Δεν υπάρχει τίποτα που να έχει συμβάλλει στην παρακμή και αποδυνάμωση της Ελλάδας, και να μην έχει έρθει ή εισαχθεί από την «Ευρώπη» ή/και τη «Δύση». Τίποτα. Η Ελλάδα μπορεί να μην διαθέτει το ουσιώδες, δηλαδή θεσμούς και ανεξάρτητες -από την κομματική δικτατορία επί της κοινωνίας και την κομματική κατοχή επί του κράτους- εσωτερικές λειτουργίες και δομές, αλλά η σημερίνη της κατάσταση [1] και η -σχεδόν υπαρξιακή- κρίση που διέρχεται η χώρα, δεν οφείλεται αποκλειστικά και μόνον σε αυτό. Και τούτο για τον εξής απλό λόγο: διότι στις μέρες μας ολόκληρες κρατικές κοινωνίες της «Ευρώπης» και της «Δύσης» -που διαθέτουν τα προηγούμενα [2]- αποσυναρμολογούνται ή αποσυντίθενται και αυτοκαταλύονται ακολουθώντας συγκεκριμένες στάσεις, ιδέες και αντιλήψεις και εφαρμόζοντας συγκεκριμένες πολιτικές [3]. Είναι αυτές οι τελευταίες, τις οποίες ενστερνίστηκε και μετέβαλλε σε λάβαρα «εκσυγχρονισμού» της η Ελλάδα, που συνέβαλλαν περισσότερο από ότιδήποτε άλλο στη σημερινή της κατάσταση. Η παρακμή και η κατάπτωση, η αποδυνάμωση και η συρρίκνωση της Ελλάδας είναι ευθέως ανάλογη του βαθμού «εξευρωπαϊσμού» της. Αυτό δεν τολμούν να παραδεχτούν πόσο μάλλον να ξεστομίσουν.
[1] Η ανυπαρξία ή η έλλειψη θεσμικής επάρκειας, το θεσμικό πρόβλημα, είναι δομικό και χρόνιο στην Ελλάδα και κανένας δεν το αγνοεί και δεν το υποτιμά. Αλλά δεν είναι μονάχα αυτό που ερμηνεύει ή εξηγεί τις συγκεκριμένες συνθήκες και τη συγκεκριμένη πρωτοφανή κατάσταση στην οποία βρισκεται η Ελλάδα (δες και 3). Άλλωστε η χώρα πέρασε μια τρομακτική, σε έκταση και βάθος, κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς του κράτους, και γενικότερα κρίση διακυβέρνησης (κάτι το οποίο ουδείς αναφέρει ή όλοι φαίνεται να έχουν λησμονήσει), και πρωτού φτάσει στην λεγόμενη οικονομική κρίση και αφού είχε εντονότατο δημογραφικό πρόβλημα. Περάσε μια ξεκάθαρη κρίση κοινωνικής τους νομιμοποίησης (των θεσμών και της διακυβέρνησης). Η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων και των κυβερνήσεων ήταν ολοκληρωτική (τότε, πόσο μάλλον τώρα). Τα κόμματα κατατάσσονταν σε όλες τις έρευνες, σταθερά, τουλάχιστον κατά τη τελευταία δεκαετία-δεκαπενταετία, στις τελευταίες θέσεις του δείκτη εμπιστοσύνης θεσμών. Από δεκάδες οργανισμούς, θεσμούς κ.λπ, βρίσκονταν στον πάτο (στις πρώτες θέσεις ήταν συνήθως το πυροσβεστικό σώμα και η εθνική μετεωρολογική υπηρεσία). Όλα αυτά όμως, πήγαν περίπατο με «το ξέσπάσμα της οικονομικής κρίσης» (και τον αγώνα για την «Ευρώπη»).
[2] Και τι να τις κάνεις τις άρτιες κρατικές λειτουργίες μόνο, εάν δεν έχεις -νέους- ανθρώπους; Δηλαδή μέλλον. (Κράτος για το κράτος; Ή μήπως θα φτιάξεις ανθρωπορομπότ -προς το παρόν πάντως ανθρωπόεισαγωγές κάνεις- προκειμένου το κράτος, το «σύστημα» ή η δομή, να συνεχίσει να αυτοαναπαράγεται, να αυτορυθμίζεται, να αυτοτροφοδοτείται και να αυτοαναπτύσσεται, λειτουργώντας όλο πιο εκλεπτυσμένα και πιο άρτια; Τι μεταφυσικές φουτουριστολογίες είναι αυτές!).
[3] Πιο συγκεκριμένα. Όπως έχει επισημανθεί και παλαιότερα [*]: ''Είτε προσεγγίσει κανείς την υπάρχουσα κατάσταση της «Ευρώπης» ή/και της «Δύσης» από την άποψη της πορείας όπου ένα υποκείμενο αρχικά γίνεται λιγότερο συνεκτικό, έπειτα λιγότερο επιθετικό και τέλος λιγοτερο αποφασιστικό, για να καταλήξει παθητικό, φοβικό και ασθενέστερο. Είτε από την πλευρά της ανόδου ή της άνθησης της πανσεξουαλικότητας που παράλληλα και την ίδια στιγμή (και αυτό είναι το σημαντικό, όσο και αν φαίνεται περίεργο ή αντιφατικό), την ίδια στιγμή συνοδεύεται από την απεμπόληση της δυνατότητας -από την αδυναμία- αναπαραγωγής. Είτε από τον κατακερματισμό και την αμορφία που καταλήγει σε έναν πολτό, και όχι σε μια ποικιλομορφία ή ένα ψηφιδωτό μέσω του οποίου δημιουργείται μια συνολική πολύχρωμη εικόνα που έχει συνοχή και νόημα (οι ψηφίδες δεν είναι πολύχρωμες το ψηφιδωτό είναι, διαφορετικά προκύπτει μουτζαλιά). Είτε από την σκοπιά ενός υποκειμένου που χάνει την οξύτητα του, γίνεται περισσότερο ευάλωτο σε καταστροφές λόγω ανάπτυξης φυγόκεντρων δυνάμεων ή δυνάμεων αναρχοποίησης στο εσωτερικό του, την ίδια στιγμή που εσωτερικεύει δυνάμεις μεγαλύτερης ζωτικότητας και δυναμισμού (σε σχέση με τη δική του μαλθακότητα) από έξω, οι οποίες αναλαμβάνουν ή καταλύουν ή παραλλάσουν δομές, λειτουργίες και θεσμούς. Από οποιαδήποτε πλευρά και αν το δούμε, η «Ευρώπη» έχει επιλέξει -ή οδηγείται προς- μια συγκεκριμένη πορεία...''με την οποία ασχοληθήκαμε και την οποία ενστερνιστήκαμε (προσπαθώντας να εφαρμόσουμε). Είναι αυτή η πορεία που ακολουθήσαμε, και μέσω της οποίας καταστραφήκαμε σε μεγάλο βαθμό, τρέχοντας να προλάβουμε την «Ευρώπη» και τη «Δύση», που μας οδήγησε να πέσουμε τελικά πρώτοι ή από τους πρώτους -και πριν από αυτούς- στο κενό (κάτι που σχεδόν καταφέραμε). Είναι αυτή η πορεία που εξηγεί πράγματα, και όχι η διαχρονική ανεπάρκεια θεσμικής λειτουργίας, η οποία υπάρχει από την εποχή που η Ελλάδα βρίσκοταν σε ανοδική τροχιά (πριν από περίπου έναν αιώνα).
Σημειώσεις-Επισημάνσεις
[1] Η ανυπαρξία ή η έλλειψη θεσμικής επάρκειας, το θεσμικό πρόβλημα, είναι δομικό και χρόνιο στην Ελλάδα και κανένας δεν το αγνοεί και δεν το υποτιμά. Αλλά δεν είναι μονάχα αυτό που ερμηνεύει ή εξηγεί τις συγκεκριμένες συνθήκες και τη συγκεκριμένη πρωτοφανή κατάσταση στην οποία βρισκεται η Ελλάδα (δες και 3). Άλλωστε η χώρα πέρασε μια τρομακτική, σε έκταση και βάθος, κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς του κράτους, και γενικότερα κρίση διακυβέρνησης (κάτι το οποίο ουδείς αναφέρει ή όλοι φαίνεται να έχουν λησμονήσει), και πρωτού φτάσει στην λεγόμενη οικονομική κρίση και αφού είχε εντονότατο δημογραφικό πρόβλημα. Περάσε μια ξεκάθαρη κρίση κοινωνικής τους νομιμοποίησης (των θεσμών και της διακυβέρνησης). Η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων και των κυβερνήσεων ήταν ολοκληρωτική (τότε, πόσο μάλλον τώρα). Τα κόμματα κατατάσσονταν σε όλες τις έρευνες, σταθερά, τουλάχιστον κατά τη τελευταία δεκαετία-δεκαπενταετία, στις τελευταίες θέσεις του δείκτη εμπιστοσύνης θεσμών. Από δεκάδες οργανισμούς, θεσμούς κ.λπ, βρίσκονταν στον πάτο (στις πρώτες θέσεις ήταν συνήθως το πυροσβεστικό σώμα και η εθνική μετεωρολογική υπηρεσία). Όλα αυτά όμως, πήγαν περίπατο με «το ξέσπάσμα της οικονομικής κρίσης» (και τον αγώνα για την «Ευρώπη»).
[2] Και τι να τις κάνεις τις άρτιες κρατικές λειτουργίες μόνο, εάν δεν έχεις -νέους- ανθρώπους; Δηλαδή μέλλον. (Κράτος για το κράτος; Ή μήπως θα φτιάξεις ανθρωπορομπότ -προς το παρόν πάντως ανθρωπόεισαγωγές κάνεις- προκειμένου το κράτος, το «σύστημα» ή η δομή, να συνεχίσει να αυτοαναπαράγεται, να αυτορυθμίζεται, να αυτοτροφοδοτείται και να αυτοαναπτύσσεται, λειτουργώντας όλο πιο εκλεπτυσμένα και πιο άρτια; Τι μεταφυσικές φουτουριστολογίες είναι αυτές!).
[3] Πιο συγκεκριμένα. Όπως έχει επισημανθεί και παλαιότερα [*]: ''Είτε προσεγγίσει κανείς την υπάρχουσα κατάσταση της «Ευρώπης» ή/και της «Δύσης» από την άποψη της πορείας όπου ένα υποκείμενο αρχικά γίνεται λιγότερο συνεκτικό, έπειτα λιγότερο επιθετικό και τέλος λιγοτερο αποφασιστικό, για να καταλήξει παθητικό, φοβικό και ασθενέστερο. Είτε από την πλευρά της ανόδου ή της άνθησης της πανσεξουαλικότητας που παράλληλα και την ίδια στιγμή (και αυτό είναι το σημαντικό, όσο και αν φαίνεται περίεργο ή αντιφατικό), την ίδια στιγμή συνοδεύεται από την απεμπόληση της δυνατότητας -από την αδυναμία- αναπαραγωγής. Είτε από τον κατακερματισμό και την αμορφία που καταλήγει σε έναν πολτό, και όχι σε μια ποικιλομορφία ή ένα ψηφιδωτό μέσω του οποίου δημιουργείται μια συνολική πολύχρωμη εικόνα που έχει συνοχή και νόημα (οι ψηφίδες δεν είναι πολύχρωμες το ψηφιδωτό είναι, διαφορετικά προκύπτει μουτζαλιά). Είτε από την σκοπιά ενός υποκειμένου που χάνει την οξύτητα του, γίνεται περισσότερο ευάλωτο σε καταστροφές λόγω ανάπτυξης φυγόκεντρων δυνάμεων ή δυνάμεων αναρχοποίησης στο εσωτερικό του, την ίδια στιγμή που εσωτερικεύει δυνάμεις μεγαλύτερης ζωτικότητας και δυναμισμού (σε σχέση με τη δική του μαλθακότητα) από έξω, οι οποίες αναλαμβάνουν ή καταλύουν ή παραλλάσουν δομές, λειτουργίες και θεσμούς. Από οποιαδήποτε πλευρά και αν το δούμε, η «Ευρώπη» έχει επιλέξει -ή οδηγείται προς- μια συγκεκριμένη πορεία...''με την οποία ασχοληθήκαμε και την οποία ενστερνιστήκαμε (προσπαθώντας να εφαρμόσουμε). Είναι αυτή η πορεία που ακολουθήσαμε, και μέσω της οποίας καταστραφήκαμε σε μεγάλο βαθμό, τρέχοντας να προλάβουμε την «Ευρώπη» και τη «Δύση», που μας οδήγησε να πέσουμε τελικά πρώτοι ή από τους πρώτους -και πριν από αυτούς- στο κενό (κάτι που σχεδόν καταφέραμε). Είναι αυτή η πορεία που εξηγεί πράγματα, και όχι η διαχρονική ανεπάρκεια θεσμικής λειτουργίας, η οποία υπάρχει από την εποχή που η Ελλάδα βρίσκοταν σε ανοδική τροχιά (πριν από περίπου έναν αιώνα).
Επισήμανση
[*] Όλα τα προηγούμενα, που παραθέτουμε εντός εισαγωγικών στο [3], δεν είναι καινοφανή. Αποτελούν φαινόμενα ή συμπτώμα αποσύνθεσης και παρακμής (Δεν είναι δυνατόν να συντηρείται ακόμη η εντύπωση πως η «Ευρώπη» ή/και η «Δύση» βρίσκεται σε άνοδο και όχι σε πτώση ή υποχώρηση. Από εδώ ξεκινούν όλα. Η υλική και ηθική αποδυνάμωση, κατάπτωση και παρακμή της λεγόμενης Δύσης ειναι οφθαλμοφανής και πασιφανέστατη για όσες και όσους έχουν μάτια και βλέπουν, και διαθέτουν στοιχειώδη μακροϊστορική ματιά). Αυτές είναι καταστάσεις που τις έχουμε ξανασυναντήσει και επαναλαμβάνονται ιστορικά. Τέλος, κανείς εξώ-ευρωπαϊκός ή έξω-δυτικός παράγοντας ή δρών δεν επέβαλε τα προηγούμενα στην «Ευρώπη» ή/και την «Δύση». Αντίθετα, είναι αυτή η ίδια που επιδίωξε και προσπάθησε να τα επιβάλλει σε άλλους (όπως έκανε στον ίδιο της τον εαυτό).