Για μια αίρεση: «Χριστιανικός Σιωνισμός» - μέρος Α´.

Υπάρχουν διαφόρων ειδών Σιωνισμοί. Υπάρχει ο παλαιός εργατικός Σιωνισμός (που μαζί με τον Παναραβισμό ή Αραβικό Εθνικισμό αποτέλεσαν μορφές «αριστερού» -ό,τι κι αν σημαίνει αυτός ο όρος- Εγελιανισμού), υπάρχει ο Σιωνισμός ως πολιτικό κίνημα, ως κοσμική κρατική ιδεολογία (με παρεμφερή ή ανάλογη λειτουργία όπως ο κεμαλισμός στην Τουρκία) και ως θεολογικό κίνημα, δηλαδή ως θεολογικός Σιωνισμός (που έχει αντίπαλο του τον Ορθόδοξο Ιουδαϊκό αντι-Σιωνισμό, ο οποίος ουσιαστικά τον κατηγορεί πως δεν είναι παρά ένας κεκαλυμμένος κοσμικός Σιωνισμός ή, ακόμη χειρότερα, ένα αντίγραφο, μια απομίμηση, του Ευαγγελικού Χριστιανισμού) και υπάρχει, για να μην μακρηγορούμε, και ο παλαιότερος και ισχυρότερος όλων, ο λεγόμενος Χριστιανικός Σιωνισμός (Christian Zionism).

Ο λεγόμενος Χριστιανικός Σιωνισμός (Christian Zionism) αποτελεί μια χριστιανική αίρεση στα πλαίσια του Προτεσταντισμού.

Θα χρησιμοποιήσω το σχήμα «Χριστιανικός»-Προτεσταντικός-Σιωνισμός συνεχώς και σε διάφορες παραλλαγές σε κουραστικό βαθμό για να δοθεί έμφαση στο ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά κανένας Χριστιανικός Σιωνισμός, παρά μονάχα Προτεσταντικός τέτοιος. Δεν υπάρχει δηλαδή Ρωμαιοκαθολικός Σιωνισμός ή Ορθόδοξος Σιωνισμός παρά μονάχα Προτεσταντικός Σιωνισμός και ιδιαίτερα Λευκός Αγγλό-Σαξονικός Προτεσταντικός Σιωνισμός (δες όμως και παρακάτω). Δεν είναι Ρωμαιοκαθολική και Ορθόδοξη Πίστη, δεν είναι Εκκλησία, δεν είναι Χριστιανισμός. Ο «Χριστιανικός» Σιωνισμός είναι μια αγγλοσαξονική χριστιανική αίρεση εντός του Προτεσταντισμού. Από θεολογικής απόψεως είναι μια αίρεση εντός μιας αίρεσης (ή ένας εφιάλτης εντός ενός άλλου εφιάλτη...) που μεταμορφώθηκε σε κοσμική θεολογία και κρατική ιδεολογία.


Η δημοσίευση ασχολείται με μια χριστιανική αίρεση η οποία διαπλέκεται με πολλαπλές σύγχρονες εξελίξεις και θεματικές γι'αυτό και θα είναι πολυδιάστατη. Αρχικά ας θέσουμε σε αδρές γραμμές το πλαίσιο του θεολογικού Ιουδαϊκού αντι-Σιωνισμού προκειμένου να προχωρήσουμε.

Ο Προτεσταντικός ή «Χριστιανικός» Σιωνισμός είναι παλαιότερος από τον Ιουδαϊκό Σιωνισμό και δεν ξεκίνησε από Ιουδαίους αλλά από Βρετανούς. Δεν είναι όλοι οι Σιωνιστές Ιουδαίοι ούτε όλοι οι Ιουδαίοι είναι Σιωνιστές. Οι Haredi(m) Ιουδαίοι, οι οποίοι θεωρούν τον όρο ultra-Orthodox προπαγανδιστικό, αποτελούν σε γενικές γραμμές μειοψηφία (ωστόσο δεν είναι αμελητέοι ποσοτικά). Ο λεγόμενος Χριστιανικός Σιωνισμός τους έχει καταπιεί και προσπαθεί να τους απαξιώσει ή ακόμη και να τους εξαφανίσει -δηλαδή να τους οδηγήσει σε αφάνεια- στον εικονικό κόσμο. Επίσης υπάρχουν περίπου δεκαπλάσιοι Χριστιανοί Σιωνιστές στον πλανήτη απ'ό,τι Ιουδαίοι Σιωνιστές. Η σημαντικότερη αντι-Σιωνιστική Ιουδαϊκή οργάνωση είναι οι True Torah Jews - για να έχετε μια ποσοτική συγκριτική εικόνα, η συγκεκριμένη οργάνωση έχει 300 χιλιάδες ακόλούθους στο facebookκαι το Υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ περίπου 550 χιλιάδες. Δεν είναι απλά μια περιθωριακή σέκτα. Υπάρχουν και άλλες οργανώσεις κοσμικές, πολιτικές και θρησκευτικές (όπως π.χ η American Council for Judaism που είναι περισσότερο Μεταρρυθμιστές ή «φιλελεύθεροι» θρησκευόμενοι αλλά όχι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι ή η International Jewish Anti-Zionist Network που είναι κοσμική και progressivist). Πέρα από το ότι μας βοηθάει να αποφύγουμε πολλές συνειδητά ή ασυνείδητα εσφαλμένες και ψευδείς διχοτομίες, διπολικότητες και διλήμματα (η πλάνη false dilemma/dichotomy/binary είναι αγαπημένη ιδεολογική πρακτική), ξεχωρίζουμε τη συγκεκριμένη οργάνωση λόγω της ουσιαστικής και ριζικής κριτικής της, του ηγεμονικού της χαρακτήρα και της θεολογικής της θεμελίωσης (και για έναν ακόμη λόγο: επειδή η περίφημη οργάνωση Anti Defamation League δεν την πολύ-πιάνει στο στόμα της ή είναι προσεκτική απέναντι στην οργάνωση True Torah Jews. Αντίθετα είναι οι True Torah Jews που ασκούν κριτική στην Anti Defamation League). Σε γενικές γραμμές η συγκεκριμένη οργάνωση ισχυρίζεται ότι το κράτος του Ισραήλ δεν είναι αντιπρόσωπος και εκφραστής των Ιουδαίων και του Ιουδαϊσμού και δεν αποτελεί το εθνικό κράτος του ιουδαϊκού λαού. Προκειμένου ν'αποκτήσετε μια ιδέα μπορείτε να παρακολουθήσετε την αντίδραση και τον ολιγόλεπτο σχολιασμό ενός Ιουδαίου Αμερικανού Ραββίνου (με ρίζες από την Πολωνία και την Αγγλία) στην ανακοίνωση του Τραμπ για την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως «αιώνιας πρωτεύουσας του ιουδαϊκού λαού».

Οι οργανώσεις και το ευρύτερο ρεύμα αμφισβήτησης -της κρατικής εθνικής ιδεολογίας ουσιαστικά- του κράτους ως ιουδαϊκού, εκφράζουν ορισμένους βασικούς άξονες: πρώτον, την αποσύνδεση και αποδέσμευση των Ιουδαίων και του Ιουδαϊσμού όπου γης από το κράτος του Ισραήλ (δηλαδή την αποσύνδεση της θρησκείας από το έθνος και το κράτος), δεύτερον, θεωρούν πως το κράτος του Ισραήλ και οι πολιτικές του τροφοδοτούν αντισημιτισμό (δηλαδή κατά αυτούς αντι-Ιουδαϊσμό), τρίτον, δεν αποδέχονται πως το κράτος του Ισραήλ τους αντιπροσωπεύει και πως μπορεί να μιλάει στο όνομα τους, αμφισβητούν αυτό τον ισχυρισμό και την προνομιακή θέση που διεκδικεί, αξιώνει και διαφυλάσσει το συγκεκριμένο κράτος για τον εαυτό του, και τέλος, τέταρτον, θεωρούν πως ο Ιουδαϊσμός δεν είναι εθνικότητα ή φυλή αλλά θρησκεία (Ορισμός του ποιος είναι Ιουδαίος και με ποια κριτήρια). Γι'αυτούς είναι αδιανόητο να ονομάζεται η ισραηλινή σημαία ιουδαϊκή σημαία ή σε μια ιουδαϊκή γιορτή να κυριαρχούν ως χρώματα το λευκό και το μπλε που παραπέμπουν στη συγκεκριμένη εθνική σημαία. Θεωρούν πως το Ισραήλ δεν παραπέμπει συμβολικά στο Μωυσή και τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ ή τις γυναίκες τους. Είναι σαν η κρατική-εθνική ιδεολογία να εκφράζει μια περίοδο μονάχα μετά από την άφιξη τους στους Αγίους Τόπους. Σαν να ξεκινά από τότε και ύστερα η Ιουδαϊκή ιστορία. Το κράτος εξασκεί κλοπή ταυτότητας, παραχάραξη συμβόλων και ιστορίας, κατά αυτούς και προσπαθεί να μεταμορφώσει τους Ιουδαίους σε Ισραηλίτες ή ορθότερα Ισραηλινούς. Θεωρούν ότι ο ισραηλινός στρατός δεν είναι απλώς μια οργάνωση αυτοάμυνας, δεν έχει απλώς στρατιωτικό χαρακτήρα αλλά και ιδεολογικό, είναι ένα χωνευτήρι και ένας μηχανισμός κοινωνικής αλλαγής (διαδικασίες melting pot), διδάσκοντας αξίες που είναι διαμετρικά αντίθετες προς τις αξίες του Ιουδαϊσμού (και πρόσωπα που τον αντιβαίνουν ή είναι άσχετα, ως εθνικούς ήρωες). Περιγράφουν τον ισραηλινό στρατό χαρακτηριστικά και προκλητικά ως στρατόπεδο κατήχησης (και Εκκλησία του Σιωνισμού). Η θέση τους πως το Ισραήλ δεν είναι το ιουδαϊκό κράτος αφαιρεί το νομιμοποιητικό θεμέλιο του κράτους του Ισραήλ, το αμφισβητεί όχι ως μορφή και κράτος per se αλλά ως προς το περιεχόμενο και αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι: ιουδαϊκό (Μια ακόμη πιο ριζική ή ακραία κριτική είναι πως ο Σιωνισμός αποτέλεσε προσπάθεια εξαφάνισης του Ιουδαϊσμού μετά από την αποτυχία αφομοίωσης των Ιουδαίων στις κατά τόπους κοινωνίες και πως είναι εκ κατασκευής αντι-Ιουδαϊκός. Ένα ανέκδοτο τους λέει: Τι διαφορά έχει ο Χερτσλ από τον Χριστό; Ο Χερτσλ γιόρταζε τα Χριστούγεννα ενώ ο Χριστός τη Χάνουκα).

Ισχυρίζονται πως όταν μιλάνε για Ιουδαϊσμό άνθρωποι όπως ο τωρινός πρωθυπουργός του κράτους του Ισραήλ -τον οποίον θεωρούν άθεο- δεν εκφράζουν την ιουδαϊκή διάσταση και ουσία του αλλά την προτεσταντική ευαγγελική (θεωρούν δηλαδή πως εκφράζει ευαγγελοποιημένο-προτεσταντοποιημένο και αλλοιωμένο «Ιουδαϊσμό», δηλαδή Προτεσταντικό Σιωνισμό, στα πλαίσια της κρατικής ιδεολογίας). Ισχυρίζονται πως οι άνθρωποι πιστεύουν εσφαλμένα πως ο Σιωνισμός είναι ένα καθαρά πολιτικό ρεύμα ή κίνημα. Για ορισμένους από αυτούς δεν είναι. Από μια χριστιανοσιωνιστική οπτική ο Ιουδαϊσμός είναι η αρρώστια και ο Σιωνισμός η γιατρειά - αυτή η αντίληψη θυμίζει πολύ τον Κεμαλισμό όπως και ορισμένες άλλες λογικές στα καθ'ημάς που βλέπουν εμπόδια και προβλήματα [Θυμηθείτε την πρωτότυπη ανάλυση που έχουμε κάνει για την κρίση των top-down secularist modernization through westernization monements: (Russian) Sovietism, (Pan-Arab) Ba'athism, (Turkish) Kemalism, (Israeli) Zionism. Επίσης σε αυτό το σημείο θα πρέπει να θυμηθούμε την ένταση που υπάρχει στις μέρες μας ανάμεσα σε σποραδικές δικτυωτές μη εδαφικές ταυτότητες και σε εδαφικά οριοθετημένες τέτοιες. Η ανάδειξη των δύο προηγούμενων αποτελεί συμβολή μας στη δημόσια σφαίρα]. Τα επιχειρήματα περί αντισημιτισμού δύσκολα μπορούν να τους αγγίξουν όχι μόνο επειδή δεν είναι, και επειδή όλοι αναγνωρίζουν πως μπορούν ή «έχουν δικαίωμα» να μιλάνε για τον Ιουδαϊσμό και στο όνομα του, αλλά και επειδή μόλις εξαπολύεται μια τέτοια πολεμική ανασύρουν από το οπλοστάσιο τους πληθώρα ή απειρία δηλώσεων κοσμικών σιωνιστών που λένε τα χειρότερα για τον Ιουδαϊσμό και τους Ιουδαίους (όπως όλοι οι «εκσυγχρονιστές», συμπεριλαμβανομένων των δικών μας, έχουν πει κατά καιρούς για κάθε θρησκεία και τους πιστούς της). Έτσι κατηγορούνται οι κοσμικοί σιωνιστές ως αντισημίτες (εφόσον κατά αυτούς ο αντί-Ιουδαϊσμός ισούται με αντισημιτισμό, δηλαδή με μίσος για τον ιουδαϊκή θρησκεία και το λαό της). Ούτε ιστορικά μπορεί να τους αντιταχθεί επιχείρημα καθώς ο αντι-Ιουδαϊσμός είναι αιώνες παλαιότερος από τον αντι-Σιωνισμό.

Στα πλαίσια αυτά κατηγορούν και ασκούν κριτική πως η Βίβλος γίνεται αντιληπτή και ερμηνεύσιμη ως κτηματολόγιο ενώ ισχυρίζονται πως ο Σιωνισμός δε δημιουργήθηκε ως απάντηση ή προκειμένου να καταπολεμηθεί ο αντισημιτισμός. Ωστόσο δε θέλουμε να επεκταθούμε περισσότερο στην κριτική στάση Ορθόδοξων Ιουδαίων έναντι του Σιωνισμού γενικά διότι μας ενδιαφέρει συγκεκριμένα ο Προτεσταντικός Σιωνισμός ως χριστιανική αίρεση. Θα πρέπει τέλος να επισημανθεί -κάτι που επίσης τονίζουν- πως τα εβραϊκά δεν είναι η φυσική ιστορική γλώσσα του ιουδαϊκού λαού. Επί αιώνες αν όχι χιλιετίες, ακόμη και την περίοδο του Δεύτερου Ναού, οι Ιουδαίοι δε μιλούσαν την εβραϊκή αλλά την αραμαϊκή γλώσσα (Ο Πάπας είχε διορθώσει τον Benjamin Netanyahu μόλις ο τελευταίος ανέφερε την ιστορική ανακρίβεια πως ο Χριστός μιλούσε εβραϊκά). Τα προηγούμενα σχετίζονται και με τη νέα διαμόρφωση της εβραϊκής γλώσσας που ομιλείται και αποτελεί επίσημη γλώσσα στο κράτος του Ισραήλ.

Οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι βγαίνουν από το περιθώριο, ορθώνουν το ανάστημα τους και αντιστέκονται στη χριστιανική αίρεση του Προτεσταντικού Σιωνισμού και πιο συγκεκριμένα στην κοσμική κρατική μορφή του: Anti-Zionism convention in Nassau Coliseum / Anti-Zionist Satmar Hasidic group joins Israeli Orthodox in campaign against Orthodox conscription into the IDF / Thousands of Haredi Jews protest draft in NYC.







Τώρα που είδατε ορισμένες φωτογραφίες και εικόνες και μάθατε κάποιες θέσεις μπορείτε να αντιληφθείτε πως δεν αποτελούν κάποια μικρή περιθωριακή σέκτα αλλά ένα ρεύμα και να τους πάρετε περισσότερο σοβαρά (επίσης γίνεται ευκολότερα κατανοητό γιατί οι αντισημίτες, που δε βλέπουν τίποτα απ'όλα αυτά, είναι ηλίθιοι). Τι καταπολεμούν όλοι οι προηγούμενοι μαυροφορεμένοι που συσπειρώνονται και πλέον πέρα από ηθική αναπτύσσουν και «υλική» δυναμική από απόψεως δημογραφίας, παρέμβασης σε επίπεδο κοινωνικό, και εμφάνισης ή παρουσίας σε επίπεδο εικονικό; Συμβολικά και χονδρικά αυτό (ή το λιγότερο την αποκλειστικότητα που αυτό αξιώνει να εκφράζει. Not in My Name):



Μια παλαιότερη δημοσίευση για το εσωτερικό του κράτους, ενταγμένη σε ένα περισσότερο δημογραφικό και πολιτικό πλαίσιο, μπορεί να συνεισφέρει στην κατανόηση σας: Το Ισραήλ αποτελεί ένα κράτος με κυρίαρχο ιουδαϊκό χαρακτήρα.


Αρχική κοιτίδα του Προτεσταντικού Σιωνισμού υπήρξε η νήσος της Βρετανίας και ο πρώτος Χριστιανός που μίλησε για επιστροφή των Ιουδαίων στους Αγίους Τόπους ήταν ο Thomas Brightman, γεννηθείς το 1562 στο Νότιγχαμ της Αγγλίας (η πολύ νεώτερη περίφημη φράση A land without a people for a people without a land επίσης έχει την καταγωγή της στο Νησί). Φυσικά δε μπορούμε εδώ να ασχοληθούμε με τα βάσανα που έχει τραβήξει ο Πλανήτης ολόκληρος, η Ευρώπη και οι ίδιες οι Βρετανικές Νήσοι από τη στιγμή που οι «Βρετανοί» αποκόπηκαν από τη Ρώμη και πελαγοδρομούν καθώς δεν ξέρουν, ούτε ποιοι είναι ούτε που τους πάνε τα τέσσερα - κατάσταση που οδήγησε μέχρι το λεγόμενο ρεύμα ή κίνημα British Israelism που στην αμερικάνικη ακτή του Ατλαντικού μετασχηματίστηκε σε Christian Identity με αντι-Ιουδαϊκά πρόσημα (Ό,τι παπαριά μπορεί να σκεφτεί κανείς, οι Αγγλοσάξονες την έχουν σκαρφιστεί: ευγονική, κοινωνικός δαρβινισμός, μαλθουσιανισμός -η Αγία εκκοσμικεύμενη Τριάδα του ονομαζόμενου «επιστημονικού ρατσισμού»- τεκτονισμός, βρετανικός ισραηλιτισμός, χριστιανικός σιωνισμός, ωφελιμισμός, οικονομισμός κ.ο.κ. Χωρίς υψηλή κουλτούρα και «Θεό» η κατάντια αποτελεί λογικό και φυσικό επακόλουθο. Πάλι καλά που υπήρξε και αυτοκρατορία. Ακόμη δεν έχει ερμηνευθεί με αξιόπιστο τρόπο πως συνέβη και ρίζωσε τόσο βαθιά ο Χριστιανισμός στην Ιρλανδία η οποία, σε αντίθεση με τη Βρετανία, ούτε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπήρξε, ούτε με τα όπλα ή το ξύλο διαδόθηκε αυτός). Υπόψιν, ο προαναφερθείς Thomas Brightman υποβάθμισε τη σχέση της Βρετανίας με τον Μέγα Κωνσταντίνο. Βλέπουμε τι αναβαθμίζεται και τι υποβαθμίζεται στη πνευματική και ταυτοτική ζυγαριά.





Από τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967, ο λεγόμενος τότε Τρίτος Κόσμος (σήμερα Παγκόσμιος Νότος), συμπεριλαμβανομένης της Μέσης Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας, σε γενικές γραμμές ήταν εχθρικός προς το Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη. Μετα-ψυχροπολεμικά οι συσχετισμοί έγιναν ακόμη χειρότεροι. Κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα ο λεγόμενος Χριστιανικός Σιωνισμός πλανητικοποιήθηκε μέσω της εξάπλωσης του Προτεσταντισμού γενικά και του Πεντηκοστιανισμού ειδικότερα σε αυτό που ονομάστηκε Παγκόσμιος Νότος (π.χ Βραζιλία, Νιγηρία). Ο Πεντηκοστιανισμός αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί βασικό φορέα του «Χριστιανικού» δηλαδή Προτεσταντικού Σιωνισμού στις μη αγγλοσαξονικές και μη βορειοατλαντικές περιοχές του πλανήτη. Η επέκταση του Πεντηκοστιανισμού και προτεσταντικών σιωνιστικών ομάδων άσκησης επιρροής και πίεσης σε δεκάδες χώρες, αποτελεί τη μεγάλη ελπίδα του Ισραήλ για αντιστροφή αυτής της κατάστασης. Ο νέος «Χριστιανικός Σιωνισμός» σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Νιγηρία και η Κίνα δεν είναι μόνο αξιοσημείωτη θρησκευτική εξέλιξη αλλά θα μπορούσε να έχει και σημαντικές γεωπολιτικές επιπτώσεις (The New Christian Zionism - First Things). Βλέπουμε πως και ο «Χριστιανικός» Σιωνισμός τρέχει πίσω από τον Προτεσταντισμό ή ορθότερα κινείται μαζί του κυνηγώντας το Ρωμαιοκαθολικισμό, χαρακτηρίζεται και αυτός από πληθυσμιακή και γεωγραφική «απο-δυτικοποίηση» και ακολουθεί την ευρύτερη τάση μετακίνησης του χριστιανικού και γενικότερα θρησκευτικού κέντρου βάρους προς το λεγόμενο Παγκόσμιο Νότο (φαινόμενο που έχουμε αναδείξει πριν από τρία χρόνια). Τα αποτελέσματα των εκλογών σε Ηνωμένες Πολιτείες και Βραζιλία φανερώνουν πως ο «Χριστιανικός» Προτεσταντικός Σιωνισμός βρίσκεται σε φάση αντεπίθεσης.

Μέσω του Πεντηκοστιανισμού και από εκεί μέσω του Χαρισματικού κινήματος ο Προτεσταντικός Σιωνισμός έχει παρεισφρήσει μερικώς και στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στην περιφέρεια. Επίσης επιστρέφει και στη γενέτηρά του μέσω της προσπάθειας οργάνωσης των μη λευκών προτεσταντικών και πεντηκοστιανών κοινοτήτων της Βρετανίας και την ίδρυση μικρών δραστήριων ομάδων π.χ Christian Watchmen Over Zion κ.λπ (Christian-Zionist Revolution Brewing in Britain. A new group is looking to emulate the success of the Christian pro-Israel movement in America - and they are rapidly succeeding - Arutz Sheva), ενώ οι ομάδες πίεσης εντός Ε.Ε είναι γνωστές, επίσημες και καταγεγραμμένες, διαφοροποιούμενες κάπως από τις αμερικανικές (The Pro-Israel Lobby in Europe: The Politics of Religion and Christian Zionism in the European Union - Elvira King).

Εκτιμούμε πως η Ευαγγελική Εκκλησία στη Γερμανία, με πάνω από είκοσι εκατομμύρια μέλη, πιθανότατα θα αποτελέσει τον κύριο φορέα μέσω του οποίου ο «Χριστιανικός» Σιωνισμός θα παρεισφρήσει στη Γερμανία και από εκεί στην Ευρώπη - μέσω της ανόδου των νεο-εθνικιστικών ή/και νεο-συντηρητικών κινημάτων (είναι νόστιμο πως αυτά τα κινήματα ονομάζονται και χαρακτηρίζονται με άπειρους τρόπους και ορολογίες, όπως π.χ νέο-φασιστικά. Όμως αρκετά κινήματα-κόμματα από αυτά θα μπορούσαν, τουλάχιστον μερικώς, να θεωρηθούν ως νεο-χριστιανοσιωνιστικά, αλλά ουδείς φαίνεται να αναδεικνύει μια τέτοια διάσταση). Πιθανολογούμε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε διαδικασία ή φάση άλωσης από νεο-χριστιανοσιωνιστικές ατλαντικά προσανατολισμένες -αν όχι αμερικανοκινούμενες- ομάδες και τάσεις ή τουλάχιστον από κινήματα που δείχνουν να επηρεάζονται από ομάδες και τάσεις με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Μια τέτοια εξέλιξη θα έχει δυσκολία να ριζώσει και θα συναντήσει αντιστάσεις σε ρωμαιοκαθολικά εδάφη - δηλαδή από τη Λιθουανία μέχρι την Ισπανία και από την Ιρλανδία (δε νομίζουμε καν να τολμήσει να πατήσει πόδι στις δύο τελευταίες) μέχρι την Κροατία, πλην Γαλλίας λόγω της σεκιουλαριστικής της παράδοσης που θα οδηγήσει σε κάποιας μορφής μετασχηματισμό, και της Πολωνίας λόγω της ιδιαίτερης γεωγραφίας και ιστορίας της που θα οδηγήσει σε εσωτερικές μεταλλάξεις αν όχι τερατογονίες. Υπάρχουν χώρες που δε μπορούν και δεν πρόκειται να γίνουν «χριστιανό»σιωνιστικές, δηλαδή να διατελέσουν υπό πολιτισμικοθρησκευτική προτεσταντοσιωνιστική κατοχή, όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Ιταλία, ενώ σε κάποιες άλλες με ρωμαιοκαθολικό θρησκευτικό-πολιτισμικό υπόστρωμα στην ευαίσθητη περιοχή της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης όπως η Αυστρία, η Πολωνία και η Ουγγαρία θα υπάρξει δυσκολία «σύνθεσης» και θα προστεθεί μια ακόμη παράμετρος ασυμμετρίας, αστάθειας και αποσταθεροποίησης πέρα από τις ήδη υπάρχουσες (τρόπος και στάση αντιμετώπισης και σύνθεσης συμφερόντων σε σχέση με κράτη όπως η Ρωσσία, η Τουρκία, το Ισραήλ και το Ιράν, με ιδεολογίες και υπερεθνικές αντιλήψεις όπως ο ευρωπαϊσμός, ο ατλαντισμός, ο ισλαμισμός και ο ευρασιατισμός, και τέλος η παράλληλη στενή σύγκλιση σε ένα ζήτημα με την εκ διαμέτρου αντίθετη τοποθέτηση σε ένα άλλο: π.χ Ουγγαρία και Πολωνία σχετικά με τη Ρωσσία, Αυστρία και Πολωνία σχετικά με το Ιράν, Ουγγαρία και Αυστρία σχετικά τη Τουρκία κ.ο.κ). Προμηνύονται χαοτικές καταστάσεις στο εσωτερικό των εθνικών πολιτικών συστημάτων της Ε.Ε και γενικότερα στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η ερμηνεία της ανόδου των νεο-συντηρητικών και νεο-εθνικιστικών κινημάτων δίχως τους εξής τρεις παράγοντες: πρώτον, ενός κατά τμήματα ριζοσπαστικοποιημένου Ευαγγελικού Προτεσταντισμού (Evangelical Protestantism: υποκατηγορία-ομολογία του οποίου είναι ο Πεντηκοστιανισμός-Pentecostalism, οι Πλυμούθιοι Αδελφοί-Plymouth Brethren κ.λπ), δεύτερον, του κλασικού αλλά σε κατάσταση παροξυσμού και υπό ριζοσπαστικοποίηση Λευκού Αγγλοσαξονικού Προτεσταντισμού (WASP) και τέλος, τρίτον, του λεγόμενου Χριστιανικού Σιωνισμού (Christian Zionism) ο οποίος πλέον έχει πλανητικοποιηθεί και υπερβεί τον ευρωατλαντικό χώρο επεκτεινόμενος και στο λεγόμενο Παγκόσμιο Νότο (κάτι που ήδη άρχισε να φαίνεται στη Βραζιλία και θα φανεί μέσω της προσπάθειας εργαλειοποίησης των Προτεσταντών της Κίνας), δίχως αυτούς τους τρεις παράγοντες (Evangelical Protestantism, White Anglo-Saxon Protestant, Christian Zionism), η ερμηνεία της ανόδου των νεο-εθνικιστικών κινημάτων είναι μερική και ελλιπής αν όχι ανερμήνευτη ως προς συγκεκριμένα περιεχόμενα τους (για τη σχέση Ε.Ε και νεο-εθνικών τάσεων καθώς επίσης παγκοσμιοποίησης και εθνικών κρατών γράφουμε χρόνια τώρα, εδώ θίγουμε και αναδεικνύουμε μια διαφορετική και εντελώς αγνοημένη παράμετρο, οπτική και διάσταση).


Τα πράγματα αυτά στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν ενδογενή δυναμική και σχετίζονται με ανεπίλυτες «αντιφάσεις» στα πλαίσια της αμερικανικής ταυτότητας και όχι με εξωγενή επιρροή και χειραγώγηση. Το Ισραήλ είναι ένα προτεκτοράτο -και όχι ένας σύμμαχος- των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής που είναι ατίθασο, αλαζονικό και καβαλημένο, δεν αναλαμβάνει υποχρεώσεις και δεν έχει ιδιαίτερες δεσμεύσεις έναντι του πάτρωνα του (America’s Connection with Zionism - Ambassador Charles W. Freeman Jr). Τούτο συμβαίνει διότι από τη δυναμική ανάπτυξη, επανενεργοποίηση και αναβίωση του Αμερικανικού Χριστιανικού Σιωνισμού κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα (και εδώ είναι μεγάλη ιστορία το πως και το γιατί), το Ισραήλ βρίσκεται εγκιβωτισμένο στην ταυτότητα του προστάτη αποτελώντας συστατικό μέρος της. Η μάχη για το Ισραήλ είναι μάχη για την αμερικανική ταυτότητα.

Ας δούμε μια (όχι και τόσο) υποθετική ιστορία. Έστω ότι έχουμε ένα Ρωμαιοκαθολικό του Νότου από τη Νέα Ορλεάνη ο οποίος είναι οπαδός των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής, δηλαδή των ηττημένων Νότιων στον Αμερικάνικο Εμφύλιο. Ο πρωταγωνιστής μας μπαίνει σε ένα μαγαζί, βλέπει μια σημαία του Νότου, της Dixie(land), και πιάνει κουβέντα με τον ιδιοκτήτη για το τι κρίμα ήταν που χάθηκε ο πόλεμος. Μετά από πολλά χαμόγελα και συμφωνίες (ίσως και κεράσματα) ο ιδιοκτήτης στρέφεται και λέει στον πρωταγωνιστή μας. Ξέρεις, υπό μια έννοια είναι καλύτερα που χάσαμε. Μα γιατί;, αναρωτιέται ο πρωταγωνιστής μας. Διότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, του απαντά ο ιδιοκτήτης, πρέπει να υπάρχουν ως μια ενιαία χώρα επειδή είναι δουλειά μας να υπερασπιστούμε το Ισραήλ. Ο Ρωμαιοκαθολικός του Νότου τον κοιτάζει και συνειδητοποιεί πως η θρησκεία αυτού του ανθρώπου είναι ο «Χριστιανικός» Προτεσταντικός Σιωνισμός.

Ασφαλώς ο πρωταγωνιστής μας θα αποχωρήσει απογοητευμένος. Και ίσως ξανασκεφτεί ορισμένα γεγονότα. Πρόσφατα είδε τον Πάπα του να συμβάλλει ενεργητικά προκειμένου η κυβέρνηση Ομπάμα να εξομαλύνει τις σχέσεις της με την Κούβα. Και ακόμη πιο πρόσφατα είδε τον άνθρωπο που ψήφισε ο ιδιοκτήτης του καταστήματος και οπαδός μιας αίρεσης της (ρωμαιοκαθολικής) θρησκείας του, τον Τράμπ, να απομακρύνεται από αυτή την επιλογή χρησιμοποιώντας το παραδοσιακό ψυχροπολεμικό λεξιλόγιο (περί καπιταλισμού και κομμουνισμού) το οποίο κατάφερε για μια περίοδο περίπου μισού αιώνα να εξαφανίσει όλους τους θρησκευόμενους (βάζοντας τους κάτω από το ιδεολογικό χαλί). Και με αφορμή τη στάση και το λόγο τόσο του Προέδρου όσο και του αιρετικού ιδιοκτήτη αυτός ο Ρωμαιοκαθολικός Αμερικανός μπορεί να θυμηθεί τον ρεπουμπλικανικό αντι-ρωμαιοκαθολικισμό που συνδυάστηκε με φυλετικές (ρατσιστικές) θεωρίες περί Αγγλοσαξονισμού κατά τη διάρκεια του Αμερικανικό-Μεξικανικό πόλεμου (1846-1848) στα πλαίσια του περίφημου manifest destiny (Missionaries of Republicanism: A Religious History of the Mexican-American War by John C. Pinheiro). Και μπορεί να πάει ακόμη πιο μακριά και να σκεφτεί ορισμένες κρίσιμες εξελίξεις κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου (Excommunicated from the Union: How the Civil War Created a Separate Catholic America by William B. Kurtz). Οι αφελείς Ρωμαιοκαθολικοί θεώρησαν τον Αμερικάνικο Εμφύλιο ως το τελευταίο τεστ προκείμενου να αποδείξουν την αφοσίωση του στην πατρίδα... Αλλά μέχρι και πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι Ιταλοί δε θεωρούνταν λευκοί στις Ηνωμένες Πολιτείες (δε μπορούσε να θεωρηθεί 100% Αμερικανός κάποιος αν δεν ήταν λευκός προτεστάντης), ενώ η ρωμαιοκαθολικη διάσταση του Μακαρθισμού είναι γνώστη (τον χρησιμοποίησαν προκειμένου να γίνουν «αποδεκτοί») και ο Πάπας, ο οποίος όπως είδαμε πρόσφατα συνομίλησε και συνεργάστηκε «με τους κομμουνιστές» (Κούβα), που οι Μεξικανοί και γενικότερα οι λατινοαμερικάνοι που έρχονται «είναι δικοί του», εξακολουθεί να θέλει να αλώσει την Republic μας - είτε επειδή δεν είναι αρκετά εθνοφυλετιστής, είτε επειδή προσκαλεί μουσουλμάνους ηγέτες και παράγοντες να συναντηθούν στο Βατικανό, είτε επειδή υπογράφει κοινές διακηρύξεις με τον Πατριάρχη Μόσχας, είτε επειδή αποκήρυξε και τους δύο πολέμους στο Ιράκ (ο πρώτος εκ των δύο ήταν μάλιστα και αντισυνταγματικός), είτε επειδή δεν είναι αρκούντως υπέρ του φιλελευθερισμού, του ατομικισμού κ.ο.κ, είτε επειδή, είτε επειδή... Και αυτό το πράγμα δεν έχει τέλος (Το «αντι-Ισλάμ» στην Αμερική είναι πράγματι βολικό διότι όλα τα προηγούμενα εξαφανίζονται). Η ιστορία του Ρωμαιοκαθολικού πρωταγωνιστή είναι ηθελημένα ενταγμένη σε «ενδοθρησκευτικό» πλαίσιο, και όχι στα πλαίσια της διχοτομίας κοσμικό-θρησκευτικό, για να φανερώσει τη ριζικότητα του όλου θέματος. Αλλά για να αναφερθούμε και στη συγκεκριμένη διχοτομία, πρόσφατα ο φιλελεύθερος δημοκράτης Joe Biden δήλωσε: «Αυτή είναι μια μάχη για την ψυχή της Αμερικής... ζούμε μια μάχη για την ψυχή αυτού του έθνους» ("This is a battle for the soul of America"και "We are living through a battle for the soul of this nation").

Ναυαρχίδα ή ορθότερα το νέο δυναμικό πρόσωπο του Αμερικανικού Ευαγγελικού Σιωνισμού είναι η οργάνωση International Christian Embassy Jerusalem ενώ δυναμικά ακολουθεί η ομάδα πίεσης Christians United for Israel, οργανώσεις τις οποίες ο Ρωμαιοκαθολικός Αμερικανόςπρωταγωνιστής της ιστορίας μας φυσικά απεχθάνεται καθώς αντιτίθεται στο λεγόμενο «Χριστιανικό» Σιωνισμό τον οποίον θεωρεί αίρεση (σε ένα προτεινόμενο βίντεο νωρίτερα είχαμε έναν Ιουδαίο Αμερικάνονα μιλά κριτικά για την ίδια αίρεση). Ο Αμερικανικός Ευαγγελικός Σιωνισμός λειτουργεί ως, ή αποτελεί μια, θεολογική και ταυτοτική αμυντική δικλείδα ασφαλείας προκειμένου να μη μεταστρέφονται (Αμερικανοί) Προτεστάντες στο Ρωμαιοκαθολικισμό ή ακόμα και να διατηρούν εθνοτικό φυλετικό πυρήνα και χαρακτήρα (This is huge, πρέπει να αναλυθεί και θα αναλυθεί μελλοντικά. Σκεφτείτε και το III. Η θέση αυτή εχει και ευρύτερες προεκτάσεις που αγγίζουν Ρωμαιοκαθολικισμό, Ορθοδοξία και Ισλάμ. Ίσως ορισμένοι να φοβούνται πως θα ηττηθούν στα ίσια -πως θα τους καταπιούν- δίχως όπλα, και ακριβώς γι'αυτό το λόγο να έχουν υπαρξιακή ανάγκη τα όπλα).

Η άνευ όρων προστασία του πάτρωνα, δηλαδή των Η.Π.Α, προς τον προστατευόμενο, δηλαδή το Ισραήλ, έχει απομονώσει διεθνώς και τον πάτρωνα. Οι συνθήκες για τον προστατευόμενο είναι εξαιρετικά δύσκολες στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, όπως έχουμε αναδείξει από εδώ (μεταξύ άλλων Quo vadis America?και Quo vadis America? Revisited) ασχέτως αν κάτι τέτοιο δεν αναδεικνύεται ιδιαίτερα από τα ατλαντικά τηλεοπτικά δίκτυα. Από τη μια μεριά έχουμε καταδίκη πράξεων και απονομιμοποίηση σε επίπεδο Ο.Η.Ε και από την άλλη αμφισβήτηση και ριζική κριτική σε επίπεδο Ιουδαϊσμού. Η κατάσταση για το κράτος του Ισραήλ είναι τραγική και τα περί παντοδυναμίας αποτελούν μυθεύματα. Ζούμε σε περίοδο που γίνεται προσπάθεια μέσω αλλοίωσης ταυτοτήτων και χειραγώγησης κομματικών συστημάτων -μέσω αμερικανικών διεθνοπολιτικών, θρησκευτικών ευαγγελικών και κοσμικών δικτύων, καναλιών και οργανώσεων- να αντιστραφεί αυτή η απομόνωση όχι τόσο του προστάτη, ο οποίος είναι συνηθισμένος από την ιστορία του να «μπαινοβγαίνει» κατά το δοκούν στα διεθνή συστήματα, αλλά του προστατευόμενου. Το προηγούμενο αποτελεί κλασική περίπτωση της παθολογίας «προκειμένου να μην αλλάξω εγώ θα αλλάξει ολόκληρος ο κόσμος».


Ένα από τα βασικά δόγματα του Προτεσταντισμού (Πέντε αιώνες Προτεσταντισμού), μια από τις πολεμικές ιαχές του, είναι το Sola scriptura: Μόνο η Γραφή (Ευαγγελιστές, Σουνίτες και Μαρξιστές έχουν χαλαρά κοινά σημεία και χαρακτηριστικά εδώ). Μια ακόμη προτεσταντική κραυγή είναι το Sola fide: Μόνο η πίστη (βασική διαφορά με το Ρωμαιοκαθολικισμό ο οποίος πρεσβεύει πως μαζί με την Πίστη πρέπει να έρχονται και τα Έργα). Αν πάρετε το σύνολο της Βίβλου στα χέρια σας θα διαπιστώσετε πως η Καινή Διαθήκη είναι σχετικά μικρό μέρος συγκριτικά με την Παλαιά Διαθήκη. Εκ των πραγμάτων οι Προτεστάντες οπαδοί της ιαχής Sola scriptura εκκινούν με ένα δομικό bias, μια προτίμηση, τάση και μεροληψία γύρω από την Παλαιά Διαθήκη. Καταναλώνουν περισσότερο χρόνο μελετώντας τη και είναι περισσότερο κεντρισμένοι σε αυτήν. Στον Προτεσταντισμό δεν υπάρχει καμία ανώτερη αυθεντία ή εξουσία που να έχει το δικαίωμα να αντιλέγει ή να σε διαψεύσει πέρα από τις ίδιες τις Γραφές. Μόνο που οι Γραφές δεν ερμηνεύονται από μόνες τους, δεν ερμηνεύουν τον εαυτό τους, και έτσι απομένεις Εσύ με το υποτιθέμενο Άγιο Πνεύμα (βλέπουμε πόσο σαθρά είναι τα θεμέλια του Προτεσταντισμού). Έτσι αν περάσεις πολύ χρόνο μελετώντας την Παλαιά Διαθήκη, που αποτελεί την πλειοψηφία της Βίβλου, μπορεί να οικοδομήσεις ένα «Χριστιανισμό» της Παλαιάς Διαθήκης (Στη Γενεύη του Καλβίνου απαγορευόταν να έχεις ονόματα από την Καινή Διαθήκη). Έτσι διαμορφώνεται ένας πολύ συγκεκριμένος «Χριστιανισμός» όπου συναντάς ανθρώπους που θεωρούν τους εαυτούς τους εκλεκτούς να οδηγούνται σε μια νέα Γη της Επαγγελίας. Και αν αυτή η νέα Γη της Επαγγελίας έχει κατοίκους, τι κάνεις με αυτούς; Ό,τι έκαναν και οι παλαιοί υπό την ιαχή Sola scriptura με Old Testament πνεύμα. Deus vult. Μόνο που ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι ολίγον... σκληρός. Πάντως δε νομίζουμε πως ο Θεός είπε στους Πουριτανούς να έχουν τη στάση που επέλεξαν οι ίδιοι απέναντι στους γηγενείς αυτόχθονες «Ινδιάνους» ή πως τους έδωσε οδηγίες για τη διεκπεραίωση του λεγόμενου Trail of Tears. Κάπως έτσι θα διαμορφωθεί μια αίρεση με «ιουδαιοχριστιανικά» χαρακτηριστικά ή ένας ιουδαιοποιημένος «Χριστιανισμός» της Παλαιάς Διαθήκης (ανάλογα στις μέρες μας Ορθόδοξοι Ιουδαίοι κατηγορούν σημερινούς Σιωνιστές πως εκφράζουν ευαγγελοποιημένο-προτεσταντοποιημένο «Ιουδαϊσμό». Να σημειωθεί πως ο όρος «Ιουδαιοχριστιανισμός» αποτελεί δημιούργημα του 19ου αιώνα. Δεν υπάρχει κανένας «Ιουδαιοχριστιανικός πολιτισμός» και καμία «Ιουδαιοχριστιανική θρησκεία» πριν από τους Προτεστάντες και ιδιαίτερα τους Αγγλοσάξονες). Μέσα από τα σπλάχνα της προτεσταντικής εξέγερσης και λίγο μετά από αυτήν θα έχουμε την απαρχή και τη γέννηση της αίρεσης του Προτεσταντικού Σιωνισμού. Ο Ιουδαϊκός Σιωνισμός και κατόπιν ο κοσμικός Σιωνισμός θα ακολουθήσουν αργότερα (γύρω στο 19ο αιώνα). Βέβαια οι πρώτες εκφάνσεις που έπονται της Μεταρρύθμισης και του Προτεσταντικού Σιωνισμού και που μπορούν να ιδωθούν ως Ιουδαϊκός ή πρώτο-Ιουδαϊκός Σιωνισμός βρίσκονται στον Judah Alkalai που κατοικούσε στο Σαράγιεβο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και τον Zvi Hirsch Kalischer από την Πρωσσία. Η σκέψη του πρώτου ήταν επηρεασμένη από το μυστικισμό της Καμπάλά (Kabbalah) η οποία αποτελεί μορφή Ιουδαϊκού Γνωστικισμού με μοτίβα αριθμολογίας (Σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση το Ευαγγέλιο είναι δημόσια αποκάλυψη για όλους και όχι εσωτερική ή κρυμμένη γνώση για τους εκλεκτούς). Οι περισσότεροι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι της εποχής θεώρησαν τις ιδέες του Judah Alkalai αιρετικές και αυτές πέρασαν στο περιθώριο.



Οι περισσότεροι συνήθως ξεκινούν από τον Theodor Herzl, άλλοι από τον Cyrus Scofield, κάποιοι περισσότερο υποψιασμένοι από τον John Nelson Darby. Εδώ προσπαθήσαμε να κάνουμε μια πρώτη εισαγωγή και σκιαγράφηση του «Χριστιανικού» δηλαδή Προτεσταντικού Ευαγγελικού Σιωνισμού υπό το φως ζητημάτων του παρόντος. Σε επόμενο μέρος θα ρίξουμε μια ματιά και στην κακή από απόψεως ποιότητας θεολογία επί της οποίας θεμελιώνεται ο Προτεσταντικός Σιωνισμός καθώς και στις ανησυχητικές προοπτικές που διαγράφονται στον ορίζοντα. Οι αιρέσεις, γιατί περί αιρέσεων αλλοιώσεων και μεταλλάξεων πρόκειται, μετά από την κατάλυση του πολιτισμού στην Ευρώπη, πριν από περίπου έναν αιώνα, απειλούν και πάλι να μας οδηγήσουν στην κατάλυση, συνολικά αυτή τη φορά, του ανθρώπινου πολιτισμού στον πλανήτη.






[-] Η αρχική πίστη των Πουριτανών ήταν πως οι Ιουδαίοι θα γίνουν Χριστιανοί και έπειτα θα επιστρέψουν στη Γη του Ισραήλ ως χριστιανικό έθνος (Ο Χερτσλ υποτίθεται πως αρχικά ήθελε να γίνουν όλοι οι Ιουδαίοι Χριστιανοί προκειμένου να «ξεμπλέκουμε» και να «εκσυγχρονιστούμε» - σκεφτείτε και το ανέκδοτο στο II. Το ίδιο υποτίθεται πως ήθελε ο Κεμάλ για τους Τούρκους). Οι Αμερικανοί Προτεστάντες Σιωνιστές προσφέρουν το θεολογικό έδαφος προκειμένου η μεταστροφή ενός Ιουδαίου στο Χριστιανισμό, ή οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια, να θεωρείται αντισημιτική.

[-] Καθαρά πολιτικά μιλώντας, από μια περίοδο και ύστερα στη σύγχρονη εποχή υπήρξε ανταγωνισμός μεταξύ Βρετανών και Γερμανών για το ποιος θα προσεταιριστεί τους Ιουδαίους. Οι Βρετανοί υπόσχονταν πατρίδα δίχως κράτος και δεν είχαν αρχικά καμία πρόθεση ή τουλάχιστον διάθεση να προσφέρουν την περιοχή της Παλαιστίνης είτε στους Εβραίους είτε στους Άραβες - άλλωστε Βρετανοί και Γάλλοι, όπως είναι πλέον ευρέως γνωστό, είχαν συμφωνήσει στο μοίρασμα της Μέσης Ανατολής.

[-] Στο Ρωμαιοκαθολικισμό υπάρχει η εσωτερική αντιπολίτευση που ισχυρίζεται πως για όλα φταίει το «Βατικάνο» - οι «ηγεσίες» της Αγίας Έδρας. Αυτοί θεωρούν πως μεταπολεμικά, ακόμη και πριν από τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού, υπήρξε άλωση. Το ότι αλώθηκε η Εκκλησία της Ρώμης είναι σίγουρο. Τίποτα δεν άφησε που να μην αλώσει η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (C.I.A). Τώρα αν κάτι τέτοιο δε μπορεί να λεχθεί ευθέως και έξω από τα δόντια, και πρέπει να υπάρξει θρησκευτικό πασπάλισμα, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα και όχι δικό μας. Πάντως ο τρόπος και η μέθοδος μέσω της οποίας θα γινόταν κάποιας μορφής «κάθαρση» -εφόσον κάτι τέτοιο ήταν πραγματικά ζητούμενο- σε χώρες και οργανισμούς που αλώθηκαν την περίοδο του ψυχρού πολέμου, θα έπρεπε να είναι ένα «φλέγον» ζήτημα, αλλά δεν είναι... (Οι Τούρκοι βρήκαν μερικώς την άκρη τους με τυπικά «τούρκικο» τρόπο και χωρίς πολλά πολλά...).

[-] Για εσάς που αγαπάτε τη διχοτομία «αριστερά-δεξιά»: με την εκλογή του Menachem Begin, δηλαδή προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο κρατικός Σιωνισμός στράφηκε από την «αριστερά» στη «δεξιά». Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα ο Χίτλερ υπάρχει παντού, πίσω από κάθε γωνία, πίσω σας ή μέσα σε καθένα από εσάς, και στο βάθος κάθε εκλογικής αναμέτρησης σε οποιοδήποτε κράτος. Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα το μόνο πράγμα που στέκεται ανάμεσα στον ιουδαϊκό λαό και σε ένα ακόμη ολοκαύτωμα είναι το κράτος του Ισραήλ. Σταδιακά η ιουδαϊκή ταυτότητα αρχίζει να εξισώνεται με τη γενοκτονία - το να είσαι Ιουδαίος σημαίνει να είσαι θύμα του Ολοκαυτώματος. Οι Ιουδαίοι αποκτούν μια υπερ-τρισχιλιετή μυθολογική και θρησκευτική ιστορία προ του Ολοκαυτώματος, και μία μετά. Ανάμεσα στην π.Ο και το μ.Ο εποχή στέκεται η έλευση και δημιουργία του κράτους του Ισραήλ - δηλαδή αυτών που επικρατούν ή θριαμβεύουν υπό το Θεό ή των υποστηριζόμενων από Αυτόν (Yisrā'el). Οι Αμερικανοί θα αναφωνούσαν God prevails.

[-] Θα πρέπει να παρατηρηθεί πως τα τρία βασικά «μονοθεϊστικά» ρεύματα έκφρασης και δημιουργίας πολιτισμού και ανθρωπολογίας, δηλαδή η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, βασικές σχολές του Ισλάμ και ο Ιουδαϊσμός (ας αφήσουμε λίγο στην άκρη τα «δικά μας» και ας μη μπλέξουμε και με το Ζωροαστρισμό) κατά καιρούς και σε σημεία είτε απαξιώνονται, είτε γραφικοποιούνται, είτε ο λόγος τους θεωρείται συνωμοσιολογικός. Πως γίνεται οργανισμοί, θεμελιώδεις εκφραστές και δημιουργοί πολιτισμών και ανθρωπολογίας (μιλάμε για θεσμούς και ρεύματα υπερχιλιετή ή αιώνων) να εκφράζουν περιθωριακό λόγο και ο λόγος της αλήθείας, αυτός που κυριαρχεί και θεωρείται σοβαρός, αποδεκτός ή mainstream να είναι ο λόγος του Προτεσταντικού Σιωνισμού και του (πλουσιότατου) Ουαχαμπισμού και όχι της Εκκλησίας της Ρώμης, του Ορθόδοξου Ιουδαϊσμού και των ιστορικών σχολών του Ισλάμ (ηθικοθρησκευτικά ρεύματα, «σχολές» ή ορθότερα ισλαμικές ομολογίες-φικχ είναι οι σουνίτικές Χαναφισμός, Χανμπαλισμός -ο Ουαχαμπισμός προέρχεται από τη Hanbali school of Law-, Shafi‘i και Mālikī και ο Σιιτισμός με τις υποκατηγορίες του). Μήπως πρέπει οι προηγούμενοι να φαγωθούν μεταξύ τους προκειμένου, αν όχι να επικρατήσουν και να κυριαρχήσουν πλήρως, τουλάχιστον να μην ηττηθούν διάφοροι radical secularits οι οποίοι υπήρξαν φορείς και εκφραστές των top-down secularists modernization through westernization monements: (Russian) Sovietism, (Pan-Arab) Ba'athism, (Turkish) Kemalism, (Israeli) Zionism etc.;



Η κινηματογραφική δημιουργία Silence του Scorsese με θέμα τις ρωμαιοκαθολικές ιεραποστολές (των Πορτογάλων Ιησουιτών) του 17ου αιώνα στην Ιαπωνία και τις διώξεις τους, όσες ιστορικές ενστάσεις και αν έχει κανείς, ήταν αξιόλογη αλλά «δεν πούλησε» στις Η.Π.Α (τα περί διώξεων δεν αποτελούν πολεμική προς τους Ιάπωνες παρά περιγραφή). Ο Scorsese (που παλαιότερα είχε σκηνοθετήσει τον «Τελευταίο Πειρασμό», βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Καζαντζάκη), ρωμαιοκαθολικός ασφαλώς, όπως και ο βόρειο-Ιρλανδός ηθοποιός Liam Neeson που παίζει στην ταινία, επέλεξε για το Silence ως πρωταγωνιστή τον Andrew Garfield που την ίδια χρονιά θα πρωταγωνιστήσει και στην παραγωγή ενός άλλου γνωστού σκηνοθέτη -και ψυχάκια-, του Mel Gibson, στη ταινία Hacksaw Ridge (Μια εξαιρετική εμπορική παραγωγή, ομοίως όσες ιστορικές ενστάσεις και αν έχει κανείς, που έμμεσα κινείται γύρω από τη σύγκρουση πίστης-πατρίδας, που τόσο έχει ταλαιπωρήσει τους ρωμαιοκαθολικούς όπου γης, και πιστεύω-αρχών στα πλαίσια συγκεκριμένων κοινωνικών και οικογενειακών συνθηκών, περισσότερο εξωτερικά όμως, καθώς ο εσωτερικός-κεντρικός άξονας του έργου είναι βαθύτερος και καθαρά ηθικός στα πλαίσια ενός κτηνώδους περιβάλλοντος). Ο Mel Gibson, Αμερικανός με ιρλανδικές ρίζες (και σχέσεις με την Αυστραλία), ρωμαιοκαθολικός ασφαλώς, είχε παλαιότερα σκηνοθετήσει τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία σε παγκόσμια κλίμακα, ακατάλληλη για ανήλικους, «Τα Πάθη του Χριστού», η οποία όμως θεωρήθηκε πως «δίχασε» (ποιόν;) και πως ήταν «αντισημιτική» ενώ ο ίδιος ο Gibson θεωρήθηκε, αντισημίτης ασφαλώς - και επειδή είναι ψυχάκιας και ξεροκέφαλος, δηλαδή Ιρλανδόαμερικανός Ρωμαιοκαθολικός (που ζει σε εδάφη Αγγλοαμερικανών) ετοιμάζει 'sequel', αν προλάβει βέβαια να το ολοκληρώσει και δεν πεθάνει νωρίτερα.


Τελικά «Τα Πάθη του Χριστού», μια από τις πλέον δυνατές εμπειρίες στην ιστορία του κινηματογράφου (για όποιον και όποια την είχε δει ζωντανά τότε που προβλήθηκε στις αίθουσες), τα ξεπέρασε εμπορικά σε παγκόσμια κλίμακα το 'Deadpool'. O tempora o mores. Παραμένουν όμως η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία R-rated στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Γεγονός που σημαίνει, γράφοντας λίγο περιπαικτικά, πως ακόμη υπάρχουν έστω μικρές πιθανότητες κααάποια στιγμή στο απώτατο μέλλον οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής να περάσουν στη σφαίρα της κουλτούρας και του πολιτισμού αποχωρώντας από τη σφαίρα της τεχνολογικά και οικονομικά ανεπτυγμένης βαρβαρότητας - εφόσον εξακολουθούν να υπάρχουν.