1η Ιουλίου 2018.

Ερώτηση: Γιατί δε γράφεις κάτι για το «Μεταναστευτικό» - με αφορμή τους πολιτικούς κλυδωνισμούς στη Γερμανία ή την πρόσφατη συμφωνία - ή/και για το «Μακεδονικό»; Η σύντομη απάντηση έχει ως εξής: Γιατί δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος επικαιροποίησης, πάρα μονάχα υπενθύμισης, όσων έχουν ήδη γραφεί. Η αναλυτική απάντηση ακολουθεί.

Οι άνθρωποι είμαστε αμνήμονες, ξεχνάμε (κατά αυτόν τον τρόπο καθιστούμε ευκολότερη τη χειραγώγηση μας). Ίσως να μην έχει νόημα που παραθέτουμε και θυμίζουμε τα παρακάτω. Όπως και να 'χει. Όσα ακολουθούν σχετίζονται κυρίως με το μεταναστευτικό, τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» που βρίσκονται σε εξέλιξη, με την Ελλάδα και τη «μνημονιακή» εποχή, με τις ενδοευρωπαϊκές και τις Ευρω-Τουρκικές σχέσεις (προφανώς παρεισφρέουν και διασταυρώνονται και άλλα ζητήματα). Όλα τα προηγούμενα βρίσκονται στην επικαιρότητα και κανένα δεν είναι άσχετο ή ασύνδετο μεταξύ του. Πάρτε το καφέ σας ή το κρασάκι, τη μπύρα, το ούζο ή ό,τι τραβάει η όρεξη, η διάθεση και το γούστο σας (και τα τσιγάρα σας οι καπνιστές) και διαβάστε. Μονάχα προσέξτε μη πετάξετε κανένα ποτήρι με αλκοόλ - ή σπάσετε κάποιο φλυτζάνι καφέ - σε κανέναν τοίχο, και μην αρχίσετε να μασάτε τα τσιγάρα σας από εκνευρισμό. Ένα είναι σίγουρο. Κρυστάλλινη σφαίρα που προλέγει το μέλλον δεν έχουμε στη διάθεση μας. Πράγμα που σημαίνει πως εάν καταλαβαίνουμε και προλέγουμε εμείς ορισμένα πράγματα, το ίδιο κάνουν και άλλοι.


Γράφαμε και διαβάζατε πριν από περίπου τρία χρόνια, συγκεκριμένα δύο χρόνια οκτώ μήνες και κάποιες ημέρες [18 Οκτ 2015]:

Πελατειακές σχέσεις και σχέσεις πατρωνίας δεν υπάρχουν μονάχα στο εσωτερικό των κρατών (με κύριους φορείς τα κόμματα), αλλά και στο διεθνές περιβάλλον, ανάμεσα σε κράτη. Και είναι οι εξωτερικές σχέσεις, σε όχι λίγες περιπτώσεις, που ενσταλάζονται, στρεβλώνουν και αλλοιώνουν το εσωτερικό, και όχι αντίστροφά όπως λέει το καλά θεμελιωμένο αξίωμα...

Μάλιστα μετά από τις κοινές περιπολίες με τη γείτονα μας πρότειναν τη δημιουργία κέντρου-πόλης κράτησης (υποδοχής το ονομάζουν) το οποίο θα διοικείται από υπαλλήλους της Frontex και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (δεν έχει καμία σημασία που η πρόταση «απορρίφθηκε». Η πρόταση φανερώνει τον «προσανατολισμό»). Δηλαδή μας πρότειναν και απώλεια εδαφικής κυριαρχίας ή ορθότερα θα πρέπει να μιλάμε για τμηματική κυριαρχία υπό τη συνοδεία επικαλυπτόμενης εξουσίας. Αυτό είναι το μετα-κυρίαρχο σουρωτήρι και η μεταμοντέρνα κουρελού. Να μεταβληθεί η χώρα σε «χωματερή» και να συμμετέχει σε ένα παγκόσμιο σύστημα καταμερισμού κέντρων κράτησης.

Μα δεν μας είπαν πως εάν «βγαίναμε από την Ευρώπη» θα συνέβαινε ακριβώς αυτό; Δηλαδή πως θα μετατρεπόμασταν σε μια χώρα-χώρο κράτησης μεταναστών και προσφύγων; Δεν μας είπαν πως εάν «βγαίναμε από την Ευρώπη» θα περιφερειοποιούμασταν σε σχέση με την Τουρκία; Πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τώρα;...

Η Ελλάδα ως ένα ιδιαίτερου τύπου «ευρωπαϊκό» client-puppet state, ένας μετα-κυρίαρχος ημικρατικός δρώντας και ένα κατακερματισμένο εδαφικά μεταμοντέρνο σουρωτήρι, που θα έχει ως χαρακτηριστικό της τη συμμετοχή σε ένα ευρωπαϊκό - και παγκόσμιο - καταμερισμό κέντρων κράτησης. Αυτή θα είναι η «ευρωπαϊκή» διάσταση και ταυτότητα της υπό κηδεμονία εξαρτημένης και υποτακτικής Ελλάδας.

Όπως πολύ σωστά επισήμανε πρόσφατα ένας φίλος «όλες οι αποικιοκρατικές δυνάμεις έκαναν φυλακές στις αποικίες τους, όπως κάνει η κυρά-Αγγέλα». Μόλις ξεκινήσαμε όμως. Εισερχόμαστε στο 2016 [31 Ιαν 2016]:

Το φαινόμενο που παρατηρείται με το ύψωμα των φραχτών και τις αυτόνομες αποφάσεις κρατών (Σουηδία, Δανία, Αυστρία, Ουγγαρία κ.λπ) φανερώνει την σταδιακή μεταβολή του ιεραρχικού πεδίου σε άναρχο. Δηλαδή το εσωτερικό της Ε.Ε αποκτά χαρακτηριστικά διεθνούς περιβάλλοντος (η επιδίωξη της Ε.Ε ήταν/είναι να εγκαθιδρυθεί ένα ευρωπαϊκό ιεραρχικό σύστημα - δηλαδή να μετατραπεί το ευρωπαϊκό πεδίο από άναρχο που ήταν σε ιεραρχικό - και να εξομοιωθούν οι διεθνείς/κρατικές σχέσεις σε μια κατάσταση ευρωπαϊκής εσωτερικής πολιτικής). Εάν συνεχιστεί αυτή η πορεία το εσωτερικό της Ε.Ε ή το «ευρωπαϊκό σύστημα» θα μεταβληθεί σε κανονικότατο σύστημα αυτοβοήθειας (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε).

Γι'αυτό ορισμένους φανατικούς, ανορθολογικούς και μισαλλόδοξους «ευρωπαϊστές» που δεν τους ενδιαφέρουν όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, κανονικά, έπρεπε να τους απασχολούν. Τώρα που η Ε.Ε αποκτά παρεμφερή χαρακτηριστικά ανησύχησαν όλοι οι υποκριτές (αυτό προϋποθέτει πως στην σκέψη τους η Ελλάδα ήταν ή/και παραμένει αναλώσιμη). Τα προηγούμενα αποτελούν αδιαμφισβήτητα σημάδια μιας πρώιμης μορφής αποσύνθεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης...

Όσες και όσοι έχουν ξεχάσει πως ήταν τα πράγματα προ του 2008 (και συνήθισαν την μετά 2008 εποχή), ας προσπαθήσουν τουλάχιστον να συγκρατήσουν την σημερινή εικόνα στο μυαλό τους, αυτή των αρχών του 2016. Η εντύπωση μου είναι πως μέχρι τις αρχές του 2020, η πολιτική κατάσταση στα εδάφη της - σημερινής - Ε.Ε θα είναι αγνώριστη [Σημ. Δ`~. 2018]. Θα προσπαθούν άνθρωποι να θυμηθούν πως ήταν τα πράγματα το 2016 και δεν θα μπορούν.

Σημ. Δ`~. 2018: Ίσως περιττή εμβόλιμη επισήμανση. Καλό είναι όμως να δοθεί η οπτική (αν και εδώ μας απασχολούν άμεσα διαφορετικά ζητήματα. Η πύκνωση του πολιτικού χρόνου είναι αυτονόητη). Ορισμένα γεγονότα και εξελίξεις από τότε μέχρι σήμερα, δίχως χρονολογική σειρά: The World Health Organization announces an outbreak of the Zika virus, απελευθερώνεται ή ανακαταλαμβάνεται η Μοσούλη και το Χαλέπι, αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος και δολοφονία του Ρώσσου Πρέσβη Andrei Karlov στη Τουρκία, ο Rodrigo Duterte Πρόεδρος στις Φιλιππίνες και ο Mohammad bin Salman στη Σαουδική Αραβία, Brazil suspends president Dilma Rousseff, ψηφίσματα στον Ο.Η.Ε εις βάρος του Ισραήλ και της Β. Κορέας, EgyptAir Flight 804 crashes into the Mediterranean Sea en route from Paris to Cairo, δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο για αποχώρηση από την Ε.Ε (Brexit) και εκλογή Trump (America First) με αποχώρηση των Η.Π.Α από Συμφωνία για το Κλίμα και Trans-Pacific Partnership, Joint Declaration of Pope Francis and Patriarch Kirill (Havana Declaration), κλείσιμο «εσωτερικών» συνόρων στην Ε.Ε με εκλογές και πολιτικές εξελίξεις σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, The UN warns that the world is facing the biggest humanitarian crisis since World War II, οι Μαλδίβες αποχωρούν από την Κοινοπολιτεία (των Εθνών), Orlando and Las Vegas shooting και Charlottesville riots, αποπομπή Ρώσσων και Αμερικανών διπλωματών και διπλωματική κρίση του Κατάρ, Panama Papers, christmas Berlin attack και London Bridge attack, treaty on the Prohibition of Nuclear Weapons. Μερικά μόνο απ'όσα συνέβησαν από τότε μέχρι σήμερα.


Συνεχίζουμε όμως με τις θεματικές που μας απασχολούν άμεσα. Περίπου δυόμισι χρόνια νωρίτερα [7 Φεβ 2016]:

Οι ροές - προσφυγικές, μεταναστευτικές, εμπορικές και άλλες - δεν σταματούν στη θάλασσα, παρά στη στεριά [Σημ. Δ`~. 2018]. Αυτό είναι γνωστό από υπάρξεως κόσμου, αλλά μας το υπενθύμισαν πρόσφατα οι αντιφάσεις και οι ανεπάρκειες - όπως επίσης η κατάρρευση - της Ευρωμεσογειακής πολιτικής της Ε.Ε (στην οποία έχω αναφερθεί παλαιότερα)...

Η αποτυχία αυτή οδήγησε από τα αναχωματικά κράτη-μαξιλάρια (buffer state/État tampon) της Βορειοαφρικανικής και Μεσανατολικής περιφέρειας στον μετασχηματισμό του δορυφορικού κράτους-κράτους πελάτη που ονομάζεται Ελλάδα σε αναχωματικό κράτος-μαξιλάρι (buffer state/État tampon) στο εσωτερικό πλέον της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Όταν τα αναχωματικά κράτη είναι ανεξάρτητα ακολουθούν συνήθως πολιτική ουδετερότητας (Ελβετία, και κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου η Αυστρία), γεγονός που τα ξεχωρίζει από τα δορυφορικά κράτη-πελάτες που είναι εξαρτημένα (όπως η Ελλάδα).

Επειδή όμως οι ροές δεν σταματούν στη θάλασσα, το δορυφορικό κράτος-πελάτης Ελλάδα - το οποίο βιώνει την ασύμμετρη αυτοκρατορική σχέση εδώ και ορισμένα χρόνια στο εσωτερικό της Ευρωζώνης - δεν μπορεί να αναλάβει τον ρόλο του buffer state/État tampon και παίρναμε στην πρωτοβουλία Ολλανδίας και Γερμανίας περί «Μικρής Σένγκεν» (στην οποία αντιδρά η Πολωνία) και Π.Γ.Δ.Μ (πρωτοβουλία Γερμανίας και Αυστρίας με την Ουγγαρία, την Τσεχία και τη Σλοβακία να υποστηρίζουν).

Έτσι, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια την σταδιακή μετακίνηση του «εξωτερικού συνόρου» της Ε.Ε - μαζί με τις πολιτικές που το συνοδεύουν - στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής ηπείρου. Συγκεκριμένα, τα φαινόμενα της ασύμμετρης σχέσης και των αναχωματικών κρατών-μαξιλάριών από τη Βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή φτάνουν στην Ελλάδα και την Π.Γ.Δ.Μ (ήταν πασιφανές - και το είχα γράψει - ότι θα μας ρούφαγαν οι «μαύρες τρύπες» όπως τις ονόμαζα). Σε αυτό το σημείο παρατηρούμε πρώτον, πως οι ίδιες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μέσω της συζήτησης περί Π.Γ.Δ.Μ στην πράξη παραδέχονται πως οι ροές δεν μπορούν να σταματήσουν στη θάλασσα και δεύτερον, την υποκρισία και τον λαϊκισμό τους καθώς στα λόγια το αποκρύπτουν (φταίει μόνον η Ελλάδα, ενώ το κλειδί το κρατάει στη στεριά η Τουρκία, όπως παλαιότερα η Λιβύη, ή σε δεύτερο επίπεδο τώρα, εκτός Σένγκεν η Π.Γ.Δ.Μ και εντός Σένγκεν η Σλοβενία και η Ουγγαρία...).

Και συνεχίζαμε:

Κατά τα λοιπά, μελλοντικά θα μπορούσε να συμβεί το εξής: Όπως εργαλειοποιήθηκε η οικονομική κρίση, θα μπορούσε να εργαλειοποιηθεί και η μεταναστευτική-προσφυγική προκειμένου να προχωρήσει ο σταδιακός μετασχηματισμός των εθνικών κρατών και να παγιωθεί η δημιουργία μεταεθνικών οντοτήτων, παράλληλα με την μεταφορά εξουσιών και κυριαρχίας από το εθνικό στο υπερεθνικό, μη εδαφικό ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτός ο μετασχηματισμός θα μπορούσε εκβιαστικά να προταθεί ως -η μόνη- λύση αντιμετώπισης της προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης.

Βέβαια, μια τέτοιας μορφής εξέλιξη -από ότι φαίνεται- θα συναντούσε αντιστάσεις στην ευρύτερη ευρωπαϊκή γεωγραφία και θα μπορούσε να οδηγήσει σε περαιτέρω αποσύνθεση την Ε.Ε. Προκειμένου να αποφευχθούν οι ανεξέλεγκτες εγχώριες πολιτικές αντιδράσεις εναντίον της μετανάστευσης σε αυτά τα κράτη, πιθανότερη θα ήταν η δημιουργία ενός διεθνούς περιφερειακού μεταναστευτικού καθεστώτος. Την Ελλάδα, η οποία ουσιαστικά έχει μεταβληθεί σε πεδίο εξωτερίκευσης της πίεσης που νιώθουν πολλές κυβερνήσεις στο εσωτερικό τους, από ότι φαίνεται την προορίζουν για μετακύριαρχο εδαφικό τμήμα -χωματερή- αυτού του διεθνούς περιφερειακού μεταναστευτικού καθεστώτος. Αυτό είναι άλλωστε το μέλλον των δορυφορικών κρατών-πελατών (client-satellite states)...

Η λεγόμενη ενίσχυση των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε -παλαιότερα- υποτίθεται πως θα λειτουργούσε παράλληλα με την χαλάρωση των συνόρων μεταξύ των εθνικών κρατών. Ενίσχυση εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε με παράλληλη χαλάρωση εσωτερικών -διακρατικών- συνόρων (και άνοδο ιεραρχίας). Είδαμε πως η αθρόα εισροή μεταναστών-προσφύγων (χαλάρωση εξωτερικών συνόρων) οδήγησε αμέσως στην ενίσχυση των εσωτερικών διακρατικών συνόρων (και την άνοδο της αναρχίας) εντός της Ε.Ε. Αυτή την πορεία επιδιώκουν να αντιστρέψουν. Δεν θα είναι εύκολο διότι έχει αποσταθεροποιηθεί -μετά από την «απελευθέρωση» και τον «εκδημοκρατισμό» της- όλη η περιφέρεια, από τη Βόρεια Αφρική (πυρήνας-Λιβύη) και την Μέση Ανατολή (πυρήνας-Συρία, Ιράκ), μέχρι την ανατολική Ευρώπη (πυρήνας-Ουκρανία).

Σημ. Δ`~. 2018: Αυτοί που παραλληλίζουν τη Θάλασσα Αραφούρα (Arafura Sea) τον Κόλπο της Καρπεντάρια (Gulf of Carpentaria) και τη Θάλασσα του Τιμόρ με το Αιγαίο, και ένα νησί με μια χερσόνησο, ας ανοίξουν κανένα βιβλίο ναυτιλίας, γεωγραφίας και ιστορίας, και ας απευθύνονται μονάχα στο κομματικό-παραταξιακό τους κοινό για ψηφοθηρικούς λόγους προκειμένου πρώτον, να καλύψουν τους εξωτερικούς και εξω-εθνικούς παράγοντες μέσω των οποίων ετεροκαθορίζονται και από τους οποίους είναι εξαρτημένοι και δεύτερον, να αποκρύψουν όσα διαβάσατε αμέσως προηγουμένως και όσα ακολουθούν.

Συνεχίζουμε. Από τον ίδιο μήνα, δηλαδή τον Φεβρουάριο του 2016 [10 Φεβ 2016]:

Αυτό που επιχειρείται, δηλαδή, πρώτον, η μεταβολή της χώρας σε κλοτσοσκούφι, αποδιοπομπαίο τράγο και «νεκρό σημείο» ή πεδίο εξωτερίκευσης της πίεσης που νιώθουν στο εσωτερικό τους πολλά ευρωπαϊκά καθεστώτα σε σχέση με το προσφυγικό-μεταναστευτικό και δεύτερον, η μετατροπή της σε αποθήκη ή καταυλισμό, χωματερή ή στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων παράλληλα με την απομόνωση της και τον περιορισμό της κυριαρχίας της (σύνορα, φράχτες, παραχωρήσεις, περιπολίες), αποτελεί το επόμενο στάδιο της περιφερειοποίησης και απομάκρυνσης της Ελλάδας από τον κυρίως «ευρωπαϊκό πυρήνα». Αυτό δεν είναι πρόσφατο. Αποτελεί συνέχεια και αποκορύφωση της κατάστασης που ξεκίνησε με την οικονομική διαχείριση της κρίσης και το ύψωμα των οικονομικών «φραχτών» προς αποκλεισμό και απομόνωση της - «μολυσμένης» - Ελλάδας. Καυτηριάστηκε και απομονώθηκε το άκρο οικονομικά. Το ίδιο συμβαίνει, τώρα, σε επίπεδο ασφαλείας.

Η επιχείρηση αποκλεισμού και απομόνωσης της Ελλάδας αποτελεί πρώτον, προσπάθεια απαγκίστρωσης ενός τμήματος της ηπειρωτικής Ευρώπης από το χώρο της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων (δηλαδή τάση για περιορισμό στην κεντρική της γεωγραφία) και δεύτερον, σύμπτωμα της αποσύνθεσης ή/και του κατακερματισμού του «δυτικού» - ευρωατλαντικού - συστήματος της μεταδιπολικής περιόδου...

Και ολοκληρώναμε:

Στην περίπτωση της Συρίας, η Τουρκία επιχείρησε να χρησιμοποιήσει - αποτυχημένα - το ΝΑΤΟ για τη ''ρύθμιση''των πτήσεων, ουσιαστικά για την επιβολή εναέριου ελέγχου (no-fly zone) σε τμήμα των τουρκο-συριακών συνόρων το οποίο ήταν “highly unstable”. Τελικά δεν τα κατάφερε και μετά άρχισαν να πέφτουν αεροπλάνα. Στην περίπτωση της Ελλάδας επιχειρείται η χρησιμοποίηση του ΝΑΤΟ σε τμήμα των ελληνο-τουρκικών συνόρων για τη ''ρύθμιση''των μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών στο Αιγαίο προκειμένου η κατάσταση να «σταθεροποιηθεί» (επειδή είναι “highly unstable”).

Μέσω του ''ρυθμιστικού''καθεστώτος μεταναστών και προσφύγων που ξεκινούν από τη Συρία και φτάνουν στην Ελλάδα, η Τουρκία - εν τέλει - μάλλον θα καταφέρει να βάλει πόδι τόσο σε τμήμα της βόρειας Συρίας [Σημ. Δ`~. 2018: Τελικά πράγματι έβαλε, όχι όμως μέσω ΝΑΤΟ]... όσο και στο ανατολικό Αιγαίο (στο βόρειο Ιράκ έχει ήδη βάλει).

Μετεξελίσσονται σε βασανιστήριο οι (υπ)ενθυμίσεις... Και βρισκόμαστε ακόμη στον Φεβρουάριο του 2016 [24 Φεβ 2016].

[Μου] προξενεί εντύπωση που ορισμένοι ξύπνησαν τώρα με το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Και ιδιαίτερα ορισμένοι οικονομιστές που μας έλεγαν εφαρμόστε τα συμπεφωνημένα γιατί «θα κοπεί η χρηματοδότηση, η δόση» ή «θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ». Τώρα, οι ίδιοι λένε, εφαρμόστε τα συμπεφωνημένα γιατί... Και πάντα τα ίδια θα λένε γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να πουν (εν τω μεταξύ η Ε.Ε χρώσταγε - ίσως χρωστάει ακόμα - χρήματα στην Ελλάδα που σχετίζονται με τη διαχείριση της μεταναστευτικής-προσφυγικής κρίσης).

Όταν άρχισα να αναδεικνύω το ζήτημα, δεν το έκανα επειδή ήμουν εναντίον των ανθρώπων αυτών (όπως νομίζουν διάφοροι κινητρολογοι), αλλά επειδή ήταν φανερό ποια θα είναι η εξέλιξη του (και προς τα που οδηγούσε η εργαλειοποίηση του). Πριν ακόμα από το περασμένο καλοκαίρι, όταν είχαν ξεχαστεί τόσο η Λιβύη και εν πολλοίς και η Συρία, ορισμένοι παρατηρούσαμε τα μεγέθη των ανθρώπων που συγκεντρώνονταν στα νοτιο-ανατολικά σύνορα της Τουρκίας [Σημ. Δ`~. 2018]. Η Τουρκία βέβαια, όπως και οποιαδήποτε άλλη χώρα, δεν έκανε ανθρωπισμό, συγκέντρωνε ηθικό και διπλωματικό κεφάλαιο το οποίο θα χρησιμοποιούσε ως μοχλό άσκησης πίεσης... Όταν ασχολήθηκα ξανά με το ζήτημα, ήδη από τις πρώτες μέρες του Αυγούστου - πριν κορυφωθούν οι ροές -, ορισμένοι μας μίλαγαν για την «οικονομία» και άλλοι μας έλεγαν «τι σας πειράζει, θα φύγουν».

Οι άνθρωποι που καλοπροαίρετα ισχυρίζονταν το τελευταίο, νόμιζαν ότι η Ε.Ε αποτελεί φορέα κοινής βούλησης. Η Ε.Ε όμως - και αυτό αποτελεί μια κριτική καθόλα θεμιτή και ας μην αρέσει -, έχει αποδειχθεί κατ'επανάληψη ανεπαρκής και ανίκανη να συνθέσει τα εθνικά συμφέροντα των χωρών σε κάτι το οποίο θα μπορούσε να ονομαστεί «κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον». Το ΝΑΤΟ, αυτή την περίοδο, γίνεται προσπάθεια να μεταβληθεί σε εργαλείο-όργανο της Πολωνίας (για τη Ρωσία) και της Τουρκίας (για τη Συρία), με την πρώτη να εκβιάζει τη Γερμανία, η οποία με τη σειρά της - πέρα από το ότι έχει εκβιάσει κατ'επανάληψη την Ελλάδα να - εκβιάζει ή παρέχει «διαβεβαιώσεις» σε άλλες χώρες (όπως η Π.Γ.Δ.Μ και η Σερβία) ενώ παράλληλα Σουηδία, Δανία και Βέλγιο επαναφέρουν συνοριακούς ελέγχους κ.λπ. Η δε Γαλλία, βρίσκεται στο απυρόβλητο εδώ και μήνες (θα δεχθεί λέει 30.000 ανθρώπους σε δύο χρόνια!). Αυτή είναι η εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης εντελώς επιγραμματικά.

Δυστυχώς, θα φανεί πως η «οικονομία» αποτελεί νανο-ζήτημα, δηλαδή ένα ζήτημα σημαντικότητας και επιπέδου νάνου, σε σχέση με το προσφυγικό-μεταναστευτικό...

Η μετανάστευση δεν επιλύει το δημογραφικό (ούτε σχετιζόμενα με αυτό θέματα, ορισμένα μονάχα από τα οποία είναι το ασφαλιστικό και η γήρανση), απλά μεταθέτει το πρόβλημα για το μέλλον. Όσο και να αυξήσουν τους φόρους, όσο και να αναβάλουν τις συνταξιοδοτήσεις, όσο και να ωθήσουν όλο και περισσότερες γυναίκες στην αγορά εργασίας (παρέχοντας τους κίνητρα), όσο και να υποκαταστήσουν τα εργαζόμενα ανδρόγυνα, τις γυναίκες-εργαζόμενες και τα - μη - παιδιά των προηγούμενων, με εισαγόμενα ανδρόγυνα, με εισαγόμενες γυναίκες-μητέρες και εισαγόμενα παιδιά, δεν πρόκειται να υπερβούν τις οικονομικές επιπτώσεις των δραματικών δημογραφικών αλλαγών... τουλάχιστον - και σε αυτό το σημείο ειρωνεύομαι - μέχρι η ιδεολογία του «μετα-ανθρωπισμού» και της «υπέρβασης της ύλης» να έχει πρακτικά αποτελέσματα για τον τρόπο αναπαραγωγής των κοινωνιών. Μέχρι στιγμής δεν έχει. Απλά εισάγουν ανθρώπους...

Ορισμένες κοινωνίες - μάλλον - θα καταστραφούν ή θα φτάσουν στα πρόθυρα μιας τέτοιας εξέλιξης, ενώ κάποιες άλλες θα καταπιούν και θα ποδοπατήσουν τις ελίτ τους (μαζί με το κομματικό και μηντιακό σύστημα).

Σημ. Δ`~. 2018: Μόνο το 2017, στην Τουρκία σημειώθηκε αύξηση του αριθμού προσφύγων κατά 21%. The number of refugees in Turkey has reached some 3.9 million, making Turkey the country with the highest number of refugees in the world [Turkey - European Commission - europa.eu. Last updated 14/06/2018].

Συνεχίζουμε. Πάλι καλά που είναι καλοκαίρι και μπορεί κάποιος να πάει στη θάλασσα προκειμένου να αποφύγει όλα τα προηγούμενα, και... τα επόμενα [26 Φεβ 2016]:

Η Γερμανία - όπως και άλλα κράτη - προϋπολογίζει τα μεγέθη και τους αριθμούς των ανθρώπων που χρειάζεται να εισάγει προκειμένου να καλύψει τις οικονομικές της ανάγκες (δημογραφικές είναι οι ανάγκες αλλά οι οικονομιστές προϋποθέτουν δημογραφικά μεγέθη: από τις «προϋποθέσεις» θα την πατήσουν). Ήδη από τις αρχές του καλοκαιριού - πριν καν οι ροές αρχίσουν να εκτοξεύονται με πρώτο μήνα τον Αύγουστο - διαβάζαμε άρθρα π.χ. στον Guardian ή στην D.W που έλεγαν πως η Γερμανία «αναμένεται» να υποδεχθεί φέτος περίπου 800.000 με ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Από που προέκυπτε το «αναμένεται»; Πως - και από που- προέκυπτε ο αριθμός; Από όσα σας ανέφερα.

Απλά το όλο πράγμα, οι εξελίξεις - και κυρίως οι δημοσκοπήσεις - ξέφυγαν και όλοι άρχισαν να τρέχουν. Θυμηθείτε πως μέχρι τον Οκτώβριο-Νοέμβριο δεν υπήρχε ιδιαίτερος αρνητισμός, προβληματισμός ή/και ανησυχία για το μεταναστευτικό-προσφυγικό στα mainstream media, αντίθετα όλοι θρηνούσαν για το παιδάκι που πνίγηκε. Ο πνιγμός του μικρού παιδιού συνέβη στις 2 Σεπτεμβρίου... Ο Σεπτέμβριος ήταν ο μήνας των selfies. Ο Οκτώβριος ήταν ο μήνας κορύφωσης των ροών. Μετά τον Νοέμβριο, την επίθεση στο Παρίσι, την πτώση στις δημοσκοπήσεις, την πίεση που δέχθηκε η Μέρκελ στο εσωτερικό της, τα γεγονότα στην Κολωνία κ.λπ, άρχισε να αλλάζει το κλίμα.

Αυτές τις μέρες - το reuters αναφέρει πως - το υπουργείο οικονομικών της Γερμανίας σε συνεργασία με άλλα κυβερνητικά όργανα, ανακοίνωσε πως η Γερμανία «αναμένει» περίπου 3,6 εκατομμύρια ανθρώπους μέχρι το 2020. Και μπορεί Γερμανός αξιωματούχος να δήλωσε πως δεν αναμένονται τέτοια νούμερα - σε μια προσπάθεια μάλλον να καθησυχάσει -, αλλά εγώ έχω διαβάσει πως η Γερμανία έχει ανάγκη 4 με 5 εκατομμύρια ανθρώπους μέσα στα επόμενα χρόνια προκειμένου να εξυπηρετήσει τις δημογραφικές της ανάγκες. Τα νούμερα προϋπολογίζονται.

Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει ούτε έχουν καταλάβει πως λειτουργεί το «πράγμα» (ή καλύτερα η βιομηχανία). Τώρα αρχίζουν κάπως να αντιλαμβάνονται και αντιδρούν σπασμωδικά (σε εμάς εδώ ορισμένοι νομίζουν πως μπορεί η αναπληρωτής υπουργός μιας μικρής χώρας να καθορίσει το migration net της Γερμανίας). Δεν υπάρχει περίπτωση με το κλίμα που επικρατεί να συνειδητοποιήσει μεγάλο μέρος της γερμανικής κοινωνίας πως αναμένονται 3 ή 5 εκατομμύρια επιπλέον νέοι πρόσφυγες και μετανάστες τα επόμενα χρόνια και η κ. Μέρκελ να παραμείνει αταλάντευτη στη θέση της...

Τα κράτη που καταστράφηκαν αποτελούσαν «αποθήκες» ή/και σημεία «ελέγχου και ρύθμισης». Η δε Τουρκία αποτελεί παραδοσιακή δεξαμενή παροχής «εργατικού δυναμικού» της Γερμανίας...

Και συνεχίζαμε:

Η διαχείριση της μεταναστευτικής-προσφυγικής κρίσης αποτελεί - ή εξελίσσεται σε - μέσο και προκάλυμμα, όχι σκοπό και στόχο.

Ορισμένοι ήθελαν να αναδεικνύουν μόνον το γκρούπ των χωρών Βίζενγκραντ... ενώ την Αυστρία και τη Γερμανία τις άφηναν στο απυρόβλητο. Φάτε τώρα μια Αυστρία και ηρεμήστε (ίσως θυμάστε πως από το καλοκαίρι έριχνα σπόντες για τον ευνοϊκό τρόπο με τον οποίον η ύπατη αρμοστεία του Ο.Η.Ε για τους πρόσφυγες, αντιμετώπιζε την Αυστρία). Η Ολλανδία και η Γερμανία ήταν αυτές που είχαν αναλάβει την πρωτοβουλία περί «Μικρής Σένγκεν» (στην οποία αντιδρούσε η Πολωνία) ενώ τα περί Π.Γ.Δ.Μ αποτελούσαν πρωτοβουλία της Γερμανίας και της Αυστρίας με την Ουγγαρία, την Τσεχία και τη Σλοβακία να υποστηρίζουν. Με τη δε Σλοβενία, η Ελλάδα είχε ανταγωνιστικές σχέσεις ως προς το ποια από τις δυο χώρες θα γινόταν κύριος φορέας και παράγοντας ενσωμάτωσης των δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε. Η Αυστρία με τη Γερμανία, ήδη από νωρίς το καλοκαίρι συνεχώς «έπαιζαν» με τη Π.Γ.Δ.Μ (αυτό είναι ένα σημείο που δεν έχει αναδειχθεί, δηλαδή πότε άνοιξε τα σύνορα της η τελευταία, με τι διαβεβαιώσεις και από ποιους).

Η Ελλάδα, έχει ανά τακτά χρονικά διαστήματα διατελέσει το ρόλο του νάνου πίσω από τον οποίο (προσπαθούν να) κρύβονται οι γίγαντες. Η Ελλάδα έφταιγε κάποτε για την καθυστέρηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στην Ε.Ε (και πολύ ορθά, η Ελλάδα επέλεξε να είναι θετική στην ενταξιακή πορεία της Άγκυρας προκειμένου να φανεί ποιοι ήταν αυτοί που πραγματικά δεν επιθυμούσαν την είσοδο της συγκεκριμένης χώρας). Η Ελλάδα, επίσης, έφταιγε για την οικονομική κρίση και μετεβλήθη σε αποδιοπομπαίο τράγο (ακόμα και για κατασκοπία κατηγορήθηκε πριν λίγο καιρό). Η Ελλάδα τώρα φταίει και για την προσφυγική-μεταναστευτική κρίση.

Και κάπως έτσι επειδή «η Ελλάδα φταίει», το ερμηνευτικό αφήγημα της προσφυγικής-μεταναστευτικής «κρίσης και απειλής» - πιθανόν - θα μετασχηματιστεί σε ερμηνευτικό αφήγημα με πυρήνα του τις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο. Για το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα και την μη επαρκή αντιμετώπιση του, λοιπόν, θα φταίει το καθεστώς που υπάρχει στο Αιγαίο. Και κάπως έτσι θα - μπορούσε να - παρουσιαστεί ως «επιτακτική» η ανάγκη αναθεώρησης των συνθηκών από «τα πάνω» και «τα έξω». Θα μάθουμε όλοι ξαφνικά πως για την αντιμετώπιση «της κρίσης και της απειλής» (η οποία έχει τις ρίζες της αλλού, αλλά αυτό δεν θα έχει καμία σημασία), πρέπει άμεσα να αντιμετωπισθούν οι ρίζες μιας πιθανής ελληνοτουρκικής κρίσης. Αποδυναμωμένη στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, και με ''το νόμισμα''ως εκβιαστική θηλιά στο λαιμό (το οποίο νόμισμα τάχα θα την απομάκρυνε από μια πιθανή περιφερειοποίηση έναντι της Τουρκίας), η Ελλάδα θα καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Και κάπως έτσι ενδέχεται μόλις αποχωρήσει το ΝΑΤΟ, να βρισκόμαστε σε κατάσταση de jure αναθεώρησης του καθεστώτος στο Αιγαίο. Καθόλου απίθανη εξέλιξη. Αφήνω εδώ αυτή την υποθετική ή πιθανή εξέλιξη με την ευχή να μην χρειαστεί να επιστρέψω.

Για να ολοκληρώσουμε:

Οι ροές, οι οποιεσδήποτε ροές, ποτέ δεν σταματούν στη θάλασσα. Οι ροές σταματούν πάντοτε στη στεριά. Η θάλασσα δεν αποτελεί εδαφικό - αλλά διαφορετικής μορφής - χώρο. Αποτελεί παράγοντα κινητικότητας, ευελιξίας, ελιγμών και διασποράς (και ας υπάρχουν - και βέβαια υπάρχουν - υδάτινα σύνορα), όχι διαχωρισμού, απομόνωσης, στατικότητας και σταθερότητας, όπως η στεριά.

Το κλειδί για την Ιταλία το κρατά η Λιβύη, για την Ισπανία το Μαρόκο, για το Ηνωμένο Βασίλειο η Γαλλία (και το Βέλγιο), για τη Σουηδία η Δανία (γι'αυτό και συγχρονίστηκαν αυτές οι δύο χώρες) και για την Ελλάδα η Τουρκία.

Οι Αθηναίοι κάποτε αναγκάστηκαν, προκειμένου να επιβιώσουν, να αμυνθούν καταφεύγοντας στα Ξύλινα Τείχη (η Ακρόπολη Φρούριο αλώθηκε) ενώ ο Μέγας Ξέρξης κάποτε διέταξε να μαστιγώσουν και να αλυσοδέσουν τη θάλασσα γιατί δεν υπάκουσε στις διαταγές του. Η θάλασσα όμως ούτε μαστιγώνεται ούτε αλυσοδένεται.

Αυτά αποτελούν διδάγματα της ιστορίας μας που εμπεριέχουν υψηλούς συμβολισμούς και στοιχεία «γεωπολιτικής» παιδείας - που επιλέξαμε να αγνοήσουμε, να ξεχάσουμε ή να υποτιμήσουμε - και όχι παραμυθάκια.

Τα τρία προηγούμενα αποσπάσματα από μια ανάρτηση η οποία εμπεριείχε πολλαπλές δημοσιεύσεις. Ας δούμε τα επόμενα όμως. Γράφαμε τις δύο τελευταίες ημέρες του Φεβρουαρίου (μακρύς και σημαντικός μήνας ο Φεβρουάριος του 2016) [28-29 Φεβ 2016]:

Μισό λεπτό. Αυτοί δεν μας έλεγαν - μας προειδοποιούσαν και μας απειλούσαν - πως θα μετατρεπόμασταν σε «στρατόπεδο ή αποθήκη ψυχών» (ή οποιαδήποτε άλλη απειλή) ΕΑΝ «βγαίναμε» από την «Ευρώπη»; Τι συνέβη;

Όλη τους η επιχειρηματολογία έχει συγκεκριμένη «μεθοδολογία» και έχει να κάνει με τη διαχείριση του μέλλοντος. Τα βραχυμεσοπρόθεσμα - μελλοντικά - αποτελέσματα που προκύπτουν από την τωρινή, την ήδη υφιστάμενη κατάσταση και τα αδιέξοδα της, τα μετατρέπουν σε απειλές μιας άλλης, ανεπιθύμητης γι'αυτούς, κατάστασης προκειμένου να την αποτρέψουν. Ένα αόρατο μελλοντικό απειλητικό Εκείθεν ως κόλαση που νομιμοποιεί να υπομένεις τα πάντα στο τωρινό ορατό Εντεύθεν. Έτσι εάν είχαμε «φύγει» από την «Ευρώπη» και βιώναμε ακριβώς την ίδια κατάσταση, θα έφταιγε ότι «φύγαμε». Έλα μου όμως που όλες οι απειλές που έχουν ακουστεί κατά καιρούς για το τι θα συμβεί στο μέλλον εάν (Εκείθεν)... συμβαίνουν στο παρόν δίχως να έχει πραγματοποιηθεί αυτό το εάν (Εντεύθεν). Τίποτα από όσα μας έχουν απειλήσει ότι θα παθαίναμε εάν κάναμε το Α (Εκείθεν)... δεν έχει υπάρξει που να μην πάθαμε δίχως να κάνουμε το Α (Εντεύθεν)...

Και ακολουθούσαν τα εξής:

Εάν όλα κυλήσουν σχετικά ομαλά για την Τουρκία... το επόμενο βήμα της Άγκυρας - πιθανώς - θα είναι η επιδίωξη δημιουργίας ενός διεθνούς νομικού πλαισίου ή ενός περιφερειακού καθεστώτος που θα θέτει υπό την προστασία του τους πρόσφυγες και τους μετανάστες - ίσως με αφορμή τα περί ανθρωπιστικής βοήθειας ή διαχείρισης επιχειρήματα - και το οποίο θα παρέχει εγγυήσεις για την ασφαλή μεταχείριση τους. Σε μια τέτοια περίπτωση, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών και των προσφύγων είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, θα επιδίωκε να συνδέσει το γεγονός αυτό με τις εθνικές μειονότητες και τις μουσουλμανικές κοινότητες της περιοχής προκειμένου να εξασφαλίσει εγγυήσεις που θα της παρέχουν δικαίωμα παρέμβασης στην περιοχή. Με τον ίδιο τρόπο λειτούργησε στο Κυπριακό. Η νομιμότητα της επέμβασης στη Κύπρο, κατέστη δυνατή μέσω ενός παρεμφερούς νομικού πλαισίου.

Όποιος βλέπει αυτή την περίοδο την προσφυγική-μεταναστευτική κρίση, αποκλειστικά και μόνον, ως αυθύπαρκτο και αυτοτελές ζήτημα, κινείται μεταξύ αφέλειας - η συντριπτική πλειοψηφία -, τοπικού παραρτήματος ή/και εξυπηρέτησης συμφερόντων. Για παράδειγμα, ως προς το ευρωπαϊκό σκέλος, η διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού και η ταυτόχρονη απομόνωση της Ελλάδας αποτελούν τμήμα - και χρησιμοποιούνται ως μέσο και προκάλυμμα - της στρατηγικής αναμόρφωσης του ευρωπαϊκού πόλου ηγεμονίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τον μετα-οθωμανικό τουρκικό πόλο.

Αυτό που εξελίσσεται στη Συρία και το Ιράκ, από πλευράς Συνθηκών - οι οποίες αποτελούν διεθνή και ιστορικά αγκυροβόλια - είναι η κατάρρευση της εδαφικής τάξης που εγκαθιδρύθηκε με τη συμφωνία Sykes-Picot. Η προσφυγική-μεταναστευτική κρίση στο παρόν, και το κουρδικό ζήτημα διαχρονικά, τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα, επανασυνδέουν όχι μονάχα γεωγραφικά τη «Μέση Ανατολή» με τα «Βαλκάνια», αλλά και ιστορικά τη συμφωνία Sykes-Picot με τη Συνθήκη της Λωζάνης...

Και ολοκληρώναμε:

Το επόμενο χρονικό διάστημα, ορισμένοι θα προσπαθήσουν να μας παρουσιάσουν ως - όχι βραχυπρόθεσμο αλλά μακροπρόθεσμο - μελλοντικό εθνικό όραμα και στόχο, τη μονιμοποίηση της μετατροπής της Ελλάδας σε περιφερειακό κράτος-μαξιλάρι και ενδιάμεση εδαφική περιοχή ζώνη-σύνορο (buffer zone-state), περισυλλογής, διαλογής και κράτησης, ελέγχου και ρύθμισης, προκειμένου η ευρωπαϊκή γεροντοκρατία του Κέντρου να πίνει ανέμελα τον καφέ της περίξ του Ρήνου ή να κάνει σκι στα Σαλέ των Άλπεων. Η Ελλάδα, η οποία προσέφερε αρκετά, δεν έχει κανένα λόγο να θυσιαστεί για κοινωνίες που βρίσκονται σε παρακμή και αυτοκτόνησαν επιλέγοντας τον «ευρωπαϊσμό» ως - ιδεολογικό - προθάλαμο για το νεκροτομείο... Τα προηγούμενα δεν τα γράφω με ικανοποίηση αλλά με πίκρα.

Ladies and gentlemen. On behalf of the E.U and the entire european crew, welcome aboard. Please fasten your seat belt. If you are seated next to an emergency exit... excuse me, there is no emergency exit, please read carefully the special instructions. Welcome to Guantánamo Bay of €uropa!... I repeat, fasten your seat belt.

Αναφορά και παράθεμα, ένα:

Όταν μιλάς και γράφεις για το δημογραφικό και τους ρυθμούς γονιμότητας αρκετά νωρίς είσαι αντιδραστικός, όταν μιλάς και γράφεις για το δημογραφικό και τους ρυθμούς γονιμότητας αρκετά αργά και κατόπιν εορτής είσαι προοδευτικός. Τα πάντα από ό,τι φαίνεται είναι θέμα timing... Προφανώς και μιλάς για το δημογραφικό και τους ρυθμούς γονιμότητας, ανακαλύπτοντας ξαφνικά όλον αυτόν τον μέγα - αλλά μέχρι πριν λίγο καιρό απαγορευμένο - κόσμο, προκειμένου να νομιμοποίησεις εκβιαστικά, κατόπιν εορτής και άνευ όρων καταστάσεις...

Αναφορά και παράθεμα, δύο:

Από τη μικρασιατική καταστροφή και ύστερα, ο ελληνισμός βρίσκεται σε πορεία συνεχούς συρρίκνωσης. Εξαφανίστηκε ολόκληρος ο περιφερειακός ελληνισμός από τη Ρωσία και τη Μικρά Ασία μέχρι τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, για να ακολουθήσει η εκδίωξη του ελληνισμού από την Κωνσταντινούπολη και τη βόρειο Κύπρο. Το ελληνικό κράτος όχι μόνον δεν στάθηκε ικανό να προστατεύσει τον ευρύτερο περιφερειακό ελληνισμό ή να αναστείλει τη συρρίκνωση του (αντίθετα συνέβαλλε έμμεσα ή άμεσα στον αφανισμό του), όχι απλά δεν μπόρεσε να προστατεύσει το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του, αλλά έφτασε μέχρι το σημείο να παρασιτεί επ'αυτού, να το απομυζά και να διεξάγει συνεχή πολιτισμικό πόλεμο εναντίον του, και τελικά να το εκποιεί και να το εκχωρεί.

Το κράτος αυτό αφού ρούφηξε ή κατάπιε - ως άλλη μαύρη τρύπα - τον περιφερειακό ελληνισμό και εκδίωξε ένα μεγάλο τμήμα του έθνους από το εσωτερικό του, τελικά απομύζησε και συνέθλιψε το υπόλοιπο. Μάλιστα πήγε ακόμα μακρύτερα (έχει κι άλλο!;). Το απαξίωσε και το εξευτέλισε πανευρωπαϊκά, οδηγώντας το σε διεθνή διασυρμό και διαπόμπευση (σε μια στοιχειωδώς ευνομούμενη πολιτεία, όλοι αυτοί θα ήταν στη φυλακή). Πλέον έχουμε φτάσει στο τελευταίο στάδιο της εξαέρωσης, εξαΰλωσης και αποψίλωσης του εναπομείναντος - γερασμένου και μαρασμένου - έθνους και στη μετατροπή της Ελλάδας και του Αιγαίου σε Guantánamo Bay της Ευρώπης! (αυτή είναι η κατάληξη του «οράματος» του ελλαδικού - πάση θυσία - ηπειρωτικού ευρωπαϊσμού).

Ύβρις! Αίσχος, ντροπή και όνειδος! Και ορισμένοι θα τολμήσουν να μας παρουσιάσουν ως καλή, ανθρωπιστική και πρέπουσα μια τέτοια εξέλιξη! Εκάς οι βέβηλοι, οι βάνδαλοι και οι βάρβαροι.

Δυναμικά ξεκίνησε ο Μάρτιος πριν από δύο χρόνια και δυναμικά συνεχίστηκε. Τα συγκεκριμένα παραθέματα δεν είναι στενά εθνοκεντρικά:

Πρώτο:

Η Ελλάδα, μέσω της συμμετοχής της στην περιοχή Σένγκεν και της ένταξης της στη ζώνη του ευρώ, επιδίωξε να υπερβεί τη γεωγραφία της. Στην περίπτωση της, η οικονομική και μεταναστευτική-προσφυγική κρίση την επανασύνδεσε βίαια με τη γεωγραφία της, τη «γείωσε» θα μπορούσαμε να πούμε. Η μακρά δομή βέβαια είναι άλλη, εξ ου και το φαινόμενο αυτό παρατηρείται σε ευρύτερη κλίμακα. Τα πάντα «γειώνονται» ή επανασυνδέονται με τη γεωγραφία τους (ακόμα και οι ιδέες ή το διαδίκτυο) και αναπτύσσονται τάσεις παγκόσμιας ή/και περιφερειακής πολυδιάσπασης.

Ο σχηματισμός των χωρών του γκρούπ Βίζενγκραντ, η κατάρρευση των πολιτικών και νομικών καθεστώτων και θεσμικών πλαισίων που με τεχνητό τρόπο έκαναν αόρατους, εξαφανίζοντας, τους Κούρδους και η ανάδυση του γεωεθνικού κουρδικού ζητήματος σε συνδυασμό με το γεωενεργειακό ζήτημα υδάτων-υδρογονανθράκων, η λεγόμενη «network sovereignty», ο σκωτσέζικος και ο καταλανικός εθνικισμός, η επάνοδος των εθνικών κρατών στο εσωτερικό της Ε.Ε ή οι συσσωματώσεις μεταξύ γειτονικών χωρών σε μπλόκ, αποτελούν το καθένα ξεχωριστά και σε διαφορετικά επίπεδα περιπτώσεις του ίδιου φαινόμενου. Της κατάρρευσης της θεσμοκεντρικής λογικής (που υπερβαίνει εδαφικά στοιχεία) και της ανάδυσης ή της επανόδου της γεωγραφίας (και των διαφόρων κατά τόπους γεω-υποβάθρων που αυτή φέρει).

Το πιθανότερο είναι πως η Ελλάδα, αργά ή γρήγορα και παρά τις δηλώσεις Tusk, θα βρεθεί εκτός του κατακερματισμένου αυτή τη στιγμή χώρου Σένγκεν - εφόσον αυτός δεν διευρυνθεί και δεν υπάρξει εδαφική συνέχεια...

Δεύτερο:

Τα επόμενα έχουν περισσότερο χαρακτήρα σαρκαστικό, υπό τη συνοδεία ποιητικής και αφηγηματικής αδείας, παρά αναλυτικό.

Πέρα από την κριτική που άσκησε στη Γερμανία πρόσφατα ο Πρωθυπουργός της Γαλλίας, Manuel Valls, οι Αυστριακοί είπαν κάτι πολύ απλό: ''Η Γερμανία αυτή τη στιγμή στέλνει τα εξής μηνύματα. Από τη μια μεριά στέλνει το μήνυμα στην Ελλάδα πως ακολουθεί πολιτική ανοιχτών θυρών και από την άλλη απαιτεί από την Αυστρία να σταματήσει όλους όσους κατευθύνονται προς τη Γερμανία. Πρέπει να αποφασίσει ποια από τις δύο αυτές στρατηγικές επιθυμεί''. Και πράγματι, η Μέρκελ θα αποφασίσει.

Πως θα «κλείσουν» τα σύνορα στο Αιγαίο λοιπόν;

Η Αγκέλα θα πάρει τηλέφωνο στην Ελλάδα, και θα πει: ''Η πολιτική ανοιχτών θυρών τελειώνει''. Και επειδή δεν προβλέπεται οι εν Ευρώπη αδελφοί του βορρά να έχουν διαθέσιμες τις ποσότητες από κοτετσόσυρμα που απαιτούνται προκειμένου να περιφράξουμε το Αιγαίο, η Αγκέλα θα συνεχίσει λέγοντας: ''Τηλεφωνώ στον Ερντο(γ)αν, και σε ξαναπαίρνω σε λίγο''.

Η Αγκέλα (της καρδιάς μας) θα πάρει τηλέφωνο τον Μεγαλοπρεπή και θα του πει: ''Έχω πρόβλημα. Αυτοί οι φρικώδεις ρωμαιοκαθολικοί και παραδοσιακά συντηρητικοί Βαυαροί - που δεν πέρασαν διαφωτισμό -, μου φεύγουν για ΑυστροΟυγγαρία μεριά. Πρέπει να περιοριστούν οι ροές''. Ο Ερντο(γ)αν, αφού νιώσει μια κάποια ενόχληση για τον άμεσο τρόπο, τον ενικό και την οικειότητα - αλλά και το επιτακτικό ύφος - της Αγκέλας, θα απαντήσει. Το περιεχόμενο όσων θα πει, δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω (πάντως θα είναι σε ύφος αρκετά βαρύ και σε στυλ, ''ναι θα το σκεφτώ, αλλά δεν καίγομαι κιόλας, και σε γράφω και λίγο εις τα παλαιότερα των υποδημάτων μου. Άλλωστε εσείς οι Γερμανοί, τόσους αιώνες, μια αυτοκρατορία της προκοπής δεν μπορέσατε να κάνετε''). Μετά από τα πάρε-δώσε, δηλαδή από το κρισιμότερο σημείο της συζήτησης, η Αγκέλα θα κλείσει το τηλέφωνο και θα επικοινωνήσει με την Αθήνα.

''Κανονίστηκε, τα σύνορα είναι κλειστά''. Και οι δικοί μας, θα αλλάξουν λίγο το ύφος στο δημόσιο λόγο τους, θα στείλουν λίγα περισσότερα περιπολικά του λιμενικού σε μια μεριά του Αιγαίου και θα κανονίσουν ένα ειδησεογραφικό ρεπορτάζ που θα δείχνει στη τηλεόραση τα πλοία να περιπολούν με «αυστηρό» τρόπο (άντε και καμιά εικόνα από κέντρα κράτησης). Εικόνες, δηλαδή, για εσωτερική κατανάλωση.

Και κάπως έτσι, θα - μπορούσαν να - «κλείσουν» τα σύνορα στο Αιγαίο...

Και οι άνθρωποι θα πουν: Είδες που τελικά «κλείνουν» τα σύνορα στο Αιγαίο και περιορίζονται οι ροές άμα θες; Νομίζοντας πως αυτό θα το έχουν καταφέρει τα πλοίαρια του λιμενικού και οι εικόνες που θα παίζουν στο σκάι και το μέγκα, κανάλια τα οποία θα κάθονται στημένοι μπροστά στις τηλεοράσεις τους να παρακολουθούν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, από το Μαρόκο μέχρι το Αφγανιστάν (μάλιστα δεν θα παρακολουθούν τα γερμανικά αλλά τα ελληνικά Μ.Μ.Ε)... Ας το ξαναγράψω. Το κλειδί για την Ιταλία το κρατά η Λιβύη, για την Ισπανία το Μαρόκο, για το Ηνωμένο Βασίλειο η Γαλλία (και το Βέλγιο), για τη Σουηδία η Δανία (γι'αυτό και συγχρονίστηκαν αυτές οι δύο χώρες) και για την Ελλάδα η Τουρκία. Και φυσικά η Γερμανία. Γιατί οι ροές, οι οποιεσδήποτε ροές, δεν σταματούν στη θάλασσα.

Συνεχίζουμε. Βρισκόμαστε στην άνοιξη ακόμα του 2016 [7 Μαρ 2016]:

Μέσω του προσφυγικού-μεταναστευτικού η Τουρκία έχει «γκριζάρει» το ανατολικό Αιγαίο ενώ το επόμενο χρονικό διάστημα έρχεται πρόταση επίλυσης του Κυπριακού. Στη Θράκη, για πρώτη φορά δεν υπάρχει κανένας χριστιανός βουλευτής (σε μια στοιχειωδώς σοβαρή χώρα, βέβαια, μια θρησκευτική μειονότητα που αριθμεί το 2 ή 3% του συνολικού πληθυσμού προφανώς και δεν θα θεωρείτο «απειλή») ενώ μια ενδεχόμενη ειδική οικονομική ζώνη θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρόπλασμα ενός περιφερειακού τρανσεθνικού καθεστώτος. Η Αλβανία και η Π.Γ.Δ.Μ στα βόρεια και βορειοδυτικά κλείνουν τα χερσαία σύνορα τους ενώ στα θαλάσσια νότια και νοτιοανατολικά μας έχουμε την μεταεθνική πολτοποίηση κοινωνιών και την καταστροφή ιεραρχικών πολιτικών δομών και σχηματισμών, μέσω της μετατροπής τους σε κατακερματισμένους και άναρχους εδαφικούς χώρους...

Όλα τα προηγούμενα φανερώνουν πως οι προσεγγίσεις όσων εξελίσσονται δεν μπορούν να περιορίζονται στην «οικονομία» και αποδεικνύουν πως οι οικονομίστικές προσεγγίσεις με τη μονομέρεια τους έδρασαν - και εξακολουθούν να δρουν - παραπλανητικά και αποχαυνωτικά... Η «Ευρώπη» ξύπνησε και προσγειώθηκε απότομα στην πραγματικότητα, αντιδρώντας μέσω της ενεργοποίησης των παραδοσιακών αντανακλαστικών της. Η Ελλάδα, η οποία παραδοσιακά επιτελεί τη λειτουργία που έχει το καναρίνι στο ορυχείο (του προκεχωρημένου αισθητήρα), προηγείται της «Ευρώπης», βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου των γεωπολιτικών/πολιτισμικών/ιστορικών και γενικότερων εξελίξεων.

Η «Ευρώπη» λειτουργεί ως μια ελίτ που κάθεται στα μετόπισθεν και απολαμβάνει τις χαρές της ζωής, ενώ την ίδια στιγμή βάζει άλλους να κατασκευάζουν - ή να χρησιμοποιούνται ως - χαρακώματα και οχυρώσεις και στέλνει στο μέτωπο αναλώσιμους. Η «Ευρώπη» έχει επιλέξει το κλείσιμο και τη στρατηγική της καμμένης γης. Καμμένη γη και χωματερή είμαστε εμείς. Η «Ευρώπη» μέσω της ενστικτώδους επιλογής της για κλείσιμο, τις τάσεις της για απομόνωση και περιορισμό στην κεντρική της γεωγραφία, φανερώνει πως βρίσκεται στο τέλος της ηγεμονικής της περιόδου. Η «Ευρώπη» βρίσκεται σε παρακμή.

Τόσο το ακραίο κλείσιμο, όσο και το ακραίο άνοιγμα, αποτελούν ανωμαλίες και οδηγούν σε καταστροφές και θρυμματισμούς, δημιουργούν δυσλειτουργίες και γεννούν παθογένειες. Υπάρχει μια «διαλεκτική» ανάμεσα στο άνοιγμα και στο κλείσιμο. Αυτή η σχέση θα πρέπει να ρυθμιστεί και όχι να απορρυθμιστεί. Είναι πασιφανές, αλλά σπάνια λέγεται, πως οι αρειμάνιες, ακραίες και ανεγκέφαλες υπερεθνικές δυνάμεις του - δίχως όριο - ανοίγματος, γέννησαν ή έδωσαν λόγο ύπαρξης στις δυνάμεις του σκληρού κλεισίματος. Οι άνθρωποι αυτοί, συνήθως ριζοσπάστες δικαιωματοκράτες, κοσμικιστές ευρωπαϊστές μετα-δημοκράτες, οπαδοί της μετα-εθνικότητας/κυριαρχίας και εκφραστές υπερεθνικών συμφερόντων, δεν ξέρουν τι σημαίνει μέτρο. Χρειάζεται μέτρο, έλεγχος και ρύθμιση στη σχέση άνοιγμα - κλείσιμο. Η Ελλάδα δεν διαθέτει τα ψυχικά, διανοητικά και ηθικά εφόδια ούτε το πολιτικό προσωπικό προκειμένου να καθορίσει μια τέτοια σχέση. Η Ελλάδα θα έπρεπε να πράξει κάτι τέτοιο, πρώτα από όλα για τον εαυτό της, και μέσω του εαυτού της για την υπόλοιπη Ε.Ε, και όχι ανάποδα, όπως ρητορεύουν και πράττουν όσοι μας θεωρούν αναλώσιμους.

Το δίχως μέτρο άνοιγμα θα σε ξεσκίσει. Το δίχως μέτρο κλείσιμο θα σε συνθλίψει.

Τσουχτερό το επόμενο. Αναφέρεται σε μεταπολιτικά εργαλεία πρόσδεσης και γεωπολιτικής αναδιάταξης [8 Μαρ 2016]:

Δεν έχει γίνει μια μη οικονομική ανάγνωση, ανάλυση και ερμηνεία των λεγόμενων «μνημονίων» και των ευρύτερων εξελίξεων των τελευταίων χρόνων. Πρέπει να υπάρξουν και άλλες ερμηνείες που θα προσεγγίζουν την περίοδο στο σύνολο της υπό διαφορετικό φως και τα «μνημόνια» ως εργαλεία ευρύτερων ανακατατάξεων, πέρα από την οικονομική τους λειτουργία. Θα μπορούσαν να εξετασθούν σε διαφορετικά πλαίσια. Πως μπορεί να λειτούργησαν ως μεταπολιτικά εργαλεία πρόσδεσης ή/και γεωπολιτικής αναδιάταξης; Για παράδειγμα, στην περίπτωση της Κύπρου, ποια είναι η σχέση τους με την επερχόμενη λύση, τη δέσμευση - των εσόδων από την εξόρυξη - των υδρογονανθράκων και του φυσικού αερίου ή το ζήτημα των περιουσιών; Όλα μαζί τα προηγούμενα θα αποτελέσουν ένα πακέτο για το Κυπριακό.

Γνωρίζαμε πως καθώς θα αυξάνεται η ατλαντική πίεση για συμμετοχή της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα αυξάνεται και η πίεση προς την Κύπρο, προκειμένου η Ε.Ε να υποχρεωθεί να αποδεχθεί την παρουσία της Τουρκίας στο νησί και να μην διαμορφωθεί μια πιθανή - μελλοντική - ευρωπαϊκή άμυνα, δίχως τη συμμετοχή της Τουρκίας. Αυτά τα γνωρίζαμε, δεν είναι μυστικά. Το 2004, η εξέλιξη αυτή αποτράπηκε (ουσιαστικά αναβλήθηκε). Εάν διαδραμάτισε κάποιον ρόλο σε αυτή την αναβολή ή αποτροπή κάποιο ευρωπαϊκό πλαίσιο, αυτό ήταν της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι της Ευρωζώνης (Η Ευρωζώνη το ακριβώς αντίθετο έκανε. Περιόρισε τους βαθμούς ελευθερίας και μας έδεσε «χειροπόδαρα», ετεροκαθορίζοντας μας σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, και οδηγώντας μας εκεί που οδηγούμαστε τώρα, με το μαχαίρι στο λαιμό και τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα).

Η παράταση των «μνημονίων» στην Ελλάδα ερμηνεύεται μέσω της περί «γονιδιώματος» θεωρίας, δηλαδή μέσω μιας κεκαλυμμένης ρατσιστικής θέσης την οποία συνοδεύουν η ενοχοποίηση και ένας ασύμμετρος ψυχολογικός και πολιτισμικός πόλεμος ο οποίος στην Ελλάδα, για κάποιον λόγο που αδυνατώ να καταλάβω, θεωρείται «φυσιολογικός». Ωραία, «δεν εφαρμόστηκαν», όπως μας λένε. Πως λειτουργούν όμως τα «μνημόνια», σε συνδυασμό με το μεταναστευτικό-προσφυγικό (το οποίο σαφώς και μπορεί να θεωρηθεί πως χρησιμοποιείται ως μεταπολιτικό εργαλείο πρόσδεσης ή/και γεωπολιτικής αναδιάταξης), την μετατροπή της Ελλάδας σε μετα-κυριαρχικό και μετα-δημοκρατικό πολιτειακό καθεστώς και μεταμοντέρνο εδαφικό σουρωτήρι, την πίεση που ασκεί η Τουρκία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, την αποσταθερόποιηση και αναρχοποίηση της τελευταίας και την αναθεώρηση του καθεστώτος στο Αιγαίο; Τα προηγούμενα σαφώς και πρέπει να ιδωθούν σε συνάφεια με το Κυπριακό, τη Θράκη και το ζήτημα του κλεισίματος των συνόρων από την Π.Γ.Δ.Μ. Πως αποσυνδέονται όλα τα προηγούμενα - τα οποία τα αναφέρω ενδεικτικά και από μνήμης - από τη στιγμή που αποτελούν μέρη ενός συνολικού πακέτου των ΕυρωΤουρκικών σχέσεων;...

Η ελληνική κοινωνία είναι μονάχη και εντελώς γυμνή. Πολιτικούς δεν έχει. Ελίτ δεν έχει. Διανόηση δεν έχει. Θεσμική προστασία δεν έχει. Ηγεσίες δεν έχει. Τίποτα. Έρημος [Σημ. Δ`~. 2018]... Αποτελεί είτε ευλογία είτε κατάρα, αλλά η Ελλάδα, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν βρίσκεται στην περιοχή της Πορτογαλίας ή/και της Ιρλανδίας.

Σημ. Δ`~. 2018: Και επισημάναμε αλλού πως «Οι Τούρκοι και οι Ιρανοί διαθέτουν άμυνες και μεθόδούς προστασίας, διαθέτουν πολιτικές και πολιτισμικές ελίτ, και το κυριότερο, διαθέτουν κοινωνίες ζωτικότατες (άλλωστε αυτοί είναι ορισμένοι από τους λόγους που ασχολείται μαζί τους ο πλανήτης και όχι με το κρατίδιο των Αθηνών). Αντίθετα στην Ελλάδα, οι κατακτητές, μαζί με τους τοποτηρητές και τα παραρτήματα τους, έχουν θέσει ένα τέλος στην ύπαρξη πολιτικών και πολιτισμικών ελίτ, είτε μέσω εξαναγκασμένης μετανάστευσης, είτε αφομοιώνοντάς τες στη δική τους πολιτική και πολιτισμική δομή, και επομένως αποεθνικοποιώντας και αποκοινωνικοποιώντας τες. Οι Ελλαδίτες είναι γυμνοί και εκτεθειμένοι, παρηκμασμένοι και γηρασμένοι (και προδομένοι)».

Μακρύς ήταν και ο Μάρτιος απ'ό,τι φαίνεται. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι [13 Μαρ 2016]:

Οι υπόλοιπες χώρες θα βλέπουν την Ελλάδα να μετατρέπεται σε μια κατακερματισμένη κουρελού-παράρτημα υπερεθνικών παραγόντων και αυτό θα αποτελεί απόδειξη της ορθότητας των επιλογών τους και επιβεβαίωση της στάσης τους... Το ότι αφέθηκες υπερβολικά σε trans/post/supranational χέρια (η πίστη στην πολύ «Ευρώπη» και ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, στην υπερβολική υπερεθνικότητα) σε μετέτρεψε σε ενός νέου τύπου μετα-κυρίαρχο και υβριδικό ημι-κρατικό δρώντα-κουρελού...

Και μόνο που τοποθετούμε το μεταναστευτικό-προσφυγικό σε πανευρωπαϊκό πλαίσιο, έχουμε αστοχήσει, έχουμε παραπλανηθεί ή μας έχουν παραπλανήσει. Από όλο αυτό το ανθρώπινο κύμα, ουδείς ενδιαφέρεται να πάει, είτε στην «προοδευτική» Πορτογαλία είτε στην «αντιδραστική» Πολωνία. Οι χώρες προορισμοί, ως σκληρός πυρήνας, είναι δύο. Η Σουηδία και η Γερμανία. Οι χώρες αυτές έγιναν στόχοι και προορισμοί επειδή το επέλεξαν οι ίδιες. Τα δύο αυτά κράτη, η Γερμανία και η Σουηδία, θεσμοθετούν κανόνες, παράγουν ιδεολογία, δημιουργούν υποδομές και παρέχουν κίνητρα προκειμένου να προσελκύσουν.

Έχουν φυσικά και έξωθεν βοήθεια. Με περισσό θράσος, ο πρώην Υπουργός Οικονομικών της Σουηδίας, Anders Borg, σε ομιλία που έδωσε στο Peterson Institute for International Economics στην Washington, με τίτλο 'Lessons from Sweden on the Global Financial Crisis' (αναφερόμενος στο ζήτημα της ανεργίας των νέων και στο μέγεθος των μεταναστών που έχει η χώρα του), είχε δηλώσει πως: ''Βασικά οι Ηνωμένες Πολιτείες μας παρέχουν αυτές τις ροές, εσείς [οι Η.Π.Α] κάνετε πόλεμο και εμείς παίρνουμε τους πρόσφυγες''.

Αυτά τα κράτη λοιπόν, οι κυβερνήσεις τους, έχουν κάνει τις επιλογές τους. Δεν γνωρίζω σε ποιο βαθμό οι πολίτες τους έχουν επίγνωση των επιλογών των κυβερνήσεων τους. Μπορεί να νομίζουν πως αυτή αποτελεί μια «Φυσική Εξέλιξη» (επειδή άρχισαν να μαραίνονται οι Κέδροι του Λιβάνου ή άρχισε να βράζει η έρημος της Λιβύης λόγω κλιματικής αλλαγής) και όχι μια Πολιτική Επιλογή. Βέβαια τους τελευταίους μήνες στη Γερμανία - υποτίθεται πως - αποφάσισαν πως δεν θέλουν. Τελικά θέλουν ή δεν θέλουν; Ή μήπως απλά λένε πως δεν θέλουν (προκειμένου να μην χάσουν την εξουσία). Όσες και όσοι περιμένουν πάντως, δεν έχουν ακόμα καταλάβει πως συγκεκριμένα στη Γερμανία, δεν θέλουν. Έχουν μείνει στην εικόνα - και τις selfies - της 'Mama Merkel'...

«Κόστος υποκρισίας» μπορεί να ονομαστεί το συμβολικό πολιτικό κόστος που προκύπτει από την διαφορά μεταξύ, μιας φανερής και δεδομένης δέσμευσης στις φιλελεύθερες - ή ευρωπαϊκές - αξίες και στις διεθνείς νόρμες (στα λόγια) από τη μια μεριά, και σε αποδεδειγμένες ενέργειες που αντιβαίνουν μια τέτοια δέσμευση (στην πράξη) από την άλλη.

Vive la France! (Σχόλιο για τη τελευταία παράγραφο). Συνεχίζουμε δυναμικά [15 Μαρ 2016]:

Όσες και όσοι, πρώτον, ενστερνίστηκαν μια γλώσσα αφάνταστα ηγεμονική και υποκριτική μετατρέποντας σχέσεις ισχύος και κυριαρχίας σε ανθρωπιστικού χαρακτήρα σχέσεις, απο-πολιτικοποιώντας το μεταναστευτικό-προσφυγικό και μη αναδεικνύοντας την εργαλειοποίηση του (όπως συνέβη και στην περίπτωση κατασκευής της «κοινής γνώμης» με τον πνιγμό του μικρού παιδιού), δεύτερον, ενέπλεξαν τον ανθρωπισμό σε ζητήματα κυριαρχίας, ισχύος, διακρατικών σχέσεων και εξουσίας, τρίτον, ενστερνίστηκαν την αγαπησιάρικη και ανθρωπιστική αφήγηση για όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο... (χρησιμοποιώντας τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ως γεωπολιτικά και διπλωματικά πιόνια) και τέταρτον, νομιμοποιήσαν την αθλιότητα της κυβέρνησης και της πλειονότητας του πολιτικού συστήματος να συνδέσει τα «μνημόνια» και το χρέος με το μεταναστευτικό-προσφυγικό (ή την εξωτερική πολιτική με την αξιολόγηση), ας ετοιμάζονται να «ενσωματώσουν»... χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες σε βάθος χρόνου - την ίδια στιγμή που έχουν πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους -, επιτελώντας το ανθρωπιστικό τους καθήκον [Σημ. Δ`~. 2018].

Επίσης, ας ετοιμαστούμε όλοι μας, αυτοί που σήμερα κλείνουν τα σύνορα τους φανερώνοντας την ουσία του πολυδιαφημισμένου «ανθρωπισμού» τους, αύριο να μας ασκήσουν δριμύτατη κριτική «ανθρωπιστικού» χαρακτήρα για τον τρόπο που θα συμπεριφερόμαστε ως κοινωνία και ως πολιτεία στους μετανάστες και στους πρόσφυγες. Οι εκδηλώσεις υπερ-ευαισθησίας θα είναι χειμαρρώδεις. Και βεβαίως, αφού θα βρισκόμαστε υπό την εποπτεία τους και με τα «λεφτά τους» και την «ανθρωπιστική τους βοήθεια» θα συντηρούμε τους «διαμένοντες» στη χώρα, γιατί να μην απαιτούν ιδανικές συνθήκες εγκατάστασης και αφομοίωσης, κατηγορώντας σε κάθε ευκαιρία τις κυβερνήσεις για ανοργανωσιά και τους Έλληνες για ρατσισμό; Στο πλευρό τους θα έχουν τα τοπικά τους παραρτήματα, τους ευρωλαϊκιστές και τους αντιδραστικούς ψευδορεαλιστές, οι οποίοι με κάποιο τρόπο θα καταφέρουν να παρουσιάσουν, για μια ακόμη φορά, ως καθαγιασμένο και άγιο το ευρωπαϊκο πεδίο και τους «Ευρωπαίους» και άθλιο και απεχθές το εθνικό πεδίο και τους «μη Ευρωπαίους» (Έλληνες).

Η ευρωπαϊκή αποζημίωση για τον εγκλωβισμό μεταναστών στην Ελλάδα νομιμοποιεί την απομόνωση της χώρας και αποτελεί συνέχεια του καθεστώτος εξαίρεσης και αποκλεισμού που έχει επιβληθεί στο οικονομικό επίπεδο, εντός της Ευρωζώνης. Η μετατροπή της Ελλάδας σε «νεκρό σημείο», σε πεδίο εξωτερίκευσης της πίεσης που νιώθουν στο εσωτερικό τους πολλά ευρωπαϊκά καθεστώτα σε σχέση με το προσφυγικό-μεταναστευτικό, και σε καταυλισμό, χωματερή, μετα-κυρίαρχο σουρωτήρι ή σε Guantánamo Bay της Ευρώπης, παράλληλα με τον περιορισμό της κυριαρχίας της, αποτελεί το επόμενο στάδιο της ευρωπαϊκής απομόνωσης της Ελλάδας. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί συνέχεια και αποκορύφωση της κατάστασης που ξεκίνησε με την οικονομική διαχείριση της κρίσης και το ύψωμα των οικονομικών «φραχτών» προς αποκλεισμό και απομόνωση της - «μολυσμένης» - Ελλάδας. Καυτηριάστηκε και απομονώθηκε το άκρο οικονομικά. Το ίδιο συμβαίνει, τώρα, σε επίπεδο ασφαλείας. Παλιότερα η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε - ή «στηρίχθηκε» - προκειμένου να μην κλονιστούν οικονομικά συστήματα. Τώρα θα «στηριχθεί», δηλαδή θα χρησιμοποιηθεί - προσφέροντας η ίδια «παροχή υπηρεσιών» - προκειμένου να μην κλονιστούν πολιτικά συστήματα.

Άλλωστε το έχουν δηλώσει δημόσια οι ευρωγενίτσαροι: ''Τουλάχιστον, η Ελλάδα αν καεί, να καεί για να υπάρξει μια συνοχή και μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη'' (2011). ''Πάση θυσία''.

Και σε χωνευτήρι - όχι «λαών και πολιτισμών» αλλά - μιας άθλιας χυλοποιημένης και υποβαθμισμένης κουλτούρας θα μετατραπείς. Και θα παζαρευτείς ως χώρα. Και ρατσιστής θα γίνεις. Και θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο θα έχεις. Και σε απομόνωση και καραντίνα θα βρίσκεσαι. Και θα τους γλύφεις ενώ θα τρως τα σωθικά σου. Και θα πεις και ευχαριστώ...

Δεν είναι ανάγκη να επενδύουμε με όμορφα λόγια και ιδέες το γεγονός πως στον ευρωπαϊκό καταμερισμό καταλαμβανουμε τη θέση της περιφερειακής χωματερής, του απομονωμένου κέντρου κράτησης ή του Guantánamo Bay της Ευρώπης (παράλληλα με τη μεταβολή μας σε έθνος ανάδελφο, έθνος παρία εντός της Ε.Ε)...

Μην έχετε αυταπάτες. Δεν υπάρχει πάτος.

Σημ. Δ`~. 2018: Ένα καλοπροαίρετο άτομο θα μπορούσε να ισχυριστεί πως «και βέβαια θα επιτελέσουμε το καθήκον μας. Τι δηλαδή, θα γίνουμε ζώα επειδή το θέλει ένα κράτος;» (βέβαια σε αυτό το σημείο θα πρέπει να είναι προσεκτικό, διότι μπορεί να κατηγορηθεί πως βρίζει τα ζώα ονομάζοντας τα... ζώα, υποτιμητικά. Και από εκεί που μάχεται για την αξία του ανθρώπου μπορεί να βρεθεί κατηγορούμενο για «ρατσισμό» απέναντι στα ζώα - και «σπισισμό-ειδισμό»). Ασφαλώς και ένας άνθρωπος καλών προθέσεων μπορεί να σκεφτεί πως έχει προτεραιότητα ο -συγκεκριμένος- άνθρωπος και όχι το -αφηρημένο- κράτος. Το θέμα όμως είναι πως ο ηθικολογικός τρόπος προσέγγισης σε πολλές περιπτώσεις, αν όχι πλειοψηφικά, περισσότερο αποκρύπτει παρά φανερώνει. Η ηθικολογία (είτε αναφέρεται σε τεμπελιά είτε σε εργαλειακής χρήσης «ανθρωπισμό» είτε σε «αυτόν τον πλανήτη που κινδυνεύει» είτε σε οτιδήποτε άλλο) δεν είναι ούτε τόσο ανόητη ούτε τόσο αθώα και αφελής όσο γενικά νομίζεται. Αποτελεί, σε ό,τι αφορά ειδικά το μεταναστευτικό-προσφυγικό, κύρια μέθοδο απο-πολιτικοποίησης των ζητημάτων και απόκρυψης σχέσεων ισχύος. Μετατρέπει σχέσεις συμφερόντων, ισχύος και κυριαρχίας σε ανθρωπιστικού χαρακτήρα σχέσεις, απο-πολιτικοποιώντας τες.

Κάτι ανάλογο ισχύει και με τον υπερβολικά ιδεολογικό λόγο. Ορίστε κάτι επίσης σημαντικό ή επί της ουσίας [16 Μαρ 2016]:

Σε ό,τι αφορά τις ενδο-ευρωατλαντικές σχέσεις και τις ενταξιακές πορείες γειτονικών μας χωρών στους ευρωπαϊκούς και ευρωατλαντικούς θεσμούς. Όπως ένας από τους κυρίους στόχους του σχεδίου Annan το 2004 ήταν να χρησιμοποιηθεί η Κύπρος ως εργαλείο προκειμένου να διευκολυνθεί η είσοδος της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι και το μεταναστευτικό-προσφυγικό σήμερα, χρησιμοποιείται - και λειτουργεί ως επιπλέον εργαλείο - προς επίτευξη του ίδιου στόχου [Σημ. Δ`~. 2018: Και για αποκόμιση οφέλους και προνομίων]. Η μη επίλυση του Κυπριακού αποτελεί βαρίδι και εμπόδιο τόσο για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας όσο και για την ανάπτυξη των σχέσεων Ευρωπαϊκής Ένωσης - ΝΑΤΟ, όπως είχε δηλώσει ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ.

Η π.Γ.Δ.Μ επιδιώκει την είσοδο της στο ΝΑΤΟ και ελπίζει, όπως έχουν δηλώσει επίσημα παράγοντες της χώρας αυτής, πως το γεγονός ότι σταμάτησε τους μετανάστες στα σύνορά της με την Ελλάδα - ενέργεια που ουσιαστικά έκλεισε την οδό των Βαλκανίων προς την κεντρική και βόρεια Ευρώπη - θα τη βοηθήσει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Επίσης η μη επίλυση του ζητήματος της ονομασίας αποτελεί βαρίδι για μια τέτοια εξέλιξη.

Συμπυκνώνοντας. Το μεταναστευτικό-προσφυγικό έχει χρησιμοποιηθεί από την Τουρκία και την π.Γ.Δ.Μ προκειμένου να προχωρήσουν οι ενταξιακές πορείες και διαπραγματεύσεις των δύο αυτών χωρών σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση. Και στις δύο περιπτώσεις, συνδέονται και αποτελούν προϋποθέσεις η επίλυση του Κυπριακού και του Μακεδονικού...

Τι υπερ-αριστερές/δεξιές άναρθρες κραυγές, ειρωνείες, εξυπνάδες και σάλτσες θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε, προκειμένου να μην ειπωθούν και να θαφτούν αυτά τα πράγματα (και κινδυνεύσει να χάσει το ψωμί και τις ψήφους του ο κομματικός και παραταξιακός φανατισμός και λαϊκισμός) και πόσοι θα γίνουν συνειδητά ή μη όργανα προπαγάνδας, είναι κάτι που μπορώ να το φανταστώ...

Και συνεχίζαμε παρακάτω:

Τα εθνικά θέματα είναι διεθνή θέματα (δεν είναι απλά «εθνικιστικά») και άπτονται της κυριαρχίας. Από την οποία όλα ξεκινούν και στην οποία όλα καταλήγουν, όπως δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω... Κατά τα λοιπά, είναι φανερό πως έχουν ανοίξει όλα τα μέτωπα. Κύπρος, Αιγαίο, Μακεδονικό και από κοντά έρχεται και η Θράκη (Κυπριακό και Μακεδονικό, όπως προανέφερα, αποτελούν «προϋποθέσεις» για ένταξη χωρών σε Ε.Ε και ΝΑΤΟ)... Από ότι φαίνεται τώρα θα προετοιμαστεί παρόμοιο κλίμα προκειμένου να προχωρήσουν οι ενταξιακές πορείες γειτονικών μας χωρών στους ευρωπαϊκούς και ευρωατλαντικούς θεσμούς...

Οι τομείς της εξωτερικής πολιτικής, της άμυνας και του νομίσματος αποτελούν τρεις πυλώνες ενός κυρίαρχου κράτους. Ένα κυρίαρχο κράτος ποτέ δεν φτάνει στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα...

Η Ελλάδα, μεταξύ των αρχών της δεκαετίας του 1990 και του 2008 (και νωρίτερα αλλά δεν ενδιαφέρει εδώ), είχε ανώτερους δείκτες από σχεδόν όλες τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλόκ. Πως είναι δυνατόν να έφτασε η Ελλάδα στην σημερινή κατάσταση, η οποία είναι χειρότερη συνολικά (και όχι απλά οικονομικά), από αυτή της Πολωνίας ή της Τσεχίας;... Κυριαρχία. Τα υπόλοιπα που αναφέρονται - αποκλειστικά και μόνον - περί μη μεταρρυθμίσεων, είναι παραμύθια και σανό, αναμεμειγμένα με ελπίδες και πολεμικές, που ταΐζουν τους οπαδούς τους ψυχροί λαϊκιστές και κατά τόπους οικονομιστικές μετριότητες. Είναι πασιφανές που θα καταλήξει η όλη πορεία. Τα περί οικονομίας είναι στάχτη στα μάτια. Η προσωπική μου εκτίμηση, την οποία έχω εκφράσει εδώ και και αρκετό καιρό, είναι πως αυτά που βλέπουμε να εξελίσσονται από το 2006-7 περίπου, δεν έχουν να κάνουν ούτε με μη μεταρρυθμίσεις, ούτε με κάποιου είδους μη προσαρμογή (δεν ερμηνεύονται τόσα αδιέξοδα και μέτωπα έτσι, ούτε η κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα). Έχουν να κάνουν με κάτι βαθύτερο: Ουσιαστικά καταρρέει το σύνολο της τρίτης περιόδου της ευρωπαϊκής στρατηγικής της Ελλάδας η οποία εκκινεί από το 1998 και ύστερα.

Πουφ... Τι να πεις και τι ν'αφήσεις... και με τι να συνεχίσεις [18 Μαρ 2016]:

Η ανάκτηση κυριαρχίας ΔΕΝ απορρέει αποκλειστικά και μόνον από, ΟΥΤΕ συνδέεται αποκλειστικά και μόνον με, την οικονομική ισχύ (όπως άλλωστε φάνηκε ξεκάθαρα και στο μεταναστευτικό-προσφυγικό, όπου ξαφνικά, εκεί που κάθονταν όλοι σούζα στον - υποτιθέμενο - Ηγεμόνα, ο τελευταίος δεν μπορεί ούτε καν να αποφασίσει τι θέλει, πόσο μάλλον να επιβάλει τη θέληση του και στους υπολοίπους)...

Ευελπιστώ να έχει γίνει κατανοητό πως το μεταναστευτικό-προσφυγικό δεν είναι παίξε-γέλασε, δεν είναι «οικονομία», και πως αποτελεί τον πλέον καθοριστικό παράγοντα εξελίξεων σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ή μήπως κάτι τέτοιο δεν γίνεται κατανοητό σε ευρωπαϊκές «περιοχές» και μετα-κυρίαρχους ημι-κρατικούς δρώντες, που ακολουθούν πιστά και απαρέγκλιτα την ευρω-ενωσιακή λογική και ελπίζουν σε ανύπαρκτες και μη εφαρμόσιμες υπερ-εθνικές «ευρωπαϊκές» λύσεις;...

Δεν υπάρχει υπερεθνική ευρωπαϊκή ουσιαστική λύση για το μεταναστευτικό-προσφυγικό. Ο λόγος είναι απλός: ο υπερ-εθνικός ευρωπαϊσμός δεν διαθέτει εδαφικές βάσεις. Μόνον τα εθνικά κράτη διαθέτουν εδαφικές βάσεις.

Ο μόνες «εδαφικές βάσεις» - ή ορθότερα τοπικοποίησεις - που διαθέτει ο υπερ-εθνικός ευρωπαϊσμός (οποίος πρεσβεύει τη μετα-κυριαρχία, όχι τη δική του αλλά των άλλων) είναι σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις σποραδικά κατανεμημένες, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο, τη Φρανκφούρτη κ.λπ. Εάν εφάρμοζε με συνέπεια ο υπερ-εθνικός ευρωπαϊσμός, αυτό που αξιώνει από τα κράτη - τα οποία διαθέτουν εθνικές εδαφικές βάσεις - στον ίδιο του τον εαυτό, τότε περίξ του κτηρίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Berlaymont) και στην "European district"των Βρυξελλών ή/και πέριξ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην Φρανκφούρτη, θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα έχει αναλάβει τον ρόλο αυτό καθώς έχει μετατραπεί σε εν αναμονή εδαφική βάση - και χωματερή - του υπερεθνικού ευρωπαϊσμού και των αδιεξόδων του. Η Ελλάδα έχει βασίσει όλη της την ύπαρξη στην αυτονόητη εφαρμογή υπερ-εθνικών ευρωπαϊκών λύσεων και πολιτικών και σαν χώρα έχει δεχθεί να μετατραπεί σε πεδίο αποδοχής των επιπτώσεων και του κόστους της εφαρμογής ή/και της μη εφαρμογής τους, άνευ όρων (Και γι'αυτό, ανάμεσα σε άλλα, μετεξελίσσεται σε μετα-κυρίαρχο ευρωπαικό χώρο. Η αυτο-ενοχοποίηση φυσικά παρέχει νομιμοποίηση σε μια τέτοια κατάσταση).

Αυτό που εξελίσσεται είναι, σε όλο το μεγαλείο, τις επιπτώσεις, την έκταση και την ουσία του, το ''πάση θυσία''.

Ενδό-ΕυρωΑτλαντο-Τουρκικά, μεταξύ άλλων. ''Εάν είστε υπερευαίσθητοι, μην προχωρήσετε. «Τρολλάρω» λίγο αυγουστιάτικα. Καλό μήνα'', σημείωνα. Ισχύει και για σήμερα (μπορείτε να απομακρύνετε τις κούπες, τα φλυτζάνια και τα ποτήρια σας) [1η Αυγ 2016]:

Un

Φράσεις, μέσω των οποίων σκοπεύω να δυναμιτίσω, αναθερμάνω, πυροδοτήσω (χιουμοριστικά μιλώντας), μετα-καλοκαιρινές συζητήσεις με φίλες-φίλους φιλελεύθερο-μαρξιστές: 1. Στην Τουρκία διεξάγεται εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας απέναντι σε δυνάμεις πολιτισμικής κατοχής (δηλαδή, απέναντι στις χειρότερες δυνατές δυνάμεις κατοχής). 2. Ο Γκιουλέν είναι για τον Ερντογάν ότι ήταν ο Τρότσκι για τον Στάλιν. Η αντιπαράθεση Γκιουλέν-Ερντογάν είναι η αντιπαράθεση Τρότσκι-Στάλιν, a la Turca musulmana (μεταφερμένη σε τούρκο-μουσουλμανικό πλαίσιο). Μπύρες, ούζα, κοκτέιλ και κρασιά, μπουκάλια, ποτήρια και σφηνάκια στον αέρα.

Deux

Εμείς, δηλαδή το εν Ελλάδι καθεστώς, δεν κάνουμε «πογκρόμ» 50.000 ατόμων (σε νεανικό πληθυσμό 80 εκατομμυρίων). Εμείς απλά ωθούμε σε οικειοθελή και «εθελούσία» μετανάστευση 500.000 ανθρώπους (σε γηρασμένο πληθυσμό 10+ εκατομμυρίων) και κανα εκατομμύριο σε ανεργία. Είμαστε «ώριμη δημοκρατία» (Οι διώξεις στην μια περίπτωση γίνονται μετά από αποτυχημένο πραξικόπημα. Οι «διώξεις» στην άλλη περίπτωση μετά από ανεπαρκή «εκσυγχρονισμό-εξευρωπαϊσμό»).

Trois

Φόβος -ακούω- επικρατεί στην «Ευρώπη», για την πιθανότητα αύξησης των προσφυγικών ροών. Μισό λεπτό. Δεν μας έλεγαν ορισμένοι πως «οι προσφυγικές ροές δεν πρόκειται να σταματήσουν». Δεν μας παρουσίαζαν ρεπορτάζ για ποδήλατα που μέσω Ρωσίας προσεγγίζουν τον βόρειο πόλο και από εκεί περνάνε στην Φινλανδία προκειμένου να φτάσουν στην Γη της Επαγγελίας (μάλιστα το ρεπορτάζ αυτό χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να καταδειχθεί η ματαιότητα της όποιας προσπάθειας περιορισμού των «ροών»). Δεν μας παρουσίαζαν τις συνεχιζόμενες και συνεχώς αυξανόμενες ροές ως «φυσικές» ή ως νομοτέλεια;

Πάντως, όταν οι ίδιοι που σήμερα κραυγάζουν για την «κακότητα» του καθεστώτος Ερντογάν, προσπαθούσαν να μας πείσουν πως οι προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές είναι «φυσικές» ή πως αποτελούν «νομοτέλεια» που δεν πρόκειται να σταματήσει «ότι κι αν γίνει», από εδώ έγραφα πως οι ροές είναι ελέγξιμες μέσω της Τουρκίας του Ερντογάν (κάτι που επιβεβαιώθηκε κατόπιν, από την εξέλιξη τους μετά την επιτευχθείσα συμφωνία. Και επιβεβαιώθηκε, γιατί ήταν πραγματικότητα). Αλλά εκείνη την περίοδο είχε μεγαλύτερη βαρύτητα για ορισμένους να καταδειχθεί η νομοτέλεια - και άρα η αποδοχή - των «ροών» (και το «επιστημονικόν» του όλου ζητήματος), παρά η «κακότητα» του Ερντογάν.

Quatre

Στην «εξέγερση στο πάρκο Gezi», όπου είχαμε αντλίες με πεπιεσμένο νερό και δακρυγόνα, ήταν ο «λαός». Και οι 8-22 που σκοτώθηκαν ήταν «λαός». Στο πραξικόπημα, όπου είχαμε σφαίρες και τανκς στους δρόμους, δεν ήταν απέναντι «λαός». Και οι 170-350 που σκοτώθηκαν δεν ήταν «λαός»... Στο πάρκο Gezi τα πυροσβεστικά δεν πάτησαν ανθρώπους. Στο πραξικόπημα τανκ διαμέλισε άνθρωπο... Εάν θέλουμε να είμαστε προκλητικοί, θα μπορούσαμε να πούμε (καθ'υπερβολήν) πως το πραξικόπημα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η «εξέγερση στο πάρκο Gezi» με άλλα μέσα.

Γαμώτο, εάν είχε πετύχει το πραξικόπημα, τώρα η «Ευρώπη» δεν θα ανησυχούσε για την πιθανότητα αύξησης των προσφυγικών ροών...

Και για να ολοκληρώσουμε με τις εντελώς απαράδεκτες προσεγγίσεις (όπως οι προηγούμενες), παραθέτουμε και τα εξής: ''Είναι φανερό πως η ολοκληρωτική καταστροφή των βορείων ακτών της Μεσογείου (οι οποίες γίνονται αντιληπτές ως «γραμμή ασφαλείας της Ευρώπης», δηλαδή του ΓαλλοΦραγκο-Γερμανιστάν και της Ευρώπης του Ρήνου) έχει οδηγήσει Ισπανούς, Ιταλούς και Έλληνες να πονάνε από το πολύ σκύψιμο και να πνίγονται από το πολύ μπούκωμα (εννοώ πως έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, μην πάει ο νου σας πουθενά αλλού). Μπροστά στις καταστροφικές [αυτές] επιλογές... Πάλι καλά που υπάρχει και ο Erdoğan. Διασώζει τη τιμή, τα συμφέροντα και τις μνήμες της Μεσογείου''.

Πλησιάζουμε προς το τέλος. Συνεχίζουμε - με όσες και όσους απέμειναν να διαβάζουν [6 Αυγ 2016]:

Ο κορεσμός στη σχέση «Δύσης» (της ΝΑΤΟϊκής δομής και της Ε.Ε) και Τουρκίας, φανερώνεται από το εξής: Το μόνο που είχε να προτείνει η «Δύση» απέναντι στην συρρίκνωση ή αποδόμηση, όπως χαρακτηρίζεται, της «δημοκρατίας» από τον Ερντογάν στην Τουρκία, ήταν η κατάλυση της, όποιας τέλος πάντων, «δημοκρατίας». Η Τουρκία σε pause (όπως η Αίγυπτος). Ως προστάτες και υπερασπιστές της «δημοκρατίας» παρουσιάστηκαν από τα περισσότερα ειδησεογραφικά πρακτορεία και διεθνή μήντια, είτε με έμμεσο και διακριτικό είτε με άμεσο και προκλητικό τρόπο, οι πραξικοπηματίες. Στρατιωτικοί με τανκς, ελικόπτερα και κάθε μορφής στρατιωτικό μέσο και υλικό, παραλληλίζονταν έμμεσα με κυνηγημένους Εβραίους (απίστευτα πράγματα). Στο εδώλιο του κατηγορουμένου στήθηκε, από τις πρώτες κιόλας στιγμές, ο εκλεγμένος και παρ'ολίγον ανατραπείς Πρόεδρος (ενώ αιωρούνταν θεωρίες για την οργάνωση του πραξικοπήματος από τον ίδιο). Μόνο συγνώμη δεν τον έβαλαν να ζητήσει (τον Ερντογάν) που δεν επέτρεψε να... τον ανατρέψουν.

Σε αυτή την παράνοια είναι δύσκολο να συμμετέχεις. Είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις αυτούς τους ρυθμούς (όσο και εάν - θεωρείς πως - δεν σε συμφέρουν ορισμένες καταστάσεις που εξελίσσονται στην απέναντι μεριά του Αιγαίου). Ο Ερντογάν μέχρι την περίοδο 2011-2013 ήταν ό,τι ο Όρμπαν για την Ουγγαρία. Η ελπίδα εκσυγχρονισμού, εκδημοκρατισμού και φιλελευθεροποίησης της χώρας (για όσες και όσους έχουν κοντή μνήμη ο Όρμπαν θεωρείτο - όχι από εμένα πάντως - «ελπίδα» για την «δημοκρατικοποίηση» της Ουγγαρίας και για την «ενωμένη Ευρώπη». Αλήθεια, μη γελάτε. Παρόμοια, κολακευτικές δηλώσεις είχε κάνει η Hillary Clinton για τον Ερντογάν και την Τουρκία του).

Τι συμβαίνει και αλλάζουν ριζικά οι απόψεις και το κλίμα; Το εάν και κατά πόσο είσαι «δημοκράτης» ή όχι, το πόση ανοχή υπάρχει απέναντι στα «παραπτώματα» σου, εξαρτάται από τον βαθμό που είσαι γεωπολιτικά προσανατολισμένος, θετικά προσκείμενος και εξωεθνικά ελεγχόμενος, από και προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και το «δυτικό» πλέγμα θεσμών και οργανισμών (ΝΑΤΟ, Ε.Ε κ.λπ) και από το βαθμό που εξυπηρετείς και ευθυγραμμίζεσαι με συγκεκριμένα συμφέροντα...

Παρόμοια περιστατικά, με αυτά που περνάει η Τουρκία τώρα, σε πιο ήπια μορφή, πέρασε η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία-δεκαπενταετία (σε ορισμένα από τα οποία συμμετείχε και η Τουρκία). Με διαφορετικά μέσα, εργαλεία και ηπιότερους τρόπους «πειθούς», εξαναγκασμού και «πραξικοπήματος» (άλλωστε και η Ελλάδα σε ένα ιδιότυπο pause, είναι, εδώ και κάποια χρόνια). Παντού εκβιασμοί, παράνοια, υποκρισία, αμνησία.

Τουρκο-Αυστριακά:

Καλά, μην ζορίζεται πολύ η Αυστρία. Θα πάθει τίποτα. Η Αυστρία, από μόνη της (εννοώ δίχως την Ε.Ε πίσω της να την στηρίζει), δεν μπορεί να αγγίξει την Τουρκία. Μονάχα οι Η.Π.Α και η Ρωσία μπορούν. Η Αυστρία είναι ένας νάνος μπροστά στην Τουρκία... Για να το παίζει «ζόρικη» σε καμιά Ελλάδα και σε καμιά Σερβία, καλή είναι η Αυστρία. Αλλά μέχρι εκεί... Έχω τονίσει πως η Αυστρία θα βρεθεί μπροστά σε διλήμματα μελλοντικά: θα παραμείνει ουρά του Ρήνου ή θα αναλάβει έναν διαφορετικό ρόλο στα πλαίσια της ρωμαιοκαθολικής γεωγραφίας ανατολικά, νότια και βόρεια των Άλπεων; Προς το παρόν, έχουμε τον... νάνο. Έχει την κληρονομιά και την διπλωματία του παρελθόντος και την εμπειρία από την ευρύτερη γεωγραφία. Μιλώ όμως συγκριτικά και σε σχέση με τότε και τώρα (σε σχέση με το τι ήταν, είναι νάνος) και για καθαρά δικά της στοιχεία, ενδογενή. Έχω αναφερθεί και άλλες φορές παλαιότερα στην Αυστρία (άλλωστε είχε και ευνοϊκή-προνομιακή μεταχείριση ψυχροπολεμικά).

Συνοριακά:

Η πτώση ή η ρευστότητα των εδαφικών συνόρων, σε αρκετές περιπτώσεις, συμβαδίζει με την άνοδο ή την σκλήρυνση των ψυχικών συνόρων. Τα σύνορα δεν έχουν να κάνουν μονάχα με εδαφική γεωγραφία αλλά και με ψυχοσωματική και πολιτισμική γεωγραφία. Δεν υπάρχουν μονάχα φυσικά τοπία, υπάρχουν και πολιτισμικά τοπία. Ένα πολιτισμικό τοπίο που γίνεται εικόνα, μεταβάλλεται σε συμβολικό τοπίο. 'Ένα συμβολικό σύνορο ή όριο, μπορεί να εκφραστεί μέσω τελετών, αλλαγή ονόματος, ενδυμασίας κ.λπ... Η εγκατάλειψη μιας ενδυμασίας και η απόρριψη παλαιών ονομάτων, μπορεί να δηλώνει τη διέλευση συνόρων και την είσοδο σε ένα διαφορετικό χώρο ή μια νέα γεωγραφία... Τα σύνορα μπορούν να ιδωθούν με διάφορους τρόπους: ως όρια, φίλτρα, γέφυρες, πύλες, ακριτικοί σταθμοί (outpost), ζώνες κ.λπ.

Κουράγιο. Τελειώνει το μαρτύριο [18 Δεκεμβρίου 2016]:

Ο «ευρωπαϊσμός» ως ιδεολογία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προετοιμάζει ψυχολογικά και διανοητικά τα κορόϊδα της «Ευρώπης» να αναλάβουν το ρόλο του αναλώσιμου και να μετατραπούν σε κυματοθραύστες και (εξωτερικό) όριο της «Ευρώπης», προκειμένου να πίνουν ορισμένοι αμέριμνοι τον καφέ τους πέριξ του Ρήνου (κάνοντας υποδείξεις κιόλας). Ο «ηρωικός» μαλάκας του συνόρου-ζώνης που θα μάχεται για την «Ευρώπη» και τον «Ευρωπαϊκό -και 'Δυτικό'- πολιτισμό» προκειμένου ο Κύριος (πέριξ του Ρήνου, στο Κέντρο) να απολαμβάνει αμέριμνος τις χαρές της ζωής. Και - θα - ψωμολυσσάς και θα πεθαίνεις για τον Κύριο στη μεταβατική (λιβανοποιημένη-βοσνιοποίημένη) περιοχή-χωματερή σύνορο-ζώνη, και θα λες και ευχαριστώ. Ευχαριστώ που μου δίνεις τη τιμή και την ευκαιρία να πεθάνω για εσένα, Ω! «Ευρώπη», θα λέει ο Δούλος. Είναι φανερό πως έχουμε να κάνουμε με μια θρησκεία-ιδεολογία και ένα κοσμικό ιερατείο για Δούλους. Η μετακύλιση βαρών από την Ε.Ε των 500 εκατομμύρίων σε 5-10 νησιά του Αιγαίου [Σημ. Δ`~. 2018] των δεκάδων χιλιάδων, που συνέβη πριν λίγους μήνες («Για του Ευρώ την Πίστη την Αγία και της Ευρωπαϊκής Πατρίδος την Ελευθερία»), προκειμένου η Άμωμη Παρθένος «Ευρώπη» να μην ρηγματωθεί, είναι απλά η αρχή. Αποτελεί απλά μια πρόγευση, μια εικόνα από το μέλλον. «Ήρωα».

Οι εν Ελλάδι «ευρωπαϊστές» ιθύνοντες στόχο έχουν να διεκδικήσουν οικονομική υποστήριξη και ανοχή, προκειμένου να αναλάβουν οι κάτοικοι της χώρας (Έλληνες) αυτόν τον «ευγενή» ρόλο: Να σκοτώνονται και να πεινούν στην απόμακρη και χαοτική περιφέρεια για τον Κύριο, προκειμένου να διαφυλάσσεται η ηρεμία στο Κέντρο, όπου θα συνεχίζει τη ζωή του ο Κύριος. Και να λένε και ευχαριστώ, καθώς δεν αξίζουν τίποτα περισσότερο, αφού «δεν είναι αρκετά Ευρωπαίοι». Και πολύ τους είναι. Χάρη τους κάνουν. Οι ημιβάρβαροι που θα αποτελούν το σύνορο-ζώνη κατακερματισμού, μεταφοράς-εξωτερίκευσης βαρών και πιέσεων και χαοτικών καταστάσεων, που θα χωρίζει τον «πολιτισμό» από τη «βαρβαρότητα». Πιο αποικιοποίηση πεθαίνεις. Δεν έτυχε. Πέτυχε. Δύο αιώνες «εξευρωπαϊσμού», δηλαδή αποικιοποίησης, καταλήγουν σε αυτό τον ρόλο. Το «πεπρωμένο» σου...

O νεοέλληνας ή ελλαδίτης, δηλαδή ο κατάλληλα κατασκευασμένος ανθρωπολογικός τύπος που έχει ανάγκη το αναβιωμένο Δουκάτο των Αθήνων προκειμένου να επιτελεί, να φέρει εις πέρας, τις λειτουργίες του ως μετα-κυρίαρχο παράρτημα, πειραματικό client / vassal state ή ιδιότυπη αποικία-προτεκτοράτο κ.λπ, έχει σχεδόν από γεννησιμιού του σαφέστατη παραταξιακή, κομματική και ποδοσφαιρική ταυτότητα, δεν διαθέτει όμως καμία σαφή ιστορική και πολιτισμική ταυτότητα (και φυσικά - δικό του, ενδογενή - λόγο ύπαρξης). Εξ ου και προσπαθούν να του προσφέρουν «δανεικά»: πάση-θυσίολογία, ανήκολογία, αγγλο/γαλλο/αμερικανο/ρωσο/γερμανό-κόμματοφιλία, νόμισμα-ταυτότητα, «Ευρώπη»-καρδιά, «Δύση» και τα λοιπά γνωστά. Δύο αιώνες τα ίδια πράγματα.

Σημ. Δ`~. 2018: Αφήνουμε στη φαντασία σας την απάντηση στο ερώτημα ποια ήταν αντίδραση μας μόλις μάθαμε για το μέτρο της μη αύξησης του Φ.Π.Α σε πέντε νησιά... Με την αναφορά στα νησιά επιστρέφουμε στο σήμερα.


Φτάσαμε στο τέλος. Επιτέλους! Κρατήσαμε τα παρακάτω δύο αποσπάσματα για το τέλος. Τα γράφαμε στις 4 Σεπτεμβρίου 2016. Τα αφήνουμε ως πλήρες κείμενο και όχι υπό τη μορφή παραθέματος [4 Σεπ 2016]:


Στην Ελλάδα, οι άνθρωποι θα πρέπει να καταλάβουν πως 180 - και πλέον - χρόνια μετά από την ίδρυση της, η ελληνική πολιτεία αποτελεί - ή συμπεριφέρεται ως - ένα παράρτημα, ένα υποτελές κράτος-πελάτη, το οποίο κυβερνούν ανδρείκελα και μαριονέτες [Σημ. Δ`~. 2018: Κατ'ουσίαν η Ελλάδα επί σχεδόν δύο αιώνες κινείται μεταξύ protectorate και client state]. Οι φυσικοί εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος της χώρας επιδιώκουν, ως προς την εξωτερική διάσταση, την εύνοια παραγόντων του παγκόσμιου πολίτικου συστήματος και διαφόρων υπέρ/έξω-εθνικών δρώντων, και την αναγνώρισή τους ως τοπικό διαχειριστικό βραχίωνα μέσω της απεριόριστης συμμόρφωσης στις όποιες επιθυμίες τους, ενώ ως προς την εσωτερική διάσταση, επιδιώκουν την νομή του κράτους, την απομύζηση των δυνατοτήτων της χώρας ως κοινωνίας και οικονομίας (και του ''brand name''«Ελλάδα», όλα τα κατέστρεψαν), την εκποίηση -και όχι αξιοποίηση- πόρων (ανθρώπινων, περιβαλλοντικών, φυσικών, ιστορικών ή άλλων), τον πολιτισμικό ευνουχισμό και ετεροκαθορισμό (στα πλαίσια μιας διαδικασίας αφομοίωσης), και την άνευ όρων γεωπολιτική πρόσδεση και εξάρτηση του κράτους, με κύριο στόχο την επιβίωση τους στις νέες παγκόσμιες συνθήκες, «πάση θυσία».

Η Ελλάδα, ως κράτος, και όχι ως αντίληψη περί πατρίδας ή/και ρίζας, κατάντησε μια πολιτική οντότητα στην οποία δεν αξίζει να ζεις και για την οποία δεν αξίζει να πεθάνεις. Ως οντότητα στο διεθνές και παγκόσμιο περιβάλλον, και όχι ως ιδέα ή έννοια, αποτελεί ένα κράτος ντροπής, εκπόρνευσης και εξευτελισμού, ηθικής κατάπτωσης, υλικό-πνευματικής γήρανσης και αποθέωσης της παρακμής και της εθελοδουλείας. Υπό αυτές τις συνθήκες ή/και γι'αυτούς τους λόγους, δεν έχει κανένα μέλλον στον νέο παγκόσμιο ιστορικό αιώνα, όσο υποτακτική κι αν είναι, όσες άνευ όρων παραχωρήσεις κι αν κάνει, όση απεριόριστη συμμόρφωση κι αν επιδείξει σε ξένες επιθυμίες. Γιατί δεν έχει, δεν διαθέτει, ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Η Ελλάδα έχει ανάγκη, χρειάζεται λόγο ύπαρξης. Λόγο για τον οποίο θα μπορεί να αγωνισθεί (και όχι λόγους για να συμμορφωθεί και να αφομοιωθεί).

[-] Οι πολίτες αυτής της χώρας, για λόγους τους οποίους αδυνατώ να καταλάβω, φαίνεται να παίρνουν στα σοβαρά τα ανδρείκελα και τις μαριονέτες. [-] Στην εκποίηση πόρων περιλαμβάνεται και η επιχείρηση εξαγωγής ανθρώπων (την οποία ονομάζουμε «μετανάστευση»), η οποία λειτουργεί σε σημεία συμπληρωματικά με το πρότυπο μιας οικονομίας εξαγωγής κεφαλαίων δια μέσου του χρέους. Η μετανάστευση και η ακόμη μεγαλύτερη γήρανση της ελληνικής κοινωνίας, επίσης συνέβαλε στην διάσωση του πολιτικού συστήματος. [-] Στην χώρα αυτή, η εκπόρνευση ονομάζεται «ρεαλισμός» και ο νταβατζής «εταίρος» (ή «σωτήρας»). [-] Αναφέρομαι σε λόγο και όχι σε «δικαίωμα» ύπαρξης. Προφανώς δικό της, ενδογενή, λόγο ύπαρξης.

Ο λόγος ύπαρξης, ο προσανατολισμός ή/και η διαμόρφωση ενός στρατηγικού δόγματος, εδράζεται θεμελιωδώς στην αντίληψη που έχει μια χώρα για τον κόσμο (και για την θέση της μέσα σε αυτόν τον κόσμο). Η Ελλάδα π.χ, δεν ανέπτυξε ποτέ ένα στρατηγικό δόγμα της προκοπής (ούτε πρόκειται να αναπτύξει με τα μυαλά που κουβαλάει) γιατί δεν έχει δική της ματιά για τον κόσμο (πόσο μάλλον παγκόσμια ματιά) και δικό της λόγο να υπάρχει μέσα στον κόσμο [*]. Ζει και βλέπει μέσα από τα μάτια των άλλων (τις ανάγκες, την αυτοκατανόηση τους -την οποία ενστερνίζεται ως δική της- και τα συμφέροντα τους).

Η γριά Ελλάδα, οδηγείται σε όλεθρο και πανωλεθρία και παίζει με τα ευρώ-μπικουτί της (εάν δεχτούμε πως δεν βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση. Έχουν καταλάβει άραγε τι συνέβη τα τελευταία χρόνια με την μετανάστευση περίπου 450.000 ανθρώπων κάτω των 45-50 ετών; Ξέρουν πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στην Ελλάδα μεταξύ 18 και 45 ετών;). Ήδη έχασε το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα. Ενός αιώνα με δημογραφικά, τεχνολογικά και πολιτικά φρενήρεις ρυθμούς.

Όταν αντιλαμβάνεσαι, έστω ελάχιστα, τους ρυθμούς των καιρών μας, τις εξελίξεις και τους μετασχηματισμούς που λαμβάνουν χώρα, είναι αδύνατον να επιδεικνύεις ανοχή απέναντι στους κυβερνώντες και την ασημαντότητα τους... Εάν η Ελλάδα δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα άλλο πέρα από αυτούς και μια διαφορετική αντίληψη για τον εαυτό της, μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει, τότε είναι απλό: τελειώνει.

[*] Και επειδή είναι υποτελές κράτος-πελάτης. Δεν θα επιβιώσουν αυτά τα κράτη στον 21ο αιώνα. Δεν έχουν τις προϋποθέσεις. [-] Όταν η ματιά σου για τον 21ο αιώνα είναι το «ανήκωμεν εις την Δύσιν», το «πάση θυσία» και διάφοροι καμουφλαρισμένοι ευρωκεντρισμοί του 19ου αιώνα, τότε δεν είναι καθόλου περίεργο που έχασες το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα (και που προσκυνάς και προσεύχεσαι γύρω από το ευρώ-μανουάλι, ανάβοντας κερί). Γιατί η αντίληψη σου για τον κόσμο είναι - της πλάκας - εκτός τόπου και χρόνου (πολιτισμικού, ιστορικού, δημογραφικού). [-] Δεν είναι δυνατόν ο λόγος ύπαρξης σου να είναι «να γίνεις επιτέλους μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα» (μια ηλίθια αοριστολογία καθώς μιλάμε για εντελώς διαφορετικά συστήματα μεταξύ αυτών των χωρών) ή να αποτελεί στρατηγικό σου δόγμα η τοπικοποίηση ή/και εσωτερίκευση του δόγματος ασφαλείας της Ουάσινγκτον ή/και των Βρυξελλών. Εσύ δεν βρίσκεσαι ούτε στον Ρήνο ούτε στο ''East Coast''και στο ''Rock Creek''.

Αν συνεχίσει αυτή την πορεία, το «ευρωπαϊκό» μέλλον ή/και η «ευρωπαϊκή» προοπτική της Ελλάδας είναι να αποτελέσει κάτι μεταξύ Ellis Island και Guantánamo Bay της Ευρωπαϊκής Ένωσης.