Κρίσεις πολυεπίπεδες και διεθνείς μετασχηματισμοί. Προσεγγίσεις -γεωπολιτικές- από την Ελλάδα IV.

Υπάρχουν δυο τρόποι αντιμετώπισης της παραπάνω θέσης. Ο πρώτος είναι να λες μονάχα για τον μπαμπά του Θουκυδίδη, τη μαμά του, τα παιδικά του χρόνια, να ισχυρίζεσαι πως αυτό που λέει ο Θουκυδίδης δεν το λέει επειδή διαπιστώνει πως συμβαίνει αλλά επειδή θέλει να συμβαίνει κ.λπ (ξέρετε, όλον αυτόν τόν κυρίαρχο δυτικοψυχοηθικισμό υπερυποκειμενίσμό που λανσάρεται ως -επιστημονικός δήθεν- Λόγος). Ο δεύτερος είναι να διαπιστώνεις εμπειρικά πως -δυστυχώς τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντοτε- κάτι τέτοιο συμβαίνει και παρόλο που δεν σου αρέσει που συμβαίνει, να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι γι' αυτό. Αυτό το ''κάτι'', πέρα από ότι σχετίζεται πολύ περισσότερο με τον λόγο (με μικρό λ) από το ότι η πρώτη αντιμετώπιση, ονομαστηκε στρατηγική και το γέννησε ο αδύναμος, όχι ο δυνατός (ευτυχώς που δεν είχε ο αδύναμος ''προστάτες'', ''συμβούλους'', ''υπερασπιστές'' ή ''θεράπευτές'' του πρώτου τύπου).



Ο Θουκυδίδης δεν ήταν ηθικά αδιάφορος' παρόλο που αναγνωρίζει σαν παράγοντες της ιστορίας την απροσχημάτιστη βία και το δίκαιο του δυνατώτερου δεν φαίνεται να τα εγκρίνει. Είχε τη συναίσθηση ότι ζούσε σ' έναν κόσμο όπου η ηθική ευαισθησία ήταν μια πολυτέλεια κι η επιβίωση των πολιτειών εξαρτιόταν από την επιδέξια χρήση της δύναμης και μόνο. Έργο του ιστορικού είναι να προσφέρει στους αναγνώστες του πολιτική πείρα, όχι ηθικό κώδικα, ή θρησκευτικούς ή φιλοσοφικούς κανόνες. Στον σπαραγμό εκείνον και τις μανιασμένες συγκρούσεις, όπου τα πάθη κορυφώνονται, ο Θουκυδίδης μένει ήρεμος, νηφάλιος κι ο τόνος του αυτός που πρέπει.