Δέκα μήνες πριν.

Αρκετοί και αρκετές από εσάς μπορεί να σκεφτούν «πέρασαν μόνοδέκα μήνες;». Κάποιοι άλλοι, από την άλλη μεριά, μπορεί να πουν «πως πέρασαν τόσοιμήνες;». Ο καθένας και η καθεμιά αισθάνεται πως ο χρόνος κυλά με διαφορετικούς ρυθμούς. 

Ήταν μια μέρα μετά από την έναρξη του φθινοπωρινού λοκντάουν και μια μέρα πριν, αν δεν κάνω λάθος, από το βομβαρδισμό ειδήσεων περί των εμβολίων. Βομβαρδισμός που στόχευε, μεταξύ άλλων, στη διαχείριση του μέλλοντος μέσω μιας ελπίδας, της ελπίδας των εμβολίων, προκειμένου να δημιουργηθεί συναίνεση και οι πολίτες να κάνουν κουράγιο. Μάλιστα, κάποια άτομα που είχαν διαβάσει το απόσπασμα που ακολουθεί, μόλις έγιναν γνωστές οι ανακοινώσεις-ειδήσεις για τα εμβόλια και μέσα στο ευρύτερο κλίμα ευφορίας που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στη δημόσια σφαίρα και την κοινή γνώμη, με ρώτησαν με ύφος «και τώρα τι έχεις να πεις;» (πεπεισμένοι, προφανώς, πως αυτομάτως όλα είχαν τελειώσει ή πως με την αρχή του νέου χρόνου, το αργότερο, όλα θα έχουν τελειώσει). Ήταν δέκα μήνες πριν, συγκεκριμένα 8 Νοεμβρίου 2020, όταν κόντρα στο κλίμα των ημερών έγραφα τα εξής:

Τώρα, δέκα μήνες μετάαπό την ημέρα που διαβάζατε τα αμέσως προηγούμενα, κυκλοφορούν νέα πως η πανδημία δεναναμένεται να λήξει μέσα στον επόμενο μισό χρόνο, δηλαδή μέχρι την άνοιξη του 2022 ― ή 3 μ.Κ (Year ΙΙΙ AQ). Σε έξι μήνες από σήμερα, δηλαδή σε δεκατέσσερις μήνες από την ημέρα που δημοσίευσα τα προηγούμενα λόγια στην Κοσμοϊδιογλωσσία, θα δούμε τι θα λέει η ειδησεογραφία της εποχής και πιθανότατα θα σας τα θυμίσω πάλι, τονώνοντας τη μνήμης σας (η οποία αποδυναμώνεται καθημερινά μέσα από τον χειμαρρώδη χαοτικό ορυμαγδό των social media και της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας και ειδησεογραφίας) και συνεπακόλουθα την ηθική σας, καθώς η μνήμη μπορεί να γίνει αντιληπτή και ως ένα καθαρά ηθικό φαινόμενο. Οι άνθρωποι συνηθίζουν.