I
Έχουμε αναφερθεί τόσο εξονυχιστικά στην εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α, και ορισμένα πράγματα είναι τόσο εξόφθαλμα, που δεν ξέρω αν πρέπει να γράψω κάτι. Θα θίξω συγκεκριμένα σημεία (μπορεί να επανέλθω). Εν συντομία. Ξαναζεσταμένα φαγητά. Λίγο Reagan, λίγο Rogue states που έγιναν Axis of evil [1] και το αγόρι μου, που λέει και το ελαφρόλαϊκό ασμάτιον. Είναι φανερό πως υπάρχει ιδεολογικό πρόβλημα και ιδεολογικό κενό στην προσέγγιση του Τράμπ, το οποίο γίνεται προσπάθεια να καλυφθεί με επίκλήσεις και επιστροφές στο 1945, στη δεκαετία του 1980 και στην περίοδο 1999-2003. Λίγο «κυρίαρχα κράτη», λίγο «αντικομμουνισμός», λίγο «νεοσυντηρητισμός» (και το αγόρι μου). Σε ό,τι αφορά το ζήτημα του Ιράν, έχουμε να κάνουμε καθαρά με μια εμμονή που προκύπτει λόγω Ισραήλ [2].
Εκείνο που μπορώ να σας προσφέρω ως ιδεά, σκέψη και προσέγγιση, και που θα μπορούσε να επισημανθεί, είναι η πιθανότητα η στάση και τα λόγια του Τράμπ να μην αποτελούν επιστροφή στον «νεοσυντηρητισμό», οπως φαίνεται με μια πρώτη ματιά, παρά μονάχα ονομαστικά ή ρητορικά (Ο Τράμπ δεν είναι Μπούς. Δεν με πείθει μια τέτοια άποψη. Μπορεί να θέλει να φοράει την προβιά του Μπούς και να παριστάνει τον Μπούς, αλλά δεν είναι. Ο Τράμπ είναι εθνικιστής). Σε αυτή την περίπτωση μια διάσταση μεταξύ λόγων και πράξεων θα ήταν θεμιτή και ευπρόσδεκτη.
Ίσως τον Τράμπ και την κυβέρνηση του, να μην ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά. Ίσως να τους απασχολούν μονάχα δύο πράγματα. Πρώτον, η Κίνα (Κορεά, εμπορικός και οικονομικός πόλεμος) στην παγκόσμια διακρατική κλίμακα και, δεύτερον, μια μάχη στο εσωτερικότης λεγόμενης «Δύσης» ανάμεσα σε φιλελεύθερη δημοκρατία του κυρίαρχου -ίσως συντηρητικού αν όχι αυταρχικού- εθνικού κράτους και σε υπερεθνικούς φορείς και δρώντες της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, «μεταδυτικής» ή άλλης [3]. Με άλλα λόγια, σε ό,τι αφορά το δεύτερο, μια μάχη ενάντια στην ουσία του υπερεθνικού διατλαντικού «δυτικού» επιπέδου [4] και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όπως τουλάχιστον αυτή διαμορφώθηκε μέχρι ενός σημείου, καθώς εώς περίπου το 2003 είχαμε U.S led Globalisation). Είναι φανερό πως ο Τράμπ δεν διαθέτει το ιδεολογικό οπλοστάσιο για αυτά τα πράγματα, εξ ου και οι επικλήσεις και επιστροφές στο 1945, στη δεκαετία του 1980 και το 1999-2003.
Σε παγκόσμια κλίμακα η μόνη πολιτική μονάδα του διεθνούς συστήματος που δεν μιλάει ρητά για κυριαρχία, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλοι οι υπόλοιποι σε ολόκληρο τον πλανήτη είναι sovereignists. Μιλάνε για κυριαρχία.
[1] Πρόσφατα, στις 6 Σεπτεμβρίου, αν δεν κάνω λάθος, γραψαμε μια δημοσίευση που αναφερόταν, μεταξύ άλλων, και σε αυτά τα ζητήματα: Rogue states, Axis of evil, πυρηνικά κ.λπ
[2] Εκτός από το Ισραήλ, υπάρχουν και άλλα, πιο σημαντικά ζητηματα στον πλανήτη. Την Συμφωνία P5+1 για το Ιράν την υπέγραψαν τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε (Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Ρωσσία, Κίνα), συν η Γερμανία. Θα μπορούσε να γίνει και μια Συμφωνία P5+1 και για το Ισράηλ, στην οποία θα ενσωματώνόταν εγγυήσεις ασφάλείας και να τελείωναμε με αυτό το ζήτημα (και με τις ενοχές, τα πλέγματα και τις υποχρεώσεις «ευρωπαίων» ή «δυτικών» και λοιπών) μια και καλή. Αλλά το Ισράηλ δεν θα καθήσει σε ένα τέτοιο τραπέζι. Γιατί το Ισραήλ έχει μάθει αλλιώς και θέλει διαφορετικά πράγματα. Δεν πάει έτσι όμως. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τι ζημιά έχουν πάθει οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής από το 2003 και έπειτα.
[3] Με άλλα λόγια. Σε διακρατικό επίπεδο, οριζόντια, εχθρός είναι η Κίνα, ενώ κάθετα, σε ό,τι αφορά το υποεθνικό, εθνικό-κρατικό και υπερεθνικό επίπεδο, εχθρός είναι το υπερ-εθνικό/κρατικό επίπεδο. Εδώ βέβαια μπορείς να τρυπηθείς από τα κάτω και τα μέσα, υπό-εθνικά/κρατικά, είτε με συγκρούσεις ομάδων ταυτοτήτων είτε με αποσχίσεις, ανεξαρτησίες κ.λπ. Το υπο-εθνικό/κρατικό πεδίο μπορεί ή/και ενδέχεται να έχει ή/και να αναπτύσσει προνομιακές σχέσεις με το υπερεθνικό, κάτι που συνεπάγεται άσκηση πιέσεων σε εθνικό-κρατικό επίπεδο. Θα επανέλθουμε σε αυτό. Οι Η.Π.Α λόγω της πολιτειακής δομής τους είναι εύκολο να πάθουν ζημιά.
[4] Τα πράγματα αυτά έχουν «δυτική» καταγωγή, όπως επίσης διάφορες «μεταδυτικές» αντιλήψεις. Γι'αυτό η μάχη είναι ενδο«δυτική». Αυτή η αντιπαλότητα ή διαμάχη, στο εσωτερικό της λεγόμενης «Δύσης», θα μπορούσε να οδηγήσει, μεταξύ άλλων, σε δύο διαφορετικές εννοιολογήσεις και αντιλήψεις περί «Δύσεως». Ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται μια τέτοια εξέλιξη στον ορίζοντα, τόσο με την επίκληση της Γερμανίας της Μέρκελ περί Δύσεως έναντι των Η.Π.Α του Τράμπ, όσο και με την επίκληση περι Δύσεως του Τραμπ στην Πολωνία. Οδηγούμαστε σε δύο διαφορετικές αντιλήψεις περί Δύσεως. Αυτός ο «δυϊσμός» πιθανότατα θα αποτελέσει -ήδη αποτελεί- την απαρχή της μη δεσμευτικότητας και κατόπιν της σχετικοποίησης της «Δύσης» (ας έχετε στο μυαλό σας και την πολυδιάσπαση για την οποία έχουμε μιλήσει). Θυμίζω πως η Γερμανία πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν θεωρείτο «Δύση» (θα επανέλθω σε αυτό). Τα ενδεχόμενα και οι προοπτικές αυτές επιβάλλουν να ασχοληθούμε με διαυγή τρόπο με την εννοιολόγηση της «Δύσης».
Τα προηγούμενα από δημοσίευση στην Κοσμοϊδιογλωσσία στις 22 Μαΐ 2017.
Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι. Ό,τι έκανε ο Μουσταφά Κεμάλ με τους Κούρδους έκανε ο Φρανθίσκο Φράνκο με τους Βάσκους (αφήστε για λίγο στην άκρη τους Καταλανούς). Και οι δύο προηγούμενοι, έκαναν ό,τι είχαν ξεκινήσει κάποιοι άλλοι παλαιότερα (με τους Οξιτάνούς και όχι μόνο): ''Το 1789 η γαλλική, δηλαδή η φράγκικη, δεν ήταν η γλώσσα του Φράγκικού Βασιλείου (French Kingdom), παρά μόνο των ελίτ του. Ήταν αδιάφορο για τους μονάρχες της Φραγκίας ποιά γλώσσα μιλούσαν οι υπηκόοι τους, οι ντόπιοι, με τις τοπικές-περιφερειακές γλώσσες και διαλέκτους (patois) τους. Το 1794 ο Abbé Grégoire παρουσιάσε έκθεση για το πως να εξαφανιστούν οι patois και να παγκοσμιοποιηθεί (universalise) η γαλλική, δηλαδή η φραγκική, γλώσσα [Report on the necessity and means to annihilate the patois and to universalise the use of the French language. Rapport sur la Nécessité et les Moyens d'anéantir les Patois et d'universaliser l'Usage de la Langue française]. Εκείνη την περίοδο, από τα τριάντα (30) περίπου εκατομμύρια κατοίκους της Γαλλίας-Φραγκίας (France), μόλις τα τρία (3) εκατομμύρια μιλούσαν τη γαλλική-φραγκική. Ο Grégoire καταμέτρησε πάνω από 25-30 patois, συμπεριλαμβανομένων και των οκτώ γλωσσών στις οποίες αναφέρθηκα νωρίτερα [*]. Ο Bertrand Barère θεωρούσε πως ο μόνος τρόπος να προοδεύσει η Γαλλία ήταν μέσω της καταστροφής των patois, κάτι που δε συνέβη, δεν έγινε κατορθωτό, κατά τη διάρκεια της επαναστατικής περιόδου, αλλά περίπου έναν αιώνα αργότερα, από τη Troisième République. Στις αρχές του 20ου αιώνααπαγορεύτηκαν, με διάφορους τρόπους, η βρετονική, η βασκική και η φλαμανδική (την ίδια περίπου περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη η τρομακτικά βιαίως επιβληθείσα εθνοκρατική ταυτότητα του μονοκομματικού κεμαλικού καθεστώτος)'' [22 Μαΐ 2017].
Αλλά οι άνθρωποι δεν ασχολούνται με τη ρίζα και την ουσία των πραγμάτων (Έχουμε μιλήσει κατ'επανάληψη και για τα top-down secularists modernization through westernization monements. Έχει σημασία η φράση «στις αρχές του 20ου αιώνα»). Όσες και όσοι παρακολουθούν και διαβάζουν αρκετό καιρό αντιλαμβάνονται πως αναφερόμαστε σε συγκεκριμένες θεματικές που διαπλέκονται μεταξύ τους.
[*] Οι οκτώ γλώσσες στις οποίες αναφέρεται το κείμενο είναι οι εξής: Οξιτάνική (με έξι διαλέκτους), Αλσατική Αλεμαννική, Κορσικανική, Francique mosellan, Βρετονική, Καταλανική, Βασκική, Φλαμανδική.
Εκείνο που μπορώ να σας προσφέρω ως ιδεά, σκέψη και προσέγγιση, και που θα μπορούσε να επισημανθεί, είναι η πιθανότητα η στάση και τα λόγια του Τράμπ να μην αποτελούν επιστροφή στον «νεοσυντηρητισμό», οπως φαίνεται με μια πρώτη ματιά, παρά μονάχα ονομαστικά ή ρητορικά (Ο Τράμπ δεν είναι Μπούς. Δεν με πείθει μια τέτοια άποψη. Μπορεί να θέλει να φοράει την προβιά του Μπούς και να παριστάνει τον Μπούς, αλλά δεν είναι. Ο Τράμπ είναι εθνικιστής). Σε αυτή την περίπτωση μια διάσταση μεταξύ λόγων και πράξεων θα ήταν θεμιτή και ευπρόσδεκτη.
Ίσως τον Τράμπ και την κυβέρνηση του, να μην ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά. Ίσως να τους απασχολούν μονάχα δύο πράγματα. Πρώτον, η Κίνα (Κορεά, εμπορικός και οικονομικός πόλεμος) στην παγκόσμια διακρατική κλίμακα και, δεύτερον, μια μάχη στο εσωτερικότης λεγόμενης «Δύσης» ανάμεσα σε φιλελεύθερη δημοκρατία του κυρίαρχου -ίσως συντηρητικού αν όχι αυταρχικού- εθνικού κράτους και σε υπερεθνικούς φορείς και δρώντες της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, «μεταδυτικής» ή άλλης [3]. Με άλλα λόγια, σε ό,τι αφορά το δεύτερο, μια μάχη ενάντια στην ουσία του υπερεθνικού διατλαντικού «δυτικού» επιπέδου [4] και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όπως τουλάχιστον αυτή διαμορφώθηκε μέχρι ενός σημείου, καθώς εώς περίπου το 2003 είχαμε U.S led Globalisation). Είναι φανερό πως ο Τράμπ δεν διαθέτει το ιδεολογικό οπλοστάσιο για αυτά τα πράγματα, εξ ου και οι επικλήσεις και επιστροφές στο 1945, στη δεκαετία του 1980 και το 1999-2003.
Σε παγκόσμια κλίμακα η μόνη πολιτική μονάδα του διεθνούς συστήματος που δεν μιλάει ρητά για κυριαρχία, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλοι οι υπόλοιποι σε ολόκληρο τον πλανήτη είναι sovereignists. Μιλάνε για κυριαρχία.
Σημειώσεις - Επισημάνσεις
[1] Πρόσφατα, στις 6 Σεπτεμβρίου, αν δεν κάνω λάθος, γραψαμε μια δημοσίευση που αναφερόταν, μεταξύ άλλων, και σε αυτά τα ζητήματα: Rogue states, Axis of evil, πυρηνικά κ.λπ
[2] Εκτός από το Ισραήλ, υπάρχουν και άλλα, πιο σημαντικά ζητηματα στον πλανήτη. Την Συμφωνία P5+1 για το Ιράν την υπέγραψαν τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε (Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Ρωσσία, Κίνα), συν η Γερμανία. Θα μπορούσε να γίνει και μια Συμφωνία P5+1 και για το Ισράηλ, στην οποία θα ενσωματώνόταν εγγυήσεις ασφάλείας και να τελείωναμε με αυτό το ζήτημα (και με τις ενοχές, τα πλέγματα και τις υποχρεώσεις «ευρωπαίων» ή «δυτικών» και λοιπών) μια και καλή. Αλλά το Ισράηλ δεν θα καθήσει σε ένα τέτοιο τραπέζι. Γιατί το Ισραήλ έχει μάθει αλλιώς και θέλει διαφορετικά πράγματα. Δεν πάει έτσι όμως. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τι ζημιά έχουν πάθει οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής από το 2003 και έπειτα.
[3] Με άλλα λόγια. Σε διακρατικό επίπεδο, οριζόντια, εχθρός είναι η Κίνα, ενώ κάθετα, σε ό,τι αφορά το υποεθνικό, εθνικό-κρατικό και υπερεθνικό επίπεδο, εχθρός είναι το υπερ-εθνικό/κρατικό επίπεδο. Εδώ βέβαια μπορείς να τρυπηθείς από τα κάτω και τα μέσα, υπό-εθνικά/κρατικά, είτε με συγκρούσεις ομάδων ταυτοτήτων είτε με αποσχίσεις, ανεξαρτησίες κ.λπ. Το υπο-εθνικό/κρατικό πεδίο μπορεί ή/και ενδέχεται να έχει ή/και να αναπτύσσει προνομιακές σχέσεις με το υπερεθνικό, κάτι που συνεπάγεται άσκηση πιέσεων σε εθνικό-κρατικό επίπεδο. Θα επανέλθουμε σε αυτό. Οι Η.Π.Α λόγω της πολιτειακής δομής τους είναι εύκολο να πάθουν ζημιά.
[4] Τα πράγματα αυτά έχουν «δυτική» καταγωγή, όπως επίσης διάφορες «μεταδυτικές» αντιλήψεις. Γι'αυτό η μάχη είναι ενδο«δυτική». Αυτή η αντιπαλότητα ή διαμάχη, στο εσωτερικό της λεγόμενης «Δύσης», θα μπορούσε να οδηγήσει, μεταξύ άλλων, σε δύο διαφορετικές εννοιολογήσεις και αντιλήψεις περί «Δύσεως». Ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται μια τέτοια εξέλιξη στον ορίζοντα, τόσο με την επίκληση της Γερμανίας της Μέρκελ περί Δύσεως έναντι των Η.Π.Α του Τράμπ, όσο και με την επίκληση περι Δύσεως του Τραμπ στην Πολωνία. Οδηγούμαστε σε δύο διαφορετικές αντιλήψεις περί Δύσεως. Αυτός ο «δυϊσμός» πιθανότατα θα αποτελέσει -ήδη αποτελεί- την απαρχή της μη δεσμευτικότητας και κατόπιν της σχετικοποίησης της «Δύσης» (ας έχετε στο μυαλό σας και την πολυδιάσπαση για την οποία έχουμε μιλήσει). Θυμίζω πως η Γερμανία πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν θεωρείτο «Δύση» (θα επανέλθω σε αυτό). Τα ενδεχόμενα και οι προοπτικές αυτές επιβάλλουν να ασχοληθούμε με διαυγή τρόπο με την εννοιολόγηση της «Δύσης».
Επισήμανση
Ολοκληρώνοντας θα γράψω το εξής. Όποιος και όποια καταλάβει ας καταλάβει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ «παγανιστικές» ή «αθεϊστικές». Στις Η.Π.Α δεν μπορούν να επικρατήσουν ο «παγανισμός» ή/και ο «αθεϊσμός» ως ιδεολογίες. Με άλλα λόγια, οι Η.Π.Α δεν μπορούν και ούτε πρόκειται ποτέ να «εξευρωπαϊστούν» πλήρως. Η Αμερική είναι λιγοτέρο «ευρωπαϊκή» απ'ό,τι την θέλουν ορισμένοι στην «Ευρώπη» (η «Ευρώπη» εντός και όχι εκτός εισαγωγικών). Θα επανέλθω στο κομβικό αυτό ζήτημα.II
Πρωτού αναφερθούμε, αρχικά επιγραμματικά - και στη συνέχεια αναλυτικά με τον καθένα ξεχωριστά - στους βασικούς άξονες που σχετίζονται με τα σημερινά αιτήματα απόσχισης, αυτονομίας και ανεξαρτησίας, δύο λόγια με αφορμή την Καταλονία. Κάποιος μπορεί να σκεφτει πως το επόμενο κείμενο δεν αναφέρεται άμεσα στους Καταλανούς. Αναφέρεται εάν διαβάσει κανείς μέσα στις γραμμές αυτά που πρέπει:Το μεγαλύτερο ακρατικό έθνος στην Ευρώπη... είναι οι Οξιτάνοί (Occitans). Οι Οξιτάνοί, οι οποίοι κατοικούν στο γαλλικό και μεσογειακό νότο, έγιναν «Γάλλοι» (Français), μέσω μιας διαδικασίας φραγκοποίησης, μέσω ενός Παν-Εθνικισμού/Φραγκισμού (που είναι άγνωστος και ακαταχώρητος, σε σχέση π.χ με τον Παγγερμανισμό ή τον Παναραβισμο), και της σύνδεσης του με τον πολιτικό-φιλελεύθερο εθνικισμό (δίκαιο εδάφους) και τον ριζοσπαστικό κοσμικισμό-σεκιουλαρισμό, κατά τους τελευταίους δύο αιώνες. Με παρόμοιο τρόπο επιδιώχθηκε οι Καταλανοί, μέσω του ισπανικού εθνικισμού, ο οποίος είναι καστιγιάνικος, να γίνουν «Ισπανοί». Η διαφορά Γαλλίας και Ισπανίας είναι πως το ισπανικό κράτος δεν υπήρξε ποτέ, ούτε αρκετά ισχυρό, ούτε ριζοσπαστικά κοσμικιστικό (secularist), ώστε να καταπιέσει και να εξαφανίσει π.χ τα καταλανικά και τις μη καστιγιάνικες γλώσσες (Η Τουρκία ακολουθεί κατά γράμμα τη Γαλλία σε πολύ περισσότερα πράγματα απ'ό,τι πιστεύουν αρκετοί «Ευρώπαίοι»).
Τα γαλλικό κράτος επικράτησε μέσω της μισαλλοδοξίας (intolerance) του, εκεί που το ισπανικό απέτυχε (φυσικά η αδυναμία του ισπανικού κράτους είχε συνέχεια: εμφύλιος). Το γαλλικό κράτος σε όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με πολιτισμό, από τη γλώσσα μέχρι τη θρησκεία, είναι το ακριβώς αντίθετο της πολυδιαφημιζόμενης «ανοχής» ή «ανεκτικότητας» (τα προηγούμενα αποτελούν ιδεολογικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά και γεννήματα των αγγλοσαξωνικών προτεσταντικών -κυρίως καλβινιστικών- κοινωνιών και όχι των γαλλικού-φραγκικού κοσμικισμού-σεκιουλαρισμού). Αυτό που έκαναν πολιτειακά οι Άγγλοι με τους Σκώτους (ή Σκωτσέζους), τους Ουαλούς και τους Ιρλανδούς (βόρειους) δεν θα μπορούσαν ποτέ να το κάνουν οι Φράγκοι-Γάλλοι με τους Βρετόνους, τους Arpitan και τους Οξιτάνούς. Οι «Γάλλοι» απλά τους εξαΰλωσαν, τους «αφομοίωσαν» ολοκληρωτικά και τους εξαφάνισαν από προσώπου ιστοριο/βιβλιο-γραφικής, νομικής και πολιτικής γης.
Μέσα στους αιώνες, άπειροι «Γάλλοι», έχουν μεταναστεύσει στην Καταλονία. Άντε τώρα ο Καστιγιάνος να αφομοιώσει τον Οξιτάνό, ο οποίος δεν είχε μια δική του Βαρκελώνη και μετανάστευσε στην Καταλονία από τη Γαλλία... Να σου οι... republicanos... Μα τι στο καλό; Όλοι οι Καταλανοί -και οι Βάσκοι- ήταν «αριστεροί»; (Στις μέρες μας όλοι οι Σκωτσέζοι είναι «κεντροαριστεροί» και «ευρωπαϊστές», και όχι... Σκωτσέζοι. Γελάει ο κόσμος). Προσωπικά, ποτέ δεν με έπεισε η ολοκληρωτική - ας το επαναλάβω, η ολοκληρωτική - «κοινωνικοποίηση» των επαναστάσεων και των εμφυλίων. Πάντα υπάρχει κάτι που υποβόσκει ή έχει εξαφανιστεί λόγω της επίσημης ηγεμονεύουσας ερμηνείας και ιστοριογραφίας ή μέσω της απόλυτης προσπάθειας «κοινωνικοποίησης» και «αριστεροδεξιοποίησης» τους''.
Τα προηγούμενα από δημοσίευση στην Κοσμοϊδιογλωσσία στις 22 Μαΐ 2017.
Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι. Ό,τι έκανε ο Μουσταφά Κεμάλ με τους Κούρδους έκανε ο Φρανθίσκο Φράνκο με τους Βάσκους (αφήστε για λίγο στην άκρη τους Καταλανούς). Και οι δύο προηγούμενοι, έκαναν ό,τι είχαν ξεκινήσει κάποιοι άλλοι παλαιότερα (με τους Οξιτάνούς και όχι μόνο): ''Το 1789 η γαλλική, δηλαδή η φράγκικη, δεν ήταν η γλώσσα του Φράγκικού Βασιλείου (French Kingdom), παρά μόνο των ελίτ του. Ήταν αδιάφορο για τους μονάρχες της Φραγκίας ποιά γλώσσα μιλούσαν οι υπηκόοι τους, οι ντόπιοι, με τις τοπικές-περιφερειακές γλώσσες και διαλέκτους (patois) τους. Το 1794 ο Abbé Grégoire παρουσιάσε έκθεση για το πως να εξαφανιστούν οι patois και να παγκοσμιοποιηθεί (universalise) η γαλλική, δηλαδή η φραγκική, γλώσσα [Report on the necessity and means to annihilate the patois and to universalise the use of the French language. Rapport sur la Nécessité et les Moyens d'anéantir les Patois et d'universaliser l'Usage de la Langue française]. Εκείνη την περίοδο, από τα τριάντα (30) περίπου εκατομμύρια κατοίκους της Γαλλίας-Φραγκίας (France), μόλις τα τρία (3) εκατομμύρια μιλούσαν τη γαλλική-φραγκική. Ο Grégoire καταμέτρησε πάνω από 25-30 patois, συμπεριλαμβανομένων και των οκτώ γλωσσών στις οποίες αναφέρθηκα νωρίτερα [*]. Ο Bertrand Barère θεωρούσε πως ο μόνος τρόπος να προοδεύσει η Γαλλία ήταν μέσω της καταστροφής των patois, κάτι που δε συνέβη, δεν έγινε κατορθωτό, κατά τη διάρκεια της επαναστατικής περιόδου, αλλά περίπου έναν αιώνα αργότερα, από τη Troisième République. Στις αρχές του 20ου αιώνααπαγορεύτηκαν, με διάφορους τρόπους, η βρετονική, η βασκική και η φλαμανδική (την ίδια περίπου περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη η τρομακτικά βιαίως επιβληθείσα εθνοκρατική ταυτότητα του μονοκομματικού κεμαλικού καθεστώτος)'' [22 Μαΐ 2017].
Αλλά οι άνθρωποι δεν ασχολούνται με τη ρίζα και την ουσία των πραγμάτων (Έχουμε μιλήσει κατ'επανάληψη και για τα top-down secularists modernization through westernization monements. Έχει σημασία η φράση «στις αρχές του 20ου αιώνα»). Όσες και όσοι παρακολουθούν και διαβάζουν αρκετό καιρό αντιλαμβάνονται πως αναφερόμαστε σε συγκεκριμένες θεματικές που διαπλέκονται μεταξύ τους.
Σημειώσεις
[-] Ο λεγόμενος Ατατούρκ άλλαξε φυσικά τα φώτα - και το αλφάβητο - και των Τούρκων, όχι μονάχα των Κούρδων.[*] Οι οκτώ γλώσσες στις οποίες αναφέρεται το κείμενο είναι οι εξής: Οξιτάνική (με έξι διαλέκτους), Αλσατική Αλεμαννική, Κορσικανική, Francique mosellan, Βρετονική, Καταλανική, Βασκική, Φλαμανδική.