10 Σεπτεμβρίου 2017.

«Όταν έχωμεν τους Γάλλους, Tίς η χρεία από άλλους; Γάλλοι και Γραικοί δεμένοι, Mε φιλίαν ενωμένοι, Δεν είναι Γραικοί ή Γάλλοι, Aλλ'έν έθνος Γραικογάλλοι», και άλλα -προπαγανδιστικά- Παραμύθια της (Φραγκο)Χαλιμάς.


Το προεκλογικό κλίμα στη Γερμανία, αποτελεί την αυθεντική στάση και έκφραση του κλίματος που έχουν ενστερνιστεί ή/και προσπαθούν να εφαρμόσουν όλοι οι υποτιθέμενοι «εκσυγχρονιστές-μεταρρυθμιστές» του «κέντρου ή του status quo» στα εθνικά πολιτικά (ύπο)συστήματα της Ε.Ε, σε μια προσπάθεια διάχυσης του από το (γεωγραφικό, πολιτικό και οικονομικό) Κέντρο (ίσχυος) στην περιφέρεια, στα περιφέρειακά υποσυστήματα (Ούτε ευρω-οδηγία να ήταν): Αυτό του γυάλινου πύργου ή της ψυχολογικής γυάλας. Η προσπάθεια να πείσουν τον κόσμο πως δεν τρέχει τίποτα, τίποτα δε συμβαίνει, όλα είναι ανιαρά και βαρετά, διαδικαστικά, και να τον αποκοιμίσουν. Υπό μια έννοια στη Γερμανία εφαρμόζουν, με το δικό τους τρόπο, αυτό που λένε οι Αμερικανοί: Fake it 'til you make it.

Στο τέλος μέσω ενός μείγματος ψυχολογικοποίησης της «πολιτικής» και ανιαρού τέλους της ιστορίας μπορεί και να το πιστέψουν κιόλας. Και να καταφέρουν να το κάνουν πραγματικότητα. Συνήθως όμως οι γυάλινοι πύργοι και οι ψυχολογικές γυάλες που προσπαθούν να πείσουν πως είσαι ανεπηρέαστος -σχεδόν απομονωμένος, αποκομμένος ή/και ανέγγιχτος- από όσα εξελίσσονται στο περιβάλλον σου (επειδή διατηρείς συνεκτική δομή), ραγίζουν ή θρυμματίζονται από την βίαιη εισβολή της πραγματικότητας. Όχι, δεν είναι αποστασιοποίηση του ανώτερου αυτη η στάση, είναι απώθηση και στρουθοκαμηλισμός. Fake it 'til you make it, and Good luck, λοιπόν, Deutschland.


Ο όρος «ευρωπαϊκή ταυτότητα» είναι πολύ πρόσφατος. Εξίσου πρόσφατη είναι και η ιδέα που εκφράζει. Παλαιότερα (και για αιώνες), μόνο τον χριστιανισμό αναγνώριζαν ως κοινό χαρακτηριστικό τους οι Ευρωπαίοι... οι μόνοι που ήταν σε θέση να τη διαμορφώσουν [τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ταυτότητα] ήταν οι μορφωμένοι και πλούσιοι κάτοικοι της ηπείρου μας, δηλαδή ένα ελάχιστο μόνο μέρος του πληθυσμού της ­- με τις συνέπειες αυτής της μονομέρειας θα συνεχίσω σε επόμενη ευκαιρία... Οι υπόλοιποι, ακόμη και όσοι είχαν μια κάποια οικονομική άνεση, ήταν καθηλωμένοι στον τόπο τους, όπως ήταν αιώνες πριν. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι σχέσεις τους ήταν μόνο τοπικές, ή το πολύ εγχώριες, περιορισμένες μέσα στα εθνικά σύνορα [Σημ. Δ`~. Κάτι που δεν ισχύει απαραίτητα για άλλες περιοχές όπου υπήρχε ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων και ανθρώπων -οι ιδέες ταξιδεύουν ούτως ή άλλως-, καθώς δεν υπήρχαν διόδια ή/και σύνορα]... Ποιοι ήταν αυτοί οι «υπόλοιποι»; Ηταν η συντριπτική πλειονότητα των Ευρωπαίων, οι φτωχοί και οι αναλφάβητοι· δηλαδή, ακόμη και στον 19ο αιώνα, το 80% ως 95% του πληθυσμού, ανάλογα με τη χώρα... Μπορούμε λογικά να υποθέσουμε ότι ορισμένοι, πολύ λίγοι, είχαν μια ασαφή γεωγραφική αντίληψη του ευρωπαϊκού χώρου· και ότι οι περισσότεροι δεν εγνώριζαν καν τη λέξη Ευρώπη... Ακόμη και τη γεωγραφική έννοια της Ευρώπης, μόνον οι μορφωμένοι, που ήταν συνήθως και οι πλούσιοι, μόνο αυτοί μπορούσαν να την αντιληφθούν με τη μόρφωση... Οι επιστήμες, η λογοτεχνία, οι πλαστικές τέχνες, η αρχιτεκτονική, η έντεχνη μουσική, εν ολίγοις όλη η «ευρωπαϊκή κουλτούρα» που είναι το καύχημα των σημερινών Ευρωπαίων γινόταν κατανοητή και αντιληπτή μόνο από τους ελάχιστους αυτούς μορφωμένους.


Most contemporary international relations theory, though, is tainted by a major source of bias... Much of this western bias is due to the historical political and military dominance of the west; history is written by the victors, and political philosophy seems to be too... The problem is not just one of heritage. The field of international relations is becoming increasingly grounded in economics and psychology. The growing use of applied game theory to explain and predict phenomena in international affairs means that international relations theory has become entangled with the assumptions, ideological commitments, and empirical findings of behavioral economics - a body of knowledge that exhibits a western slant.

Moreover, international relations theory is largely the product of western thinkers at western institutions. In 2011, the Christian Science Monitor ranked the top 25 graduate programs in international relations worldwide; 19 were in the US, five were in the UK, and one was in Canada. None were in non-western countries... The danger of western bias is that it shuts out those alternative, non-western perspectives... It is more correct to view western dominance of international relations theory as a disease that has infected academia - and one that harms westerners as well as non-westerners. The non-universality of international relations thought prevents western theorists from arriving at good understandings of the international system and from gaining access to the truth.

International relations theory is by and for westerners, even if it is not intentionally so... I am a westerner writing from a western institution in a western publication... Students at Bogaziçi University in Istanbul read very few non-western authors, and virtually no Turkish theorists, in their political science courses. Across the world, political scientists and international theorists are much more likely to recognize the name of Italian statesman and theorist Niccolò Machiavelli than they are to recall the name of the earlier Indian scholar Kautilya. International relations theory is ironically not a global body of knowledge; instead, it is regionally and culturally specific. We work with a non-global theory of global affairs. Western-biased international relations theory overlooks valuable perspectives that could enrich and enhance our understanding of how the world works.