Σχολιασμός.

Όταν διαψεύδονται, συνεχώς και κατ'επανάληψη, οι προσδοκίες, οι ισχυρισμοί και οι εκτιμήσεις σας, οφείλετε να επανεκτιμήσετε τα δεδομένα, τις πηγές και κυρίως τα πρόσωπα στα οποία εδράζετε αυτές τις προσδοκίες. Να αντιληφθείτε την αναξιοπιστία των προσώπων στα οποία βασίζεστε (ή/και αναπαράγετε) και να αναθεωρήσετε τις πηγές σας, να επανεξετάσετε τις προκείμενες-προϋποθέσεις και τα αυτονόητα σας, και να επαναπροσδιορίσετε το ζήτημα ή την κατάσταση που σας απασχολεί (το επίδικο-επίμαχο).

Πρόσωπα ή παράγοντες που, συνεχώς και κατ'επανάληψη, αποδεικνύονται αναξιόπιστα, οι θέσεις τους αναιρούνται και οι εκτιμήσεις-προβλέψεις ή/και οι ισχυρισμοί τους διαψεύδονται, βασίζονται στην αδύναμη μνήμη σας (φυσική ή ψυχική: άρνηση), στους ευσεβείς πόθους, στις προκαταλήψεις, στις ψευδαισθήσεις και στις αυταπάτες σας. Στα πάθη σας. Στόχευση τέτοιων παραγόντων είναι η διαμόρφωση κοινής γνώμης και κλίματος, η κινητοποίηση (σας) προς εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων και η χειραγώγηση (προς εκμετάλλευση) μέσω ψευδαισθήσεων. Δεν θέλουν να σας ενημερώσουν-πληροφορήσουν, να σας προειδοποιήσουν ή να σας εκπροσωπήσουν. Να σας χειραγωγήσουν - ή να σας οικειοποιηθούν - επιδιώκουν, και να προωθήσουν ή/και να νομιμοποιήσουν συγκεκριμένες πολιτικές στάσεις και θέσεις στο εσωτερικό, τις οποίες συνδέουν με την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων στο εξωτερικό. Λειτουργούν, δηλαδή, ως μηχανισμοί χειραγώγησης, προπαγάνδας και εξυπηρέτησης συμφερόντων.


[-] Τα προηγούμενα μπορούν να ισχύουν, πολιτικά μιλώντας, από πρόσωπα μέχρι δεξαμενές σκέψης και ινστιτούτα, θεσμικούς παράγοντες, μέσα ενημέρωσης και κόμματα, δόγματα και θεωρίες (δηλαδή πάλι από πρόσωπα-φορείς).

[-] Η ελληνόγλωσση διαδικτυακή σφαίρα, από απόψεως ενημέρωσης-πληροφόρησης, επιπέδου ερμηνείας και κυρίως ανάλυσης, βρίσκεται στα τάρταρα. Σε τραγικά χαμηλό επίπεδο. Αν υπήρχαν απόλυτες εσωτερικές προτεραιότητες, η ανάγκη θα είχε παραγάγει ενδογενείς διεργασίες ανάπτυξης αυτόφωτης ανάλυσης και ερμηνείας, κινητοποίησης και δημιουργίας.


Η εξυπηρέτηση συγκεκριμένων δρώντων στο εξωτερικό λειτουργεί παράλληλα με την διάσωση, επανανομιμοποίηση και προώθηση συγκεκριμένων δρώντων στο εσωτερικό. Μονάχα που η βαρύτητα της πρώτης κατάστασης-συνθήκης υπερτερεί της δεύτερης, εξ'ου και η συνεχώς μειούμενη σχέση με την κοινωνία, η αλαζονεία και η λεηλασία στο εσωτερικό, η οποία λειτουργεί παράλληλα με την εμφανέστατη σχέση Αφέντη-Δούλου και την ανάγκη να δίδονται συνεχώς διαπιστευτηρία στο εξωτερικό, την υποτακτικότητα και τις περί εθελοδουλείας διαπιστώσεις - που πάντα συνοδεύονται από ηθική κατάπτωση, χυδαιότητα και γλοιώδεις συμπεριφορές (λιοντάρι στο εσωτερικό, αρνάκι στο εξωτερικό ή οπίσθια έξω, δόντια μέσα) - τον ενδοτισμό και την προσφορά σε απόλυτη εξωτερική-ξένη υπέρ-εξάρτηση (που συνήθως βαφτίζονται «ρεαλισμός» - δύσμοιρε Θουκυδίδη, τι σου'μελλε να πάθεις -, ενώ η δημαγωγία και η χειραγώγηση του θυμικού, παράλληλα με όσα περιγράφονται στο I, συνήθως βαφτίζονται «πατριωτισμός»). Όλα τα προηγούμενα καταλήγουν με φυσικό τρόπο στο «Στα 'δωσα όλα και έμεινα στον άσσο», το οποίο με τη σειρά του, οδηγεί με εσωτερική λογική συνέπεια σε κραυγές τύπου «Μας πρόδωσαν».


O Δούλος, τελώντας υπό καθεστώς αδυναμίας, πάντα ισχυρίζεται πως για την κατάσταση του φταίει πως δεν ήταν αρκετά υποτακτικός, πως δεν συμμορφώθηκε αρκετά, πως δεν έκατσε αρκετά φρόνιμα και πως αντί να ψιθυρίζει φρόνιμα-φρόνιμα, του ξέφυγε η κατάσταση, και για μια στιγμή ανέπτυξε ή αναφώνησε φρόνημα, δηλαδή πως δεν ήταν αρκετά καλός Δούλος. Ο καλύτερος Δούλος είναι ασφαλώς αυτός που μισεί κάθε ίχνος ελευθερίας, αυτοκυριαρχίας, ανεξαρτησίας και μη υποταγής, και επιθυμεί να υποβαθμίζει όλους τους υπολοίπους στο δικό του επίπεδο, δηλαδή να τους μεταβάλλει σε δούλους (έτσι μπορεί να φτάσουμε στο σημείο ανώτατος άρχοντας ενός κράτους-δούλου να δίνει συμβουλές στον ανώτατο άρχοντα κράτους που δεν επιθυμεί να είναι δούλος, για το τι πρέπει να κάνει προκειμένου να παραμείνει δούλος!). Όντας οικειοθελώς και ιδεολογικά, εκ πεποιθήσεως, δούλος ο ίδιος είναι πλήρως κατεχόμενος από την ιδεολογία που έχει κατασκευάσει για το - συνήθως ευνουχισμένο - κατοικίδιο του ο Κύριος-Αφέντης.

Όμως ο Δούλος αυτός - μια ιδιόμορφη περίπτωση Δούλου καθώς δεν είναι απλά δούλος, δεν κάνει δηλαδή απλά τη δουλειά του, αλλά λειτουργεί και ως όργανο-φορέας της ιδεολογίας, των θέσεων και των συμφερόντων του Κύριου - δεν είναι τόσο ασφαλής όσο νομίζει, αν θεωρεί πως μέσω της κατάτμησης ή του κατακερματισμού, της εκποίησης και ρευστοποίησης των πόρων-δυνάμεων του και της όποιας τέλος πάντων υποτυπώδους κυριαρχίας του έχει απομείνει, με την οικειοθελή εμβάθυνση μορφών κατοχής και αποικιοποίησης και μέσω συνεχών παραχωρήσεων (προκειμένου να διαιωνίσει εμβαθύνοντας άνευ όρων το καθεστώς προστασίας, δηλαδή τη σχέση εκδιδόμενης-νταβατζή), θα αντιμετωπίσει την επιδίωξη του Άλλου να καταστεί - στο βαθμό του δυνατού - ανεξάρτητος, κυρίαρχος, αυτόβουλος και αυτόφωτος, δηλαδή μη Δούλος. Ο εν δυνάμει μη Δούλος προσπαθεί, το λιγότερο, να πάψει να είναι απόλυτο όργανο του Αφέντη (τουλάχιστον εκεί που θίγονται τα συμφέροντα του), να μειώσει τον βαθμό δουλείας, ετεροκαθορισμού και εξαρτήσεως του αυξάνοντας τους βαθμούς κυριαρχίας, ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αυτοκαθορισμού του, δηλαδή, με απλά λόγια, αξιώνει να υπάρχει ως στοιχειωδώς αυτοτελές και διακριτό ιστορικό και πολιτικό υποκείμενο. Ο ιδιόμορφος όμως Δούλος μας (από τους παλαιότερους στο κουρμπέτι-αγορά δούλων) απορρίπτει ή/και δαιμονοποιεί τα πράγματα αυτά, ταυτίζοντας τα με τον συγκεκριμένο Άλλο-Εχθρό (τον εν δυνάμει μη Δούλο). Με αφορμή την εχθρότητα του προς τον εν δυνάμει μη Δούλο, ο Δούλος τελικά αναγάγει σε Εχθρό και σε υπαρξιακή Απειλή την αξίωση να αυξήσει τους βαθμούς ανεξαρτησίας και αυτοκαθορισμού του, να καταστεί - στο βαθμό του δυνατού - ελεύθερος, αυτόβουλος και αυτόφωτος, και να υπάρχει ως στοιχειωδώς αυτοτελές και διακριτό ιστορικό υποκείμενο.

Ο Δούλος πάντα περιμένει από τον Αφέντη-Κύριο να τον σώσει. Ζει μέσα σε αυτή την ψευδαίσθηση και μέσω αυτής της ψευδαίσθησης. Όμως ο δούλος είναι πάντα αναλώσιμος (ενώ το καθεστώς προστασίας επιτελεί διαφορετική λειτουργία). Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας ή η κοίτη που κυοφορούνται οι ψευδαισθήσεις. Και για όσο διάστημα ο Δούλος θα περιμένει τον Αφέντη να τον σώσει, θα παραμένει και δούλος και αναλώσιμος και θα ζει με ψευδαισθήσεις και με διαψεύσεις προσδοκιών (με αυτό επιστρέφουμε στο I) και φυσικά θα αναφωνεί «Στα 'δωσα όλα και έμεινα στον άσσο» και «Με πρόδωσαν» (και με αυτό επιστρέφουμε στο II).


[-] Η δε ασφυκτική (γεωπολιτική ή άλλη) πρόσδεση στον Αφέντη την οποία - νιώθει πως - έχει ανάγκη ο Δούλος, δεν είναι άσχετη με τη γέννηση δυσμορφιών (σε επίπεδο ταυτοτήτων), ακρωτηριασμών (διανοητικών), καθυστέρησης και υπανάπτυξης (πολιτιστικής και πολιτικής), υποβάθμισης και ελέγχου (βασικές στοχεύσεις του καθεστώτος προστασίας), ανασφαλειών και ελλείμματος νομιμοποίησης (ομάδων στο εσωτερικό του δούλου-κράτους αλλά και του ίδιου του κράτους) στο «σώμα» και τη «συνείδηση» του Δούλου.

[-] Συμπληρωτικά προς το δόγμα Υψηλής Στρατηγικής «Στα 'δωσα όλα και έμεινα στον άσσο» λειτουργεί και το «Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Εκκοσμικευμένα μανουάλια και δαιμονολογίες, επικλήσεις σε κοσμικούς θεούς και κατάρες σε υπέρτατους δαίμονες, αναμονή μεσσιανικού τύπου καταστροφών (που θα μεταβάλλουν σχεδόν στιγμιαία συσχετισμούς και κανόνες) και μαγικά σωτήρια κράτη (που θα αλλάξουν τα πάντα), ολοκληρώνουν την εικόνα των συνεχιζόμενων και κατ'επανάληψη διαψεύσεων προσδοκιών.