Σχολιασμοί (26ης και 27ης Νοεμβρίου).

Τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα κράτη της ευρωατλαντικής δομής προκύπτουν από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και σχετίζονται με τα αδιέξοδα τους. Πιο συγκεκριμένα με την εσωτερική τους κατάσταση και την εξωτερική τους πολιτική - με τον κοινωνικό πόλεμο στο εσωτερικό τους και τους εξωτερικούς πολέμους που αυτές διεξάγουν, υποδαυλίζουν ή υποκινούν.

Το ανθρώπινο ρεύμα της προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης του 2015 στην Ευρώπη σε ποσοστό 70% και πλέον, προερχόταν από το Ιράκ, τη Συρία και το Αφγανιστάν (υπήρχαν και ορισμένες ακόμη χώρες, έμμεσα σχετιζόμενες, όπως το Κόσοβο, η Σερβία κ.λπ), ενώ το τωρινό καραβάνι μεταναστών στα σύνορα των Η.Π.Α οργανώθηκε από ομάδα δικαιωμάτων μεταναστών ή Μ.Κ.Ο η οποία αποτελεί τμήμα ευρύτερου δικτύου το οποίο εδρεύει στην Καλιφόρνια. Η γενικότερη ιδεολογική κατεύθυνση της συγκεκριμένης πολιτείας αποτελεί σύμπτωμα της αποδυνάμωσης της εσωτερικής συνοχής και ταυτότητας των «Ηνωμένων» Πολιτειών της Αμερικής και προκάλυμμα άτυπης «ημι-αυτονόμησης» της (είτε θα μεταβληθεί η ταυτότητα του κράτους είτε, εντός των επόμενων δεκαετιών, το κράτος θα χάσει μια από τις τρεις ισχυρότερες και μεγαλύτερες οικονομικά, πληθυσμιακά και εδαφικά πολιτείες του).

Η κατάσταση είναι παρόμοια ή ανάλογη με τη σύλληψη του «πολυπολιτισμού» παλαιότερα ως ιδεολογικού εργαλείου διαχείρισης της εσωτερικής συνοχής και των αδιεξόδων των Η.Π.Α, και την κατοπινή πολιτικοποίηση και εξαγωγή του σε άλλες χώρες (ως «προτύπου»). Φυσικά όλα τα προηγούμενα σχετίζονται με την «προδοσία» της νεό-φιλελεύθερης υπερεθνικής τάξης, η οποία διεξάγει πόλεμο εναντίον του κράτους (που την «προδίδει», δεν την «υπακούει» ή «εξυπηρετεί» αρκετά κ.λπ).


27 Νοεμβρίου

Η άνοδος των νέο-εθνικιστικών ρευμάτων, κινημάτων και κόμματων στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού κόσμου-χώρου, βραχυπρόθεσμα, για ορισμένα χρόνια, για μια ή το πολύ δύο δεκαετίες, και υπό προϋποθέσεις, ίσως θα μπορούσε να προσφέρει κάποιες προσωρινές «λύσεις» (ας αφήσουμε προς στιγμήν στην άκρη το περιεχόμενο τους). Όμως μεσοπρόθεσμα, σε βάθος μιας ή δύο γενεών, τα κόμματα και ρεύματα αυτά, δεν προσφέρουν κάποια λύση (πιθανόν μέχρι τότε να έχουν μετασχηματιστεί ή εξαφανιστεί).

Τα σημερινά μικρά παιδιά της λεγόμενης Generation Alpha (που ακολουθεί τη Gen Z, η οποία ήταν η πρώτη γενιά που γεννήθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στον 21ο αιώνα και είχε ευρεία και σχεδόν αυτονόητη πρόσβαση στο δικτυωμένο εικονικό κόσμο, και τους παλαιότερους Millennials, την τελευταία γενιά του 20ου αιώνα) θα ζήσουν περίπου ή τουλάχιστον τρεις γενιές. Γι'αυτή τη γενιά ή γενεά, που είναι ήδη εδώ ως παιδιά, ανίψια και εγγόνια μας, ο σημερινός νεο-εθνικισμός και νεο-συντηρητισμός, μαζί με τα παράγωγα του, δεν θα αποτελεί λύση (Υπό μια οπτική αυτό που βλέπουμε στις ημέρες μας είναι κυρίως η αντίδραση των Baby Boomers -οι οποίοι ακόμη και σήμερα επηρεάζουν τον κόσμο μας, π.χ μέσω της συνταξιοδότησης τους- και μερικώς της Generation X).

Η συγκεκριμένη αποτελεί μονάχα μια διάσταση του όλου ζητήματος. Μια ακόμη θεμελιώδης διάσταση (υπάρχουν αρκετές), την οποία απλά αναφέρουμε εδώ δίχως να επεκταθούμε περισσότερο (θα επανέλθουμε καθώς ούτως ή άλλως έχουμε διαγνώσει από νωρίς αυτές τις εξελίξεις, όταν φάνταζαν ακόμη απίθανες), είναι πως στις περισσότερες περιπτώσεις τα κόμματα αυτά είναι κόμματα παρακμής. Τόσο προϊόντα παρακμής όσο και διαχείρισης της παρακμής.

Οι ονομασίες και οι οριοθετήσεις των γενεών μπορούν να ενσωματώνουν διαφόρων ειδών υποκειμενισμούς και ιδεολογισμούς. Όμως η αντίληψη περί γενιάς, γενικά και ιστορικά, είναι υποτιμημένη - και αυτό πέραν της «αμερικανοποίησης» του όλου πράγματος (το κράτος καθορίζει την εξωτερική πολιτική κατάσταση ή συνθήκη, η τάξη την εσωτερική κοινωνική, και η γενιά τη διάρκεια και το ρυθμό). Η ζωή και οι εσωτερικοί ρυθμοί όλων των πολιτικών, πολιτισμικών και ιστορικών οντοτήτων, η άνθηση και το μαράζωμα τους, η άνοδος και η πτώση τους, οριοθετείται και καθορίζεται από έναν ορισμένο αριθμό γενεών (διαφορετικά, αν δεν υπάρχει κατάρρευση, υπάρχει αλλαγή «δυναστείας», για να το περιγράψουμε με παραδοσιακούς ιστορικούς όρους. Την κατάσταση αυτή παρά την ιδεολογική θολούρα και κυρίως τη θεσμική ψευδαίσθηση δεν έχουμε καταφέρει να την υπερβούμε). Από εδώ προκύπτουν και οι εσωτερικοί κύκλοι που επαναλαμβάνονται σε διάφορους χώρους και χρόνους, πολιτισμούς, κράτη και εποχές (όπως και από το πέρασμα από τη φυσική στη ψυχική σχέση του παππού με τον εγγονό, η οποία οριοθετεί τη ζωή ενός ανθρώπου μέσω συγκεκριμένου αριθμού γενεών και δεσμεύει τη ψυχή του παππού στον εδώ φυσικό κόσμο μέσω του εθίμου να δίδεται το όνομα του στο εγγόνι - πράξη με σχεδόν μυστικιστική δύναμη και διάσταση κ.λπ). Τα πράγματα αυτά τα γνωρίζουμε εδώ και αιώνες αν όχι χιλιετίες (τουλάχιστον από την εποχή του ibn Khaldūn και πιθανότατα παλαιότερα, ποιος ξέρει;) και συνεχώς επιστρέφουν και επαναλαμβάνονται. Η ιστορία φροντίζει να μας τα θυμίζει. Θα επανέλθουμε.

Το «γενεές δεκατέσσερις» που υπάρχει στη Βίβλο -και έχει γίνει slang- δεν είναι εντελώς αυθαίρετο ή στον αέρα. Αν και ο συγκεκριμένος αριθμός είναι μάλλον υπερβολικά μεγάλος: τέσσερις γενιές αρκούν -είναι το ελάχιστο διάστημα- για να κατεδαφιστεί το ισχυρότερο και πλέον θαυμαστό ανθρώπινο επίτευγμα ή/και πνευματικό και υλικό δημιούργημα και κατασκεύασμα. Για να φτάσεις από την ύψωση του κίονα στο γκρέμισμα του και στη σκόνη του μηδενός. Γύρω στις δέκα γενιές, προσεγγιστικά, είναι μάλλον το μέγιστο. Η διάρκεια μιας γενιάς ορίζεται συμβατικά με βάση τη γέννηση και τη σχέση γονέα-παιδιού αλλά πάντοτε εμπεριέχει και μια σχεδόν μεταφυσική (αν όχι μυστικιστική) διάσταση μαζί με έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα και εσωτερικό ρυθμό που τη συνοδεύει.

Το κείμενο δεν αναφέρεται σε ιδεολογία per se - απλά αναφέρει όρους που περιγράφουν μια συνομοταξία κόμματων. Δεν τα εξετάζει σε αντιπαραβολή με κάτι άλλο, παρά μέσα από το πρίσμα ζητημάτων όπως αυτό των γενεών (κυρίως), της ιστορίας και της διάρκειας οντοτήτων (π.χ κρατών, πολιτισμών) και της δημογραφίας, όχι της ιδεολογίας (π.χ νέο-συντηρητισμός vs νέο-φιλελευθερισμός).



Επιφανειακή, αμερικανοποιημένη (ελαφρώς σαχλή) παρ'όλα αυτά χιουμοριστική, και απολιτική διάσταση: A millennial interviews a Baby Boomer for a job.