εξαιρετικά ανησυχητικό οιωνό για τη διχασμένη χώρα. Σε πρόσφατο κύριο άρθρο της, η Wall Street Journal έγραφε: «Για 20 χρόνια, η Ουκρανία ήταν μια πυριτιδαποθήκη που χλεύαζε τις προβλέψεις της CIA στις αρχές της δεκαετίας του '90, για πιθανό εμφύλιο πόλεμο. Σήμερα, όμως, το ενδεχόμενο της βίας είναι πραγματικό και θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει την Ευρώπη». Η ψυχρή λογική λέει ότι ούτε ο Πούτιν μπορεί να ελπίζει σοβαρά ότι θα αποξενώσει την Ουκρανία από το Δυτικό περιβάλλον της ούτε η Ε.Ε. ότι η Ρωσία θα δεχθεί αγόγγυστα να χάσει ολοσχερώς τον μεγάλο της γείτονα (μαζί με την Κριμαία και τη Σεβαστούπολη), χωρίς να τη διασπάσει. Ενας «ιστορικός συμβιβασμός» εμφανίζεται η μόνη ρεαλιστική λύση, αλλά και οι δύο πλευρές μοιάζουν αποφασισμένες να τραβήξουν το φθαρμένο σχοινί μέχρι το τέλος.

Πέτρος Παπακωνσταντίνου
Πηγή

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

H Τούρκικη διπλωματία μετά την ανακοίνωση των ΗΠΑ για αποχώρηση ουσιαστικά του 6ου στόλου απο την Μεσόγειο και την κάθοδο των Ρώσων, διαβλέπει πως η δυναμική της Ρώσικης Αρκούδας ισχυροποιείται στην περιοχή, ειδικά μετά την κατάσταση στην Συρία. Εκεί όπου εμφανώς με τον Λαβρόφ ώς αντιπρόσωπο της ειρηνικής πρότασης καταστροφής των χημικών όπλων, αλλά και με την άρνηση του Ισραήλ να συνεργαστεί με ΗΠΑ στον ήπιο δρόμο αντιμετώπισης του Ιράν, η Ρωσία δείχνει να παίρνει τα σκήπτρα. Οι ΗΠΑ άλλωστε διά στόματος Ομπάμα δήλωσαν πως δεν είναι πια η ίδια υπερδύναμη που θα λύνει τα προβλήματα άλλων και θα επικεντρωθεί μόνο στα εθνικά της συμφέροντα. Αυτή είναι η λογική άλλωστε και των δυνάμεων MAGTF που θα λειτουργούν ώς μονάδες κρούσης και επιβολής σε συγκεκριμένα σημεία και χρονικά διαστήματα.

Με το παρακάτω άρθροδείχνει η Τουρκία πως ήδη κοιτάει η Υψηλή Πύλη προς την Τσαρική Αυλή και δεν θα διστάσει να συνεργαστεί με τον Πούτιν αν και εφόσον αυτό επιτάσσει το εθνικό τους συμφέρον, έστω και αν έχουν ουκ ολίγες κόντρες. Ενδείξεις άλλωστε για την ανεξαρτητοποίηση της Τουρκίας απο την επιρροή των ΗΠΑ, έδειξε τόσο η προσπάθεια προμήθειας Κινέζικου οπλικού συστήματος, όσο και η στάση Ερντογάν στο θέμα των βάσεων προς Συρία... Η σκακιέρα της περιοχής είναι σε αλλαγή κινήσεων και ισχυρών παικτών και καλό είναι να μην γινουμε το πρώτο πιόνι της πρώτης κίνησης που συνήθως θυσιάζεται για την τακτική.

Την δεκαετία του 2000, οι περισσότεροι αναλυτές και σκεπτόμενοι για τα US think tanks, ανέφεραν πως εκείνος που ελέγχει την Ευρασίαθα μπορεί να κυριαρχήσει και επί του γνωστού κόσμου. Την άποψη αυτή την συμμεριζόντουσαν τόσο ο Μπρενζίνσκι όσο και ο Κίσσινγκερ (δύο διαφορετικές σχολές εξωτ. πολιτικής).

Αυτά ήταν τα συμπεράσματα του τότε, με μια Ε.Ε.νεοδημιούργητη και ουσιαστικά χαμηλών τόνων και ισχύος. Την ίδια στιγμή μια Ρωσίατότε πάλευε να βρει τα βήματα της μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Στην Μ.Ανατολή υπήρχε ενας ολοκληρωτικός έλεγχος απο Ισραήλ και ΗΠΑ... όλα έδειχναν ακριβώς αυτό το συμπέρασμα.

Σήμερα όμως το πρόβλημα σε αυτό το σκεπτικό είναι η ισχυρή οικονομικά Γερμανία, η ισχυρότατη και ολοένα αναπτυσσόμενη Ρωσίαπου έχει δημιουργήσει μια νέα κατάσταση. Μια ήπειρο της Ευρώπηςμε δύο ισχυρές δυνάμεις που εξορισμού δεν θέλουν σχέση εξάρτησης απο ΗΠΑ, αλλά εταίρου, δείχνει πως το παραπάνω πρέπει να αλλάξει. Εξού και οι ΗΠΑ κοιτάνε πλέον προς Ειρηνικό και Ασία... γιατί;... επενδύουν λιγότερα και κερδίζουν περισσότερα. Αν θελήσουν να υπερισχύσουν σε μια τέτοια κατάσταση, οι πόροι οικονομικοί και στρατιωτικοί που θα πρέπει να επενδυθούν θα πρέπει να είναι δεκαπλάσιοι, με πολύ λιγότερα κέρδη και φυσικά με μεγάλες κόντρες σε πολλά επίπεδα. Η κυβέρνηση Ομπάμα μετά την διαπίστωση της απώλειας πολλών δις δολλαρίων σε αυτό το παιχνίδι, σχεδίασε την εναλλακτική.

Πρόσβαση στις νεές περιοχές και ευκαιρίες, με έμμεσες παρασκηνιακές ενέργειες στην Ευρώπη και με πολύ πιο άμεσες και στοχευμενες σε Αφρική και Ασίαπου το πεδίο θα είναι πιο γόνιμο για κάθε είδους επενδύσεις. Άλλωστε σε αυτές τις περιοχές έχει να αντιμετωπίσει μόνο την Κίνακατά ουσία που εν ολίγοις έχει μια περίεργη σχέση εξάρτησης απο την Αμερικάνικη οικονομία λόγω του πλήθους των κρατικών ομολόγων που κατέχει απο το Αμερικάνικο δημόσιο.

Η αναδίπλωση λοιπόν είναι εμφανές πως είναι θέμα στρατηγικής και οικονομίας κινήσεων. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά ειδικά στην περίπτωση του Ιράν όπου προτιμά ενα σύμμαχο παρά ενα αντίπαλο, προσπαθώντας βέβαια να μην δυσαρεστήσει και τον κλασσικό σύμμαχο του Ισραήλ στην περιοχή.

Όσον αφορά εμάς σαν περιοχή, εκείνο που μας διαφοροποιεί σε όλο το σχεδιαστικό της νέας στρατηγικης των ΗΠΑ, είναι οι ενεργειακοί πόροι που σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να πέσουν σε χέρια Γερμανών και Ρώσων. Εξού και έχουν χαρακτηριστεί ώς "Εθνική υπόθεση των ΗΠΑ"τοσο απο Χ.Κλίντον όσο και απο τον Ομπάμα μετά την επίσκεψη Σαμαρά. Ειδικότερα απο την στιγμή που δεν έχουν πλέον και την καλύτερη συνεργασία με Ρωσία το μόνο επόμενο βήμα χωρίς να αναμειχθούν άμεσα στο θέμα και έρθουν σε ευθεία αντιπαράθεση με Ε.Ε. και Ρωσία, είναι η συμμαχία του Ισραήλ. Το Ισραήλ έτσι και αλλιώς δεν έχει τις καλύτερες των σχέσεων με Ε.Ε. και αποτελεί και το άλλοθι απέναντι τους.

Η Ελλάδα λοιπόν καλείται μέσα σε όλο αυτό το νεφελώδες τοπίο υψηλής διπλωματίας που θυμίζει έντονα τις ζυμώσεις μεταξύ WWI και WWII, να σκεφτεί πως μπορεί να ισορροπήσει και να κινηθεί βάση μιας διαχρονικής εξωτερικής πολιτικής που θα συμφωνηθεί απο όλους εσωτερικά. Διαφορετικά, τα πράγματα θα βρούν την χώρα σε πολύ δύσκολη θέση απέναντι σε μια ισχυρότατη Ρωσία, σε ενα εκδικητικό Ισραήλ και σε ενα δικτάτορα με προσωπείο απο την Ε.Ε.

Αλέξανδρος Νίκλαν
Πηγή

---------------------------------------------------------------

Τα δύο προηγούμενα άρθρα -ανάμεσα σε άλλα- φανερώνουν γιατί άνθρωποι, σαν τον Μαρκεζίνη (παρακάτω παρατίθενται εντελώς συνοπτικά ορισμένες κεντρικές θέσεις του), έχουν «λυσσάξει» για μια προσέγγιση με τη Ρωσία και έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με το ΕΛΙΑΜΕΠ και τη καθημερινή, επισημαίνοντας πως "φοβάμαι δεύτερα Ιουλιανά"και πως "μου φαίνεται πολύ πιθανό να μας εξαναγκάσουν, ίσως με κίνητρα, οι «Ευρωπαίοι φίλοι μας» σε «εθελούσια έξοδο» από την ευρωζώνη και σε επιστροφή στη δραχμή". Προσέγγιση με τη Ρωσία όψιμα έκανε το Ισραήλ (παρά την έντονη διαφωνία από τον πρώην πρωθυπουργό του), επίσης «η Τουρκία ενδιαφέρεται για τη δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου με την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση» και η Γερμανία δυναμοποιεί την κλασική συνεργατική-ανταγωνιστική χερσαία σχέση που υπάρχει εδώ και αιώνες ανάμεσα σε αυτήν και τη Ρωσία. Το περίφημο τρίγωνο Γερμανία-Ρωσία-Τουρκία (δηλαδή η οδός για μια ευρασιατική στρατηγική της Γερμανίας) είναι εδώ, δυναμοποιημένο, δυνατό. Ποιος θα θρυμματιστεί από τις σχέσεις του;

Κύριοι! Η κατάσταση για την οποία θα μιλήσω είναι η κατάσταση της χώρας μας και είναι Δρα-μα-τι-κή!... Δεν είναι όπως μας τα λένε, υπάρχουν πολλοί ένοχοι, σε αυτή τη πράξη της αποσιωποιήσεως της πραγματικής καταστάσεως. Δεν είναι μόνο οι συνήθεις ένοχοι, οι πολιτικοί, είναι και ο τύπος, είναι και άλλοι... Είμαστε μοναδικοί αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, γιατί είμαστε η μόνη χώρα που έχει και οικονομική και εξωτερική και κοινωνική και ηθική και διαφθοράς, κάθε δυνατή κρίση. Ακούμε για τη Πορτογαλία, ακούμε για την Ιρλανδία, ακούμε για τις διάφορες χώρες, αλλά αυτές έχουν οικονομική κρίση, έχουν τραπεζιτική κρίση, εμείς τις έχουμε όλες. Και αυτό είναι το πρόβλημα... Η κατάσταση την οποία έχουμε σήμερα μπορεί να χειροτερέψει, νομίζω ότι θα χειροτερέψει. Δεν υπάρχει θέμα Greek Success, υπάρχει θέμα Greek Fatigue... Κάτι ξέρω για το πως αισθάνονται για εμάς... Βλέπω και την όρεξη που έχουν και αναπτύσσουν να πάρουν ότι έχουμε μισοτιμής, για να μη πω λιγότερο από αυτό, βλέπω τους κινδύνους που υπάρχουν να χάσουμε και τον ορυκτό μας πλούτο που υπάρχει σε αυτή τη περιοχή και στη Θράκη (V), βλέπω τον κίνδυνο να χάσουμε και τον υποθαλάσσιο πλούτο. Τα βλέπω αυτά γιατί ασχολούμαι με αυτά ως επιστήμων και στεναχωρούμαι... Ξέρετε γιατί στεναχωρούμαι; Όχι, γιατί οι λεγόμενοι φίλοι προσπαθούν να μας τα πάρουν, και μας τα παίρνουν ήδη σιγά, σιγά, αλλά διότι σε αυτή τη καταστροφή, σε αυτή την εκποίηση, σε αυτή τη περίοδο του φοβερού δισταγμού, εμείς οι ίδιοι πολλές φορές είμαστε η αιτία των δεινών μας...

...ο ακαδημαϊκός είναι τρελός, μου τα έχουνε πει και αυτά'ο ακαδημαϊκός ο οποίος ετοιμάζεται να δημιουργήσει ακροδεξίο κόμμα. Εγώ. Την ίδια στιγμή ο ακαδημαϊκός ο οποίος ετοιμάζεται να συνεργαστεί με τον κ. Τσίπρα. Εγώ. Μα και με τους δύο συνεργάζομαι; Μα φίλοι μου, εάν μπορώ να συνεργαστώ και με τους δύο, αν και οι δύο θέλουν να μου δώσουν θέση, αν και οι δύο θέλουν να με κάνουν Υπουργό Εξωτερικών, τότε είμαι ο άνθρωπος που χρειάζεστε... Ξέρετε, υπάρχουν επίσημες πληροφορίες, που έχουν πάει ακόμα και στη Προεδρία και λένε, ο Βασίλης είναι κατάσκοπος των Άγγλων, ο Βασίλης είναι κατάσκοπος των Ρώσων, ο Βασίλης είναι κατάσκοπος των εφοπλιστών. Μα, πάλι σας επαναλαμβάνω, εάν μπορώ να είμαι τριπλός κατάσκοπος η αξία μου η αγοραία ανεβαίνει. Δε γίνεται έτσι συζήτηση πολιτική, δηλαδή, στο επιχείρημα, στο κόπο που κάνω, στη προσπάθεια που κάνω να σας μιλήσω'Να μου απαντάς με ύβρεις.

Στην εξωτερική πολιτική, έχουμε εδώ πέρα μια συνεχιζόμενη μάχη, μεταξύ του ΕΛΙΑΜΕΠ και της εφημερίδας που τους προωθεί, της καθημερινής, και εμένα, όπου με λένε ρωσόφιλο και αντιαμερικανό... Είχαν το θράσος να πάνε στη Θράκη (οι ΕΛΙΑΜΕΠηδες) και να μιλήσουν για την κατάργηση ή την αλλαγή της συνθήκης της Λωζάνης (V)...

Δύο εβδομάδες πριν από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν προέβλεψα ότι αυτός ο πόλεμος θα γίνει χειρότερος και θα κρατήσει. Είπα ότι το θέμα με το Ιράνδεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τη βοήθεια της Ρωσίας. Είπα ότι στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο ο δισταγμός να ανοίξουμε σχέσεις με τη Ρωσία -ο μόνος που ήταν εξαίρεση ήταν ο Καραμανλής, αλλά υποχώρησε και αυτός- είναι αδικαιολόγητος. Με καθύβρισαν, ειδικά ένα τμήμα του δεξιού Τύπου που κάποτε εθεωρείτο σοβαρό. Κι όμως, μετά τα γεγονότα της Συρίας λένε σήμερα ότι ο Ομπάμα τα έκανε θάλασσα και η Αμερική δεν είναι πια αυτή που ήταν [σχολιασμός εδώ]. Ποιοι; Οι υβριστές μου!

Ζούμε σε μια εποχή που, πρέπει, να καταλάβουμε τα προβλήματα και τα εξωτερικά,
κυρίως τα εξωτερικά, που επηρεάζουν τα οικονομικά.

*

Ενδεικτικά τα πλέον πρόσφατα βίντεο και το περιεχόμενο τους

Το πιστεύω. Είμαστε πολύ κοντά στην κατάρρευση, έχει διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός. Η διάλυση του ιστού είναι αποτέλεσμα μιας οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζεται εδώ και δέκα χρόνια. Ο κατήφορος στη σύγχρονη εποχή ξεκινά από την εποχή Σημίτη, με όσα έγιναν σε όλα τα επίπεδα, οικονομικά, πολιτικά, εθνικά. Πάει μετά στην περίοδο Καραμανλή, ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια της, που ήταν μια περίοδος αδράνειας, φθάνουμε στον... δυσπερίγραπτο Γιώργο Παπανδρέου και συνεχίζει. Η κατάρρευση οφείλεται στο ότι έχει η χώρα χάσει την αυτοπεποίθησή της...

Δεν μπορείς να κάνεις διπλωματία, δεν μπορείς να κάνεις εξωτερική πολιτική, αν ο λαός ο ίδιος δεν έχει αίσθημα του ανήκειν, δεν έχει αίσθημα του παρελθόντος και πως το παρελθόν χτίζει το παρόν, ώστε να οικοδομήσεις πραγματικά ένα καλύτερο μέλλον...

Η πατρίδα μου είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Να τη βλέπω να πονάει και να ξεσκίζεται έτσι, με στενοχωρεί. Πιστεύω ότι πρέπει να γίνει μια αλλαγή. Πιστεύω επίσης ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, αν κρίνω από τα τα e-mail που λαμβάνω, 150 τη μέρα, συμμερίζεται τη γνώμη μου. Δεν μπορείς να περιμένεις από αυτούς που σε κατέστρεψαν -το είπε ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους»- ότι θα είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα σε σώσουν.

...φτάσανε στο μοναδικό φαινόμενο, δεν το έχω δει ως νομικός σε καμιά άλλη χώρα, να ζητάνε οι τράπεζες από τη Βουλή να περάσουν νόμο που να τους απαλλάσσουν ευθύνη για ενδεχόμενη δίκη που θα τους κάνουν οι μέτοχοι τους, για δάνεισμα σε οργανώσεις που ξέρουν ότι είναι οικονομικά ασταθείς... [με αφορμή τον δανεισμό σε πτωχευμένα κόμματα και εφημερίδες]

Η κάθαρση πρέπει να γίνει. Επειτα από τόσα χρόνια αδικίας που έχει υποφέρει τόσο μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού πρέπει να γίνει κάτι. Να πειστεί ο λαός ότι ο επόμενος ηγέτης βάζει τέλος σε μια αποτυχημένη εποχή.

*

Χρειαζόμαστε συμμαχίες... Και ΔΕΝ έχουμε συμμαχίες... Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αρχίζοντας με τη Τουρκία, όλοι κάναν συμμαχίες με όλους. Όλοι χρειαζόντουσαν back up. Που είναι το παράδοξο, τι είναι το φοβερό σε αυτό που είπα;...

Ως Ελληνας, θεωρώ ότι μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου η κατάσταση άλλαξε. Και το να ακολουθεί η Ελλάδα μονομερή εξαρτημένη πολιτική από τις ΗΠΑ, όπως ακολουθούσε την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, δεν έχει νόημα. Τερματίστηκε το 1991. Πρώτοι το είδαν οι Τούρκοι με τον Οζάλ και μετά ακολούθησαν όλοι... πρέπει να προσαρμόσουμε την εξωτερική μας πολιτική...

Προσωπικά, ουδέποτε ήμουν αντιαμερικανός. Εχω δουλέψει εκεί για πολλά χρόνια, έχω πολλούς φίλους, έχω γνωστούς και τις ιδέες που έχω πει κατά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής τις συμμερίζεται το 60% των Αμερικανών. Είπα όμως το εξής. Θα πας στην Αμερική και θα της πεις αυτό: «Χρειάζεται να με βοηθήσεις να μειώσω τον επεκτατισμό των Τούρκων. Θέλω να χρησιμοποιήσω με βάση το διεθνές δίκαιο τα δικά μου κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης και βορείως στης Κρήτης. Για το Καστελόριζο, ας πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο. Τουλάχιστο να ανακηρύξω την ΑΟΖ μου». Βλέπετε, ο κύριος Σαμαράς, που μίλησε για ανακήρυξη την περασμένη Πρωτοχρονιά, δεν έχει τολμήσει να το κάνει γιατί υφίσταται πιέσεις από Ευρώπη και Αμερική. Εγώ λέω, επειδή αυτοί δεν μας βοηθούν, γιατί να μην πούμε «εντάξει, ήρθα πρώτα σε σένα, είσαι ο παλιός μου φίλος, καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να με βοηθήσεις, αλλά χρειάζομαι βοήθεια και θα πάω στο νούμερο 2, 3. Φίλοι φίλοι, αλλά θα στραφώ στον Ρώσο». Αν όμως μου πεις: «Δεν σε βοηθάω αλλά σου απαγορεύω να πας στον Ρώσο», όπως έκαναν οι Αμερικανοί με τον Καραμανλή, αυτό είναι απαράδεκτο. Δεν είναι φιλία. Αυτό δεν είναι ούτε Γιάλτα ούτε αντιαμερικανική πολιτική. Είναι ελληνική πολιτική.

Δείτε: Στη Συρία η Αμερική ρεζιλεύτηκε, η Ευρώπη συνεχίζει να είναι ανύπαρκτη και είδαμε τον κύριο Πούτιννα προχωρεί. Πηγαίνει στην Αίγυπτοκαι κάνει συμφωνίες. Είδαμε τον πρωθυπουργό του Ισραήλ στη Μόσχα. Κοσμογονικές αλλαγές! Αυτό συμβαίνει γιατί αντελήφθησαν κάποιοι ότι η Αμερική δεν είναι πια η κοσμοκράτειρα δύναμη, η Ρωσία παίζει όλο και δυνατότερο ρόλο στη Μέση Ανατολή. Ούτε ο πιο πρωτάρης φοιτητής Διεθνών Σχέσεων δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη Συρία, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία να στρίβουν προς τη Ρωσία! Κι όμως, γίνεται.

---------------------------------------------------------------

Όταν στην Θεσσαλονίκη και τα Ιωάννινα προβάλεις ως φαντασιακό, ως συμβολικό τον Οθωμανισμό και τον Αλή Πασά τότε πως θα αναπτύξεις το ένδυμα, την μόδα της Θεσσαλονίκης και την Αργυροχρυσοχοοία των Ιωαννίνων; Το ΤουρκοΒαλκανικό Μπαρόκ, όπως έλεγα το 1996, έχει περιορισμένους και φτωχούς πελάτες. Εκτός από την ναρκοκρατία που είναι πλούσια. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι έχεις Μουχτάρηδες όχι Δημάρχους, Μαχαλάδες όχι Πόλεις. Το κωμικό και παράδοξο είναι ότι σταυροφόροι μάλλον ημισεληνόφονοι, Βαλκάνιοι σπαχήδες – μπέηδες αυτής της οπισθοδρόμησης, παρουσιάζονται πρόσωπα, ομάδες που συντηρούμενες από το Κράτος και προβαλλόμενες από την τηλεκρατία δηλώνουν «προοδευτικοί», «Ευρωπαϊστές», «εκσυγχρονιστές» και «αριστεροί». Είναι ότι ποιο αντιδραστικό και κωμικό έχει η χώρα. Δεκαετίες τώρα... ανέδειξα αυτήν την παραδοξότητα, την ανωμαλία αλλά και την θεωρητική και επιστημονική σημασία, τις επιδράσεις στον οικονομικό και κοινωνικό βίο μας, αυτών των ζητημάτων και σχέσεων... Τι δουλειά έχουν τα Ιωάννινα όπως και η Θεσσαλονίκη, η Ελλάδα με την βαρβαρότητα, την ασχήμια και το Kits ως πρόταση για το μέλλον τους;

Μπορεί ο Ερντογκάν να έφαγε πολύ μπακλαβά «τύπου Χαλεπίου» και να ονειρεύεται, να ενεργοποιεί Βόσνιους Μπέηδες και Αλβανικά γενοκτόνα ασκέρια αλλά η στάση, η πρόταση μιας Αληθινής Αθήνας για την Θράκη είναι αυτή που κατέθεσα δεκαετίες πριν. Είναι στον οδικό και σιδηροδρομικό άξονα Αλεξανδρούπολη – Μπουργκάς – Δούναβης – Βουκουρέστι και τον σχεδιασμό της Νέας Πόλης. Τον ψήφισε όλο το Κοινοβούλιο εκτός από την ψευτοαριστερά (Ψηφίστηκε μόνο από την Νίτσα Λουλέ Βουλευτή Λαρίσης). Τον ακύρωσε αντιδημοκρατικά ο γνωστός μικρός άνθρωπος, ένοικος του Μαξίμου. Όποιος έχει Ελληνική και Ευρωπαϊκή Παιδεία καταλαβαίνει ότι η Ρωμανία ήταν μια πολύ ευγενής ιδέα. Δεν είχε μόνο την Πολεοδομική έκφραση της. ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ ΛΟΙΠΟΝ. Αρκετά με τον «συνδικαλισμό» για την Θράκη. Για να σοβαρευθούμε και να φύγουμε από το Λούμπεν του Ερντογκάν και το νεοθωμανικό, αδιαφανές, εγχώριο αριστεροδεξιό Kits.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Πηγή

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

*
**
*

Τις πέντε παγκόσμιες γεωπολιτικές τάσεις που θα διαμορφώσουν το διεθνές σκηνικό περιγράφει το αμερικανικό think tank Stratfor, σε σημείωμά του για το τέλος της χρονιάς.

Όπως αναφέρει σε σημείωμά του οι τάσεις αυτές είναι:

The United States will attempt to balance power in the Middle East through its strategic negotiations with Iran' the rise of nationalist and euroskeptic parties will be felt in this upcoming year’s elections' the Chinese president will continue to consolidate more power under himself. Barely missing the list but still notable: the end of the FARC insurgency in Colombia, escalating violence in Nigeria, and Mexico's return to political gridlock.