Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή τη χθεσινή ημέρα.

- Φτώχεια και έρημος. Αυτό είναι το τοπίο που επικρατεί στη χώρα. 

- Και αμορφωσία. Ίσως όχι αγραμματοσύνη ή έλλειψη εκπαίδευσης και πτυχίων ―ούτως ή άλλως αυτά αποσκοπούν στον βιοπορισμό και όχι στη γνώση και στην καλλιέργεια― αλλά αμορφωσιά.

- Για πολιτικούς χώρους: Από μια κατάσταση όπου ο κόσμος τραγουδά με παλμό «τη  Ρωμιοσύνη μην την κλαις», φανερώνοντας μια βούληση, στα χαζοκουνήματα με τα τροκάνια και τις κατσαρόλες (δίχως παλμό και βούληση ασφαλώς) υπό τους ήχους του Manu Chao ― τούτο δεν αποτελεί φαινόμενο προσαρμογής στους καιρούς αλλά απόδειξη ένδειας και παρακμής. Παράλληλα ο άλλος, που δεν έχει καταφέρει να παράγει ένα πράγμα που να μιλά στη ψυχή των πολλών, παρουσιάζει και προωθεί την αντιγραφή και την εισαγωγή όλων των παρακμιακών φαινομένων και πρακτικών του εξωεδαφικού κέντρου ως εκσυγχρονισμό.

- Το πρόβλημα είναι κυρίως «ψυχολογικό» και σχετίζεται με την άρνηση των ανθρώπων να παραδεχθούν την παρακμή, την οποία στις μέρες μας βαφτίζουν πρόοδο (συγχέοντας σκοπίμως την διαδικασία της τεχνολογικής παραγωγής με την ηθικοπνευματική κατάσταση του ανθρώπου). Θα μπορούσαμε να θυμηθούμε και την ιδέα του Νίτσε περί αντιστροφής των αξιών. Συνεχώς επαναλαμβανόμενο και καθόλου καινοφανές φαινόμενο στην ιστορία.

~

- Για χάσματα γενεών: η «παλαιά γενιά» θρηνεί τον Θεοδωράκη, η «νέα γενιά» κάποιον άλλον καλλιτέχνη. Από μια κατάσταση όπου ο κόσμος τραγουδά «της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» σε αυτή που τραγουδάς «Coco Chanel θέλει μόνο το promo» (μπορούν να επιλεχθούν πολύ πιο εμφατικά παραδείγματα στίχου αλλά ας μείνουμε εδώ). Το έργο του δεύτερου θα μπορούσε να θεωρηθεί αντιστροφή του έργου του πρώτου. 

- Η νέα γενιά τίποτα διαφορετικό δεν πρέπει να κάνει ούτε να αποκτήσει διαφορετικά γούστα. Τα παιδιά δεν φταίνε που αποτελούν προϊόν, σύμπτωμα και καθρέφτη της παρακμής της κοινωνίας που τα γέννησε (και των ιδεολογικών της επιλογών). Όλοι κάποτε υπήρξαμε «νέα γενιά», δηλαδή ακούσαμε και διαβάσαμε παπαριές στη ζωή μας και ακολουθήσαμε πρότυπα τα οποία νομίζαμε πως ήταν δικές μας επιλογές.

- Υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ανεβάζουν και να εξυψώνουν τους πολλούς (δηλαδή να στερούν όπλα από τους λίγους) και αυτοί που θέλουν να κρατούν τους πολλούς βυθισμένους στο βούρκο (με δημοκρατικοφανή επιχειρήματα που βολεύουν τους λίγους). Ξέρουμε ποιοι κυριαρχούν. Αυτοί που θέλουν το χαμηλότερο να φαίνεται και αληθέστερο. Περίεργος τρόπος να απελευθερώνει κανείς το πνεύμα των πολλών, όταν με αυτόν τον τρόπο καταλήγει να το αρνείται...

- Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια από αυτά τα παιδιά θα αρθούν πάνω από το μέσο όρο της κοινωνίας και του καιρού τους ή από το βούρκο που θέλουν να τα κρατήσουν βυθισμένα.

~

- Η ευκολότερη όλων των σκέψεων ― Ναι αλλά ο αείμνηστος Μίκης Θεοδωράκης έκανε εκείνο και είπε το άλλο: Όλοι οι σπουδαίοι είναι αμφιλεγόμενοι. 

- Ο αμφιλεγόμενος και ο αντιφατικός μεγάλωσε ή ανδρώθηκε σε έναν καιρό που πέρναγες από μέρη που καλά-καλά δεν υπήρχαν δρόμοι και τα αγόρια κατέβαιναν να καταταγούν για να πολεμήσουν (δε γράφω τη λέξη στρατολογηθούν γιατί είναι πολύ τεχνική και χάνεται το νόημα), δηλαδή να βαδίσουν οικειοθελώς σε πιθανό θάνατο για κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους, και αυτή η κατάσταση ήταν πανηγύρι.

- Σε τέτοιες κοινωνικές καταστάσεις βρασμού γεννιούνται ή ανακαλύπτονται οι μεγάλες ιδέες και ανδρώνονται οι μεγάλες προσωπικότητες (ενώ η ιδεολογική στασιμότητα και η κοινωνική καθίζηση οδηγεί στην επικράτηση των μετριοτήτων στις τέχνες, στην πολιτική, παντού).

- Κάποιες φορές δεν είναι οι άνθρωποι αμφιλεγόμενοι και αντιφατικοί (έτσι όπως εννοείται στη καθημερινότητα, καθώς όλοι οι άνθρωποι είναι αντιφατικοί), πάρα αυτό που συμβαίνει είναι πως η ιστοριογραφία που κατασκευάζεται μετά από τα γεγονότα, και η ιστορία που έμαθες εσύ, είναι τεχνητή και ψεύτικη. 

- Τίποτα από τα προηγούμενα δεν γράφεται με αίσθημα νοσταλγίας. Οι καταστάσεις αυτές συνεχώς επαναλαμβάνονται και δεν είναι καθόλου καινοφανείς στην ιστορία του ανθρώπου. Τίποτα καινούργιο εδώ. Μόνο μια ακόμα πορεία παρακμής.