I) Γαλλο-Γερμανικός νεο-φιλελεύθερος και Αμερικανο-Γαλλικός νεο-ρεπουμπλικανικός Άξονας και II) η Γερμανία του AfD. III) Ο άνθρωπος ως παράσιτο ή ιός και η ιδεολογικοποιημένη μισανθρωπία. IV) αντί-Ισλάμ. V) Και οι τρεις -που κάποτε «ήταν υπέροχοι»- έχουν τα μαύρα τους τα χάλια. VI) Το Brexit έχει παραλύσει το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι Βρετανοί ποτέ δεν υπήρξαν έθνος. VII) Έξοδος.
Η άνοδος κομμάτων και κινημάτων στα πλαίσια νεοεθνικών τάσεων (τις οποίες έχουμε διαγνώσει αρκετά νωρίς από εδώ) που εκφράζονται μέσα από ιδεολογικά ρεύματα όπως νεο-συντηρητισμός, νέο-ρεπουμπλικανισμός, «χριστιανικός σιωνισμός» κ.λπ, γίνεται αντιληπτή, μέσα από μια ορισμένη οπτική γωνία, ως ενοποιητική διαδικασία. Η ελπίδα ή προσμονή αυτής της ματιάς, όπως έχει επισημανθεί παλαιότερα, είναι ότι μέσω αυτών των κομμάτων, κινημάτων και ρευμάτων η ευρωαμερικανική δομή και η διατλαντική σχέση, το ευρύτερο πλαίσιο λειτουργίας τους, θα μετασχηματιστεί από νέο-φιλελεύθερο σε νεο-συντηρητικό ευθυγραμμίζοντας Η.Π.Α και Ε.Ε.
Όμως ο νέο-εθνικισμός που αναδύεται εντός του νεο-φιλελεύθερου Γαλλο-Γερμανικού άξονα αποτελεί σύμπτωμα και αποτέλεσμα της ρηγμάτωσης και αποσύνθεσης του και της δομικής απομάκρυνσης Γερμανίας και Γαλλίας. Δε θα επιφέρει μια νέα ευρωπαϊκή ενότητα σε νέο-συντηρητικό πλαίσιο υποκαθιστώντας το νεο-φιλελεύθερο. Ακόμη παραπέρα, και σε ό,τι αφορά το νέο-εθνικισμό που αναδύεται εντός του Ευρω-Αμερικανικού διατλαντικού άξονα, πως είναι δυνατόν να μεταβληθεί στο σύνολο του το ευρωπαϊκό και διατλαντικό πλαίσιο από νεο-φιλελεύθερο σε νεο-συντηρητικό δίχως να πολυδιασπαστεί; Αν δεν έγινε κατορθωτό να διατηρηθεί η συνοχή του Γαλλο-Γερμανικού ως νεο-φιλελεύθερου άξονα μπορούμε να φανταστούμε τι θα συμβεί άραγε με τη μεταβολή του σε νέο-συντηρητικού; Αν Ηνωμένες Πολιτείες και Γερμανία ως νεοφιλελεύθερο ζευγάρι διέλυσαν το εσωτερικό Ευρώπης και Αμερικής αντίστοιχα, μπορούμε να φανταστούμε τι θα συμβεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία ως νεο-συντηρητικό ζευγάρι; (Η Γαλλία θα μπορούσε να συνθλιβεί ανάμεσα σε μια νεο-συντηρητική Αμερική και μια νεο-συντηρητική Γερμανία). Η Γαλλία της Le Pen προσλαμβάνει τη Γερμανία ως μικρογραφία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη. Όπως οι Η.Π.Α επιδίωκαν, μέσω ηγεμονισμού, την εγκαθίδρυση και επιβολή ενός μονοπολικού συστήματος σε πλανητική κλίμακα (πόσο μάλλον σε ευρωατλαντική), έτσι και η Γερμανία θα μπορούσε να επιδιώξει την οικοδόμηση ενός ιεραρχικού συστήματος εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πόσο μάλλον της ευρωζώνης). Η γαλλική «Ευρώπη των Εθνών» της Le Pen δεν είναι παρά το νέο containment της «εθνικής Γερμανίας».
Οι χριστιανοδημοκράτες, οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι δημοκράτες σε Αμερική, Γαλλία και Γερμανία λειτουργούσαν σε ένα νεο-φιλελεύθερο ευρωαμερικανικό πλαίσιο. Η Αμερική του Trump και η Γαλλία της Le Pen κινούνται περισσότερο επί ενός ιδιόμορφου νέο-ρεπουμπλικανικού άξονα. Μπορούμε να δούμε ένα αναδυόμενο διπολισμό ανάμεσα σε νέο-φιλελεύθερισμό και νέο-ρεπουμπλικανισμό, καθώς τόσο ο Trump όσο και η Le Pen μπορούν να ιδωθούν ως αποτελέσματα και εκφράσεις αποσύνδεσης και απομάκρυνσης, πόλωσης και ριζοσπαστικοποίησης φιλελευθερισμού και ρεπουμπλικανισμού. Με αυτόν τον άξονα δε σχετίζεται η Εναλλακτική για τη Γερμανία, ένα κόμμα με το οποίο κάτι δεν πάει καλά (πολλά δεν πάνε καλά αλλά η φράση θέλει να δώσει έμφαση. Τα κόμματα αυτά θα πρέπει να εξετάζονται και με βάση τα υποτιθέμενα δικά τους εσωτερικά νεο-εθνικιστικά και νέο-συντηρητικά κριτήρια και όχι μόνο με τα νέο-φιλελεύθερα). Ο νεο-φιλελεύθερος Γαλλο-Γερμανικός άξονας του Macron και της Merkel θέλει στρατηγική αυτονομία και βαθμούς ελευθερίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, να μπορεί να μιλάει ελεύθερα και όπως κρίνει με τον Κινέζο, έχει ευρωνόμισμα και θέλει ευρωστρατό στα πλαίσια αρχικά, ή ακόμη και εναλλακτικά εν τέλει, του ΝΑΤΟ. Η Γαλλία της Le Pen θέλει τη διάλυση του ΝΑΤΟ ή ακόμη και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να μπορεί να μιλάει ελεύθερα και όπως κρίνει με το Ρώσσο και να ξανακαθίσει σε ένα τραπέζι με τον Αμερικανό - τον οποίον ποτέ δε μπόρεσε και ούτε μπορεί να αποδεχτεί ως νταβατζή (υποτίθεται πως και τον Trump δεν τον χαλάνε τα τρία προηγούμενα -ΝΑΤΟ, Ε.Ε, Ρωσσία- τουλάχιστον μερικώς και σε κάποιο βαθμό, αλλά με τον άνθρωπο αυτόν ό,τι και να γράψεις χρειάζεσαι εξακόσιες υποσημειώσεις, διευκρινήσεις και αστερίσκους). Τι ακριβώς θέλει και ζητά η Εναλλακτική για τη Γερμανία;
Μετά από μια περίοδο κατοχής, μαλακής ή σκληρής, έμμεσης ή άμεσης, η φυσιολογική πορεία των πολιτικών οντοτήτων είναι να αυτονομούνται μερικώς ή ολικώς και να κερδίζουν-ανακτούν βαθμούς ελευθερίας από τον παλαιό νικητή-ηγεμόνα. Υπό αυτή την έννοια η Γαλλία ως προς τις Η.Π.Α και η Πολωνία ως προς τη Ρωσσία (ακόμη και η Τουρκία αν και το πλαίσιο είναι διαφορετικό) είναι πιο ειλικρινείς, εύκολα κατανοήσιμες και ερμηνεύσιμες από τη Γερμανία της Weidel και του AfD. Τόσο ο υποτιθέμενα αντεθνικός νεο-φιλελεύθερος Γαλλο-Γερμανικός άξονας όσο και νεο-ρεπουμπλικανικός Αμερικάνο-Γαλλικός αξιώνουν βαθμούς ελευθερίας και αυτονομίας (ο ένας από τον ηγεμονισμό των Η.Π.Α και ο άλλος από τα μεταπολεμικά διατλαντικά και νεοφιλελεύθερα μεταψυχροπολεμικά παγκοσμιοποιημένα πλαίσια) πιο έντονα απ'ό,τι το AfD. Το σημείο καμπής και η θεμελιώδης πράξη διαφοροποίησης και διακήρυξης πρόθεσης αυτοτέλειας και αυτονομίας σε επίπεδο ταυτότητας και διεθνοπολιτικής κατεύθυνσης υπήρξε η εναντίωση στον πόλεμο του Ιράκ των χωρών της Ε.Ε και της Ευρώπης μαζί με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη (πλην Ηνωμένου Βασίλειο και μερικώς Ισπανίας, Πολωνίας και Αλβανίας). Πως είναι δυνατόν οι «αντεθνικοί» νεο-φιλελεύθεροι σε Γαλλία και Γερμανία να είναι περισσότερο souverainistes απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, να αντιστέκονται στην υποτέλεια προς τον Αμερικανό πιο έντονα από μια «νέο-εθνικιστική» Γερμανία; Κάτι δεν πάει καλά. Ούτε η Le Pen και ο Trump σε νέο-ρεπουμπλικανικό ή νεο-εθνικιστικό πλαίσιο, ούτε ο Macron και η Merkel σε νέο-φιλελεύθερο εκφράζουν υποτέλεια ή αρνούνται αυτονομία και βαθμούς ελευθερίας. Ο Macron και η Merkel εκφράζουν européenne souverainisme (έναντι των Η.Π.Α) και η Le Pen και ο Trump républicanisme και national souverainisme (έναντι του mondialisme-globalism). Η Γερμανία της Weidel και του AfD τι ακριβώς εκφράζει; Κάτι δεν πάει καλά με αυτό το κόμμα. Αυτό που εκφράζουν και πρεσβεύουν ο Macron και η Merkel, διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς μαζί τους, είναι πραγματικό, αναγκαίο και αληθινό. Το ίδιο ισχύει για όσα εκφράζουν και πρεσβεύουν η Le Pen και ο Trump από διαφορετικά σκοπιά (Θα πρέπει να σημειωθεί πως στα νεο-ρεπουμπλικανικά αυτά πλαίσια η Πολωνία, μια μεγάλη και πονεμένη ιστορία-χώρα που δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα, με άξονα την νομική αρχή neminem captivabimus, ως πρώιμο habeas corpus, κάνει μια μεγάλη ιδεολογική προσπάθεια να παρουσιαστεί η Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία ως πρώιμη ρεπουμπλικανική μικρογραφία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στα εδάφη της βόρειας και ανατολικής Ευρώπης).
Αρκεί όμως ένας ιδιόμορφος νέο-ρεπουμπλικανισμός από Trump και Le Pen για να αναπτυχθούν και να διατηρηθούν σχέσεις μεταξύ Γαλλίας και Η.Π.Α ή μήπως ο Trump, πέρα και πάνω απ'όλα τα (νέο-), είναι απλά και μόνον εθνικιστής; Οι προβληματισμοί και τα ερώτημα που απορρέουν από όλα τα προηγούμενα μένει να απαντηθούν στην πολιτική πράξη μελλοντικά. Πάντως η Αμερική και ο ίδιος ο Trump μπορεί να είναι χρησιμότερος και περισσότερο απαραίτητος ως ταύρος εν υαλοπωλείω απέναντι σε μια Γερμανία της Weidel και του AfD παρά σε μια Γερμανία της Merkel της CDU (και της CSU). Κάτι δεν πάει καλά με το κόμμα Alternative für Deutschland. Τι είναι και τι θέλει το AfD;
Η Γερμανία της Weidel μας λέει με τι διαφωνεί, δε μας λέει όμως τι φταίει. Μας λέει πως «προκειμένου να καταπολεμηθούν τα αποτελέσματα των αρνητικών δημογραφικών εξελίξεων» τα κόμματα που κυβερνούν υποστηρίζουν ως λύση «τη μαζική μετανάστευση» που προέρχεται από μουσουλμανικές χώρες. Αυτό το σημείο είναι σημαντικό διότι παραδέχεται πως η δημογραφική απίσχανση και αδυναμία στο εσωτερικό είναι που γεννά την ανάγκη για εισαγωγή ανθρώπων από το εξωτερικό, δε μας λέει όμως τι οδήγησε σε αυτές τις «αρνητικές δημογραφικές εξελίξεις» ή ευρύτερα σε οποιεσδήποτε τωρινές αρνητικές εξελίξεις. Η Γαλλία της Le Pen φανερώνοντας τον πολωμένο νέο-ρεπουμπλικανισμό της δε φοβάται να κατονομάσει τον υπαίτιο της τωρινής κατάστασης: ultra-liberalism - και η απάντηση που δίνει από την πλευρά της είναι ultra-républicanisme. Μπορεί να μην θεωρείται αυθεντικός αυτός ο républicanisme από πολλούς ή να μην αρέσει αλλά η επιλογή της έχει εσωτερική λογική συνοχή και συνέπεια. Υπό αυτή την έννοια η Le Pen είναι η περισσότερο κατανοητή και συνεπής ιδεολογικά, φαντάζει λιγότερο άξια γελοιοποίησης ή απαξίωσης και λιγότερο ιδεολογικά ασυνάρτητη από τον Trump (ο οποίος κρίνεται και με βάση τη χώρα που κυβερνά και όχι μόνο με εσωτερικά ιδεολογικά κριτήρια), και σίγουρα περισσότερο διαυγής αν όχι αυθεντική και ειλικρινής από τη Weidel και αυτό το περίεργο κάτι-δεν-πάει-καλά-με-αυτό-το-κόμμα AfD.
Οι επιλογές, ο χειρισμός και ο ρόλος της Merkel στη μεταναστευτική-προσφυγική κρίση υπήρξε καταστροφικός όχι μόνο για την ίδια και τη χώρα της καθώς και την Ε.Ε στο σύνολο της, αλλά και για το εσωτερικό των εθνικών πολιτικών συστημάτων των κρατών που την αποτελούν. Ας δούμε όμως κάτι σημαντικό που διαφεύγει της προσοχής μας. Ο πληθυσμός της Γερμανίας (της «προδότριας» Merkel) τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές είναι κάτι λιγότερο από 83 εκατομμύρια. Ο μεγαλύτερος από τη γερμανική ενοποίηση το 1871 (παρόλο που λίμναζε ανερμήνευτα επί δεκαετίες και είχε ελάχιστη πληθυσμιακή αύξηση και ανύπαρκτη δυναμική). Με «νηφαλιότητα» το AfD μας πληροφορεί ότι ο πληθυσμός της Γερμανίας το 2060 θα κυμαίνεται μεταξύ εξήντα πέντε (65) και εβδομήντα (70) εκατομμυρίων ανθρώπων (ελάχιστη και μέγιστη εκτίμηση). Δηλαδή ο πληθυσμός της Γερμανίας θα επιστρέψει στα επίπεδα των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων (1945-1950). Σε ό,τι αφορά την ελάχιστη εκτίμηση μάλιστα, η τελευταία φορά που η Γερμανία είχε πληθυσμό εξήντα πέντε εκατομμύρια ήταν γύρω στο 1930. Δηλαδή το 2060 η Γερμανία θα έχει επιστρέψει κάτι λιγότερο από ενάμιση αιώνα πίσω, στο 1930. Τα πράγματα αυτά είναι αδιανόητα. Η Ρωσσία, έχοντας υποστεί τη «μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή» του 20ου αιώνα, έχασε μια 25-30ετια περίπου σε δημογραφικό χρόνο. Ακόμη δεν έχει επιστρέψει στα πληθυσμιακά μεγέθη που είχε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 [1]. Και οι «νηφάλιοι» του AfD μας λένε πως, δίχως καν να υποστεί κάποια μεγάλη καταστροφή και υπό μια νέα κανονικότητα, η Γερμανία θα χάσει δημογραφικά περίπου ενάμιση αιώνα, επιστρέφοντας στα πληθυσμιακά μεγέθη του 1930 με απώλεια περίπου δεκαπέντε εκατομμυρίων ανθρώπων - για τη δε Ιαπωνία ενημερωνόμαστε πως περνά «επιτυχώς» τη νέα «δημογραφική μετάβαση» με μια μικρή λεπτομέρεια όμως: την απώλεια και μείωση του πληθυσμού της κατά περίπου 25-30 εκατομμύρια ανθρώπους μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Η Γερμανία τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ήταν η έβδομη (7η) μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα στον πλανήτη ενώ το 2060, με βάση τα συγκεκριμένα στοιχεία, θα είναι πιο κάτω από την εικοστή πέμπτη (25η) θέση, αλλά -προσέξτε, προσέξτε- οι νέες αυτοματοποιημένες τεχνολογίες και η ψηφιοποίηση θα βοηθήσουν τη Γερμανία να παραμείνει 'economic powerhouse', όχι όμως να συντηρήσει έστω σταθερό τον πληθυσμό της (zero population growth), ο οποίος θα μειωθεί από δεκατρία έως δεκαοκτώ εκατομμύρια ανθρώπους. Άλλωστε η σταδιακή μείωση του μεγέθους του πληθυσμού (population decline) «δεν θα πρέπει να θεωρείται ταμπού» σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες στον κόσμο, μας πληροφορεί το AfD, το οποίο απ'ό,τι φαίνεται πρεσβεύει τη συνειδητή πληθυσμιακή μείωση... («νέο-εθνικισμός» και «νέο-συντηρητισμός» κυρίες και κύριοι). Κάτι δεν πάει καλά με αυτό το κόμμα. Δε γνωρίζουμε ο Trump ή η Le Pen (ούτε καν ο Macron ή η Merkel) και γενικότερα κανένας νέο-εθνικιστής να δέχεται την πληθυσμιακή μείωση του λαού, του έθνους, της κοινωνίας του - και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό. Μόνη εξαίρεση, όπως προαναφέραμε, είναι η Ιαπωνία την οποία δεν κυβερνά ο ιαπωνικός εθνικισμός (να είστε σίγουροι πως αν την κυβερνήσει θα το καταλάβετε), η οποία Ιαπωνία είναι νησί και εξαιρετικά περισσότερο πολυπληθές από τη Γερμανία ενώ έχει και υψηλότερο ποσοστό αστικοποίησης.
Η Γερμανία μαζί με την Ιαπωνία, όπως έχετε διαβάσει από εδώκατ'επανάληψη και αναλυτικότατα είναι τα δύο πολυανθρωπότερα οικονομικά, βιομηχανικά και τεχνολογικά ανεπτυγμένα κράτη με τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή πυκνότητα (population density) στον πλανήτη. Η Ιαπωνία και η Γερμανία πρέπει να εξετάζονται κυρίως και πρώτιστα ως το ζευγάρι των ηττημένων του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου - διότι είναι η ήττα και η κατοχή, μεταξύ άλλων, μαζί με τον μετασχηματισμό που αυτές επέφεραν, που οδηγεί στις πρώτες θέσεις από απόψεως πληθυσμιακής πυκνότητας και κατάρρευσης των γεννήσεων και όχι ανάποδα (Μόνο τα κοινωνιολογικά δόγματα και το ποσοστό αστικοποίησης δεν ερμηνεύουν τις δύο αυτές χώρες. Ο πληθυσμός των Η.Π.Α αυξάνεται ανελλιπώς εδώ και περίπου δυόμιση αιώνες, δίχως διακοπή, από τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και τον Αμερικανικό Εμφύλιο μέχρι και σήμερα. Η χώρα αυτή δεν έχει δεχθεί ποτέ εισβολή και δεν έχει ζήσει ουσιαστικά πόλεμο στα εδάφη της. Δεν περνά δημογραφικές μεταβάσεις η συγκεκριμένη, και πλέον «ανεπτυγμένη» στον πλανήτη, χώρα; Πέρα από το βαθμό αστικοποίησης τι έχουν να μας πουν για τον American demographic exceptionalism; Γιατί οι τρεις φιλελεύθερες νικήτριες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου -Η.Π.Α, Βρετανία και Γαλλία- έχουν τόσο διαφορετικούς εσωτερικούς δημογραφικούς ρυθμούς σε σχέση με τη Γερμανία και την Ιαπωνία; Κοινωνιολογικές θεωρίες, μοντέλα και δόγματα. Γιατί η δημογραφική εξέλιξη της Γαλλίας ήταν μοναδική και ανώμαλη σε σχέση με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη; Το zero population growth, δηλαδή η πληθυσμιακή σταθερότητα ή η μηδενική πληθυσμιακή αύξηση, πρώτα υπήρξε κοινωνική και εμπειρική πραγματικότητα στη Γαλλία και κατόπιν, ex post facto, θεωρητικοποίηθηκε σε δημογραφικό και κοινωνιολογικό δόγμα. Τέλος πάντων, δε μπορούμε να αναλύσουμε εδώ τα πάντα). Εφόσον τα «νεο-εθνικιστικά» αυτά κόμματα είναι αντι-μεταναστευτικά θα πρέπει να είναι εξόχως διαυγή και αναλυτικά στα συγκεκριμένα ζητήματα.
Το AfD δε μας λέει πως και γιατί έγιναν οι Γερμανοί ανίκανοι να κάνουν παιδιά. Δε μας λέει τίποτα για τη μεταπολεμική πληθυσμιακή κατάσταση στη Γερμανία. Τι αύξηση είχε ο πληθυσμός της Γερμανίας από το 1972 μέχρι το 1992; (Από ελάχιστη έως μηδαμινή. Από το 1972 ξεκινά η φυσική πληθυσμιακή μείωση στη Γερμανία, δηλαδή η ανάγκη για εισαγωγές, η οποία συνεχίζεται βαθαίνοντας μέχρι σήμερα). Η κατεστραμμένη δημογραφικά αλλά και από απόψεως κοινωνικό-ηθικών δεσμών Ιαπωνία, στην οποία κυκλοφορούν περισσότερες πάνες για σκυλιά και ηλικιωμένους από ό,τι για παιδιά [2], είχε "green communism"από το 1945 μέχρι σήμερα ή βρισκόταν υπό τη σκέπη, την κατοχή και την ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής; Ολόκληρος ο πλανήτης είναι κοινωνικά συντηρητικός. Ποιος είναι ο γεωγραφικός και πολιτισμικός πυρήνας του social liberalism και του liberal progressivism; Ο Μόσκοβος ή μήπως ο Ινδός, ο Αιγύπτιος ή μήπως ο Ιάπωνας; Εκτός αν ο progressivism αποτελεί συστατικό στοιχείο του κινέζικού και ινδικού πολιτισμού, από τον Κόλπο της Βεγγάλης μέχρι τις αμμώδεις ερήμους της Τάκλα Μακάν εδώ και χιλιετίες... Α! και του Ισλάμ επίσης - το οποίο προφανώς γέννησε και προωθεί το ρεύμα του Transhumanism. Τα συστατικά στοιχεία του λεγόμενου "green communism"έλκουν την καταγωγή τους από την Αμερική και εισήχθησαν από δυτικά, ναι ή όχι; Ο λεγόμενος πολυπολιτισμός και η σύνδεση της συγκεκριμένης ιδεολογίας με δόγματα περί δικαιωμάτων του ατόμου (και τη ριζοσπαστικοποίηση μιας ατομοκεντρικής αντίληψης), με civic nationalism (ο οποίος διέρχεται μεγάλη κρίση) και ζητήματα ουδετερότητας σε θέματα θρησκείας, φύλου, πολιτισμού κ.λπ ήρθαν στη Λειψία και το Βερολίνο από το Νοβοσιμπίρσκ, την Οσάκα, το Γκρατς, τη Τεχεράνη και τη Βομβάη ή από το Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη; Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 πολιτικές, πολιτισμικές και εξουσιαστικές ελίτ των Η.Π.Α πρότειναν την προώθηση της ιδεολογικής αντίληψης περί πολυπολιτισμικότητας και ενός νέου δόγματος περί δικαιωμάτων του ατόμου, ναι ή όχι; Γιατί δεν αναδεικνύεται η εσωτερική διάσταση, δηλαδή η εξυπηρέτηση της εσωτερικής συνοχής των Η.Π.Α, σχετικά με το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας και η κατοπινή μετατροπή του σε εργαλείο εξωτερικής πολιτικής και σε μέσο εξυπηρέτησης οικονομικών σκοπιμοτήτων υπερεθνικών δρώντων και διαφόρων ελίτ; (Δες και εδώ). Οι «προοδευτικοί» στη Δυτική Βενγκάλη (Ινδία), στο Χορασάν (Ιράν), στην επαρχία Γιουνάν (Κίνα) ή στην Χερσόνησο Καμτσάτκα της Ρωσίας, έχουν σχέση με αυτά τα πράγματα ή οι ιδεολογικές αυτές αντιλήψεις αποτελούν καθαρά αμερικανογενές προϊόν; (Το ζήτημα προϋποθέτει μια συγκεκριμένη πολιτισμική και μονάχα έπειτα ιδεολογική αντίληψη). Ο ριζοσπαστικοποιημένος κοσμικισμός (radical secularism) έχει γίνει νεομαλθουσιανός και ιδεολογικά αντι-ανθρώπινος και αυτό που κάποτε είχε ουμανιστικές καταβολές έχει μεταλλαχθεί από anti-Malthusian και humanist σε (neo)Malthusian και Antihumanist, ναι ή όχι; (δες επόμενο μέρος). Οι ιδέες πως ο άνθρωπος αποτελεί παράσιτο ή ιό, από που ξεκίνησαν και έχουν διαχυθεί ως αντιλήψεις επηρεάζοντας μεγάλο μέρος των «δυτικών» κοινωνιών ή κατακλύζοντας τες; Από το 1945 μέχρι το 1990 και από το 1991 μέχρι σήμερα ποιος επηρεάζει και διαμορφώνει συνεχώς τη χώρα του κόμματος Alternative für Deutschland υλικά και ηθικά, τις δομές, τους τρόπους, τα ήθη, την κυρίαρχη κουλτούρα, τις ιδεολογικές μορφές και τις μορφές οργάνωσης; Ο Αυστραλός, ο Ρώσσος, ο Ιταλός, ο Κινέζος, ο Αργεντινός, ο Τυνήσιος, ποιος; Ή μήπως κάνει τζίζ για το κάτι-δεν-πάει-καλά-με-αυτό-το-κόμμα AfD να αναφέρει το όνομα Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής;
Δεν υπάρχει ούτε ένα πρόβλημα που να απασχολεί τα νέο-εθνικιστικά αντι-μεταναστευτικά και νεο-συντηρητικά κόμματα που να μην έχει την καταγωγή και τη ρίζα του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ούτε ένα. Όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι «δυτικές» κοινωνίες (οι κοινωνίες που ήταν υπό τις Η.Π.Α κατά τη διάρκεια του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού) έχουν εισαχθεί από εκεί. Από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Όλα. Και όχι μονάχα τα προβλήματα αλλά και οι υποτιθέμενες «λύσεις», και θέσεις όπως αυτή: Depopulation Is Not a Problem: Population Growth Is (ΙΙΙ). Και αυτές από τις Ηνωμένες Πολιτείες μας ήρθαν, αναμεμειγμένες με environmentalism και neo-malthusianism. Ψιλά γράμματα.
Το AfD είναι ένα κόμμα που δε μιλάει για τις ρίζες των ζητημάτων που -υποτίθεται πως- θέλει να καταπολεμήσει, δε μας λέει πως και γιατί η γερμανική κοινωνία πάσχει. Το AfD είναι ένα κόμμα που δέχεται συνειδητά τη σταδιακή φυσική πληθυσμιακή μείωση (population decline, underpopulation), μια θέση που δεν ενστερνίζονταν όχι απλά τα εθνικιστικά και φιλελεύθερα αλλά ούτε καν τα σοσιαλδημοκρατικά και κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης του εικοστού αιώνα (παρόλο που ήταν γεμάτα μαλθουσιανούς, δαρβινιστές και οπαδούς της ευγονικής).
Οι αντιλήψεις πως ο άνθρωπος αποτελεί παράσιτο ή ιό έχουν φτάσει τόσο βαθιά και έχουν εμποτίσει τόσο έντονα το κοινωνικό σώμα που εκφράζονται δίχως να δημιουργούν καμιά εντύπωση πλέον, αλλά και δίχως απαραίτητα να υπάρχει συνειδητοποίηση όσων γράφουμε ή ιδεολογική ταύτιση με αυτές τις ιδέες, από τραγουδιστές εμπορικών συγκροτημάτων. Tο επόμενο τραγούδι, από το οποίο μαθαίνουμε πως είστε «ένας ιός που ονομάζεται ανθρώπινη φυλή», εμφανίστηκε στα πλαίσια μουσικής κινηματογραφικής επένδυσης - soundtrack (έτσι δένει το γλυκό ανάμεσα στη μουσική και τον κινηματογράφο στα πλαίσια της μαζικής κουλτούρας), ενώ παράλληλα αποτελεί single του πρώτου άλμπουμ του τραγουδιστή. Κάποτε, μικρότεροι, ακούγαμε τους KoЯn, οι οποίοι μας έρχονται από την Καλιφόρνια (Σκεφτείτε το λίγο. Όχι από τη Μόσχα ή το Πεκίνο αλλά από την Καλιφόρνια). Το τραγούδι είναι ενδεικτικό από την πληθώρα όσων υπάρχουν και δεν επιλέχθηκε για το νόημα του, αλλά μόνο για τη φράση, η οποία έχει γίνει πλέον κοινός τόπος (Υπάρχει και τραγούδι με τη συγκεκριμένη φράση ως τίτλο απλά η μπάντα είναι πανάγνωστη σε σχέση με το συγκεκριμένο παράδειγμα). Φυσικά παρεμφερείς ιδέες συναντάμε συνεχώς στην κινηματογραφική βιομηχανία με ποιο γνωστό μάλλον παράδειγμα το Matrix, ενώ τη γενικότερη αντίληψη πως ο πλανήτης πρέπει να σωθεί από τους ανθρώπους μέσω της εξολόθρευσης τους, τη συναντάμε και σε τραγικές κινηματογραφικές προσπάθειες εμπορικής εκλαΐκευσης της κυρίαρχης και ηγεμονικής τεχνολογικής ιδέας singularity, της λεγόμενης «τεχνολογικής μοναδικότητας» (αντίληψη με την οποία θα ασχοληθούμε μελλοντικά):
Την προαναφερθείσα θέση Depopulation Is Not a Problem: Population Growth Is τη συναντάμε στην Donella Meadows ήδη από το 1988. Η κ. Donella Meadows είναι βασική συγγραφέας του The Limits to Growth. Το The Limits to Growth είναι βιβλίο του 1972 που αποτέλεσε το πρώτο report του Club of Rome. Την περίοδο αυτή, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, "an explosion of environmental activism was reconfiguring the American political landscape". Έχουν προηγηθεί αρθρογραφίες και paper (όπως π.χ το tragedy of the commons από τον Garrett Hardin), έργα όπως το Silent Spring (1962) της Rachel Carson και το Population Bomb (1968) του Paul Ehrlich (συγγραφέας και του άρθρου “Eco-Catastrophe!”) και θέσεις όπως αυτές της Stephanie Mills (αναζήτηση το όνομα + overpopulation). Αν κάποιος μελετήσει θα βρει και συνδέσεις του american environmentalism με το μαλθουσιανισμό (ενδεικτικά: The Malthusian Moment: Global Population Growth and the Birth of American Environmentalism). Στις γλώσσες υπάρχουν τα δάνεια και τα αντι-δάνεια. Έτσι συμβαίνει και με τις ιδέες. Αυτά ως ψήγματα για να έχετε μια ελάχιστη ιδέα. Όταν χρειαστεί (που θα χρειαστεί) θα επανέλθουμε. Γιατί αν περιμένουν οι πολίτες από τα νεο-εθνικιστικά, νεο-φιλελέυθερα, νέο-συντηρητικά, νεο-φασιστικά και πάσης φύσεως νέο- κόμματα να ενημερωθούν, σώθηκαν. Ιδιαίτερα «τα AfD αυτού του κόσμου» υποτίθεται πως έρχονται-αναδύονται ακριβώς γι'αυτούς του λόγους. Αλλά τελικά, κάτι δεν πάει καλά...
Φυσικά τα προηγούμενα καταλήγουν στη μισανθρώπια των καιρών μας (που χαρακτηρίζει τον «δυτικό» άνθρωπο) και η οποία αποτελεί αξιακό προθάλαμο ενός ιδεολογικοποίημένου «μετα-ανθρωπισμού» και άλλων απερίγραπτων καταστάσεων και πραγμάτων με τα οποία δε μπορούμε να ασχοληθούμε εδώ εκτενώς παρά μόνο τηλεγραφικά. Συναντάμε ριζοσπαστικές αντιανθρώπινες κοσμικόθρησκευτικές σέκτες -όπως π.χ η Church of Euthanasia- που από απόψεως ποσοτικών μεγεθών είναι ανύπαρκτες αλλά από απόψεως εκτοπίσματος σε επίπεδο ιδεών εκφράζουν αντιλήψεις που κατακλύζουν τη δημόσια σφαίρα (και δεν έχουν να κάνουν με έναν φιλοσοφικό ή ηθικό στοχασμό πάνω στα βάσανα της ανθρώπινης ζωής). Οι βασικοί άξονες αυτής της σέκτας είναι η ιδεολογικοποίηση της αυτοκτονίας, των αμβλώσεων, του κανιβαλισμού των νεκρών και της σεξουαλικότητας που δεν προορίζεται για αναπαραγωγή (ηθικοθρησκευτικά δηλαδή του σοδομισμού) μαζί με τη μείωση του πληθυσμού, σε εθελοντικό επίπεδο όμως (μα τι «φιλελεύθερες» αντιλήψεις έχουν τα παιδιά αυτά...), ενώ τα συνθήματα και οι Εντολές της ριζοσπαστικά κοσμικής «Εκκλησίας της Ευθανασίας» είναι "Save the Planet, Kill Yourself", "Eat People Not Animals"και "Thou Shalt not Procreate". The church's icon is `Brigitte', a crucified transvestite sex doll with taped nipples. Αναλυόμενη στα συστατικά της μέρη η ιδεολογία της συγκεκριμένης γκρούπας-σέκτας συντίθεται από radical secularism, antihumanism, environmentalism με στοιχεία eco-nihilism, antinatalism, dadaism, malthusianism, population reduction (όλα υπαρκτά ιδεολογικά συστατικά στη δημόσια σφαίρα απλά σε κατάσταση παροξυσμού ή τραβηγμένα στις εσωτερικές «λογικές» εσχατιές τους: In fact as Kristen Hatten notes, 'It is dangerous to dismiss these people as mere extremists. The truth is, they're only carrying a pro-abortion, pro-euthanasia mentality to its logical end). Φυσικά η Εκκλησία της Ευθανασίας μας έρχεται -από που αλλού;- από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπως και το παρεμφερές Voluntary Human Extinction Movement (του οποίου τις θέσεις και ειδικότερα τις απαντήσεις που δίνει σε σειρά ερωτημάτωνκαλό είναι να μελετήσετε και να τις συγκρίνετε με τοποθετήσεις κομμάτων επί των συγκεκριμένων ερωτημάτων-ζητημάτων). Όλα εκκινούν από την αρρώστια και τις παθολογίες ενός «πολιτισμού» μιλώντας ακρατικά. Σε κρατικό επίπεδο, στο εσωτερικό των Η.Π.Α εδώ και δεκαετίες σφάζονται ελίτ και εξάγουν στον υπόλοιπο πλανήτη τις σαπίλες, τους οχετούς και τα καρκινώματα της πόλωσης, των απωλειών και της ευρύτερης σύγκρουσης τους. Η συμβολική Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς που βασιλεύει πάνω από όλα τα άλλα έθνη, είναι παιδική χαρά, νηπιαγωγείο και παρθένα σε σχέση με το επίγειο βασίλειο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Το αντί-Ισλάμ, ως πλανώμενη αοριστία που έχουν όλοι, δε μπορεί να επιλύσει ή να καλύψει τα πάντα και να δημιουργήσει κοινότητα συμφερόντων για τα πάντα - παραδείγματος χάριν σε ζητήματα που θίξαμε στο πρώτο και θίγουμε στο μεθεπόμενο-έκτο μέρος. Δεν αρκεί από μόνο του. Και από κάποια στιγμή και ύστερα λειτουργεί παραπλανητικά: ποια είναι η ρίζα των νεο-φιλελεύθερων επιλογών και λύσεων σχετικά με τη μετανάστευση; Από που προκύπτει και απορρέει η ανάγκη εφαρμογής των συγκεκριμένων νεο-φιλελεύθερων μεταναστευτικών πολιτικών;
Για τη νέα «δυτική» μόδα δε, η οποία αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία που συναντάμε μονάχα δυτικά του Έλβα και ανατολικά του Μισσισσιππή, στην οποία ένας νέο-συντηρητικός ή/και νέο-φιλελεύθερος Gayism θα καταπολεμήσει τον Islamism, η ποσοτική αύξηση και παρουσία του οποίου προκύπτει μέσω των εισαγωγών, δηλαδή της μετανάστευσης, η οποία μετανάστευση απορρέει από τη δημογραφική απίσχανση και αδυναμία, δηλαδή την ατεκνία, την αρνησιπαιδία και την ολιγανθρωπία (την ιδεολογικοποίηση και κοινωνικοποίηση τους) και τις προϋποθέσεις του «φιλελεύθερου» κράτους της «αναπτύξεως» (ρίξε μια ματιά εδώκαι εδώ), με τα αίτια των οποίων όμως δεν ασχολούμαστε παρά μόνο με τα αποτελέσματα τους (μετανάστευση-Islam), τα οποία αποτελέσματα θα καταπολεμήσει ένα γκει νέο-συντηρητισμός την ατεκνίας, της νεο-φιλελεύθερης αρνησιπαιδίας και της ιδεολογικοποιημένης ολιγανθρωπίας -την οποία πρεσβεύει και το AfD- (υπόψιν τα προηγούμενα είναι εν πολλοίς κεκαλυμμένος προοδευτικός μαλθουσιανισμός), για αυτή τη νέα «δυτική» μόδα και παγκόσμια καινοτομία-πρωτοτυπία λοιπόν, δε χρειάζεται να επισημάνουμε πως αποτελεί έναν σχεδόν τέλειο και πληρέστατο φαύλο κύκλο.
Το ζήτημα LGBTQ vs Islam θέλει ειδική εξέταση γιατί έχει μεγαλύτερο βάθος απ'ό,τι γενικά πιστεύεται - υπάρχει ενσωματωμένη και κεκαλυμμένη η μάχη ενός ριζοσπαστικοποιημένου και σε παροξυσμό κοσμικισμού εναντίον της «θρησκείας», ενός secular liberal progressivism εναντίον ενός religious social conservatism, και η επιστροφή από το παράθυρο της ευγονικής, του κοινωνικού δαρβινισμού και του μαλθουσιανισμού. Επίσης υπάρχουν δυναμικές διάσπασης στο εσωτερικό του LGBTQ κινήματος σε LGB vs TQ (ή ας πούμε ανάμεσα σε ουσιοκράτες και αντι-ουσιοκράτες ή κονστρουκτσιονιστές κ.λπ). Το πρώτα πρώιμα pride parade έγιναν στα πλαίσια διαμαρτυριών -που αλλού;- στις Η.Π.Α το 1969-1970 (την ιδία περίοδο φουντώνουν τα προαναφερθέντα ρεύματα malthusianism, environmentalism κ.λπ). Το κίνημα LGBTQ ή εσωτερικά συστατικά του θα μπορούσε να εξεταστεί παράλληλα και σε συνάφεια με όσα γράφουμε για environmentalism, malthusianism, transhumanism κ.λπ. Η εργαλειακή χρήση του αντί-Ισλάμ εξαφανίζει πολλά απ'όσα διαβάσατε στο συγκεκριμένο (IV) αλλά και στο αμέσως προηγούμενο (III) μέρος-κεφάλαιο.
Και οι «Ηνωμένες» Πολιτείες της Αμερικής αναπτύσσουν δυναμικές για εμφυλιοπολεμικές και χαοτικές καταστάσεις στο άρρωστο και σάπιο εσωτερικό τους, και το «Ηνωμένο» Βασίλειο θα μπορούσε να πάψει να είναι ενωμένο και να διαλυθεί, και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να πάψει να είναι «Ένωση» και να πολυδιασπαστεί. Δεν είναι απαραίτητα η απώλεια του ενός κέρδος του άλλου. Κανένας από τους τρεις δεν διαθέτει ιδιαίτερη συνοχή, σφρίγος και δυναμισμό ενώ και οι τρεις τους έχουν τα μαύρα τους τα χάλια σε σχέση με το παρελθόν τους ή, για να το θέσουμε πιο κομψά, έχουν τεράστιες αδυναμίες, ευάλωτα σημεία και υψηλά επίπεδα ευθραυστότητας στο εσωτερικό τους. Με τα χάλια του Βρετανού (δες αμέσως παρακάτω VI) τρίβει τα χέρια του ο «Ευρωπαίος», που αποσυντίθεται και ο ίδιος, και με την αποσύνθεση του Ευρωπαίου τρίβει τα χέρια του ο Αμερικανός (ή ο «Ατλαντιστής») ο οποίος οδεύει σε χαοτικές καταστάσεις ο ίδιος. Το ότι ο τρίτος φαίνεται ή είναι πιο ισχυρός από το δεύτερο και ο δεύτερος από τον πρώτο δε σημαίνει πως δε μπορεί να τους πάρει ο διάβολος και τους τρεις. Μπορούν και οι τρεις στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού κόσμου-χώρου να πάθουν ζημιά και να υπάρξουν κέρδη για άλλους, διότι και είναι λιγότερο υγιείς και συνεκτικοί απ'όσο βαυκαλίζονται μέσω της κυρίαρχης και ηγεμονικής ιδεολογίας τους, και ο πλανητικός κόσμος δεν τελειώνει σε αυτούς (όπως επίσης βαυκαλίζονται).
Αφήνοντας τη Σκωτία στην άκρη και την πόλωση κέντρου-περιφέρειας ή πρωτεύουσας-επαρχίας στην Αγγλία, αυτή τη στιγμή το Brexit έχει μετατραπεί σε σεκταριστικό ζήτημα στη Βόρειο Ιρλανδία. Αφήνοντας στην άκρη την πόλωση και διαφοροποίηση Νότου-Βορρά και Ανατολής-Δύσης στο εσωτερικό της Ε.Ε, μπορεί ο γερμανικός εθνικισμός της Weidel να συνυπάρξει, να είναι πολιτικά συμβατός, σε ένδο-ευρωπαϊκό πλαίσιο, με το γαλλικό εθνικισμό της Le Pen; Αφήνοντας τις νεο-σεκταριστικές και νεο-τριμπαλιστικές τάσεις που πυκνώνουν στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών είναι δυνατόν να επανακτηθεί ενότητα και υπόσταση ενιαίου συλλογικού υποκείμενου με τον αξιακό διχασμό και την ακραία πόλωση σε επίπεδα προ-εμφυλιακά; (ακόμη και έτσι βέβαια διχασμός και πόλωση είναι προτιμότερες από τάσεις πολυδιάσπασης).
Και στις τρεις περιπτώσεις έχουμε «Ενωμένους» και «Ενώσεις». Όπως υπάρχουν στις συστατικές χώρες του «Ηνωμένου» Βασιλείου, και συγκεκριμένα στη Βόρειο Ιρλανδία και στη Σκωτία, εθνικιστές και ενωτικοί έτσι υπάρχουν και στην Ευρωπαϊκή «Ένωση». Θυμίζουμε πως η Ένωση ήταν ο Βορράς στην Αμερική (υπό τη συνοδεία δημοκρατικών του Νότου και ορισμένων Ουίγων-Whigs) και πως μόνο εφόσον οι ενωτικοί του Βορρά επικράτησαν με πόλεμο κατέστη δυνατόν να δημιουργηθούν οι «Ηνωμένες» Πολιτείες της Αμερικής.
Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει παραλύσει εξαιτίας του συνόρου Βόρειας Ιρλανδίας και Δημοκρατίας της Ιρλανδίας και της εσωτερικής κατάστασης στην πρώτη. Πέρα από πρακτικά ζητήματα, εμπορικά, διαχείριση εφοδιαστικών αλυσίδων κ.λπ [3], το Brexit έχει οδηγήσει το Ηνωμένο Βασίλειο σε παράλυση διότι έχει μετατραπεί σε σεκταριστικό-θρησκευτικό ζήτημα στη Βόρειο Ιρλανδία. Τα οικονομικά πράγματα αργά ή γρήγορα θα διορθωθούν αλλά οι σχέσεις Μπέλφαστ-Λονδίνου είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Αρκετοί στο προτεσταντικό ενωτικό DUP (αυτοί εκβιάζουν τη May από ριζοσπαστική ενωτική σκοπιά γιατί δε θέλουν καμιά διαφοροποίηση μεταξύ Βορείου Ιρλανδίας και Βρετανίας με αφορμή τις διαπραγματεύσεις για το Brexit), αυτοί λοιπόν οι τύποι δεν είναι έτοιμοι και διατεθειμένοι να παραδεχθούν πως οι Ρωμαιοκαθολικοί ως μειονότητα δεν είχαν ισότιμη μεταχείριση στη Βόρειο Ιρλανδία. Αυτήν τη μη δημόσια παραδοχή αλλά κρυφή επίγνωση έρχεται να ενισχύσει τροφοδοτώντας το σεκταριστικό πνεύμα και τις σχετικές φοβίες η δημογραφία και το γεγονός πως στη Βόρειο Ιρλανδία στις ηλικίες άνω των 50 ετών οι Προτεστάντες είναι πλειοψηφία, αλλά όσο κινούμαστε προς νεαρότερες ηλικιακές ομάδες η διαφορά ισοσκελίζεται για να φτάσουμε στους νέους και τα παιδιά όπου το ρωμαικαθολικό υπόβαθρο είναι πλειοψηφία - δηλαδή η μειονότητα του παρελθόντος αποτελεί την πλειονότητα του μέλλοντος. Το Brexit έχει οδηγήσει το Ηνωμένο Βασίλειο σε παράλυση διότι έχει μετατραπεί σε συνοριακό ζήτημα στην Ιρλανδία. Αν υπάρξει τελωνειακός σταθμός στο εσωτερικό σύνορο της νήσου Ιρλανδίας, δηλαδή μεταξύ Δημοκρατίας της Ιρλανδίας και Βορείου Ιρλανδίας (το οποίο την ίδια στιγμή θα είναι και σύνορο μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ηνωμένου Βασιλείου), ο τελωνειακός αυτός σταθμός θα ανατιναχθεί. Αν υπάρξει τελωνειακός υπάλληλος στα σύνορα το λιγότερο θα πυροβοληθεί αν δεν δολοφονηθεί. Αν υπάρξει αστυνομικός στα σύνορα, προκειμένου να προστατευτεί ο επόμενος τελωνειακός υπάλληλος, θα πυροβοληθεί και αυτός και ο επόμενος που θα έρθει -δεν θα είναι ούτε τελωνειακός υπάλληλος ούτε αστυνομικός αλλά- θα είναι ο στρατός (και από τη μια μεριά του συνόρου θα έχουμε στρατό της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ από την άλλη στρατό του Ηνωμένου Βασιλείου).
Οι Βρετανοί ποτέ δεν υπήρξαν έθνος. Η βρετανική ταυτότητα είναι μια υπερεθνική αυτοκρατορική ταυτότητα. Οι Άγγλοι αποτέλεσαν τον πυρήνα δύο πολιτικών δομών, του Ηνωμένου Βασιλείου αρχικά και έπειτα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η ταυτότητα τους ήταν ενσωματωμένη και συνάμα περιορισμένη εντός αυτών των πολιτικών κατασκευών. Μετά από το τέλος της Αυτοκρατορίας άρχισε η διασάλευση της αγγλικής ταυτότητας (δες και εδώ: Ηνωμένο Βασίλειο. Ιστορική εξέλιξη και σημεία καμπής) η οποία ολοκληρώνεται με τις μεταβολές που έλαβαν χώρα στην Ένωση στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Με την έναρξη της μεταψυχροπολεμικής εποχής ξεκίνησε η διαδικασία ειρήνευσης στην Ιρλανδία η οποία κατέληξε (και με συνεισφορά της Ε.Ε) στην Belfast Agreement το 1998, ενώ αμέσως μετά είχαμε την (επαν)ίδρυση του Κοινοβουλίου της Σκωτίας για πρώτη φορά μετά το 1707 - έτος που καταργούνται το αγγλικό και το σκωτσέζικο κοινοβούλιο με τις Πράξεις της Ένωσης. Η πρώτη σύγκληση του κοινοβουλίου της Σκωτίας έγινε στις 12 Μαίου 1999. Αν θέλουμε να κλείσουμε εδώ το ζήτημα μπορούμε να γράψουμε εύκολα και απλά πως πλέον μετά από τους Σκωτ(σέζ)ους επιθυμούν και οι Άγγλοι, με τη σειρά τους, το Κοινοβούλιο τους (Εκείνο που δεν πρόκειται να δει ένας βρετανόφιλος είναι πως, όπως ο ίδιος ασκεί κριτική στις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή Ένωση ή νιώθει αποξενωμένος από αυτές, έτσι και ο Άγγλος πλέον νιώθει αποξενωμένος από το Ουεστμίνστερ και το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο αποτελεί και αυτό μια υπερεθνική ένωση, υπό το Στέμμα όμως. Για το ριζοσπάστη Άγγλο εθνικιστή πλέον το Ουεστμίνστερ αποτελεί τις Βρετανικές Βρυξέλλες).
Με την είσοδο στο νέο αιώνα οι Άγγλοι σταδιακά εισήλθαν σε μια φάση διανοητικής απόσυρσης και ψυχικής αποδέσμευσης από την Ένωση, αποξενώθηκαν από το Βασίλειο, και άρχισαν αθόρυβα να επιβεβαιώνουν τον εαυτό τους ως πολιτική κοινότητα. Αυτοκρατορία δεν έχουμε και το Βασίλειο αλλάζει, κοινοβούλιο δεν έχουμε και η κοινωνία αλλάζει (το Κοινοβούλιο είναι του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι Βρετανικό Κοινοβούλιο, ενώ όλη η πολιτική αυτοκατανόηση και κουλτούρα της Αγγλίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η Κυριαρχία του Κοινοβουλίου), τι έχουμε, ποιοι είμαστε; Τα σημάδια ήταν εκεί αλλά κανείς δεν τα είδε, δεν τους έδωσε σημασία ή δεν ήθελε να τα δει: Στην απογραφή του 2011 υπήρξε για πρώτη φορά ερώτημα για την εθνική ταυτότητα. Οι πολίτες είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν περισσότερες από μια εθνικές ταυτότητες. Δηλαδή κάποιος μπορούσε να επιλέξει να είναι Άγγλος, Βρετανός και Άγγλος, σκέτο Βρετανός κ.λπ (ομοίως για όλες τις υπόλοιπες). Η πλειοψηφία, όχι σε συντριπτικό αλλά σε μεγάλο βαθμό, επέλεξε σκέτο Άγγλος.
Στο σύνολο της επικράτειας το 91% του πληθυσμού ταυτίστηκε τουλάχιστον με μία εθνική ταυτότητα του Ηνωμένου Βασιλείου (αγγλική, ουαλική, σκωτσεζική, βόρειοϊρλανδική και βρετανική), ενώ το 9% με καμία από αυτές. Πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία και την Ουαλία (πλην Σκωτίας και Β. Ιρλανδίας δηλαδή) περίπου δυο εκατομμύρια άνθρωποι αυτοχαρακτηρίστηκαν ως μόνο Ουαλοί και μόλις έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι δήλωσαν πως νιώθουν μόνο Βρετανοί με πάνω από δεκαέξι εκατομμύρια να δηλώνουν Βρετανοί και κάτι ακόμη. Τέλος, για να φτάσουμε στο επίδικο, πάνω από τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι (ποσοστό που υπερβαίνει το 55%) αυτοκατανοούνταν ως μόνο Άγγλοι, ταυτιζόμενοι μόνο με την αγγλική ταυτότητα, δίχως καμία άλλη συσχέτιση με τις ταυτότητες του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας. Από το σημείο αυτό και ύστερα η αμφισβήτηση του status quo, δηλαδή η άποψη πως το ενωτικό-βρετανικό Κοινοβούλιο που βρίσκεται στο Ουέστμινστερ δεν εκφράζει τον Άγγλο και δε νομοθετεί για αυτόν, ήταν θέμα χρόνου. The genie (of english nationalism) was/is out of the bottle. Μηντιακή κάλυψη δεν υπήρξε ούτε πολιτικό κίνημα. Έτσι στο δημοψήφισμα για την Έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι και με εμφατικό τρόπο δήλωσε παρόν - βροντοφωνάζοντας προσέξτε με, είμαι εδώ, δώστε μου σημασία [4]. Ορισμένοι εξακολουθούν να αρνούνται να το δουν ή/και να το κατονομάσουν. Από την πλευρά μας λέμε, καλωσορίζοντας σας στον 21ο αιώνα:
Θα δούμε μελλοντικά αν πίσω από τον αγγλικό εθνικισμό ξεπροβάλει σαν άλλη, όχι ρωσσική αλλά αγγλοσαξονική, μπάμπουσκα-ματριόσκα (babushka) ένας Λευκός Παν-Αγγλοσαξονικός Προτεσταντικός διηπειρωτικός εθνικισμός.
Είδαμε νωρίτερα πως υπό μια συγκεκριμένη οπτική αυτά τα νεο-εθνικιστικά κινήματα γίνονται αντιληπτά ως ενοποιητικά (που θα μεταβάλλουν το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο σε νέοσυντηρητικό). Όμως ο αγγλικός εθνικισμός στο δημοψήφισμα για την αποχώρηση από την Ε.Ε ήταν αδιάφορος και δε νοιάστηκε, όχι μόνο για τον χριστιανό Πολωνό ή τον λευκό Ιρλανδό κάτοικο της Βρετανίας ή τον πολίτη της Κοινοπολιτείας που ζει στην Αγγλία, αλλά ούτε καν για το Σκωτσέζο ή το Βορειοϊρλανδό πολίτη του «Ηνωμένου» Βασιλείου... [5], δηλαδή για τμήμα της επικράτειας του κράτους του. Και αν συνεχιστεί αυτή η πορεία ο Άγγλος «νότιος» εθνικιστής μπορεί να μην ενδιαφερθεί ούτε καν για τον Άγγλο «βόρειο» ενωτικό. Φρένο στο Brexit σημαίνει γκάζι και ριζοσπαστικοποίηση του αγγλικού εθνικισμού (δηλαδή συνεχείς ζημίες, πόλωση και δυσλειτουργία στο εσωτερικό).
Στις τάσεις που αναπτύσσονται σε Βρετανία, Αμερική και Αυστραλία δεν υποβόσκει απλά εθνικισμός ή προσπάθεια ηγεμόνευσης επί του σύνολο του πληθυσμού, όπως νομίζουν αρκετοί, αλλά κάτι βαθύτερο, πολύ πιο ανησυχητικό και ριζικότερο: υποβόσκουν και υφέρπουν τάσεις διαχωρισμού (segregation). Αν το εν δυνάμει εκδηλωθεί και γίνει εν ενεργεία μένει να το δούμε.
VII
Έξοδος
• Φυσικά οι εξελίξεις στο εσωτερικό του «Ηνωμένου» Βασιλείου θα έχουν συνέπειες για το εσωτερικό των «Ηνωμένων» Πολιτειών της Αμερικής. Οι ιρλανδικής καταγωγής Αμερικανοί είναι η τρίτη μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα πίσω από τους γερμανικής καταγωγής και τους Αφροαμερικανούς. Για την κατάλυση του εθνοτικού αγγλο-προτεσταντικού πυρήνα των Η.Π.Α έχουμε γράψει παλαιότερα:
Οι αγγλικής καταγωγής βρίσκονται πλέον στην πέμπτη θέση πίσω από τους Μεξικανούς και τους ιρλανδικής, αφρικανικής και γερμανικής καταγωγής Αμερικανούς.
• Το αν ένας νέο-ρεπουμπλικανισμός μπορεί να φτάσει σε σημείο να καταπολεμά, να αντιτίθεται και να είναι εχθρικός απέναντι σε έναν νέο-φιλελευθερισμό (μεταλλαγμένο, αλλοιωμένο, σοσιαλδημοκρατίζον, μετά«δυτικό» αλλά πάντως φιλελευθερισμό) που βρίσκεται σε παροξυσμό, είναι ένα ζήτημα που χρήζει συζήτησης. Προς το παρόν η απόσταση μεταξύ τους μεγαλώνει και φαίνεται πως πολώνονται κινούμενοι σε εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις. Εξέλιξη που σχετίζεται και με τη μεταστροφή του άξονα νομιμοποίησης και ισχύος από bottom-up (λαϊκή κυριαρχία, λογοδοσία, δημοκρατικές διαδικασίες, εκλογές, εθνικά κοινοβούλια, κογκρέσα και νομοθετικά σώματα κ.λπ) σε top-down (ανθρώπινα δικαιώματα, μετα-δημοκρατία/κυριαρχία, δικαιωματοκρατία, μη εκλεγμένες ελίτ και γραφειοκρατίες, δικαστήρια κ.λπ) και όλα όσα έχουμε γράψειαναφερόμενοι στην παγκόσμια διακυβέρνηση. Φαίνεται πως το «από κάτω προς τα πάνω» bottom-up ρεύμα έρχεται να το αναλάβει, να το εκφράσει και να το υπερασπιστεί ο νεο-ρεπουμπλικανισμός αντιπαρατιθέμενος στον top-down «από πάνω προς τα κάτω» νεο-φιλελευθερισμό. Αυτή μάλλον είναι η υπό διαμόρφωση βασική διπολικότητα που αναπτύσσεται στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού κόσμου-χώρου (ή της λεγόμενης «Δύσης»). Νεοσυντηρητισμός, νέορεπουμπλικανισμός, χριστιανικός σιωνισμός και νεοεθνικές τάσεις μερικώς αλληλοεπικαλύπτονται σε σημεία ενώ σε κάποια άλλα απομακρύνονται μεταξύ τους (σαφώς και αυτά τα ρεύματα μπορούν υπό προϋποθέσεις να εκφυλιστούν περαιτέρω σε «νέο-φασιστικά» - αν και ο φασισμός προαπαιτεί στοιχεία, δομές και δυναμικές που οι περισσότερες σημερινές «δυτικές» κοινωνίες δε διαθέτουν).
• Υπάρχουν ερωτήματα που χρήζουν απαντήσεων. Ποια είναι η ρίζα της κρίσης του νέο-φιλελευθερισμού; Διέρχεται κρίση και ο liberal secularism όπως τα top-down top-down secularists modernization through westernization monements; Μπορεί άραγε ο νέο-φιλελευθερισμός να εξασφαλίσει τις ίδιες του τις προϋποθέσεις ή είναι ανίκανος για κάτι τέτοιο; Γιατί παρατηρείται συνεχώς προσπάθεια καταπολέμησης ενός φαινομένου την ίδια στιγμή που παραμένει ανέγγιχτη η κοίτη ή/και τα αίτια του φαινομένου (και κατά αυτόν τον τρόπο διασώζεται και επανανομιμοποιείται); Γιατί παρατηρείται συνεχώς και κατ'επανάληψη εκούσια ή ακούσια σύγχυση ή η ηθελημένη μεταβολή του συμπτώματος - και η αναγωγή του - σε αίτιο;
• Η κατάρρευση μιας πολιτείας, μιας κοινωνίας, μιας ένωσης ή μιας αυτοκρατορίας, ενός συστήματος ή ενός μοντέλου εκφράζεται μέσω της σταδιακής ή ακαριαίας απλοποίησης τους (της κατάρρευσης της πολυπλοκότητας) λόγω αδυναμίας διατήρησης του υπάρχοντος, συνήθως επειδή το επίπεδο πολυπλοκότητας καθιστά τη δομή υπερβολικά ενεργοβόρα, δαπανηρή ή «βαριά» προκειμένου να αυτοσυντηρηθεί (self-sustaining). Δηλαδή μια δομή μπορεί να απαιτεί συνεχώς αυξανόμενους πόρους προκειμένου, όχι να επεκταθεί ή να εμβαθυνθεί, αλλά απλώς να διατηρηθεί. Υπό αυτή την έννοια, αν όχι όλες, οι περισσότερες δομές καταρρέουν υπό το ίδιο τους το βάρος και επανέρχονται στα στοιχειακά και απλοϊκότερα συστατικά τους μέρη.
[1] Η Ρωσσία είναι «ζώο», κτήνος (ε, «αρκούδα» τη λένε). Οι αντοχές της είναι απερίγραπτες. Δύσκολα άλλο έθνος, από τα μεγάλα, θα είχε αντέξει τόσα πισωγυρίσματα και καταστροφές δίχως μάλιστα ισχυρή οικονομία (το «μέταλλο» των Αμερικανών ακόμη δεν το έχουμε δει. Δεν έχει περάσει δύσκολες καταστάσεις αυτός ο λαός. Θα επανέλθουμε επί του συγκεκριμένου). Και όχι μόνο άντεξε αλλά και επέστρεψε. Οι αντοχές είναι τρομερές. Σημειώναμε παλαιότερα:
Παλαιότερα (εδώκαι εδώ) είχαμε κάνει την «αιρετική» για την κυρίαρχη και ηγεμονική ιδεολογικά σκέψη και ιστοριογραφία επισήμανση, πως παρ όλες τις δυσκολίες: «Βλέποντας τα πράγματα στο σήμερα, με ποιους συνομιλούν, ανταγωνίζονται και συναλλάσσονται πυκνά οι δυνάμεις της εποχής μας, ποιους προσπαθούν να περιορίσουν κ.λπ, μπορούμε να πούμε πως στην ιστορική κούρσα και στον ανταγωνισμό ανάμεσα σε Βρετανία και Ρωσσία, η Ρωσσία υπήρξε νικήτρια». Οι εξελίξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο μαζί με τη γενικότερη διεθνοπολιτική κατάσταση σε παγκόσμια κλίμακα επιβεβαιώνουν αυτή τη θέση: άραγε για την επιθετικότητα των Η.Π.Α έναντι της Κίνας και για την άμυνα της Κίνας έναντι των Η.Π.Α ποιο κράτος έχει μεγαλύτερη βαρύτητα και αποτελεί καταλύτη ισορροπιών; Το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Ρωσική Ομοσπονδία (αναλογίες μπορούν να βρεθούν και στις διμερείς σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με Ηνωμένο Βασίλειο από τη μια μεριά και Ρωσσία από την άλλη).
[2] Αντιγράφω από παλαιότερο σημείωμα του 2015: Η ιαπωνική κυβέρνηση όρισε ως στόχο της να σταθεροποιήσει τον πληθυσμό της χώρας στα 100 εκατομμύρια μέσα στα επόμενα 50 χρόνια, σπάζοντας ένα μεταπολεμικό πολιτικό ταμπού (γιατί όμως ήταν «ταμπού»;). Μια συναίνεση επανεμφανίζεται που παραδέχεται πως οι δημογραφικές τάσεις αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για την τύχη των εθνών (γιατί είχε χαθεί αυτή η συναίνεση;). Ο πληθυσμός της Ιαπωνίας κορυφώθηκε το 2008 με περίπου 128 εκατομμύρια και έκτοτε μειώνεται (κάτι που σημαίνει πως η μείωση στους ρυθμούς γονιμότητας είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα). Μέχρι το 2040, η Ιαπωνία ενδέχεται να χάνει περί το ένα εκατομμύριο ανθρώπους κάθε χρόνο. Εάν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, μέχρι το 2050 ο πληθυσμός της Ιαπωνίας αναμένεται να μειωθεί στα 105 εκατομμύρια αναφέρει έκθεση του Ο.Η.Ε. Ενώ με βάση άλλη έρευνα μέχρι τέλος του αιώνα ο πληθυσμός της Ιαπωνίας υπολογίζεται πως θα μπορούσε να επιστρέψει στα επίπεδα των αρχών του 20ου αιώνα (μονάχα που το 1900 ήμασταν 1,6 δισεκατομμύρια ενώ μέχρι το τέλος του αιώνα υπολογίζεται πως θα είμαστε πάνω από 11 δισεκατομμύρια).
[3] Για όσους δίνουν πρωτεύουσα σημασία σε τέτοιας υφής ζητήματα: η Δημοκρατίας της Ιρλανδίας είναι ο πέμπτος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Ηνωμένου Βασιλείου και ο πρώτος από απόψεως κέρδους. Το Λονδίνο εξάγει περισσότερο στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας απ'ό,τι στην Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία μαζί, πολλαπλασιαζόμενα επί δύο. Το νησί της Ιρλανδίας αποτελεί μια ενιαία αγορά ενέργειας και η αγορά ηλεκτρικής ενέργειας στο Βορρά ανήκει στην ESB, δηλαδή στην κρατική εταιρεία Electricity Supply Board. Τα αεροπλάνα Airbus κατασκευάζονται σε Γαλλία και Ουαλία και η Nissan κατασκευάζει εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα στη Βορειοανατολική Αγγλία (Sunderland). Όλα αυτά τα project (αλυσίδες παραγωγής κ.λπ) θα επηρεαστούν. Ακόμη και η παρασκευή του ιρλανδικού Baileys πιθανότατα θα αντιμετωπίσει πρόβλημα. Σε άλλα νομικά ζητήματα, ο κάθε πολίτης της Βόρειας Ιρλανδίας έχει δικαίωμα να είναι πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακόμη και αν αποχωρήσει από αυτήν το Ηνωμένο Βασίλειο. Γιατί; Διότι έχει δικαίωμα ιρλανδικής υπηκοότητας. Έτσι μετά από το Brexit θα υπάρχουν πάνω από ενάμισι και λιγότερο από δύο εκατομμύρια πολίτες της Ε.Ε που θα βρίσκονται εκτός Ε.Ε.
[4] Η ερμηνεία των φιλελεύθερων (και των ουραγών ή ακολούθων τους, σοσιαλδημοκρατών και ευροκομμουνιστών) για το Brexit είναι εσφαλμένη ή μονάχα μερικώς αληθής. Θα μπορούσαμε να το θέσουμε ως εξής: η φιλελεύθερη ανάλυση-προσέγγιση για το Brexit μεταβάλλει την υποκειμενική αυτοκατανόηση του οικονομοκεντρικού «λαϊκισμού» σε αντικειμενική ερμηνεία. Η ερμηνεία αυτή μπορεί να αποτελεί συνιστώσα, όχι συνισταμένη. Στο Brexit-Leave δεν κυριαρχεί το «οι Βρετανοί» ή «οι ηττημένοι της παγκοσμιοποίησης» ή «τα αδύναμα στρώματα» θέλουν (περίπου το 65% των Ασιατών, το 70% των Μουσουλμάνων και το 75% των Λατίνων και Αφρικανών Βρετανών ψήφισαν Remain). Όλα αυτά ισχύουν μερικώς. Είναι ο νέος αγγλικός εθνικισμός, το τζίνι που βγήκε από το μπουκάλι, που θέλει. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη του Brexit.
[5] Επίσης: The research also found that 75 percent of English Conservatives would support the collapse of the North’s peace process as long as Brexit is delivered. Ποιος ασχολείται με τους Ιρλανδούς, σου λένε... ακόμη και τους Προτεστάντες, τους Ulster κ.λπ. Κάτι γενικότερο τέλος προς ενημέρωση σας: η ερώτηση «συμφωνείτε με τη θανατική ποινή» αποτέλεσε απείρως ισχυρότερο δείκτη πρόγνωσης και συσχέτισης για το αν κάποιος θα ψήφιζε Trump ή θα έβλεπε με θετικό μάτι το Leave απ'ό,τι τα εισοδηματικά, κοινωνικό-οικονομικά και ταξικά κριτήρια.
Την επομένη της 30ης Ιανουαρίου 1972, δηλαδή της Ματωμένης Κυριακής, ο Βρετανός και ο Ιρλανδός πρωθυπουργός δεν σήκωναν τα τηλέφωνα. Οι άνθρωποι ξεχνάνε. Ως γνωστόν τα γεγονότα πέρασαν στη μαζική κουλτούρα μέσω των στίχων και της μελωδίας του ομώνυμου τραγουδιού των U2 (το τραγούδι του Paul McCartney λογοκρίθηκε ενώ το Sabbath Bloody Sabbath σχετίζεται). Γενικότερα μιλώντας οι Ιρλανδοί και οι Σκωτ(σέζ)οι έχουν πολύ μεγαλύτερο εκτόπισμα στον εικονικό κόσμο και τη μαζική κουλτούρα απ'ό,τι διεθνοπολιτικά μέσω των εθνικών κρατών-χωρών τους ή στην παγκόσμια οικονομία (το έχουν δίπορτο βέβαια μέσω των Η.Π.Α). Αυτή την περίοδο δύο ακόμη νέες κινηματογραφικές παραγωγές κυκλοφορούν ('Outlaw King'βλ. Robert the Bruce και 'Mary Queen of Scots'). Έχουμε αναφερθεί σε άλλο σημείωμα στο 'Michael Collins'με πρωταγωνιστή τον ρωμαιοκαθολικό Βορειοϊρλανδό Αμερικανό Liam Neeson και στο 'Hunger'όπου ο ΓερμανοΙρλανδός Michael Fassbender υποδύεται τον Bobby Sands. Το The Wind That Shakes the Barley του Ken Loach, το In the Name of the Father με πρωταγωνιστή τον Daniel Day-Lewis σε σκηνοθεσία Jim Sheridan, το The Secret Scripture του ιδίου (σε αυτό το σημείο χρειάζεται μια αναφορά, για διαφορετικούς λόγους, στο My Left Foot που αποτέλεσε από κοινού δημιουργία των δύο προηγούμενων), το A Love Divided (Fethard boycott), το δυνατό ντεμπούτο '71 του ΓαλλοΑλγερινού σκηνοθέτη Yann Demange (οι εθνοθρησκευτικές σεκταριστικές ταραχές και η πολιτικές συγκρούσεις που άρχισαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960, εντός των οποίων εξελίσσεται το έργο στο Μπέλφαστ του 1971, υποτίθεται πως έληξαν με την προαναφερθείσα Belfast Agreement ή Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής στα πλαίσια της Ε.Ε) ή τέλος η δραματοποίηση της Ματωμένης Κυριακής που κυκλοφόρησε το 2002 σε σκηνοθεσία Paul Greengrass, είναι μονάχα μερικά παραδείγματα (πέρα φυσικά από τις εμπορικές επιτυχίες της δεκαετίας του 1990 Braveheart, Trainspotting etc). Η τηλεοπτική σειρά Outlander, βασισμένη στην ομώνυμη σειρά από νουβέλες, δένει με πανέξυπνο τρόπο Άγγλία, Σκωτία, Γαλλία και Αμερική (πιθανότατα θα φτάσει μέχρι τον Καναδά και την Αυστραλία) σε μη γραμμικό χρόνο και σε σποραδικό χώρο, με γεγονότα να διαπλέκονται στο απώτατο και πρόσφατο παρελθόν από τον 18ο μέχρι τον 20ο αιώνα. Εδώ υπάρχει όλο το υλικό και το δυναμικό οικοδόμησης ή επαναβεβαίωσης μιας υπερεθνικής σποραδικής διηπειρωτικής ταυτότητας με σύγχρονους όρους.
I
Η άνοδος κομμάτων και κινημάτων στα πλαίσια νεοεθνικών τάσεων (τις οποίες έχουμε διαγνώσει αρκετά νωρίς από εδώ) που εκφράζονται μέσα από ιδεολογικά ρεύματα όπως νεο-συντηρητισμός, νέο-ρεπουμπλικανισμός, «χριστιανικός σιωνισμός» κ.λπ, γίνεται αντιληπτή, μέσα από μια ορισμένη οπτική γωνία, ως ενοποιητική διαδικασία. Η ελπίδα ή προσμονή αυτής της ματιάς, όπως έχει επισημανθεί παλαιότερα, είναι ότι μέσω αυτών των κομμάτων, κινημάτων και ρευμάτων η ευρωαμερικανική δομή και η διατλαντική σχέση, το ευρύτερο πλαίσιο λειτουργίας τους, θα μετασχηματιστεί από νέο-φιλελεύθερο σε νεο-συντηρητικό ευθυγραμμίζοντας Η.Π.Α και Ε.Ε.
Όμως ο νέο-εθνικισμός που αναδύεται εντός του νεο-φιλελεύθερου Γαλλο-Γερμανικού άξονα αποτελεί σύμπτωμα και αποτέλεσμα της ρηγμάτωσης και αποσύνθεσης του και της δομικής απομάκρυνσης Γερμανίας και Γαλλίας. Δε θα επιφέρει μια νέα ευρωπαϊκή ενότητα σε νέο-συντηρητικό πλαίσιο υποκαθιστώντας το νεο-φιλελεύθερο. Ακόμη παραπέρα, και σε ό,τι αφορά το νέο-εθνικισμό που αναδύεται εντός του Ευρω-Αμερικανικού διατλαντικού άξονα, πως είναι δυνατόν να μεταβληθεί στο σύνολο του το ευρωπαϊκό και διατλαντικό πλαίσιο από νεο-φιλελεύθερο σε νεο-συντηρητικό δίχως να πολυδιασπαστεί; Αν δεν έγινε κατορθωτό να διατηρηθεί η συνοχή του Γαλλο-Γερμανικού ως νεο-φιλελεύθερου άξονα μπορούμε να φανταστούμε τι θα συμβεί άραγε με τη μεταβολή του σε νέο-συντηρητικού; Αν Ηνωμένες Πολιτείες και Γερμανία ως νεοφιλελεύθερο ζευγάρι διέλυσαν το εσωτερικό Ευρώπης και Αμερικής αντίστοιχα, μπορούμε να φανταστούμε τι θα συμβεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία ως νεο-συντηρητικό ζευγάρι; (Η Γαλλία θα μπορούσε να συνθλιβεί ανάμεσα σε μια νεο-συντηρητική Αμερική και μια νεο-συντηρητική Γερμανία). Η Γαλλία της Le Pen προσλαμβάνει τη Γερμανία ως μικρογραφία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη. Όπως οι Η.Π.Α επιδίωκαν, μέσω ηγεμονισμού, την εγκαθίδρυση και επιβολή ενός μονοπολικού συστήματος σε πλανητική κλίμακα (πόσο μάλλον σε ευρωατλαντική), έτσι και η Γερμανία θα μπορούσε να επιδιώξει την οικοδόμηση ενός ιεραρχικού συστήματος εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πόσο μάλλον της ευρωζώνης). Η γαλλική «Ευρώπη των Εθνών» της Le Pen δεν είναι παρά το νέο containment της «εθνικής Γερμανίας».
Οι χριστιανοδημοκράτες, οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι δημοκράτες σε Αμερική, Γαλλία και Γερμανία λειτουργούσαν σε ένα νεο-φιλελεύθερο ευρωαμερικανικό πλαίσιο. Η Αμερική του Trump και η Γαλλία της Le Pen κινούνται περισσότερο επί ενός ιδιόμορφου νέο-ρεπουμπλικανικού άξονα. Μπορούμε να δούμε ένα αναδυόμενο διπολισμό ανάμεσα σε νέο-φιλελεύθερισμό και νέο-ρεπουμπλικανισμό, καθώς τόσο ο Trump όσο και η Le Pen μπορούν να ιδωθούν ως αποτελέσματα και εκφράσεις αποσύνδεσης και απομάκρυνσης, πόλωσης και ριζοσπαστικοποίησης φιλελευθερισμού και ρεπουμπλικανισμού. Με αυτόν τον άξονα δε σχετίζεται η Εναλλακτική για τη Γερμανία, ένα κόμμα με το οποίο κάτι δεν πάει καλά (πολλά δεν πάνε καλά αλλά η φράση θέλει να δώσει έμφαση. Τα κόμματα αυτά θα πρέπει να εξετάζονται και με βάση τα υποτιθέμενα δικά τους εσωτερικά νεο-εθνικιστικά και νέο-συντηρητικά κριτήρια και όχι μόνο με τα νέο-φιλελεύθερα). Ο νεο-φιλελεύθερος Γαλλο-Γερμανικός άξονας του Macron και της Merkel θέλει στρατηγική αυτονομία και βαθμούς ελευθερίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, να μπορεί να μιλάει ελεύθερα και όπως κρίνει με τον Κινέζο, έχει ευρωνόμισμα και θέλει ευρωστρατό στα πλαίσια αρχικά, ή ακόμη και εναλλακτικά εν τέλει, του ΝΑΤΟ. Η Γαλλία της Le Pen θέλει τη διάλυση του ΝΑΤΟ ή ακόμη και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να μπορεί να μιλάει ελεύθερα και όπως κρίνει με το Ρώσσο και να ξανακαθίσει σε ένα τραπέζι με τον Αμερικανό - τον οποίον ποτέ δε μπόρεσε και ούτε μπορεί να αποδεχτεί ως νταβατζή (υποτίθεται πως και τον Trump δεν τον χαλάνε τα τρία προηγούμενα -ΝΑΤΟ, Ε.Ε, Ρωσσία- τουλάχιστον μερικώς και σε κάποιο βαθμό, αλλά με τον άνθρωπο αυτόν ό,τι και να γράψεις χρειάζεσαι εξακόσιες υποσημειώσεις, διευκρινήσεις και αστερίσκους). Τι ακριβώς θέλει και ζητά η Εναλλακτική για τη Γερμανία;
Μετά από μια περίοδο κατοχής, μαλακής ή σκληρής, έμμεσης ή άμεσης, η φυσιολογική πορεία των πολιτικών οντοτήτων είναι να αυτονομούνται μερικώς ή ολικώς και να κερδίζουν-ανακτούν βαθμούς ελευθερίας από τον παλαιό νικητή-ηγεμόνα. Υπό αυτή την έννοια η Γαλλία ως προς τις Η.Π.Α και η Πολωνία ως προς τη Ρωσσία (ακόμη και η Τουρκία αν και το πλαίσιο είναι διαφορετικό) είναι πιο ειλικρινείς, εύκολα κατανοήσιμες και ερμηνεύσιμες από τη Γερμανία της Weidel και του AfD. Τόσο ο υποτιθέμενα αντεθνικός νεο-φιλελεύθερος Γαλλο-Γερμανικός άξονας όσο και νεο-ρεπουμπλικανικός Αμερικάνο-Γαλλικός αξιώνουν βαθμούς ελευθερίας και αυτονομίας (ο ένας από τον ηγεμονισμό των Η.Π.Α και ο άλλος από τα μεταπολεμικά διατλαντικά και νεοφιλελεύθερα μεταψυχροπολεμικά παγκοσμιοποιημένα πλαίσια) πιο έντονα απ'ό,τι το AfD. Το σημείο καμπής και η θεμελιώδης πράξη διαφοροποίησης και διακήρυξης πρόθεσης αυτοτέλειας και αυτονομίας σε επίπεδο ταυτότητας και διεθνοπολιτικής κατεύθυνσης υπήρξε η εναντίωση στον πόλεμο του Ιράκ των χωρών της Ε.Ε και της Ευρώπης μαζί με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη (πλην Ηνωμένου Βασίλειο και μερικώς Ισπανίας, Πολωνίας και Αλβανίας). Πως είναι δυνατόν οι «αντεθνικοί» νεο-φιλελεύθεροι σε Γαλλία και Γερμανία να είναι περισσότερο souverainistes απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, να αντιστέκονται στην υποτέλεια προς τον Αμερικανό πιο έντονα από μια «νέο-εθνικιστική» Γερμανία; Κάτι δεν πάει καλά. Ούτε η Le Pen και ο Trump σε νέο-ρεπουμπλικανικό ή νεο-εθνικιστικό πλαίσιο, ούτε ο Macron και η Merkel σε νέο-φιλελεύθερο εκφράζουν υποτέλεια ή αρνούνται αυτονομία και βαθμούς ελευθερίας. Ο Macron και η Merkel εκφράζουν européenne souverainisme (έναντι των Η.Π.Α) και η Le Pen και ο Trump républicanisme και national souverainisme (έναντι του mondialisme-globalism). Η Γερμανία της Weidel και του AfD τι ακριβώς εκφράζει; Κάτι δεν πάει καλά με αυτό το κόμμα. Αυτό που εκφράζουν και πρεσβεύουν ο Macron και η Merkel, διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς μαζί τους, είναι πραγματικό, αναγκαίο και αληθινό. Το ίδιο ισχύει για όσα εκφράζουν και πρεσβεύουν η Le Pen και ο Trump από διαφορετικά σκοπιά (Θα πρέπει να σημειωθεί πως στα νεο-ρεπουμπλικανικά αυτά πλαίσια η Πολωνία, μια μεγάλη και πονεμένη ιστορία-χώρα που δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα, με άξονα την νομική αρχή neminem captivabimus, ως πρώιμο habeas corpus, κάνει μια μεγάλη ιδεολογική προσπάθεια να παρουσιαστεί η Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία ως πρώιμη ρεπουμπλικανική μικρογραφία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στα εδάφη της βόρειας και ανατολικής Ευρώπης).
Αρκεί όμως ένας ιδιόμορφος νέο-ρεπουμπλικανισμός από Trump και Le Pen για να αναπτυχθούν και να διατηρηθούν σχέσεις μεταξύ Γαλλίας και Η.Π.Α ή μήπως ο Trump, πέρα και πάνω απ'όλα τα (νέο-), είναι απλά και μόνον εθνικιστής; Οι προβληματισμοί και τα ερώτημα που απορρέουν από όλα τα προηγούμενα μένει να απαντηθούν στην πολιτική πράξη μελλοντικά. Πάντως η Αμερική και ο ίδιος ο Trump μπορεί να είναι χρησιμότερος και περισσότερο απαραίτητος ως ταύρος εν υαλοπωλείω απέναντι σε μια Γερμανία της Weidel και του AfD παρά σε μια Γερμανία της Merkel της CDU (και της CSU). Κάτι δεν πάει καλά με το κόμμα Alternative für Deutschland. Τι είναι και τι θέλει το AfD;
II
Η Γερμανία της Weidel μας λέει με τι διαφωνεί, δε μας λέει όμως τι φταίει. Μας λέει πως «προκειμένου να καταπολεμηθούν τα αποτελέσματα των αρνητικών δημογραφικών εξελίξεων» τα κόμματα που κυβερνούν υποστηρίζουν ως λύση «τη μαζική μετανάστευση» που προέρχεται από μουσουλμανικές χώρες. Αυτό το σημείο είναι σημαντικό διότι παραδέχεται πως η δημογραφική απίσχανση και αδυναμία στο εσωτερικό είναι που γεννά την ανάγκη για εισαγωγή ανθρώπων από το εξωτερικό, δε μας λέει όμως τι οδήγησε σε αυτές τις «αρνητικές δημογραφικές εξελίξεις» ή ευρύτερα σε οποιεσδήποτε τωρινές αρνητικές εξελίξεις. Η Γαλλία της Le Pen φανερώνοντας τον πολωμένο νέο-ρεπουμπλικανισμό της δε φοβάται να κατονομάσει τον υπαίτιο της τωρινής κατάστασης: ultra-liberalism - και η απάντηση που δίνει από την πλευρά της είναι ultra-républicanisme. Μπορεί να μην θεωρείται αυθεντικός αυτός ο républicanisme από πολλούς ή να μην αρέσει αλλά η επιλογή της έχει εσωτερική λογική συνοχή και συνέπεια. Υπό αυτή την έννοια η Le Pen είναι η περισσότερο κατανοητή και συνεπής ιδεολογικά, φαντάζει λιγότερο άξια γελοιοποίησης ή απαξίωσης και λιγότερο ιδεολογικά ασυνάρτητη από τον Trump (ο οποίος κρίνεται και με βάση τη χώρα που κυβερνά και όχι μόνο με εσωτερικά ιδεολογικά κριτήρια), και σίγουρα περισσότερο διαυγής αν όχι αυθεντική και ειλικρινής από τη Weidel και αυτό το περίεργο κάτι-δεν-πάει-καλά-με-αυτό-το-κόμμα AfD.
Οι επιλογές, ο χειρισμός και ο ρόλος της Merkel στη μεταναστευτική-προσφυγική κρίση υπήρξε καταστροφικός όχι μόνο για την ίδια και τη χώρα της καθώς και την Ε.Ε στο σύνολο της, αλλά και για το εσωτερικό των εθνικών πολιτικών συστημάτων των κρατών που την αποτελούν. Ας δούμε όμως κάτι σημαντικό που διαφεύγει της προσοχής μας. Ο πληθυσμός της Γερμανίας (της «προδότριας» Merkel) τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές είναι κάτι λιγότερο από 83 εκατομμύρια. Ο μεγαλύτερος από τη γερμανική ενοποίηση το 1871 (παρόλο που λίμναζε ανερμήνευτα επί δεκαετίες και είχε ελάχιστη πληθυσμιακή αύξηση και ανύπαρκτη δυναμική). Με «νηφαλιότητα» το AfD μας πληροφορεί ότι ο πληθυσμός της Γερμανίας το 2060 θα κυμαίνεται μεταξύ εξήντα πέντε (65) και εβδομήντα (70) εκατομμυρίων ανθρώπων (ελάχιστη και μέγιστη εκτίμηση). Δηλαδή ο πληθυσμός της Γερμανίας θα επιστρέψει στα επίπεδα των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων (1945-1950). Σε ό,τι αφορά την ελάχιστη εκτίμηση μάλιστα, η τελευταία φορά που η Γερμανία είχε πληθυσμό εξήντα πέντε εκατομμύρια ήταν γύρω στο 1930. Δηλαδή το 2060 η Γερμανία θα έχει επιστρέψει κάτι λιγότερο από ενάμιση αιώνα πίσω, στο 1930. Τα πράγματα αυτά είναι αδιανόητα. Η Ρωσσία, έχοντας υποστεί τη «μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή» του 20ου αιώνα, έχασε μια 25-30ετια περίπου σε δημογραφικό χρόνο. Ακόμη δεν έχει επιστρέψει στα πληθυσμιακά μεγέθη που είχε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 [1]. Και οι «νηφάλιοι» του AfD μας λένε πως, δίχως καν να υποστεί κάποια μεγάλη καταστροφή και υπό μια νέα κανονικότητα, η Γερμανία θα χάσει δημογραφικά περίπου ενάμιση αιώνα, επιστρέφοντας στα πληθυσμιακά μεγέθη του 1930 με απώλεια περίπου δεκαπέντε εκατομμυρίων ανθρώπων - για τη δε Ιαπωνία ενημερωνόμαστε πως περνά «επιτυχώς» τη νέα «δημογραφική μετάβαση» με μια μικρή λεπτομέρεια όμως: την απώλεια και μείωση του πληθυσμού της κατά περίπου 25-30 εκατομμύρια ανθρώπους μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Η Γερμανία τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ήταν η έβδομη (7η) μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα στον πλανήτη ενώ το 2060, με βάση τα συγκεκριμένα στοιχεία, θα είναι πιο κάτω από την εικοστή πέμπτη (25η) θέση, αλλά -προσέξτε, προσέξτε- οι νέες αυτοματοποιημένες τεχνολογίες και η ψηφιοποίηση θα βοηθήσουν τη Γερμανία να παραμείνει 'economic powerhouse', όχι όμως να συντηρήσει έστω σταθερό τον πληθυσμό της (zero population growth), ο οποίος θα μειωθεί από δεκατρία έως δεκαοκτώ εκατομμύρια ανθρώπους. Άλλωστε η σταδιακή μείωση του μεγέθους του πληθυσμού (population decline) «δεν θα πρέπει να θεωρείται ταμπού» σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες στον κόσμο, μας πληροφορεί το AfD, το οποίο απ'ό,τι φαίνεται πρεσβεύει τη συνειδητή πληθυσμιακή μείωση... («νέο-εθνικισμός» και «νέο-συντηρητισμός» κυρίες και κύριοι). Κάτι δεν πάει καλά με αυτό το κόμμα. Δε γνωρίζουμε ο Trump ή η Le Pen (ούτε καν ο Macron ή η Merkel) και γενικότερα κανένας νέο-εθνικιστής να δέχεται την πληθυσμιακή μείωση του λαού, του έθνους, της κοινωνίας του - και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό. Μόνη εξαίρεση, όπως προαναφέραμε, είναι η Ιαπωνία την οποία δεν κυβερνά ο ιαπωνικός εθνικισμός (να είστε σίγουροι πως αν την κυβερνήσει θα το καταλάβετε), η οποία Ιαπωνία είναι νησί και εξαιρετικά περισσότερο πολυπληθές από τη Γερμανία ενώ έχει και υψηλότερο ποσοστό αστικοποίησης.
Η Γερμανία μαζί με την Ιαπωνία, όπως έχετε διαβάσει από εδώκατ'επανάληψη και αναλυτικότατα είναι τα δύο πολυανθρωπότερα οικονομικά, βιομηχανικά και τεχνολογικά ανεπτυγμένα κράτη με τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή πυκνότητα (population density) στον πλανήτη. Η Ιαπωνία και η Γερμανία πρέπει να εξετάζονται κυρίως και πρώτιστα ως το ζευγάρι των ηττημένων του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου - διότι είναι η ήττα και η κατοχή, μεταξύ άλλων, μαζί με τον μετασχηματισμό που αυτές επέφεραν, που οδηγεί στις πρώτες θέσεις από απόψεως πληθυσμιακής πυκνότητας και κατάρρευσης των γεννήσεων και όχι ανάποδα (Μόνο τα κοινωνιολογικά δόγματα και το ποσοστό αστικοποίησης δεν ερμηνεύουν τις δύο αυτές χώρες. Ο πληθυσμός των Η.Π.Α αυξάνεται ανελλιπώς εδώ και περίπου δυόμιση αιώνες, δίχως διακοπή, από τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και τον Αμερικανικό Εμφύλιο μέχρι και σήμερα. Η χώρα αυτή δεν έχει δεχθεί ποτέ εισβολή και δεν έχει ζήσει ουσιαστικά πόλεμο στα εδάφη της. Δεν περνά δημογραφικές μεταβάσεις η συγκεκριμένη, και πλέον «ανεπτυγμένη» στον πλανήτη, χώρα; Πέρα από το βαθμό αστικοποίησης τι έχουν να μας πουν για τον American demographic exceptionalism; Γιατί οι τρεις φιλελεύθερες νικήτριες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου -Η.Π.Α, Βρετανία και Γαλλία- έχουν τόσο διαφορετικούς εσωτερικούς δημογραφικούς ρυθμούς σε σχέση με τη Γερμανία και την Ιαπωνία; Κοινωνιολογικές θεωρίες, μοντέλα και δόγματα. Γιατί η δημογραφική εξέλιξη της Γαλλίας ήταν μοναδική και ανώμαλη σε σχέση με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη; Το zero population growth, δηλαδή η πληθυσμιακή σταθερότητα ή η μηδενική πληθυσμιακή αύξηση, πρώτα υπήρξε κοινωνική και εμπειρική πραγματικότητα στη Γαλλία και κατόπιν, ex post facto, θεωρητικοποίηθηκε σε δημογραφικό και κοινωνιολογικό δόγμα. Τέλος πάντων, δε μπορούμε να αναλύσουμε εδώ τα πάντα). Εφόσον τα «νεο-εθνικιστικά» αυτά κόμματα είναι αντι-μεταναστευτικά θα πρέπει να είναι εξόχως διαυγή και αναλυτικά στα συγκεκριμένα ζητήματα.
Το AfD δε μας λέει πως και γιατί έγιναν οι Γερμανοί ανίκανοι να κάνουν παιδιά. Δε μας λέει τίποτα για τη μεταπολεμική πληθυσμιακή κατάσταση στη Γερμανία. Τι αύξηση είχε ο πληθυσμός της Γερμανίας από το 1972 μέχρι το 1992; (Από ελάχιστη έως μηδαμινή. Από το 1972 ξεκινά η φυσική πληθυσμιακή μείωση στη Γερμανία, δηλαδή η ανάγκη για εισαγωγές, η οποία συνεχίζεται βαθαίνοντας μέχρι σήμερα). Η κατεστραμμένη δημογραφικά αλλά και από απόψεως κοινωνικό-ηθικών δεσμών Ιαπωνία, στην οποία κυκλοφορούν περισσότερες πάνες για σκυλιά και ηλικιωμένους από ό,τι για παιδιά [2], είχε "green communism"από το 1945 μέχρι σήμερα ή βρισκόταν υπό τη σκέπη, την κατοχή και την ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής; Ολόκληρος ο πλανήτης είναι κοινωνικά συντηρητικός. Ποιος είναι ο γεωγραφικός και πολιτισμικός πυρήνας του social liberalism και του liberal progressivism; Ο Μόσκοβος ή μήπως ο Ινδός, ο Αιγύπτιος ή μήπως ο Ιάπωνας; Εκτός αν ο progressivism αποτελεί συστατικό στοιχείο του κινέζικού και ινδικού πολιτισμού, από τον Κόλπο της Βεγγάλης μέχρι τις αμμώδεις ερήμους της Τάκλα Μακάν εδώ και χιλιετίες... Α! και του Ισλάμ επίσης - το οποίο προφανώς γέννησε και προωθεί το ρεύμα του Transhumanism. Τα συστατικά στοιχεία του λεγόμενου "green communism"έλκουν την καταγωγή τους από την Αμερική και εισήχθησαν από δυτικά, ναι ή όχι; Ο λεγόμενος πολυπολιτισμός και η σύνδεση της συγκεκριμένης ιδεολογίας με δόγματα περί δικαιωμάτων του ατόμου (και τη ριζοσπαστικοποίηση μιας ατομοκεντρικής αντίληψης), με civic nationalism (ο οποίος διέρχεται μεγάλη κρίση) και ζητήματα ουδετερότητας σε θέματα θρησκείας, φύλου, πολιτισμού κ.λπ ήρθαν στη Λειψία και το Βερολίνο από το Νοβοσιμπίρσκ, την Οσάκα, το Γκρατς, τη Τεχεράνη και τη Βομβάη ή από το Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη; Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 πολιτικές, πολιτισμικές και εξουσιαστικές ελίτ των Η.Π.Α πρότειναν την προώθηση της ιδεολογικής αντίληψης περί πολυπολιτισμικότητας και ενός νέου δόγματος περί δικαιωμάτων του ατόμου, ναι ή όχι; Γιατί δεν αναδεικνύεται η εσωτερική διάσταση, δηλαδή η εξυπηρέτηση της εσωτερικής συνοχής των Η.Π.Α, σχετικά με το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας και η κατοπινή μετατροπή του σε εργαλείο εξωτερικής πολιτικής και σε μέσο εξυπηρέτησης οικονομικών σκοπιμοτήτων υπερεθνικών δρώντων και διαφόρων ελίτ; (Δες και εδώ). Οι «προοδευτικοί» στη Δυτική Βενγκάλη (Ινδία), στο Χορασάν (Ιράν), στην επαρχία Γιουνάν (Κίνα) ή στην Χερσόνησο Καμτσάτκα της Ρωσίας, έχουν σχέση με αυτά τα πράγματα ή οι ιδεολογικές αυτές αντιλήψεις αποτελούν καθαρά αμερικανογενές προϊόν; (Το ζήτημα προϋποθέτει μια συγκεκριμένη πολιτισμική και μονάχα έπειτα ιδεολογική αντίληψη). Ο ριζοσπαστικοποιημένος κοσμικισμός (radical secularism) έχει γίνει νεομαλθουσιανός και ιδεολογικά αντι-ανθρώπινος και αυτό που κάποτε είχε ουμανιστικές καταβολές έχει μεταλλαχθεί από anti-Malthusian και humanist σε (neo)Malthusian και Antihumanist, ναι ή όχι; (δες επόμενο μέρος). Οι ιδέες πως ο άνθρωπος αποτελεί παράσιτο ή ιό, από που ξεκίνησαν και έχουν διαχυθεί ως αντιλήψεις επηρεάζοντας μεγάλο μέρος των «δυτικών» κοινωνιών ή κατακλύζοντας τες; Από το 1945 μέχρι το 1990 και από το 1991 μέχρι σήμερα ποιος επηρεάζει και διαμορφώνει συνεχώς τη χώρα του κόμματος Alternative für Deutschland υλικά και ηθικά, τις δομές, τους τρόπους, τα ήθη, την κυρίαρχη κουλτούρα, τις ιδεολογικές μορφές και τις μορφές οργάνωσης; Ο Αυστραλός, ο Ρώσσος, ο Ιταλός, ο Κινέζος, ο Αργεντινός, ο Τυνήσιος, ποιος; Ή μήπως κάνει τζίζ για το κάτι-δεν-πάει-καλά-με-αυτό-το-κόμμα AfD να αναφέρει το όνομα Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής;
Δεν υπάρχει ούτε ένα πρόβλημα που να απασχολεί τα νέο-εθνικιστικά αντι-μεταναστευτικά και νεο-συντηρητικά κόμματα που να μην έχει την καταγωγή και τη ρίζα του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ούτε ένα. Όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι «δυτικές» κοινωνίες (οι κοινωνίες που ήταν υπό τις Η.Π.Α κατά τη διάρκεια του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού) έχουν εισαχθεί από εκεί. Από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Όλα. Και όχι μονάχα τα προβλήματα αλλά και οι υποτιθέμενες «λύσεις», και θέσεις όπως αυτή: Depopulation Is Not a Problem: Population Growth Is (ΙΙΙ). Και αυτές από τις Ηνωμένες Πολιτείες μας ήρθαν, αναμεμειγμένες με environmentalism και neo-malthusianism. Ψιλά γράμματα.
Το AfD είναι ένα κόμμα που δε μιλάει για τις ρίζες των ζητημάτων που -υποτίθεται πως- θέλει να καταπολεμήσει, δε μας λέει πως και γιατί η γερμανική κοινωνία πάσχει. Το AfD είναι ένα κόμμα που δέχεται συνειδητά τη σταδιακή φυσική πληθυσμιακή μείωση (population decline, underpopulation), μια θέση που δεν ενστερνίζονταν όχι απλά τα εθνικιστικά και φιλελεύθερα αλλά ούτε καν τα σοσιαλδημοκρατικά και κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης του εικοστού αιώνα (παρόλο που ήταν γεμάτα μαλθουσιανούς, δαρβινιστές και οπαδούς της ευγονικής).
III
Οι αντιλήψεις πως ο άνθρωπος αποτελεί παράσιτο ή ιό έχουν φτάσει τόσο βαθιά και έχουν εμποτίσει τόσο έντονα το κοινωνικό σώμα που εκφράζονται δίχως να δημιουργούν καμιά εντύπωση πλέον, αλλά και δίχως απαραίτητα να υπάρχει συνειδητοποίηση όσων γράφουμε ή ιδεολογική ταύτιση με αυτές τις ιδέες, από τραγουδιστές εμπορικών συγκροτημάτων. Tο επόμενο τραγούδι, από το οποίο μαθαίνουμε πως είστε «ένας ιός που ονομάζεται ανθρώπινη φυλή», εμφανίστηκε στα πλαίσια μουσικής κινηματογραφικής επένδυσης - soundtrack (έτσι δένει το γλυκό ανάμεσα στη μουσική και τον κινηματογράφο στα πλαίσια της μαζικής κουλτούρας), ενώ παράλληλα αποτελεί single του πρώτου άλμπουμ του τραγουδιστή. Κάποτε, μικρότεροι, ακούγαμε τους KoЯn, οι οποίοι μας έρχονται από την Καλιφόρνια (Σκεφτείτε το λίγο. Όχι από τη Μόσχα ή το Πεκίνο αλλά από την Καλιφόρνια). Το τραγούδι είναι ενδεικτικό από την πληθώρα όσων υπάρχουν και δεν επιλέχθηκε για το νόημα του, αλλά μόνο για τη φράση, η οποία έχει γίνει πλέον κοινός τόπος (Υπάρχει και τραγούδι με τη συγκεκριμένη φράση ως τίτλο απλά η μπάντα είναι πανάγνωστη σε σχέση με το συγκεκριμένο παράδειγμα). Φυσικά παρεμφερείς ιδέες συναντάμε συνεχώς στην κινηματογραφική βιομηχανία με ποιο γνωστό μάλλον παράδειγμα το Matrix, ενώ τη γενικότερη αντίληψη πως ο πλανήτης πρέπει να σωθεί από τους ανθρώπους μέσω της εξολόθρευσης τους, τη συναντάμε και σε τραγικές κινηματογραφικές προσπάθειες εμπορικής εκλαΐκευσης της κυρίαρχης και ηγεμονικής τεχνολογικής ιδέας singularity, της λεγόμενης «τεχνολογικής μοναδικότητας» (αντίληψη με την οποία θα ασχοληθούμε μελλοντικά):
You're a virus called the human race
A virus. Human beings are a disease, a cancer of this planet. You are a plague
Μόνο ένας «πολιτισμός» εκφράζει τέτοιες ιδέες. Κανένας άλλος. Μονάχα ένας.
Την προαναφερθείσα θέση Depopulation Is Not a Problem: Population Growth Is τη συναντάμε στην Donella Meadows ήδη από το 1988. Η κ. Donella Meadows είναι βασική συγγραφέας του The Limits to Growth. Το The Limits to Growth είναι βιβλίο του 1972 που αποτέλεσε το πρώτο report του Club of Rome. Την περίοδο αυτή, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, "an explosion of environmental activism was reconfiguring the American political landscape". Έχουν προηγηθεί αρθρογραφίες και paper (όπως π.χ το tragedy of the commons από τον Garrett Hardin), έργα όπως το Silent Spring (1962) της Rachel Carson και το Population Bomb (1968) του Paul Ehrlich (συγγραφέας και του άρθρου “Eco-Catastrophe!”) και θέσεις όπως αυτές της Stephanie Mills (αναζήτηση το όνομα + overpopulation). Αν κάποιος μελετήσει θα βρει και συνδέσεις του american environmentalism με το μαλθουσιανισμό (ενδεικτικά: The Malthusian Moment: Global Population Growth and the Birth of American Environmentalism). Στις γλώσσες υπάρχουν τα δάνεια και τα αντι-δάνεια. Έτσι συμβαίνει και με τις ιδέες. Αυτά ως ψήγματα για να έχετε μια ελάχιστη ιδέα. Όταν χρειαστεί (που θα χρειαστεί) θα επανέλθουμε. Γιατί αν περιμένουν οι πολίτες από τα νεο-εθνικιστικά, νεο-φιλελέυθερα, νέο-συντηρητικά, νεο-φασιστικά και πάσης φύσεως νέο- κόμματα να ενημερωθούν, σώθηκαν. Ιδιαίτερα «τα AfD αυτού του κόσμου» υποτίθεται πως έρχονται-αναδύονται ακριβώς γι'αυτούς του λόγους. Αλλά τελικά, κάτι δεν πάει καλά...
Φυσικά τα προηγούμενα καταλήγουν στη μισανθρώπια των καιρών μας (που χαρακτηρίζει τον «δυτικό» άνθρωπο) και η οποία αποτελεί αξιακό προθάλαμο ενός ιδεολογικοποίημένου «μετα-ανθρωπισμού» και άλλων απερίγραπτων καταστάσεων και πραγμάτων με τα οποία δε μπορούμε να ασχοληθούμε εδώ εκτενώς παρά μόνο τηλεγραφικά. Συναντάμε ριζοσπαστικές αντιανθρώπινες κοσμικόθρησκευτικές σέκτες -όπως π.χ η Church of Euthanasia- που από απόψεως ποσοτικών μεγεθών είναι ανύπαρκτες αλλά από απόψεως εκτοπίσματος σε επίπεδο ιδεών εκφράζουν αντιλήψεις που κατακλύζουν τη δημόσια σφαίρα (και δεν έχουν να κάνουν με έναν φιλοσοφικό ή ηθικό στοχασμό πάνω στα βάσανα της ανθρώπινης ζωής). Οι βασικοί άξονες αυτής της σέκτας είναι η ιδεολογικοποίηση της αυτοκτονίας, των αμβλώσεων, του κανιβαλισμού των νεκρών και της σεξουαλικότητας που δεν προορίζεται για αναπαραγωγή (ηθικοθρησκευτικά δηλαδή του σοδομισμού) μαζί με τη μείωση του πληθυσμού, σε εθελοντικό επίπεδο όμως (μα τι «φιλελεύθερες» αντιλήψεις έχουν τα παιδιά αυτά...), ενώ τα συνθήματα και οι Εντολές της ριζοσπαστικά κοσμικής «Εκκλησίας της Ευθανασίας» είναι "Save the Planet, Kill Yourself", "Eat People Not Animals"και "Thou Shalt not Procreate". The church's icon is `Brigitte', a crucified transvestite sex doll with taped nipples. Αναλυόμενη στα συστατικά της μέρη η ιδεολογία της συγκεκριμένης γκρούπας-σέκτας συντίθεται από radical secularism, antihumanism, environmentalism με στοιχεία eco-nihilism, antinatalism, dadaism, malthusianism, population reduction (όλα υπαρκτά ιδεολογικά συστατικά στη δημόσια σφαίρα απλά σε κατάσταση παροξυσμού ή τραβηγμένα στις εσωτερικές «λογικές» εσχατιές τους: In fact as Kristen Hatten notes, 'It is dangerous to dismiss these people as mere extremists. The truth is, they're only carrying a pro-abortion, pro-euthanasia mentality to its logical end). Φυσικά η Εκκλησία της Ευθανασίας μας έρχεται -από που αλλού;- από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπως και το παρεμφερές Voluntary Human Extinction Movement (του οποίου τις θέσεις και ειδικότερα τις απαντήσεις που δίνει σε σειρά ερωτημάτωνκαλό είναι να μελετήσετε και να τις συγκρίνετε με τοποθετήσεις κομμάτων επί των συγκεκριμένων ερωτημάτων-ζητημάτων). Όλα εκκινούν από την αρρώστια και τις παθολογίες ενός «πολιτισμού» μιλώντας ακρατικά. Σε κρατικό επίπεδο, στο εσωτερικό των Η.Π.Α εδώ και δεκαετίες σφάζονται ελίτ και εξάγουν στον υπόλοιπο πλανήτη τις σαπίλες, τους οχετούς και τα καρκινώματα της πόλωσης, των απωλειών και της ευρύτερης σύγκρουσης τους. Η συμβολική Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς που βασιλεύει πάνω από όλα τα άλλα έθνη, είναι παιδική χαρά, νηπιαγωγείο και παρθένα σε σχέση με το επίγειο βασίλειο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
IV
Το αντί-Ισλάμ, ως πλανώμενη αοριστία που έχουν όλοι, δε μπορεί να επιλύσει ή να καλύψει τα πάντα και να δημιουργήσει κοινότητα συμφερόντων για τα πάντα - παραδείγματος χάριν σε ζητήματα που θίξαμε στο πρώτο και θίγουμε στο μεθεπόμενο-έκτο μέρος. Δεν αρκεί από μόνο του. Και από κάποια στιγμή και ύστερα λειτουργεί παραπλανητικά: ποια είναι η ρίζα των νεο-φιλελεύθερων επιλογών και λύσεων σχετικά με τη μετανάστευση; Από που προκύπτει και απορρέει η ανάγκη εφαρμογής των συγκεκριμένων νεο-φιλελεύθερων μεταναστευτικών πολιτικών;
Για τη νέα «δυτική» μόδα δε, η οποία αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία που συναντάμε μονάχα δυτικά του Έλβα και ανατολικά του Μισσισσιππή, στην οποία ένας νέο-συντηρητικός ή/και νέο-φιλελεύθερος Gayism θα καταπολεμήσει τον Islamism, η ποσοτική αύξηση και παρουσία του οποίου προκύπτει μέσω των εισαγωγών, δηλαδή της μετανάστευσης, η οποία μετανάστευση απορρέει από τη δημογραφική απίσχανση και αδυναμία, δηλαδή την ατεκνία, την αρνησιπαιδία και την ολιγανθρωπία (την ιδεολογικοποίηση και κοινωνικοποίηση τους) και τις προϋποθέσεις του «φιλελεύθερου» κράτους της «αναπτύξεως» (ρίξε μια ματιά εδώκαι εδώ), με τα αίτια των οποίων όμως δεν ασχολούμαστε παρά μόνο με τα αποτελέσματα τους (μετανάστευση-Islam), τα οποία αποτελέσματα θα καταπολεμήσει ένα γκει νέο-συντηρητισμός την ατεκνίας, της νεο-φιλελεύθερης αρνησιπαιδίας και της ιδεολογικοποιημένης ολιγανθρωπίας -την οποία πρεσβεύει και το AfD- (υπόψιν τα προηγούμενα είναι εν πολλοίς κεκαλυμμένος προοδευτικός μαλθουσιανισμός), για αυτή τη νέα «δυτική» μόδα και παγκόσμια καινοτομία-πρωτοτυπία λοιπόν, δε χρειάζεται να επισημάνουμε πως αποτελεί έναν σχεδόν τέλειο και πληρέστατο φαύλο κύκλο.
Το ζήτημα LGBTQ vs Islam θέλει ειδική εξέταση γιατί έχει μεγαλύτερο βάθος απ'ό,τι γενικά πιστεύεται - υπάρχει ενσωματωμένη και κεκαλυμμένη η μάχη ενός ριζοσπαστικοποιημένου και σε παροξυσμό κοσμικισμού εναντίον της «θρησκείας», ενός secular liberal progressivism εναντίον ενός religious social conservatism, και η επιστροφή από το παράθυρο της ευγονικής, του κοινωνικού δαρβινισμού και του μαλθουσιανισμού. Επίσης υπάρχουν δυναμικές διάσπασης στο εσωτερικό του LGBTQ κινήματος σε LGB vs TQ (ή ας πούμε ανάμεσα σε ουσιοκράτες και αντι-ουσιοκράτες ή κονστρουκτσιονιστές κ.λπ). Το πρώτα πρώιμα pride parade έγιναν στα πλαίσια διαμαρτυριών -που αλλού;- στις Η.Π.Α το 1969-1970 (την ιδία περίοδο φουντώνουν τα προαναφερθέντα ρεύματα malthusianism, environmentalism κ.λπ). Το κίνημα LGBTQ ή εσωτερικά συστατικά του θα μπορούσε να εξεταστεί παράλληλα και σε συνάφεια με όσα γράφουμε για environmentalism, malthusianism, transhumanism κ.λπ. Η εργαλειακή χρήση του αντί-Ισλάμ εξαφανίζει πολλά απ'όσα διαβάσατε στο συγκεκριμένο (IV) αλλά και στο αμέσως προηγούμενο (III) μέρος-κεφάλαιο.
V
Και οι «Ηνωμένες» Πολιτείες της Αμερικής αναπτύσσουν δυναμικές για εμφυλιοπολεμικές και χαοτικές καταστάσεις στο άρρωστο και σάπιο εσωτερικό τους, και το «Ηνωμένο» Βασίλειο θα μπορούσε να πάψει να είναι ενωμένο και να διαλυθεί, και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να πάψει να είναι «Ένωση» και να πολυδιασπαστεί. Δεν είναι απαραίτητα η απώλεια του ενός κέρδος του άλλου. Κανένας από τους τρεις δεν διαθέτει ιδιαίτερη συνοχή, σφρίγος και δυναμισμό ενώ και οι τρεις τους έχουν τα μαύρα τους τα χάλια σε σχέση με το παρελθόν τους ή, για να το θέσουμε πιο κομψά, έχουν τεράστιες αδυναμίες, ευάλωτα σημεία και υψηλά επίπεδα ευθραυστότητας στο εσωτερικό τους. Με τα χάλια του Βρετανού (δες αμέσως παρακάτω VI) τρίβει τα χέρια του ο «Ευρωπαίος», που αποσυντίθεται και ο ίδιος, και με την αποσύνθεση του Ευρωπαίου τρίβει τα χέρια του ο Αμερικανός (ή ο «Ατλαντιστής») ο οποίος οδεύει σε χαοτικές καταστάσεις ο ίδιος. Το ότι ο τρίτος φαίνεται ή είναι πιο ισχυρός από το δεύτερο και ο δεύτερος από τον πρώτο δε σημαίνει πως δε μπορεί να τους πάρει ο διάβολος και τους τρεις. Μπορούν και οι τρεις στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού κόσμου-χώρου να πάθουν ζημιά και να υπάρξουν κέρδη για άλλους, διότι και είναι λιγότερο υγιείς και συνεκτικοί απ'όσο βαυκαλίζονται μέσω της κυρίαρχης και ηγεμονικής ιδεολογίας τους, και ο πλανητικός κόσμος δεν τελειώνει σε αυτούς (όπως επίσης βαυκαλίζονται).
Αφήνοντας τη Σκωτία στην άκρη και την πόλωση κέντρου-περιφέρειας ή πρωτεύουσας-επαρχίας στην Αγγλία, αυτή τη στιγμή το Brexit έχει μετατραπεί σε σεκταριστικό ζήτημα στη Βόρειο Ιρλανδία. Αφήνοντας στην άκρη την πόλωση και διαφοροποίηση Νότου-Βορρά και Ανατολής-Δύσης στο εσωτερικό της Ε.Ε, μπορεί ο γερμανικός εθνικισμός της Weidel να συνυπάρξει, να είναι πολιτικά συμβατός, σε ένδο-ευρωπαϊκό πλαίσιο, με το γαλλικό εθνικισμό της Le Pen; Αφήνοντας τις νεο-σεκταριστικές και νεο-τριμπαλιστικές τάσεις που πυκνώνουν στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών είναι δυνατόν να επανακτηθεί ενότητα και υπόσταση ενιαίου συλλογικού υποκείμενου με τον αξιακό διχασμό και την ακραία πόλωση σε επίπεδα προ-εμφυλιακά; (ακόμη και έτσι βέβαια διχασμός και πόλωση είναι προτιμότερες από τάσεις πολυδιάσπασης).
Και στις τρεις περιπτώσεις έχουμε «Ενωμένους» και «Ενώσεις». Όπως υπάρχουν στις συστατικές χώρες του «Ηνωμένου» Βασιλείου, και συγκεκριμένα στη Βόρειο Ιρλανδία και στη Σκωτία, εθνικιστές και ενωτικοί έτσι υπάρχουν και στην Ευρωπαϊκή «Ένωση». Θυμίζουμε πως η Ένωση ήταν ο Βορράς στην Αμερική (υπό τη συνοδεία δημοκρατικών του Νότου και ορισμένων Ουίγων-Whigs) και πως μόνο εφόσον οι ενωτικοί του Βορρά επικράτησαν με πόλεμο κατέστη δυνατόν να δημιουργηθούν οι «Ηνωμένες» Πολιτείες της Αμερικής.
VI
Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει παραλύσει εξαιτίας του συνόρου Βόρειας Ιρλανδίας και Δημοκρατίας της Ιρλανδίας και της εσωτερικής κατάστασης στην πρώτη. Πέρα από πρακτικά ζητήματα, εμπορικά, διαχείριση εφοδιαστικών αλυσίδων κ.λπ [3], το Brexit έχει οδηγήσει το Ηνωμένο Βασίλειο σε παράλυση διότι έχει μετατραπεί σε σεκταριστικό-θρησκευτικό ζήτημα στη Βόρειο Ιρλανδία. Τα οικονομικά πράγματα αργά ή γρήγορα θα διορθωθούν αλλά οι σχέσεις Μπέλφαστ-Λονδίνου είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Αρκετοί στο προτεσταντικό ενωτικό DUP (αυτοί εκβιάζουν τη May από ριζοσπαστική ενωτική σκοπιά γιατί δε θέλουν καμιά διαφοροποίηση μεταξύ Βορείου Ιρλανδίας και Βρετανίας με αφορμή τις διαπραγματεύσεις για το Brexit), αυτοί λοιπόν οι τύποι δεν είναι έτοιμοι και διατεθειμένοι να παραδεχθούν πως οι Ρωμαιοκαθολικοί ως μειονότητα δεν είχαν ισότιμη μεταχείριση στη Βόρειο Ιρλανδία. Αυτήν τη μη δημόσια παραδοχή αλλά κρυφή επίγνωση έρχεται να ενισχύσει τροφοδοτώντας το σεκταριστικό πνεύμα και τις σχετικές φοβίες η δημογραφία και το γεγονός πως στη Βόρειο Ιρλανδία στις ηλικίες άνω των 50 ετών οι Προτεστάντες είναι πλειοψηφία, αλλά όσο κινούμαστε προς νεαρότερες ηλικιακές ομάδες η διαφορά ισοσκελίζεται για να φτάσουμε στους νέους και τα παιδιά όπου το ρωμαικαθολικό υπόβαθρο είναι πλειοψηφία - δηλαδή η μειονότητα του παρελθόντος αποτελεί την πλειονότητα του μέλλοντος. Το Brexit έχει οδηγήσει το Ηνωμένο Βασίλειο σε παράλυση διότι έχει μετατραπεί σε συνοριακό ζήτημα στην Ιρλανδία. Αν υπάρξει τελωνειακός σταθμός στο εσωτερικό σύνορο της νήσου Ιρλανδίας, δηλαδή μεταξύ Δημοκρατίας της Ιρλανδίας και Βορείου Ιρλανδίας (το οποίο την ίδια στιγμή θα είναι και σύνορο μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ηνωμένου Βασιλείου), ο τελωνειακός αυτός σταθμός θα ανατιναχθεί. Αν υπάρξει τελωνειακός υπάλληλος στα σύνορα το λιγότερο θα πυροβοληθεί αν δεν δολοφονηθεί. Αν υπάρξει αστυνομικός στα σύνορα, προκειμένου να προστατευτεί ο επόμενος τελωνειακός υπάλληλος, θα πυροβοληθεί και αυτός και ο επόμενος που θα έρθει -δεν θα είναι ούτε τελωνειακός υπάλληλος ούτε αστυνομικός αλλά- θα είναι ο στρατός (και από τη μια μεριά του συνόρου θα έχουμε στρατό της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ από την άλλη στρατό του Ηνωμένου Βασιλείου).
Οι Βρετανοί ποτέ δεν υπήρξαν έθνος. Η βρετανική ταυτότητα είναι μια υπερεθνική αυτοκρατορική ταυτότητα. Οι Άγγλοι αποτέλεσαν τον πυρήνα δύο πολιτικών δομών, του Ηνωμένου Βασιλείου αρχικά και έπειτα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η ταυτότητα τους ήταν ενσωματωμένη και συνάμα περιορισμένη εντός αυτών των πολιτικών κατασκευών. Μετά από το τέλος της Αυτοκρατορίας άρχισε η διασάλευση της αγγλικής ταυτότητας (δες και εδώ: Ηνωμένο Βασίλειο. Ιστορική εξέλιξη και σημεία καμπής) η οποία ολοκληρώνεται με τις μεταβολές που έλαβαν χώρα στην Ένωση στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Με την έναρξη της μεταψυχροπολεμικής εποχής ξεκίνησε η διαδικασία ειρήνευσης στην Ιρλανδία η οποία κατέληξε (και με συνεισφορά της Ε.Ε) στην Belfast Agreement το 1998, ενώ αμέσως μετά είχαμε την (επαν)ίδρυση του Κοινοβουλίου της Σκωτίας για πρώτη φορά μετά το 1707 - έτος που καταργούνται το αγγλικό και το σκωτσέζικο κοινοβούλιο με τις Πράξεις της Ένωσης. Η πρώτη σύγκληση του κοινοβουλίου της Σκωτίας έγινε στις 12 Μαίου 1999. Αν θέλουμε να κλείσουμε εδώ το ζήτημα μπορούμε να γράψουμε εύκολα και απλά πως πλέον μετά από τους Σκωτ(σέζ)ους επιθυμούν και οι Άγγλοι, με τη σειρά τους, το Κοινοβούλιο τους (Εκείνο που δεν πρόκειται να δει ένας βρετανόφιλος είναι πως, όπως ο ίδιος ασκεί κριτική στις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή Ένωση ή νιώθει αποξενωμένος από αυτές, έτσι και ο Άγγλος πλέον νιώθει αποξενωμένος από το Ουεστμίνστερ και το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο αποτελεί και αυτό μια υπερεθνική ένωση, υπό το Στέμμα όμως. Για το ριζοσπάστη Άγγλο εθνικιστή πλέον το Ουεστμίνστερ αποτελεί τις Βρετανικές Βρυξέλλες).
Με την είσοδο στο νέο αιώνα οι Άγγλοι σταδιακά εισήλθαν σε μια φάση διανοητικής απόσυρσης και ψυχικής αποδέσμευσης από την Ένωση, αποξενώθηκαν από το Βασίλειο, και άρχισαν αθόρυβα να επιβεβαιώνουν τον εαυτό τους ως πολιτική κοινότητα. Αυτοκρατορία δεν έχουμε και το Βασίλειο αλλάζει, κοινοβούλιο δεν έχουμε και η κοινωνία αλλάζει (το Κοινοβούλιο είναι του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι Βρετανικό Κοινοβούλιο, ενώ όλη η πολιτική αυτοκατανόηση και κουλτούρα της Αγγλίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η Κυριαρχία του Κοινοβουλίου), τι έχουμε, ποιοι είμαστε; Τα σημάδια ήταν εκεί αλλά κανείς δεν τα είδε, δεν τους έδωσε σημασία ή δεν ήθελε να τα δει: Στην απογραφή του 2011 υπήρξε για πρώτη φορά ερώτημα για την εθνική ταυτότητα. Οι πολίτες είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν περισσότερες από μια εθνικές ταυτότητες. Δηλαδή κάποιος μπορούσε να επιλέξει να είναι Άγγλος, Βρετανός και Άγγλος, σκέτο Βρετανός κ.λπ (ομοίως για όλες τις υπόλοιπες). Η πλειοψηφία, όχι σε συντριπτικό αλλά σε μεγάλο βαθμό, επέλεξε σκέτο Άγγλος.
Στο σύνολο της επικράτειας το 91% του πληθυσμού ταυτίστηκε τουλάχιστον με μία εθνική ταυτότητα του Ηνωμένου Βασιλείου (αγγλική, ουαλική, σκωτσεζική, βόρειοϊρλανδική και βρετανική), ενώ το 9% με καμία από αυτές. Πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία και την Ουαλία (πλην Σκωτίας και Β. Ιρλανδίας δηλαδή) περίπου δυο εκατομμύρια άνθρωποι αυτοχαρακτηρίστηκαν ως μόνο Ουαλοί και μόλις έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι δήλωσαν πως νιώθουν μόνο Βρετανοί με πάνω από δεκαέξι εκατομμύρια να δηλώνουν Βρετανοί και κάτι ακόμη. Τέλος, για να φτάσουμε στο επίδικο, πάνω από τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι (ποσοστό που υπερβαίνει το 55%) αυτοκατανοούνταν ως μόνο Άγγλοι, ταυτιζόμενοι μόνο με την αγγλική ταυτότητα, δίχως καμία άλλη συσχέτιση με τις ταυτότητες του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας. Από το σημείο αυτό και ύστερα η αμφισβήτηση του status quo, δηλαδή η άποψη πως το ενωτικό-βρετανικό Κοινοβούλιο που βρίσκεται στο Ουέστμινστερ δεν εκφράζει τον Άγγλο και δε νομοθετεί για αυτόν, ήταν θέμα χρόνου. The genie (of english nationalism) was/is out of the bottle. Μηντιακή κάλυψη δεν υπήρξε ούτε πολιτικό κίνημα. Έτσι στο δημοψήφισμα για την Έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι και με εμφατικό τρόπο δήλωσε παρόν - βροντοφωνάζοντας προσέξτε με, είμαι εδώ, δώστε μου σημασία [4]. Ορισμένοι εξακολουθούν να αρνούνται να το δουν ή/και να το κατονομάσουν. Από την πλευρά μας λέμε, καλωσορίζοντας σας στον 21ο αιώνα:
Κυρίες και κύριοι σας παρουσιάζουμε το «Αγγλικό Ζήτημα» ("English Question")
Θα δούμε μελλοντικά αν πίσω από τον αγγλικό εθνικισμό ξεπροβάλει σαν άλλη, όχι ρωσσική αλλά αγγλοσαξονική, μπάμπουσκα-ματριόσκα (babushka) ένας Λευκός Παν-Αγγλοσαξονικός Προτεσταντικός διηπειρωτικός εθνικισμός.
Είδαμε νωρίτερα πως υπό μια συγκεκριμένη οπτική αυτά τα νεο-εθνικιστικά κινήματα γίνονται αντιληπτά ως ενοποιητικά (που θα μεταβάλλουν το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο σε νέοσυντηρητικό). Όμως ο αγγλικός εθνικισμός στο δημοψήφισμα για την αποχώρηση από την Ε.Ε ήταν αδιάφορος και δε νοιάστηκε, όχι μόνο για τον χριστιανό Πολωνό ή τον λευκό Ιρλανδό κάτοικο της Βρετανίας ή τον πολίτη της Κοινοπολιτείας που ζει στην Αγγλία, αλλά ούτε καν για το Σκωτσέζο ή το Βορειοϊρλανδό πολίτη του «Ηνωμένου» Βασιλείου... [5], δηλαδή για τμήμα της επικράτειας του κράτους του. Και αν συνεχιστεί αυτή η πορεία ο Άγγλος «νότιος» εθνικιστής μπορεί να μην ενδιαφερθεί ούτε καν για τον Άγγλο «βόρειο» ενωτικό. Φρένο στο Brexit σημαίνει γκάζι και ριζοσπαστικοποίηση του αγγλικού εθνικισμού (δηλαδή συνεχείς ζημίες, πόλωση και δυσλειτουργία στο εσωτερικό).
Στις τάσεις που αναπτύσσονται σε Βρετανία, Αμερική και Αυστραλία δεν υποβόσκει απλά εθνικισμός ή προσπάθεια ηγεμόνευσης επί του σύνολο του πληθυσμού, όπως νομίζουν αρκετοί, αλλά κάτι βαθύτερο, πολύ πιο ανησυχητικό και ριζικότερο: υποβόσκουν και υφέρπουν τάσεις διαχωρισμού (segregation). Αν το εν δυνάμει εκδηλωθεί και γίνει εν ενεργεία μένει να το δούμε.
VII
Έξοδος
• Φυσικά οι εξελίξεις στο εσωτερικό του «Ηνωμένου» Βασιλείου θα έχουν συνέπειες για το εσωτερικό των «Ηνωμένων» Πολιτειών της Αμερικής. Οι ιρλανδικής καταγωγής Αμερικανοί είναι η τρίτη μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα πίσω από τους γερμανικής καταγωγής και τους Αφροαμερικανούς. Για την κατάλυση του εθνοτικού αγγλο-προτεσταντικού πυρήνα των Η.Π.Α έχουμε γράψει παλαιότερα:
Στην απογραφή (Census) του 2000 ο αγγλο-προτεσταντικός εθνοτικός πυρήνας των Ηνωμένων Πολιτειών έχει αποσυντεθεί. Σε μια χώρα που ιδρύθηκε από τους έποικους settlers προγόνους τους, οι Βρετανοί Προτεστάντες (British American Protestants) αποτελούσαν πλέον λιγότερο από το ένα πέμπτο του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (την περίοδο της ανεξαρτησίας, το 1776, το 80% του ελεύθερου πληθυσμού ήταν βρετανικής καταγωγής και το 95% ήταν Προτεστάντες). Αυτή η μεταβολή συνοδεύτηκε από μια άλλη σημαντική εξέλιξη. Tην άνοδο στην πρώτη θέση των γερμανικής καταγωγής Αμερικανών.
Οι αγγλικής καταγωγής βρίσκονται πλέον στην πέμπτη θέση πίσω από τους Μεξικανούς και τους ιρλανδικής, αφρικανικής και γερμανικής καταγωγής Αμερικανούς.
• Το αν ένας νέο-ρεπουμπλικανισμός μπορεί να φτάσει σε σημείο να καταπολεμά, να αντιτίθεται και να είναι εχθρικός απέναντι σε έναν νέο-φιλελευθερισμό (μεταλλαγμένο, αλλοιωμένο, σοσιαλδημοκρατίζον, μετά«δυτικό» αλλά πάντως φιλελευθερισμό) που βρίσκεται σε παροξυσμό, είναι ένα ζήτημα που χρήζει συζήτησης. Προς το παρόν η απόσταση μεταξύ τους μεγαλώνει και φαίνεται πως πολώνονται κινούμενοι σε εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις. Εξέλιξη που σχετίζεται και με τη μεταστροφή του άξονα νομιμοποίησης και ισχύος από bottom-up (λαϊκή κυριαρχία, λογοδοσία, δημοκρατικές διαδικασίες, εκλογές, εθνικά κοινοβούλια, κογκρέσα και νομοθετικά σώματα κ.λπ) σε top-down (ανθρώπινα δικαιώματα, μετα-δημοκρατία/κυριαρχία, δικαιωματοκρατία, μη εκλεγμένες ελίτ και γραφειοκρατίες, δικαστήρια κ.λπ) και όλα όσα έχουμε γράψειαναφερόμενοι στην παγκόσμια διακυβέρνηση. Φαίνεται πως το «από κάτω προς τα πάνω» bottom-up ρεύμα έρχεται να το αναλάβει, να το εκφράσει και να το υπερασπιστεί ο νεο-ρεπουμπλικανισμός αντιπαρατιθέμενος στον top-down «από πάνω προς τα κάτω» νεο-φιλελευθερισμό. Αυτή μάλλον είναι η υπό διαμόρφωση βασική διπολικότητα που αναπτύσσεται στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού κόσμου-χώρου (ή της λεγόμενης «Δύσης»). Νεοσυντηρητισμός, νέορεπουμπλικανισμός, χριστιανικός σιωνισμός και νεοεθνικές τάσεις μερικώς αλληλοεπικαλύπτονται σε σημεία ενώ σε κάποια άλλα απομακρύνονται μεταξύ τους (σαφώς και αυτά τα ρεύματα μπορούν υπό προϋποθέσεις να εκφυλιστούν περαιτέρω σε «νέο-φασιστικά» - αν και ο φασισμός προαπαιτεί στοιχεία, δομές και δυναμικές που οι περισσότερες σημερινές «δυτικές» κοινωνίες δε διαθέτουν).
• Υπάρχουν ερωτήματα που χρήζουν απαντήσεων. Ποια είναι η ρίζα της κρίσης του νέο-φιλελευθερισμού; Διέρχεται κρίση και ο liberal secularism όπως τα top-down top-down secularists modernization through westernization monements; Μπορεί άραγε ο νέο-φιλελευθερισμός να εξασφαλίσει τις ίδιες του τις προϋποθέσεις ή είναι ανίκανος για κάτι τέτοιο; Γιατί παρατηρείται συνεχώς προσπάθεια καταπολέμησης ενός φαινομένου την ίδια στιγμή που παραμένει ανέγγιχτη η κοίτη ή/και τα αίτια του φαινομένου (και κατά αυτόν τον τρόπο διασώζεται και επανανομιμοποιείται); Γιατί παρατηρείται συνεχώς και κατ'επανάληψη εκούσια ή ακούσια σύγχυση ή η ηθελημένη μεταβολή του συμπτώματος - και η αναγωγή του - σε αίτιο;
• Η κατάρρευση μιας πολιτείας, μιας κοινωνίας, μιας ένωσης ή μιας αυτοκρατορίας, ενός συστήματος ή ενός μοντέλου εκφράζεται μέσω της σταδιακής ή ακαριαίας απλοποίησης τους (της κατάρρευσης της πολυπλοκότητας) λόγω αδυναμίας διατήρησης του υπάρχοντος, συνήθως επειδή το επίπεδο πολυπλοκότητας καθιστά τη δομή υπερβολικά ενεργοβόρα, δαπανηρή ή «βαριά» προκειμένου να αυτοσυντηρηθεί (self-sustaining). Δηλαδή μια δομή μπορεί να απαιτεί συνεχώς αυξανόμενους πόρους προκειμένου, όχι να επεκταθεί ή να εμβαθυνθεί, αλλά απλώς να διατηρηθεί. Υπό αυτή την έννοια, αν όχι όλες, οι περισσότερες δομές καταρρέουν υπό το ίδιο τους το βάρος και επανέρχονται στα στοιχειακά και απλοϊκότερα συστατικά τους μέρη.
Σημειώσεις και Bonus
[1] Η Ρωσσία είναι «ζώο», κτήνος (ε, «αρκούδα» τη λένε). Οι αντοχές της είναι απερίγραπτες. Δύσκολα άλλο έθνος, από τα μεγάλα, θα είχε αντέξει τόσα πισωγυρίσματα και καταστροφές δίχως μάλιστα ισχυρή οικονομία (το «μέταλλο» των Αμερικανών ακόμη δεν το έχουμε δει. Δεν έχει περάσει δύσκολες καταστάσεις αυτός ο λαός. Θα επανέλθουμε επί του συγκεκριμένου). Και όχι μόνο άντεξε αλλά και επέστρεψε. Οι αντοχές είναι τρομερές. Σημειώναμε παλαιότερα:
Η Ρωσσία καταστράφηκε δημογραφικά -και όχι μόνον, αλλά ας μείνουμε σε αυτό- από την αποσύνθεση της Ε.Σ.Σ.Δ. Ανάλογη αν όχι μεγαλύτερη καταστροφή περιμένει τη Γερμανία σε περίπτωση αποσύνθεσης της Ε.Ε... Φυσικά, σε μια πιθανή περίπτωση αποσύνθεσης της Ε.Ε, οι επιπτώσεις δε θα αγγίξουν μονάχα την ίδια τη Γερμανία, όπως δεν άγγιξαν μονάχα τη Ρωσσία στην περίπτωση της Ε.Σ.Σ.Δ.... Τη Ρωσσία την κατέστρεψε δημογραφικά η αποσύνθεση της Ε.Σ.Σ.Δ (και η συνακόλουθη κατάρρευση των κοινωνικών δομών). Παρά την όποια δημογραφική κάμψη, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης ανάμεσα στο πριν και το μετά. Πριν, ο πληθυσμός της Ρωσσίας αυξανόταν σταθερά (κατά περίπου ένα εκατομμύριο το χρόνο), ούτε ήταν στάσιμος ούτε μειωνόταν. Το 1991, πριν από τη διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ, ο πληθυσμός της Ρωσσίας, της πολυπληθέστερης χώρας της Ευρώπης, έφτασε στο αποκορύφωμα του, με περίπου 149 εκατομμύρια. Από τότε, η Ρωσσία βίωσε συνθήκες ραγδαίας πληθυσμιακής μείωσης για περίπου 15 χρόνια. Άρχισε να ανακάμπτει το 2009. Σήμερα, ο πληθυσμός της είναι πάνω από 144 εκατομμύρια (αν συμπεριλάβουμε και τη Κριμαία σχεδόν 147 εκατομμύρια). Ακόμη δεν έχει επιστρέψει στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από περίπου 25 χρόνια.
Παλαιότερα (εδώκαι εδώ) είχαμε κάνει την «αιρετική» για την κυρίαρχη και ηγεμονική ιδεολογικά σκέψη και ιστοριογραφία επισήμανση, πως παρ όλες τις δυσκολίες: «Βλέποντας τα πράγματα στο σήμερα, με ποιους συνομιλούν, ανταγωνίζονται και συναλλάσσονται πυκνά οι δυνάμεις της εποχής μας, ποιους προσπαθούν να περιορίσουν κ.λπ, μπορούμε να πούμε πως στην ιστορική κούρσα και στον ανταγωνισμό ανάμεσα σε Βρετανία και Ρωσσία, η Ρωσσία υπήρξε νικήτρια». Οι εξελίξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο μαζί με τη γενικότερη διεθνοπολιτική κατάσταση σε παγκόσμια κλίμακα επιβεβαιώνουν αυτή τη θέση: άραγε για την επιθετικότητα των Η.Π.Α έναντι της Κίνας και για την άμυνα της Κίνας έναντι των Η.Π.Α ποιο κράτος έχει μεγαλύτερη βαρύτητα και αποτελεί καταλύτη ισορροπιών; Το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Ρωσική Ομοσπονδία (αναλογίες μπορούν να βρεθούν και στις διμερείς σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με Ηνωμένο Βασίλειο από τη μια μεριά και Ρωσσία από την άλλη).
[2] Αντιγράφω από παλαιότερο σημείωμα του 2015: Η ιαπωνική κυβέρνηση όρισε ως στόχο της να σταθεροποιήσει τον πληθυσμό της χώρας στα 100 εκατομμύρια μέσα στα επόμενα 50 χρόνια, σπάζοντας ένα μεταπολεμικό πολιτικό ταμπού (γιατί όμως ήταν «ταμπού»;). Μια συναίνεση επανεμφανίζεται που παραδέχεται πως οι δημογραφικές τάσεις αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για την τύχη των εθνών (γιατί είχε χαθεί αυτή η συναίνεση;). Ο πληθυσμός της Ιαπωνίας κορυφώθηκε το 2008 με περίπου 128 εκατομμύρια και έκτοτε μειώνεται (κάτι που σημαίνει πως η μείωση στους ρυθμούς γονιμότητας είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα). Μέχρι το 2040, η Ιαπωνία ενδέχεται να χάνει περί το ένα εκατομμύριο ανθρώπους κάθε χρόνο. Εάν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, μέχρι το 2050 ο πληθυσμός της Ιαπωνίας αναμένεται να μειωθεί στα 105 εκατομμύρια αναφέρει έκθεση του Ο.Η.Ε. Ενώ με βάση άλλη έρευνα μέχρι τέλος του αιώνα ο πληθυσμός της Ιαπωνίας υπολογίζεται πως θα μπορούσε να επιστρέψει στα επίπεδα των αρχών του 20ου αιώνα (μονάχα που το 1900 ήμασταν 1,6 δισεκατομμύρια ενώ μέχρι το τέλος του αιώνα υπολογίζεται πως θα είμαστε πάνω από 11 δισεκατομμύρια).
«Οι ιδιοκτήτες σκυλιών στην Ιαπωνία, θεωρούν ότι το σκυλί είναι σαν παιδί», ισχυρίζεται η Toshiko Horikoshi, επιτυχημένη χειρούργος που κατοικεί σε μια ακριβή περιοχή του Τόκυο, κυκλοφορεί με Porsche και παίζει πιάνο για να χαλαρώσει. Πολλές γιαπωνέζες σαν την Horikoshi -διαβάζω στον Guardian- προτιμούν τα κατοικίδια ζώα από τη μητρότητα. Αποτελεί έκπληξη, σε μια χώρα που πανικοβάλλονται για την κατακόρυφη πτώση των γεννήσεων, ότι υπάρχουν τώρα πολλά περισσότερα κατοικίδια ζώα από ότι παιδιά. Ενώ το ποσοστό των γεννήσεων έχει μειωθεί δραματικά και ο μέσος όρος ηλικίας του πληθυσμού της Ιαπωνίας έχει αυξηθεί, η Ιαπωνία έχει μεταβληθεί σε «πλανητική υπερδύναμη» κατοικίδιων ζωών. Και βέβαια έχει δημιουργηθεί μια πανίσχυρη βιομηχανία γύρω από τα κατοικίδια που έχει οδηγήσει οίκους μόδας, σχεδίασης κ.λπ όπως Chanel, Dior, Gucci και Hermès να προσφέρουν πολυτελή προϊόντα για σκύλους. Σε αρκετές περιοχές του Τόκυο είναι ευκολότερο να βρεις ρούχα για σκυλιά παρά για παιδιά. Υπάρχουν Boutique κατοικίδιων που πουλάνε τα πάντα. Επίσημες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό των κατοικίδιων στην Ιαπωνία σε 22 εκατομμύρια -ή και περισσότερο-, ενώ υπάρχουν μόνο 16,6 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 15 ετών. Στην Ιαπωνία κυκλοφορούν περισσότερες πάνες για σκυλιά και ηλικιωμένους απ'ό,τι για παιδιά. Έτσι από τα σκυλιά και γενικότερα τα κατοικίδια παίρναμε στους ηλικιωμένους. Οι πάνες για ηλικιωμένους αναμένεται να ξεπεράσουν σε πωλήσεις τις πάνες μωρών στην Ιαπωνία μέχρι το 2020, σύμφωνα με την Unicharm, τη μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής πάνας στην Ιαπωνία. Το σημείο καμπής ήταν το 2011.
[3] Για όσους δίνουν πρωτεύουσα σημασία σε τέτοιας υφής ζητήματα: η Δημοκρατίας της Ιρλανδίας είναι ο πέμπτος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Ηνωμένου Βασιλείου και ο πρώτος από απόψεως κέρδους. Το Λονδίνο εξάγει περισσότερο στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας απ'ό,τι στην Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία μαζί, πολλαπλασιαζόμενα επί δύο. Το νησί της Ιρλανδίας αποτελεί μια ενιαία αγορά ενέργειας και η αγορά ηλεκτρικής ενέργειας στο Βορρά ανήκει στην ESB, δηλαδή στην κρατική εταιρεία Electricity Supply Board. Τα αεροπλάνα Airbus κατασκευάζονται σε Γαλλία και Ουαλία και η Nissan κατασκευάζει εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα στη Βορειοανατολική Αγγλία (Sunderland). Όλα αυτά τα project (αλυσίδες παραγωγής κ.λπ) θα επηρεαστούν. Ακόμη και η παρασκευή του ιρλανδικού Baileys πιθανότατα θα αντιμετωπίσει πρόβλημα. Σε άλλα νομικά ζητήματα, ο κάθε πολίτης της Βόρειας Ιρλανδίας έχει δικαίωμα να είναι πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακόμη και αν αποχωρήσει από αυτήν το Ηνωμένο Βασίλειο. Γιατί; Διότι έχει δικαίωμα ιρλανδικής υπηκοότητας. Έτσι μετά από το Brexit θα υπάρχουν πάνω από ενάμισι και λιγότερο από δύο εκατομμύρια πολίτες της Ε.Ε που θα βρίσκονται εκτός Ε.Ε.
[4] Η ερμηνεία των φιλελεύθερων (και των ουραγών ή ακολούθων τους, σοσιαλδημοκρατών και ευροκομμουνιστών) για το Brexit είναι εσφαλμένη ή μονάχα μερικώς αληθής. Θα μπορούσαμε να το θέσουμε ως εξής: η φιλελεύθερη ανάλυση-προσέγγιση για το Brexit μεταβάλλει την υποκειμενική αυτοκατανόηση του οικονομοκεντρικού «λαϊκισμού» σε αντικειμενική ερμηνεία. Η ερμηνεία αυτή μπορεί να αποτελεί συνιστώσα, όχι συνισταμένη. Στο Brexit-Leave δεν κυριαρχεί το «οι Βρετανοί» ή «οι ηττημένοι της παγκοσμιοποίησης» ή «τα αδύναμα στρώματα» θέλουν (περίπου το 65% των Ασιατών, το 70% των Μουσουλμάνων και το 75% των Λατίνων και Αφρικανών Βρετανών ψήφισαν Remain). Όλα αυτά ισχύουν μερικώς. Είναι ο νέος αγγλικός εθνικισμός, το τζίνι που βγήκε από το μπουκάλι, που θέλει. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη του Brexit.
[5] Επίσης: The research also found that 75 percent of English Conservatives would support the collapse of the North’s peace process as long as Brexit is delivered. Ποιος ασχολείται με τους Ιρλανδούς, σου λένε... ακόμη και τους Προτεστάντες, τους Ulster κ.λπ. Κάτι γενικότερο τέλος προς ενημέρωση σας: η ερώτηση «συμφωνείτε με τη θανατική ποινή» αποτέλεσε απείρως ισχυρότερο δείκτη πρόγνωσης και συσχέτισης για το αν κάποιος θα ψήφιζε Trump ή θα έβλεπε με θετικό μάτι το Leave απ'ό,τι τα εισοδηματικά, κοινωνικό-οικονομικά και ταξικά κριτήρια.
Bonus
Την επομένη της 30ης Ιανουαρίου 1972, δηλαδή της Ματωμένης Κυριακής, ο Βρετανός και ο Ιρλανδός πρωθυπουργός δεν σήκωναν τα τηλέφωνα. Οι άνθρωποι ξεχνάνε. Ως γνωστόν τα γεγονότα πέρασαν στη μαζική κουλτούρα μέσω των στίχων και της μελωδίας του ομώνυμου τραγουδιού των U2 (το τραγούδι του Paul McCartney λογοκρίθηκε ενώ το Sabbath Bloody Sabbath σχετίζεται). Γενικότερα μιλώντας οι Ιρλανδοί και οι Σκωτ(σέζ)οι έχουν πολύ μεγαλύτερο εκτόπισμα στον εικονικό κόσμο και τη μαζική κουλτούρα απ'ό,τι διεθνοπολιτικά μέσω των εθνικών κρατών-χωρών τους ή στην παγκόσμια οικονομία (το έχουν δίπορτο βέβαια μέσω των Η.Π.Α). Αυτή την περίοδο δύο ακόμη νέες κινηματογραφικές παραγωγές κυκλοφορούν ('Outlaw King'βλ. Robert the Bruce και 'Mary Queen of Scots'). Έχουμε αναφερθεί σε άλλο σημείωμα στο 'Michael Collins'με πρωταγωνιστή τον ρωμαιοκαθολικό Βορειοϊρλανδό Αμερικανό Liam Neeson και στο 'Hunger'όπου ο ΓερμανοΙρλανδός Michael Fassbender υποδύεται τον Bobby Sands. Το The Wind That Shakes the Barley του Ken Loach, το In the Name of the Father με πρωταγωνιστή τον Daniel Day-Lewis σε σκηνοθεσία Jim Sheridan, το The Secret Scripture του ιδίου (σε αυτό το σημείο χρειάζεται μια αναφορά, για διαφορετικούς λόγους, στο My Left Foot που αποτέλεσε από κοινού δημιουργία των δύο προηγούμενων), το A Love Divided (Fethard boycott), το δυνατό ντεμπούτο '71 του ΓαλλοΑλγερινού σκηνοθέτη Yann Demange (οι εθνοθρησκευτικές σεκταριστικές ταραχές και η πολιτικές συγκρούσεις που άρχισαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960, εντός των οποίων εξελίσσεται το έργο στο Μπέλφαστ του 1971, υποτίθεται πως έληξαν με την προαναφερθείσα Belfast Agreement ή Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής στα πλαίσια της Ε.Ε) ή τέλος η δραματοποίηση της Ματωμένης Κυριακής που κυκλοφόρησε το 2002 σε σκηνοθεσία Paul Greengrass, είναι μονάχα μερικά παραδείγματα (πέρα φυσικά από τις εμπορικές επιτυχίες της δεκαετίας του 1990 Braveheart, Trainspotting etc). Η τηλεοπτική σειρά Outlander, βασισμένη στην ομώνυμη σειρά από νουβέλες, δένει με πανέξυπνο τρόπο Άγγλία, Σκωτία, Γαλλία και Αμερική (πιθανότατα θα φτάσει μέχρι τον Καναδά και την Αυστραλία) σε μη γραμμικό χρόνο και σε σποραδικό χώρο, με γεγονότα να διαπλέκονται στο απώτατο και πρόσφατο παρελθόν από τον 18ο μέχρι τον 20ο αιώνα. Εδώ υπάρχει όλο το υλικό και το δυναμικό οικοδόμησης ή επαναβεβαίωσης μιας υπερεθνικής σποραδικής διηπειρωτικής ταυτότητας με σύγχρονους όρους.