• Από πλευράς χρηστών διαδικτύου, ο πλανήτης είναι πρώτιστα ασιατικοκεντρικός: Περίπου οι μισοί χρήστες του πλανήτη, το 50%, βρίσκονται στην Ασία (η Κίνα μόνη της έχει περισσότερους από Η.Π.Α, Καναδά και Ε.Ε μαζί, δηλαδή πάνω από 700 εκατομμύρια), το 17% των υπολοίπων χρηστών βρίσκεται στην Ευρώπη, το 11% στην Αφρική (Νιγηρία, Αίγυπτος και Κένυα πρώτες χώρες), μερίδιο 10% και 8,5% των χρηστών διαδικτύου έχουν Λατινική και Βόρεια Αμερική αντίστοιχα και, τέλος, 4% των χρηστών βρίσκεται στη Μέση Ανατολή (ορθότερα στη δυτική Ασία πλην Τουρκίας: από Ιράν, Ιράκ, Συρία και νότια μέχρι Υεμένη και Ομάν. Η Τουρκία προσμετράται στην Ευρώπη στα συγκεκριμένα στατιστικά και η Αίγυπτος στην Αφρική). Οι περισσότεροι χρήστες κατά κράτος βρίσκονται σε: Κίνα - όσους έχουν οι τρεις επόμενες χώρες μαζί -, Ινδία, Η.Π.Α και Βραζιλία, ενώ ακολουθούν Ιαπωνία, Ρωσσία, Μεξικό, Γερμανία, Ινδονησία και Ηνωμένο Βασίλειο (Την πρώτη εικοσάδα κλείνουν Φιλιππίνες, Γαλλία, Νιγηρία, Νότιος Κορέα, Τουρκία, Βιετνάμ, Ιράν, Αίγυπτος, Ισπανία και Ιταλία).
• Οικονομικά, ο πλανήτης φαντάζει πολιτικά και θεσμικά ασύμμετρα τριπολικός (Η.Π.Α, Ε.Ε, Κίνα) αλλά δεν είναι: Ως περιοχές με εδαφική συνέχεια και γειτνίαση έχουμε τη Βόρειο Αμερική (Η.Π.Α, Καναδάς), τη Λατινική Αμερική, τη γερμανολατινική και τη σλάβική ή σλαβογενή Ευρώπη (Ε.Ο.Κ και ατλαντική Ευρώπη από Ισπανία μέχρι Νορβηγία, και κεντρική ή/και γενικότερα ανατολική ηπειρωτική Ευρώπη αντίστοιχα. Τα δύο προηγούμενα μαζί αποτελούν τη Μεγάλη Ευρώπη του Ντε Γκώλ και τον Μεγάλο Εφιάλτη των Αγγλοσαξόνων και πάσης φύσεως «Ατλαντιστών» ή «Δυτικιστών»), τη Μέση Ανατολή είτε υπό στενή (τρίγωνο Αίγυπτος, Τουρκία, Ιράν) είτε εν ευρεία έννοια (από το Μαρόκο μέχρι το Αφγανιστάν ή ως Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης), την Ινδική Υποήπειρο, την Νοτιοανατολική Ασία (ASEAN, Ινδοκίνα και Αρχιπέλαγος Ινδονησίας και Φιλιππίνων) και την Άπω Ανατολή-Ασία (Κίνα, Ιαπωνία, Κορεατική Χερσόνησος) και τέλος την Αφρική, είτε ολόκληρη η υποσαχάρια δίχως τα μεσογειακά παράλια, είτε με αυτά, δηλαδή με τη Βόρεια - αραβοβερβέρικη και μουσουλμανική - Αφρική (Αν και η Β.Αφρική εντάσσεται οργανικά στη Μεσόγειο και το Κέρας της Αφρικής εντάσσεται οργανικά στον Ινδικό Ωκεανό ως το δυτικό σκέλος-άκρο του, με το ανατολικό του σκέλος να αποτελείται από το Αρχιπέλαγος της Ινδονησίας. Μονάχα ο «Σεβάχ ο Θαλασσινός» απέμεινε ως αμυδρή και παραμυθένια ανάμνηση μιας από τις πλουσιότερες και πιο δυναμικές εμπορικά περιοχές του πλανήτη - αυτής ανάμεσα στο Κέρας της Αφρικής και τον Κόλπο του Άντεν, τον Κόλπο του Ομάν και την Αραβική Θάλασσα, τη Θάλασσα Λακαδδίβων, τον Κόλπο της Βεγγάλης και τη Θάλασσα Ανταμάν, μέχρι το Ινδονησιακό Αρχιπέλαγος -, μια γεω-περιοχή την οποία εξαφάνισε από την ιστορική μνήμη η ευρωκεντρική ιδεολογία και ιστοριογραφία). Τέλος, ο πλανήτης βρίσκεται σε φάση μετάβασης του οικονομικού κέντρου βάρους από τον Ατλαντικό προς την περιοχή του Ινδικού-Ειρηνικού Ωκεανού.
• Γλωσσικά, η αγγλική έχει λιγότερους native (400 περίπου εκατομμύρια) αλλά οριακά περισσότερους συνολικούς (1,2-1,4 δις) speakers από την κινεζική (1,1-1,3 δις), ενώ έχει μεγάλη διασπορά και αποτελεί πλανητική lingua franca (δεν έγινε «φυσικά» και από μόνης της η αγγλική παγκόσμια κοινή γλώσσα. Έχει ενδιαφέρον η ιστορία και η εξέλιξη της). Ακολουθούν τα Hindustani, οι Hindi διάλεκτοι και τα Urdu (δηλαδή η lingua franca μεγάλου μέρους του βορείου τμήματος της Ινδικής Υποηπείρου), με τις ισπανικές και αραβικές γλώσσες και διαλέκτους (500 και 420-440 εκατομμύρια αντίστοιχα) και τα γαλλικά με τα ρωσσικά (280 και 260 εκατομμύρια) να έπονται. «Τέλος» έχουμε τη βεγγαλική, τη μαλαϊκή και την πορτογαλική γλώσσα με πάνω από 200 εκατομμύρια ομιλούντες. Από απόψεως native speakers ή πρώτης γλώσσας η κατάταξη των πρώτων δέκα γλωσσών έχει ως εξής: Mandarin, Spanish, English, Hindi, Arabic, Portuguese, Bengali, Russian, Japanese, Punjabi. Οι επίσημες γλώσσες του Ο.Η.Ε είναι έξι: η αγγλική, η μανδαρινική (κινεζική), η ισπανική, η αραβική, η ρωσική και η γαλλική, ενώ έχουν προταθεί επόμενες να είναι η ινδική (Hindi), η βεγγαλική, η μαλαϊκή, η σουαχίλι (αποτελεί lingua franca της Αν.Αφρικής και ειδικότερα των μεγάλων αφρικανικών λιμνών), η τουρκική (τουρκικές γλώσσες ως γλωσσική οικογένεια) και η πορτογαλική.
• Πολιτισμικά, ο πλανήτης είναι πολυδιάστατος και πολυεπίπεδος, με ηγεμονική κατεύθυνση την προσπάθεια επιβολής μιας αμερικανοκινούμενης και εξω-κοινωνικά κατασκευασμένης μαζικής κουλτούρας της λεγόμενης αγοράς (ως «παγκόσμιου πολιτισμού») και την παράλληλη προσπάθεια καταστολής των πολιτισμών που, από «θρησκευτικής» και δογματικής άποψης, εκφράζονται γύρω από βασικούς άξονες ή πνευματικούς «πόλους» όπως: Christianity, Islam, Eurosecularism, Hinduism, Buddhism, 'The Rest' (Τα προηγούμενα προφανώς αποτελούν τσουβάλια και ασφαλώς χρειάζονται εσωτερική διαφοροποίηση και περαιτέρω ανάλυση που έχουμε κάνει κατά το παρελθόν. Εδώ κάνουμε απλή αναφορά). Εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι η προσπάθεια καταστολής και ο δυϊσμός ανάμεσα στον έναν «πολιτισμό» (ο οποίος φέρει και eurosecular στοιχεία) και στους υπόλοιπους πολιτισμούς, ενώ θα πρέπει επίσης να επισημανθεί πως, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, μέσω της αμερικανοκινούμενης παγκοσμιοποίησης είχε επιχειρηθεί ο έλεγχος και ο προσδιορισμός της ευρύτερης πολιτισμικής εξέλιξης και η καταδίκη των πολιτισμών σε ασφυξία. Οι πολιτισμοί έχουν υλική και ηθική διάσταση. Η προσπάθεια εξοβελισμού τους γίνεται μέσω του ηθικοπολιτισμικού ακρωτηριασμού και ευνουχισμού τους ή μιας προσπάθειας ουδετεροποίησης τους, καθώς και της αποκοπής-αποσύνδεσης τους από την πολιτειακή και ευρύτερα πολιτική τους διάσταση. Σήμερα, ο «πολιτισμός» κατασκευάζεται και δεν αποτελεί απλώς μέσο ένταξης, ενσωμάτωσης και επικοινωνίας, αλλά και μέσο ελέγχου της συμπεριφοράς και της συνειδήσεως των ανθρώπων, καθώς και διαμόρφωσης της αντίληψής και της ταυτότητας τους. Η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» δεν αφορά πρώτιστα ή μονάχα την οικονομία όπως ισχυρίζονται οι οικονομιστές, αλλά - ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την υποκειμενική επιδίωξη φορέων της και όχι την αντικειμενική της εξέλιξη - και την επιβολή, καθώς αποτελεί επιδιωκόμενο σύστημα κυριαρχίας. Με άλλα λόγια, αυτό που επιδιώκεται και είναι σκοπούμενο υποκειμενικά είναι μια σταδιακή κοινωνική και πολιτισμική ανασύνθεση παγκόσμιας κλίμακας, με τρόπο που να ευνοεί τις ανάγκες, τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα μιας παγκόσμιας κοινωνικής επικυριαρχίας σε διαφορετική βάση από την υπάρχουσα (δες αμέσως επόμενο).
• Από απόψεως πολιτειακής συγκρότησης, ο πλανήτης είναι φαινομενικά ομογενοποιημένος (υπό το έθνικό κράτος) αλλά κατ'ουσίαν είναι κατακερματισμένος ενώ βρισκόμαστε σε διαδικασία τουλάχιστον αποθεσμοποίησης, αν όχι πολυδιάσπασης, της λεγόμενης «Δύσης» - δηλαδή του φιλελεύθερου ευρωατλαντικού πυρήνα, ο οποίος αποτελεί την εδαφική βάση υπερεθνικά δομημένων συμφερόντων (καμία άλλη βάση δεν υπάρχει πέραν της λεγόμενης «Δύσεως» γι'αυτά τα συμφέροντα, παρά μονάχα ως επιδίωξη - δες προηγούμενο). Πολιτισμός και πολιτική, ούτε υπήρξαν ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξουν άσχετα μεταξύ τους πράγματα. Μόνο με μεθόδους επιβολής και χρήση σκληρής και μαλακής ισχύος συνέβη αυτή η αποσύνδεση (πόλεμοι, top-down eurosecular κινήματα, ιδεολογία και ιστοριογραφία, θεσμική ιστορία, εγκαθίδρυση και εξέλιξη «κοινωνικών επιστημών» στα πανεπιστήμια κ.λπ). Η εξαφάνιση του παράγοντα «πολιτισμός» κατά τη διάρκεια της ψυχροπολεμικής περιόδου σηματοδότησε την αποκορύφωση του κύριου χαρακτηριστικού ή σχεδίου του 20ου αιώνα. Στις μέρες μας ζούμε την κατάρρεύση - ή ολοκλήρωση της εποχής - της «δυτικοποίησης», και των top-down secularists modernization through westernization monements. Η επαναφορά του παράγοντα «πολιτισμός» σηματοδοτεί την αναστροφή αυτής της διαδικασίας.
• Πληθυσμιακά, ο πλανήτης είναι επίσης ασιατοκεντρικός: Περίπου το 60% κατοικεί στο τσουβάλι που ονομάζουμε «Ασία», το 17% στην Αφρική, περίπου το 9,5% στην «Ευρώπη» (τα όρια της έννοιας-λάστιχο είναι ευμετάβλητα και ρευστά), το 8,5% στη Λατινική Αμερική (για πρώτη φορά στην καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία, μετά την Αφρική θα ξεπεράσει και η Λατινική Αμερική την Ευρώπη εντός των επόμενων δεκαετιών, ρίχνοντας την από τη δεύτερη στην τέταρτη θέση) και λιγότερο από το 5% στη Βόρεια Αμερική (αν προσμετρήσουμε το Μεξικό στη Βόρεια Αμερική τα μεγέθη μεταβάλλονται). Από απόψεως δημογραφικής δομής, η πλανητική νεολαία είναι αφρικανική, οι μεσήλικες είναι στην κυριολεξία και με όλη την αυθεντική σημασία του όρου παγκόσμιοι (από όλα τα μήκη και πλάτη της γης) και τα γηρατειά ή η γεροντοκρατία του πλανήτη και της ανθρωπότητας είναι ευρωπαϊκή (στις πρώτες είκοσι γηραιότερες κρατικές κοινωνίες του πλανήτη, όλες είναι ευρωπαϊκές πλην Ιαπωνίας και Καναδά).
Γενικά, μπορεί να ειπωθεί πως ο πλανήτης, ως πολιτικό όλον, καθίσταται βαθμιαία ασύμμετρα πολυκεντρικός και πολυεπίπεδος, χαρακτηρίζεται από ανισορροπία, απολικότητα και αστάθεια, και βρίσκεται σε μια φάση και διαδικασία μετάβασης και μετασχηματισμού που όμοια της δεν έχει υπάρξει ξανά στην ιστορία των ανθρώπων.
Η επισήμανση των αυτονόητων και της κατεστημένης (ή ιδρυματοποιημένης/institutionalised) παράνοιας και η αποκατάσταση των πραγμάτων και των νοημάτων, προκειμένου οι έννοιες να συμβαδίζουν με τα πράγματα - ή διαφορετικά η αντικατάσταση των ιδεολογημάτων από τα πράγματα -, στις μέρες μας ονομάζεται «αντιδυτικισμός» (καμιά φορά και «αντιευρωπαισμός», αν και μετά την ίδρυση της Ε.Ε το εννοιολογικό πλαίσιο έχει αλλάξει). Ιδιαίτερα σήμερα που πλέον το λεγόμενο «δυτικό» ή «δυτικοκεντρικό» δεν μπορεί να είναι παγκόσμιο και το παγκόσμιο δεν μπορεί να είναι «δυτικό»κρατούμενο/κυριαρχούμενο, ο παλαιός ευρωκεντρισμός και ο πιο πρόσφατος διατλαντικός μετασχηματισμός του (δυτικοκεντρισμός) εκπίπτουν σε παρωχημένο και στενόμυαλο επαρχιωτισμό, ο οποίος οδηγεί σε συνεχείς διαψεύσεις και απογοητεύσεις, καθώς έχει απολέσει την οικουμενική του σφριγηλότητα και ισχύ (ή διαφορετικά, τη δυνατότητα επιβολής των οικουμενικών του αξιώσεων και «αληθειών»).
Με βάση το Ισλαμικό Ημερολόγιο ζούμε στο έτος 1439/41 ενώ με το Αρμενικό στο 1467, με το ημερολόγιο των Κοπτών στο 1734 και με το Βουδιστικό στο 2562, με το Ab Urbe Condita (από κτίσεως πόλεως-Ρώμης) στο 2771 και με αυτό των Βέρβέρων στο 2968, με το Κορεατικό στο 4351 και με το Κινεζικό στο 4715, με το Kali Yuga στο 5119, με το Εβραϊκό στο 5778 και με το Ημερολόγιο των Ασσυρίων στο 6768 ενώ, τέλος, με βάση το «Βυζαντινό» (δηλαδή το επί μια χιλιετία ημερολόγιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου) ζούμε στο 7527. Όλα τα προηγούμενα φανερώνουν μια σχετικότητα στα πράγματα και τον χαρακτήρα τους.
Οι Σελευκίδες είχαν δικό τους ημερολόγιο που αποτελούσε μακεδονική παραλλαγή του Βαβυλωνιακού υπό την 'Anno Graecorum' A.G ή/και την Εποχή ή το Βασίλειο των Σελευκιδών, με την 1η Διός να αντιστοιχεί στο 312 π.Χ. Η ημερολογιακή «Εποχή των Σελευκιδών» ήταν σε χρήση και κράτησε σποραδικά εφαρμοζόμενη και συνεχώς μειούμενη μέχρι το 6ο αιώνα μ.Χ που τη συναντάμε σε νεστοριανιανές ταφόπλακες, ενώ σε άλλες ταφόπλακες (Syriac Christians/Arameans) θα τη συναντήσουμε ακόμα και τον 14ο μ.Χ αιώνα, στην Κεντρική Ασία μάλιστα. Ο Μιχαήλ ο Σύρος, Πατριάρχης της Συριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας (1166-1199), θα χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη χρονολόγηση κατά τον 12ο αιώνα: 12th century AD / 15th century AG (Οποιαδήποτε συνείδηση και σχέση με τα προηγούμενα ασφαλώς είναι άκρως απαγορευτική και πρέπει να εξαφανιστεί, προκειμένου το Δουκάτο - συγγνώμη, το κράτος ήθελα να γράψω - να επιτελεί τις λειτουργίες του. Όπως έχουμε επισημάνει κατ'επανάληψη, ο γεωπολιτικός έλεγχος ενός κράτους προϋποθέτει το πολιτισμικό και μορφωτικό πετσόκομμα και τον ιστορικό και διανοητικό ακρωτηριασμό καθώς και τη χειραγώγηση της ταυτότητας του. Θεμέλιο για τον γεωπολιτικό έλεγχο και την εξάρτηση ενός κράτους, καθώς και την εργαλειακή χρήση και εκμετάλλευση του, αποτελεί ο έλεγχος και η διαμόρφωση, η αλλοίωση ή/και η χειραγώγηση της ταυτότητας και των θεσμών του). Παρόμοια φαινόμενα «Εποχών» (A.U.C, A.G, A.D-B.C, C.E) θα συναντήσουμε με την E.F - era fascista - στη φασιστική Ιταλία και παλαιότερα, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, με την θέσπιση του calendrier républicain από το 1792 μέχρι το 1806.
Η ιστορία των ημερολογίων έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς διανοίγει ορίζοντες και γόνιμες ερμηνευτικές διαδρομές και διαστάσεις. Η επιβολή-θέσπιση ή η υιοθέτηση ημερολογίων αποτελεί πολιτική πράξη και όχι «επιστημονική επιλογή ή δραστηριότητα».
• Οικονομικά, ο πλανήτης φαντάζει πολιτικά και θεσμικά ασύμμετρα τριπολικός (Η.Π.Α, Ε.Ε, Κίνα) αλλά δεν είναι: Ως περιοχές με εδαφική συνέχεια και γειτνίαση έχουμε τη Βόρειο Αμερική (Η.Π.Α, Καναδάς), τη Λατινική Αμερική, τη γερμανολατινική και τη σλάβική ή σλαβογενή Ευρώπη (Ε.Ο.Κ και ατλαντική Ευρώπη από Ισπανία μέχρι Νορβηγία, και κεντρική ή/και γενικότερα ανατολική ηπειρωτική Ευρώπη αντίστοιχα. Τα δύο προηγούμενα μαζί αποτελούν τη Μεγάλη Ευρώπη του Ντε Γκώλ και τον Μεγάλο Εφιάλτη των Αγγλοσαξόνων και πάσης φύσεως «Ατλαντιστών» ή «Δυτικιστών»), τη Μέση Ανατολή είτε υπό στενή (τρίγωνο Αίγυπτος, Τουρκία, Ιράν) είτε εν ευρεία έννοια (από το Μαρόκο μέχρι το Αφγανιστάν ή ως Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης), την Ινδική Υποήπειρο, την Νοτιοανατολική Ασία (ASEAN, Ινδοκίνα και Αρχιπέλαγος Ινδονησίας και Φιλιππίνων) και την Άπω Ανατολή-Ασία (Κίνα, Ιαπωνία, Κορεατική Χερσόνησος) και τέλος την Αφρική, είτε ολόκληρη η υποσαχάρια δίχως τα μεσογειακά παράλια, είτε με αυτά, δηλαδή με τη Βόρεια - αραβοβερβέρικη και μουσουλμανική - Αφρική (Αν και η Β.Αφρική εντάσσεται οργανικά στη Μεσόγειο και το Κέρας της Αφρικής εντάσσεται οργανικά στον Ινδικό Ωκεανό ως το δυτικό σκέλος-άκρο του, με το ανατολικό του σκέλος να αποτελείται από το Αρχιπέλαγος της Ινδονησίας. Μονάχα ο «Σεβάχ ο Θαλασσινός» απέμεινε ως αμυδρή και παραμυθένια ανάμνηση μιας από τις πλουσιότερες και πιο δυναμικές εμπορικά περιοχές του πλανήτη - αυτής ανάμεσα στο Κέρας της Αφρικής και τον Κόλπο του Άντεν, τον Κόλπο του Ομάν και την Αραβική Θάλασσα, τη Θάλασσα Λακαδδίβων, τον Κόλπο της Βεγγάλης και τη Θάλασσα Ανταμάν, μέχρι το Ινδονησιακό Αρχιπέλαγος -, μια γεω-περιοχή την οποία εξαφάνισε από την ιστορική μνήμη η ευρωκεντρική ιδεολογία και ιστοριογραφία). Τέλος, ο πλανήτης βρίσκεται σε φάση μετάβασης του οικονομικού κέντρου βάρους από τον Ατλαντικό προς την περιοχή του Ινδικού-Ειρηνικού Ωκεανού.
• Γλωσσικά, η αγγλική έχει λιγότερους native (400 περίπου εκατομμύρια) αλλά οριακά περισσότερους συνολικούς (1,2-1,4 δις) speakers από την κινεζική (1,1-1,3 δις), ενώ έχει μεγάλη διασπορά και αποτελεί πλανητική lingua franca (δεν έγινε «φυσικά» και από μόνης της η αγγλική παγκόσμια κοινή γλώσσα. Έχει ενδιαφέρον η ιστορία και η εξέλιξη της). Ακολουθούν τα Hindustani, οι Hindi διάλεκτοι και τα Urdu (δηλαδή η lingua franca μεγάλου μέρους του βορείου τμήματος της Ινδικής Υποηπείρου), με τις ισπανικές και αραβικές γλώσσες και διαλέκτους (500 και 420-440 εκατομμύρια αντίστοιχα) και τα γαλλικά με τα ρωσσικά (280 και 260 εκατομμύρια) να έπονται. «Τέλος» έχουμε τη βεγγαλική, τη μαλαϊκή και την πορτογαλική γλώσσα με πάνω από 200 εκατομμύρια ομιλούντες. Από απόψεως native speakers ή πρώτης γλώσσας η κατάταξη των πρώτων δέκα γλωσσών έχει ως εξής: Mandarin, Spanish, English, Hindi, Arabic, Portuguese, Bengali, Russian, Japanese, Punjabi. Οι επίσημες γλώσσες του Ο.Η.Ε είναι έξι: η αγγλική, η μανδαρινική (κινεζική), η ισπανική, η αραβική, η ρωσική και η γαλλική, ενώ έχουν προταθεί επόμενες να είναι η ινδική (Hindi), η βεγγαλική, η μαλαϊκή, η σουαχίλι (αποτελεί lingua franca της Αν.Αφρικής και ειδικότερα των μεγάλων αφρικανικών λιμνών), η τουρκική (τουρκικές γλώσσες ως γλωσσική οικογένεια) και η πορτογαλική.
• Πολιτισμικά, ο πλανήτης είναι πολυδιάστατος και πολυεπίπεδος, με ηγεμονική κατεύθυνση την προσπάθεια επιβολής μιας αμερικανοκινούμενης και εξω-κοινωνικά κατασκευασμένης μαζικής κουλτούρας της λεγόμενης αγοράς (ως «παγκόσμιου πολιτισμού») και την παράλληλη προσπάθεια καταστολής των πολιτισμών που, από «θρησκευτικής» και δογματικής άποψης, εκφράζονται γύρω από βασικούς άξονες ή πνευματικούς «πόλους» όπως: Christianity, Islam, Eurosecularism, Hinduism, Buddhism, 'The Rest' (Τα προηγούμενα προφανώς αποτελούν τσουβάλια και ασφαλώς χρειάζονται εσωτερική διαφοροποίηση και περαιτέρω ανάλυση που έχουμε κάνει κατά το παρελθόν. Εδώ κάνουμε απλή αναφορά). Εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι η προσπάθεια καταστολής και ο δυϊσμός ανάμεσα στον έναν «πολιτισμό» (ο οποίος φέρει και eurosecular στοιχεία) και στους υπόλοιπους πολιτισμούς, ενώ θα πρέπει επίσης να επισημανθεί πως, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, μέσω της αμερικανοκινούμενης παγκοσμιοποίησης είχε επιχειρηθεί ο έλεγχος και ο προσδιορισμός της ευρύτερης πολιτισμικής εξέλιξης και η καταδίκη των πολιτισμών σε ασφυξία. Οι πολιτισμοί έχουν υλική και ηθική διάσταση. Η προσπάθεια εξοβελισμού τους γίνεται μέσω του ηθικοπολιτισμικού ακρωτηριασμού και ευνουχισμού τους ή μιας προσπάθειας ουδετεροποίησης τους, καθώς και της αποκοπής-αποσύνδεσης τους από την πολιτειακή και ευρύτερα πολιτική τους διάσταση. Σήμερα, ο «πολιτισμός» κατασκευάζεται και δεν αποτελεί απλώς μέσο ένταξης, ενσωμάτωσης και επικοινωνίας, αλλά και μέσο ελέγχου της συμπεριφοράς και της συνειδήσεως των ανθρώπων, καθώς και διαμόρφωσης της αντίληψής και της ταυτότητας τους. Η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» δεν αφορά πρώτιστα ή μονάχα την οικονομία όπως ισχυρίζονται οι οικονομιστές, αλλά - ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την υποκειμενική επιδίωξη φορέων της και όχι την αντικειμενική της εξέλιξη - και την επιβολή, καθώς αποτελεί επιδιωκόμενο σύστημα κυριαρχίας. Με άλλα λόγια, αυτό που επιδιώκεται και είναι σκοπούμενο υποκειμενικά είναι μια σταδιακή κοινωνική και πολιτισμική ανασύνθεση παγκόσμιας κλίμακας, με τρόπο που να ευνοεί τις ανάγκες, τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα μιας παγκόσμιας κοινωνικής επικυριαρχίας σε διαφορετική βάση από την υπάρχουσα (δες αμέσως επόμενο).
• Από απόψεως πολιτειακής συγκρότησης, ο πλανήτης είναι φαινομενικά ομογενοποιημένος (υπό το έθνικό κράτος) αλλά κατ'ουσίαν είναι κατακερματισμένος ενώ βρισκόμαστε σε διαδικασία τουλάχιστον αποθεσμοποίησης, αν όχι πολυδιάσπασης, της λεγόμενης «Δύσης» - δηλαδή του φιλελεύθερου ευρωατλαντικού πυρήνα, ο οποίος αποτελεί την εδαφική βάση υπερεθνικά δομημένων συμφερόντων (καμία άλλη βάση δεν υπάρχει πέραν της λεγόμενης «Δύσεως» γι'αυτά τα συμφέροντα, παρά μονάχα ως επιδίωξη - δες προηγούμενο). Πολιτισμός και πολιτική, ούτε υπήρξαν ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξουν άσχετα μεταξύ τους πράγματα. Μόνο με μεθόδους επιβολής και χρήση σκληρής και μαλακής ισχύος συνέβη αυτή η αποσύνδεση (πόλεμοι, top-down eurosecular κινήματα, ιδεολογία και ιστοριογραφία, θεσμική ιστορία, εγκαθίδρυση και εξέλιξη «κοινωνικών επιστημών» στα πανεπιστήμια κ.λπ). Η εξαφάνιση του παράγοντα «πολιτισμός» κατά τη διάρκεια της ψυχροπολεμικής περιόδου σηματοδότησε την αποκορύφωση του κύριου χαρακτηριστικού ή σχεδίου του 20ου αιώνα. Στις μέρες μας ζούμε την κατάρρεύση - ή ολοκλήρωση της εποχής - της «δυτικοποίησης», και των top-down secularists modernization through westernization monements. Η επαναφορά του παράγοντα «πολιτισμός» σηματοδοτεί την αναστροφή αυτής της διαδικασίας.
• Πληθυσμιακά, ο πλανήτης είναι επίσης ασιατοκεντρικός: Περίπου το 60% κατοικεί στο τσουβάλι που ονομάζουμε «Ασία», το 17% στην Αφρική, περίπου το 9,5% στην «Ευρώπη» (τα όρια της έννοιας-λάστιχο είναι ευμετάβλητα και ρευστά), το 8,5% στη Λατινική Αμερική (για πρώτη φορά στην καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία, μετά την Αφρική θα ξεπεράσει και η Λατινική Αμερική την Ευρώπη εντός των επόμενων δεκαετιών, ρίχνοντας την από τη δεύτερη στην τέταρτη θέση) και λιγότερο από το 5% στη Βόρεια Αμερική (αν προσμετρήσουμε το Μεξικό στη Βόρεια Αμερική τα μεγέθη μεταβάλλονται). Από απόψεως δημογραφικής δομής, η πλανητική νεολαία είναι αφρικανική, οι μεσήλικες είναι στην κυριολεξία και με όλη την αυθεντική σημασία του όρου παγκόσμιοι (από όλα τα μήκη και πλάτη της γης) και τα γηρατειά ή η γεροντοκρατία του πλανήτη και της ανθρωπότητας είναι ευρωπαϊκή (στις πρώτες είκοσι γηραιότερες κρατικές κοινωνίες του πλανήτη, όλες είναι ευρωπαϊκές πλην Ιαπωνίας και Καναδά).
Γενικά, μπορεί να ειπωθεί πως ο πλανήτης, ως πολιτικό όλον, καθίσταται βαθμιαία ασύμμετρα πολυκεντρικός και πολυεπίπεδος, χαρακτηρίζεται από ανισορροπία, απολικότητα και αστάθεια, και βρίσκεται σε μια φάση και διαδικασία μετάβασης και μετασχηματισμού που όμοια της δεν έχει υπάρξει ξανά στην ιστορία των ανθρώπων.
Παρατήρηση-Επισήμανση
Ασφαλώς τον όρο «Ασία» τον χρησιμοποιούμε καταχρηστικά, καθώς αποτελεί ξεχειλωμένο τσουβάλι περιλαμβάνοντας στους κόλπους του απειρία ανθρωπογεωγραφιών, θρησκειών και γλωσσών, δίχως πρακτική οριοθέτηση, και με το 60% περίπου των ανθρώπων να κατοικούν σε αυτή την «Ήπειρο» (Ήπειρος είναι η Αφρική ή η Αμερική, νότια και βόρεια ή ως ολότητα). Επίσης, μιλάμε για Νοτιοανατολική και Νότια Ασία και Άπω Ανατολή ή Ασία σε σχέση με ποιόν; Για τους Κινέζους η Ινδία, η «Κεντρική Ασία» και το Ιράν είναι Δύση, ενώ η Καλιφόρνια Ανατολή (πασίγνωστο είναι το κινεζικό λογοτεχνικό έργο Journey to the West). Οι συγκεκριμένοι όροι δεν είναι γενικά και αόριστα ευρωκεντρικοί αλλά συγκεκριμένα και ειδικά βρετανοκεντρικοί. Άπω Ασία και Ανατολή σε σχέση με το Νησί. Ομοίως, Μέση (Middle) και Εγγύς Ανατολή (Near East). Αυτούς τους όρους τους δημιούργησαν οι Άγγλοι και ορίζονται ως αποστάσεις, κατευθύνσεις και προσανατολισμοί από τους ίδιους και τη νήσο Βρετανία. Παρεμφερή πράγματα ισχύουν με την ώρα Γκρίνουιτς και τον πρώτο μεσημβρινό. Τυπικές περιπτώσεις όλες οι προηγούμενες όπου ένας εθνοκεντρισμός ανάγεται σε οικουμενισμό ή «αντικειμενισμό» και «επιστημονισμό» (Οι περισσότεροι οικουμενιστές είναι κεκαλυμμένοι, ηθελημένα ή αθέλητα, φορείς «εθνο»κεντρικών ιδεών και ευρύτερα του «εθνοκεντρισμού» και της ιδεολογίας κάποιας ηγεμονικής δύναμης). Όλα τα προηγούμενα ασφαλώς είναι «επιστημονικά» κατοχυρωμένα. Αργότερα, η Ινδική Υποήπειρος (Bhārat/Bharata Khanda) θα γίνει μέσω των διεθνών οργανισμών Νότια Ασία, ενώ η Κεντρική Πολιτεία (Zhōngguó-Κίνα) θα αποτελέσει απλά μέρος κάποιας «Ανατολικής και Άπω - σε σχέση με τη Βρετανία - Ασίας και Ανατολής».Η επισήμανση των αυτονόητων και της κατεστημένης (ή ιδρυματοποιημένης/institutionalised) παράνοιας και η αποκατάσταση των πραγμάτων και των νοημάτων, προκειμένου οι έννοιες να συμβαδίζουν με τα πράγματα - ή διαφορετικά η αντικατάσταση των ιδεολογημάτων από τα πράγματα -, στις μέρες μας ονομάζεται «αντιδυτικισμός» (καμιά φορά και «αντιευρωπαισμός», αν και μετά την ίδρυση της Ε.Ε το εννοιολογικό πλαίσιο έχει αλλάξει). Ιδιαίτερα σήμερα που πλέον το λεγόμενο «δυτικό» ή «δυτικοκεντρικό» δεν μπορεί να είναι παγκόσμιο και το παγκόσμιο δεν μπορεί να είναι «δυτικό»κρατούμενο/κυριαρχούμενο, ο παλαιός ευρωκεντρισμός και ο πιο πρόσφατος διατλαντικός μετασχηματισμός του (δυτικοκεντρισμός) εκπίπτουν σε παρωχημένο και στενόμυαλο επαρχιωτισμό, ο οποίος οδηγεί σε συνεχείς διαψεύσεις και απογοητεύσεις, καθώς έχει απολέσει την οικουμενική του σφριγηλότητα και ισχύ (ή διαφορετικά, τη δυνατότητα επιβολής των οικουμενικών του αξιώσεων και «αληθειών»).
Bonus Θεματική
Και όλα τα προηγούμενα (ορισμός περιοχών, ωρών-ζωνών, μεσημβρινών κ.λπ) δίχως να αναφερθούμε σε λατινοποίηση αλφαβήτων ή στο γρηγοριανό ημερολόγιο, το οποίο εκκινεί κατά τον 16ο αιώνα από τη Βενετία και τις ρωμαιοκαθολικές χώρες της Ευρώπης και διαχέεται μέσω της αποικιοκρατίας αρχικά, αλλά κυρίως μέσω των δύο μεγάλων πολέμων, του κομμουνισμού και γενικότερα των top-down secularists modernization through westernization monements, κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Ασφαλώς υπό τη συνοδεία «επιστημονικής» κατοχύρωσης και θεμελίωσης.Με βάση το Ισλαμικό Ημερολόγιο ζούμε στο έτος 1439/41 ενώ με το Αρμενικό στο 1467, με το ημερολόγιο των Κοπτών στο 1734 και με το Βουδιστικό στο 2562, με το Ab Urbe Condita (από κτίσεως πόλεως-Ρώμης) στο 2771 και με αυτό των Βέρβέρων στο 2968, με το Κορεατικό στο 4351 και με το Κινεζικό στο 4715, με το Kali Yuga στο 5119, με το Εβραϊκό στο 5778 και με το Ημερολόγιο των Ασσυρίων στο 6768 ενώ, τέλος, με βάση το «Βυζαντινό» (δηλαδή το επί μια χιλιετία ημερολόγιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου) ζούμε στο 7527. Όλα τα προηγούμενα φανερώνουν μια σχετικότητα στα πράγματα και τον χαρακτήρα τους.
Οι Σελευκίδες είχαν δικό τους ημερολόγιο που αποτελούσε μακεδονική παραλλαγή του Βαβυλωνιακού υπό την 'Anno Graecorum' A.G ή/και την Εποχή ή το Βασίλειο των Σελευκιδών, με την 1η Διός να αντιστοιχεί στο 312 π.Χ. Η ημερολογιακή «Εποχή των Σελευκιδών» ήταν σε χρήση και κράτησε σποραδικά εφαρμοζόμενη και συνεχώς μειούμενη μέχρι το 6ο αιώνα μ.Χ που τη συναντάμε σε νεστοριανιανές ταφόπλακες, ενώ σε άλλες ταφόπλακες (Syriac Christians/Arameans) θα τη συναντήσουμε ακόμα και τον 14ο μ.Χ αιώνα, στην Κεντρική Ασία μάλιστα. Ο Μιχαήλ ο Σύρος, Πατριάρχης της Συριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας (1166-1199), θα χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη χρονολόγηση κατά τον 12ο αιώνα: 12th century AD / 15th century AG (Οποιαδήποτε συνείδηση και σχέση με τα προηγούμενα ασφαλώς είναι άκρως απαγορευτική και πρέπει να εξαφανιστεί, προκειμένου το Δουκάτο - συγγνώμη, το κράτος ήθελα να γράψω - να επιτελεί τις λειτουργίες του. Όπως έχουμε επισημάνει κατ'επανάληψη, ο γεωπολιτικός έλεγχος ενός κράτους προϋποθέτει το πολιτισμικό και μορφωτικό πετσόκομμα και τον ιστορικό και διανοητικό ακρωτηριασμό καθώς και τη χειραγώγηση της ταυτότητας του. Θεμέλιο για τον γεωπολιτικό έλεγχο και την εξάρτηση ενός κράτους, καθώς και την εργαλειακή χρήση και εκμετάλλευση του, αποτελεί ο έλεγχος και η διαμόρφωση, η αλλοίωση ή/και η χειραγώγηση της ταυτότητας και των θεσμών του). Παρόμοια φαινόμενα «Εποχών» (A.U.C, A.G, A.D-B.C, C.E) θα συναντήσουμε με την E.F - era fascista - στη φασιστική Ιταλία και παλαιότερα, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, με την θέσπιση του calendrier républicain από το 1792 μέχρι το 1806.
Η ιστορία των ημερολογίων έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς διανοίγει ορίζοντες και γόνιμες ερμηνευτικές διαδρομές και διαστάσεις. Η επιβολή-θέσπιση ή η υιοθέτηση ημερολογίων αποτελεί πολιτική πράξη και όχι «επιστημονική επιλογή ή δραστηριότητα».