Δύο Σύντομα Σχόλια.

Τώρα τι να (ξάνα)γράψουμε για το Κουρδικό; Να γράψουμε σας τα λέγαμε, σας τα γράφαμε; Όσοι παρακολουθούσατε δεν θα ξαφνιαστήκατε με όσα συμβαίνουν (και θα ήσασταν επιφυλακτικοί με όσους προσπαθούσαν να σας φουσκώσουν το κεφάλι). Προσεγγίσαμε το ζήτημα μέσα από πολλά διαφορετικά πρίσματα, προκειμένου να αναπτύξέτε τη δική σας κρίση και άποψη, και τις δικές σας αντιστάσεις απέναντι στο διαμορφούμενο κλίμα και την κοινή γνώμη των καιρών. Το επόμενο διάστημα, θα κάνουμε μια Σούμα με τα κομβικότερα σημεία που επισημάναμε τα τελευταία χρόνια, τα οποία θα φανούν χρήσιμα και στο μέλλον.

Ξέρετε πολλούς που να μην έπεσαν έξω σε ό,τι αφορά το Κουρδικό;


Τί ήταν το Κουρδικό (για την Ελλάδα και ως ζήτημα εγχώριας κατανάλωσης και παρηγοριάς), το γράψαμε πριν από λίγο καιρό.

Δεν θα γράψουμε τίποτα λοιπόν για το Κουρδικό. Το μόνο που θα επισημάνουμε είναι πως το «Κουρδικό» δεν τέλειωσε. Θα επιστρέψει υπό νέα μορφή («όχι έτσι όπως φαντασιώνονται ορισμένοι στην Ελλάδα»), όπως συμβαίνει πάντα, αν και το Κιρκούκ οπωσδήποτε αποτελεί ταφόπλακα μιας συγκεκριμένης αντίληψης και προσέγγισης του «Κουρδικού». Εδώ και έναν αιώνα, Μοσούλη και Κιρκούκ, αποτελούν κλειδόλιθους. Η Συρία και η Αίγυπτος (ως Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία) ακριβώς την Μοσούλη προσπάθησαν να ξεκολλήσουν από το Ιράκ την περίοδο 1958-1961/63 (επί Abd al-Karim Qasim), ενώ η μοίρα Αρμενίων και Ελλήνων και η προσπάθεια μετατροπής τους σε «ξένο σώμα» παλαιότερα, σε περιοχές όπου κατοικούσαν και δραστηριοποιούνταν επί αιώνες, σφραγίστηκε από το Μπακού (Baku) και τη Μοσούλη (Mosul). Μελλοντικά, τα πράγματα ενδέχεται να επιστρέψουν εκεί από όπου και ξεκίνησαν το 1990. Δηλαδή στο Κουβέιτ (Από την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ). Κιρκούκ, Μοσούλη και Κουβέιτ δεν είναι άσχετα μεταξύ τους πράγματα. Το 1913 καθορίζονται τα όρια της οθωμανικής επιρροής επί του Περσικού Κόλπου (Anglo-Ottoman Convention), μεταξύ άλλων, και σε ό,τι αφορά το Βιλαέτι της Βασόρας - επί του οποίου περιλαμβανόταν και το Κατάρ, στο οποίο έχει επιστρέψει η Τουρκία με στρατιωτική βάση (αυτή τη στιγμή η Τουρκία έχει βάλει πόδι σε βόρειοδυτική Συρία και Κατάρ, δηλαδή σε τμήματα δύο παλαιών-πρώην οθωμανικών βιλαετιών: Vilâyet-i Haleb και Vilâyet-i Basra). Στο Κατάρ είχαμε ένταση πριν από λίγο καιρό. Ήδη λοιπόν, ένα τμήμα του Βιλαετιού της Βασόρας έχει αναδευθεί. Απομένει να δούμε τι θα συμβεί και με το τμήμα του Κουβέιτ. Το εμιράτο του Κουβέιτ βρισκόταν υπό βρετανική κηδεμονία ως το 1961, όταν και έγινε ανεξάρτητο. Μην εγκλωβίζεστε στο Κουρδικό. Εχουμε γράψει κατ'επανάληψη για μεταβολές Συνθηκών, καθώς και για την εξαϋλώση της επιρροής των Ηνωμένων Πολιτειών στη βόρεια Μέση Ανατολή και τη δυτική Ασία. Παρεμπιπτόντως, μετά από την απομόνωση (ή/και την «αυτοαπομόνωση», όχι όμως με την παραδοσιακή αμερικανική αντίληψη περί απομονωτισμού) μιας συγκεκριμένης Αμερικής επί συγκεκριμένων θεμάτων σε παγκόσμια κλίμακα, έχουμε και την απομόνωση συγκεκριμένων Κούρδων σε περιφερειακή κλίμακα. Οι «απομονωμένοι» θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις πολιτικές τους και να επανεξετάσουν τις προτροπές και τα συγχαρητήρια διαφόρων... «σύμμάχων» τους, οι οποίοι, δεν θα μας ξάφνιαζε έαν μελλοντικά έκαναν κάποια κίνηση πανικού. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν εκεί στην Ουάσινγκτον, είναι να ακούνε περισσότερο τη Φλόριντα (τα υψηλά κλιμάκια του στρατού και την Κεντρική Διοίκηση) παρά διάφορους... «σύμμάχους».


Υπάρχει μια σχετικά πρόσφατη προσέγγιση, την οποία έχουμε υπόψη μας και έχουμε θίξει-αγγίξει έμμεσα κατά καιρούς και στην οποία σκοπεύουμε να επανέλθουμε, εξετάζοντας την εκτενώς μελλοντικά, που ισχυρίζεται (τώρα που χάνουν οι Η.Π.Α επιρροή στη Μέση Ανατολή και πιο συγκεκριμένα στη Δυτική Ασία - τρίγωνο Τουρκία, Ιράν και Αραβική Χερσόνησος) πως μεταφέρεται το κέντρο βάρους του ενδιαφέροντος τους απο τη Μέση Ανατολή αποκλειστικά ή κύρια προς την Ανατολική Μεσόγειο. Η προσεγγιση αυτή όμως δεν επιλύει και δεν σταθμίζει, μεταξύ άλλων, ούτε το ζήτημα των Στενών και της Κωνσταντινούπολης [*] -είτε γεωπολιτικά είτε ιστορικά- ούτε τα ζητήματα του Περσικού Κόλπου και της Μεσοποταμίας. Θα επανέλθουμε.

[*] Το ζήτημα της Πόλης είναι και ιστορικά κομβικό όσο και αν μπορεί να ακούγεται κάτι τέτοιο κάπως «ιδεαλιστικό». Δεν είναι όμως. Το ζήτημα της Κωνσταντινούπολης δεν έχει επιλυθεί με το κράτος της Τουρκίας (ή της Άγκυρας) όπως και το ζήτημα των Ιεροσολύμων δεν έχει επιλυθεί με το κράτος του Ισραήλ (ή του Τέλ Αβίβ ή της ανατολικής Ιερουσαλήμ). Εξ'ου, και υπάρχουν περιορισμοί ή ζητήματα με τις συγκεκριμένες πόλεις (Ο.Η.Ε, συνθήκες κ.λπ, π.χ το νομικό καθεστώς της Ιερουσαλήμ σε ό,τι αφορά το Ισραήλ, ενώ πολιτικά, σε ό,τι αφορά την Τουρκία, η Κωνσταντινούπολη δεν αποτελεί πρωτεύουσα εδώ και 94 ετη, μετά από σχεδόν 1500 συνεχή χρόνια, κατάσταση που ασφαλώς δεν πρόκειται να διαρκέσει επ'αόριστον). Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που οι Αμερικανοί ήθελαν Τούρκους και Ισραηλινούς στο ίδιο κάδρο. Συν τοις άλλοις, τα προηγούμενα αποτελούν υψηλά ιστορικά νοήματα που εμπεριέχουν ισχυρότατους συμβολισμούς.