Όλη η γύμνια της σύγχρονης Ελλάδας και της κυρίαρχης ιδεολογίας της, μπορεί να φανεί σε μια φωτογραφία π.χ του Rutte της Ολλανδίας με τον Modi της Ινδίας πριν από λίγους μήνες, σε ένα βίντεο-αφιέρωμα από το επίσημο κανάλι του Ιάπωνα Πρωθυπουργού Abe με τίτλο 'Story of Cordial relations between Japan and Turkey' [*] ή στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι Ηνωμένες Πολιτείες -και η επίσκεψη- του Obama και η Γαλλία του Macron (ή και του Hollande παλαιότερα). Ας μείνουμε στο τελευταίο.
Η Γάλλο(Φράγκο)Οθωμανική Συμμαχία ήταν μια από τις μακροβιότερες στην ιστορία της Γαλλίας -και της Ευρώπης γενικότερα- και καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την ιστορική εξέλιξη της ηπείρου μέχρι τους Ναπολεόντειους Πόλεμους (είναι γνωστό τι συνέβη πιο πρόσφατα, πριν από περίπου έναν αιώνα, στην απέναντι ακτή του Αιγαίου). Μετά από τη Γαλλική Επανάσταση και με το πέρας της ΓαλλοΟθωμανικής Συμμαχίας (δες και εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο) οι ανάγκες αλλάζουν και λίγες δεκαετίες μετά -από τη Γαλλική Επανάσταση- έχουμε τη γέννηση, επανεύρεση, ανακάλυψη (ή μήπως επινόηση;) μιας έννοιας «αρχαίας Ελλάδας» η οποία -πέραν του ότι επί δύο χιλιετίες περίπου ήταν εξαφανισμένη- θα αποτελέσει το μέσο ένταξης και ενσωμάτωσης της ανατολικής Μεσογείου στην δυτικοευρωπαϊκή επιρροή (και θεμέλιο νομιμοποίησης της τελευταίας). Έτσι θα δημιουργηθούν φιλοσοφικές συνδέσεις, θεωρίες, ιστορίες των ιδεών και της φιλοσοφίας, γενεαλογίες, ιστοριογραφίες και τα λοιπά γνωστά, και η «Ευρώπη» θα βρει την απαρχή της στην «αρχαία Ελλάδα». Αργότερα, στα πλαίσια της διεθνοπολιτικής διαπλοκής της προηγούμενης εξέλιξης, θα κατασκευαστεί και το εξάρτημα-εργαλείο το οποίο θα κινείται σαν μπαλάκι μεταξύ των ονομασιών Kingdom of Greece και Hellenic Republic (να ψάξετε να βρείτε πόσες φορές το κρατίδιο έχει αλλάξει όνομασία). Κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας υπήρξαν σποραδικές φωνές που εξέφραζαν τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις τους αλλά, είτε ουδείς τους έδινε σημασία είτε δολοφονούνταν είτε κλείνονταν στη φυλακή. Στο τέλος, τέλος το κράτος-εξάρτημα-παράρτημα ούτε δικό τους ήταν, ούτε δικά τους συμφέροντα και σκοπούς εξυπηρετούσε (άλλωστε όλοι αυτοί, από τη στιγμή που υπήρξε η επίτευξη ορισμένων συμφερόντων και σκοπών, εντάσσονταν οργανικά στα ιδεολογικά κατασκευάσματα του Gobineau και του Fallmerayer).
Τα προβλήματα ταυτότητας που έχουμε, τα οποία δεν είναι πρόσφατα, και η πολιτιστική -και άρα πολιτική- υπανάπτυξη και καθυστέρηση που μας χαρακτηρίζει (και οδηγεί σε καθρεφτάκια και χάντρες) δεν αποτελούν δικό μας έργο. Ευθύνη βέβαια υπάρχει και είναι μεγάλη. Και η -δική μας- ευθύνη βρίσκεται στο βαθμό που αποδεχόμαστε και ενστερνιζόμαστε ανώριμα και άκριτα αυτές τις ιδεολογικές επιχειρήσεις, παραρτηματοποιήσεις και μεταφυτεύσεις, μέσω των οποίων ελεγχόμαστε και παραμένουμε διανοητικά καθυστερήμενοι και πολιτιστικά -και άρα πολιτικά- υπανάπτυκτοι. Όποτε συνέφερε τα συμμαχικά και εταιρικά εν χριστώ, ευρώπη και δύση αδέρφια (απέναντι στα οποία κάνενα ένστικτο αυτοσυντήρησης δεν έχουμε αναπτύξει ή/και δεν διαθέτουμε, παρά μονάχα αντιδραστικότητα), ήμασταν Ρωμαίοι (πολεμικά, υποτιμητικά). Μετά γίναμε Γραικοί (επίσης, προκειμένου να γινει οικειοποίηση του όρου). Μετά γίναμε Έλληνες (ΝεοΓραικοί γι'αυτούς, πάλι τα ιδια). Μας έχουν κάνει κουδούνι και μας παίζουν πέρα-δώθε στα δάχτυλα, πότε με την όνομασία μας και με το αν είμαστε «αρχαιοέλληνες» ή «βυζαντίνοί» (ή μη αρκετά «ευρωπαίοι» ή απλά τίποτα!), πότε με το ημερολόγιο και το γλωσσικό (παλαιότερα) ή γενικότερα με τη γλώσσα και τη γραφή [-], πότε με το πολίτευμα, πότε με τον «εξευρωπαϊσμό», την ιδεολογία περί «βαλκανιότητας» και τη «δυτικοποίηση» ή με το «Η Ευρώπη είναι η ταυτότητα μας» και το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» (η ανηκολογία/πουτανολογία ως εθνικό δόγμα), πότε με το «πρώτον κράτος, το πρώτον έθνος -που θα έφερνε τα φώτα- εν τη Ανατολή» (ποιά φώτα; αυτά που δεν υπήρχαν πριν από το 1750;) και πότε με το «Τουλάχιστον, η Ελλάδα αν καεί, να καεί για να υπάρξει μια συνοχή και μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη».
Πως να μην δημιουργηθούν παθογένειες, στρεβλώσεις και δυσμορφίες; Πως να μην υπάρξει απώλεια πολιτικής κρίσης και αξιοπιστίας, κυριαρχίας και σεβασμού, ευθυκρισίας και αυτονομίας; Πως να μην υπάρξουν μπλοκαρισμένες και αλλοιωμένες ταυτότητες; (μπορεί δίχως -ισχυρά θεμελιωμένη- ταυτότητα να υπάρξει αίσθηση συμφέροντος;). Πως να μην επικρατήσει παραμυθίαση με τέτοια επίπεδα, μεθόδους και μεγέθη χειραγώγησης; (με διάρκεια και βάθος χρόνου μάλιστα). Πως να αντέξει ένας λαός και να μην γίνει πολιτιστικά -και άρα πολιτικά- υπανάπτυκτος και καθυστερημένος; Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν πολλοί λαοί στον πλανήτη που να έχουν δεχτεί τέτοια επίπεδα χειραγώγησης. Δεν γνωρίζω. Πραγματικά.
Ας ασχοληθούμε τώρα με τα καθρεφτάκια του Μακρόν της «αδελφής-χώρας Γαλλίας». Αναμένουμε να μας μιλήσει και αυτός για την «αρχαία Ελλάδα», όπως και ο Ομπάμα που ήρθε και μας μίλησε για τον Περικλή, ο οποίος βρίσκεται στο άλλο άκρο π.χ από τον Φραγκλίνο (και ο Αριστοτέλης βρίσκεται στον αντίποδα του. Θα είχε πλάκα να βάζαμε σε ένα τραπέζι τον Αριστοτελη και τον Φραγκλίνο να συνομιλήσουν για το χρήμα και τον τόκο). Έχουν αλλοιώσει, έχουν στρεβλώσει και οικειοποιηθεί όλες τις έννοιες και τα νοήματα, τα πάντα. Βλέπετε η αρχαία ελληνική φιλοσοφία πήρε τα μπογαλάκια της από την Ιωνία της Μικράς Ασίας και ως πλάνητας ή νομάδοτουρίστας, μετά από δύο και πλέον χιλιετίες, μετακομίσε στο Παρίσι και το Λονδίνο και αργότερα, κατ'όπιν, στον Ατλαντικό και την Ουάσινγκτον (και έγινε «Δύση»). Μιλάμε για αστεία πράγματα που αποτελούν ιστορία των ιδεών, φιλοσοφία της ιστορίας και επίσημη ιστοριογραφία.
[*] Το βιντεο είναι για τα 130 περίπου έτη ιστορικών και 95 διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών. Σε αυτο αναφέρονται δύο περιστατικά με χρονική απόσταση ενός περίπου αιώνα μεταξύ τους (το ένα στην Ιαπωνία το 1890, το οποίο θεωρείται και ιδρυτικό θεμέλιο των φιλικών σχέσεων Τουρκίας και Ιαπωνίας και το άλλο στο Ιράν το 1985). Σε αυτά τα δύο περιστατικά, βασίστηκε ταινία (όχι τουρκική, όπως αυτές που βγάζουν τη τελευταία δεκαπενταετία οι Τούρκοι), ΙαπωνοΤουρκική συμπαραγωγή με Ιάπωνα σκηνοθέτη και μεικτό cast and crew. Δεν πειράζει, θα σκεφτεί ο κλασικός, ο (ευρω)μαλ... ο «Έλληνας» (βλ. ελλαδίτης), άσε τους αυτούς να έχουν σχέσεις με την «Ανατολή» και εμείς να έχουμε με την «Ευρώπη». Και αυτή η άποψη εσφαλμένη είναι (δες όσα γράψαμε προηγουμένως: Γάλλο/Φράγκο-Οθωμανική Συμμαχία κ.λπ). Σε εμάς, η πολιτική τάξη παρέδωσε μια χώρα που στην αυγή του 21ου ή νέου ιστορικού αιώνα, δεν έχει σχέσεις ή έχει μηδενικές σχέσεις με Ιαπωνία και Ινδία (τρίτη και τέταρτη οικονομία στον πλανήτη - PPP). Σε άλλο βίντεο, από το ίδιο κανάλι (της Ιαπωνικής Προεδρίας), η Ιαπωνία ασχολείται με την Ινδία. Μετά από τους Ισραηλινούς, τους Τούρκους, τους Κινέζους και τους Αμερικανούς, και οι Ολλανδοί και οι Ιάπωνες έχουν μολυνθεί από την ιδελογία του «τριτοκοσμισμού» (ευτυχώς που η ελλαδική -ψυχροπολεμική- ιδεολογία παραμένει ακλόνητη και κρατάει ψηλά το λάβαρο του «πρώτου κόσμου» και της «δύσης». Αν δεν υπήρχε αυτή, ο «πρώτος κόσμος» και η «δύση» θα έπεφτε στο χάος. Απατεώνες και σαλτιμπάγκοι). Τα πράγματα αυτά μπορεί να μην γίνονται κατανοητά και να φαίνονται παράξενα σε ορισμένους τώρα, θα γίνουν όμως κατανοητά στο μέλλον. «Παγκοσμιοποίηση» δεν έιναι μονάχα ο φουτουρισμός με εξελίκτική σως και ο transhumanism, με τους οποίους σας κάνουν τα μυαλά πολτό και διαμορφώνουν το φαντασιακό σας (προσπαθώντας να δημιουργήσουν έναν νέο παγκόσμιο μύθο που θα αποτελέσει θεμέλιο οικοδόμησης και νομιμοποίησης πολιτικών και θεσμών).
[-] Σύμφυρση ελληνικού-λατινικού αλφαβήτου ή αντικατάσταση του πρώτου από το δεύτερο (δηλαδή ελλαδικός κεμαλισμός. Αυτό συνδέεται με την «ανηκολογία»).
Η «ιστορική πραγματικότητα» του Αριστοτέλη είναι ο Αλέξανδρος (σε χρόνο ενεστώτα για εκείνους τους ανθρώπους). Η θεωρία «του Αριστοτέλη», είναι οι θεολόγοι που «τον συνεχίζουν» ανακαλύπτοντας τον 1500 χρόνια μετά το θάνατο του... (και οι φιλόσόφοι 2100 χρόνια μετά). Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως ο Χέγκελ ή/και ο Κάντ επηρέασαν και διαμόφωσαν περισσότερο τα ιστορικά, κοινωνικά και ανθρώπινα πράγματα, από τον Ναπολέοντα ή/και τον Μπίσμαρκ. Είναι μια παράδοση αυτή βλέπετε στην «Ευρώπη» και τη «Δύση». Δεν υπήρχε όμως πάντα.
Η Γάλλο(Φράγκο)Οθωμανική Συμμαχία ήταν μια από τις μακροβιότερες στην ιστορία της Γαλλίας -και της Ευρώπης γενικότερα- και καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την ιστορική εξέλιξη της ηπείρου μέχρι τους Ναπολεόντειους Πόλεμους (είναι γνωστό τι συνέβη πιο πρόσφατα, πριν από περίπου έναν αιώνα, στην απέναντι ακτή του Αιγαίου). Μετά από τη Γαλλική Επανάσταση και με το πέρας της ΓαλλοΟθωμανικής Συμμαχίας (δες και εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο) οι ανάγκες αλλάζουν και λίγες δεκαετίες μετά -από τη Γαλλική Επανάσταση- έχουμε τη γέννηση, επανεύρεση, ανακάλυψη (ή μήπως επινόηση;) μιας έννοιας «αρχαίας Ελλάδας» η οποία -πέραν του ότι επί δύο χιλιετίες περίπου ήταν εξαφανισμένη- θα αποτελέσει το μέσο ένταξης και ενσωμάτωσης της ανατολικής Μεσογείου στην δυτικοευρωπαϊκή επιρροή (και θεμέλιο νομιμοποίησης της τελευταίας). Έτσι θα δημιουργηθούν φιλοσοφικές συνδέσεις, θεωρίες, ιστορίες των ιδεών και της φιλοσοφίας, γενεαλογίες, ιστοριογραφίες και τα λοιπά γνωστά, και η «Ευρώπη» θα βρει την απαρχή της στην «αρχαία Ελλάδα». Αργότερα, στα πλαίσια της διεθνοπολιτικής διαπλοκής της προηγούμενης εξέλιξης, θα κατασκευαστεί και το εξάρτημα-εργαλείο το οποίο θα κινείται σαν μπαλάκι μεταξύ των ονομασιών Kingdom of Greece και Hellenic Republic (να ψάξετε να βρείτε πόσες φορές το κρατίδιο έχει αλλάξει όνομασία). Κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας υπήρξαν σποραδικές φωνές που εξέφραζαν τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις τους αλλά, είτε ουδείς τους έδινε σημασία είτε δολοφονούνταν είτε κλείνονταν στη φυλακή. Στο τέλος, τέλος το κράτος-εξάρτημα-παράρτημα ούτε δικό τους ήταν, ούτε δικά τους συμφέροντα και σκοπούς εξυπηρετούσε (άλλωστε όλοι αυτοί, από τη στιγμή που υπήρξε η επίτευξη ορισμένων συμφερόντων και σκοπών, εντάσσονταν οργανικά στα ιδεολογικά κατασκευάσματα του Gobineau και του Fallmerayer).
Τα προβλήματα ταυτότητας που έχουμε, τα οποία δεν είναι πρόσφατα, και η πολιτιστική -και άρα πολιτική- υπανάπτυξη και καθυστέρηση που μας χαρακτηρίζει (και οδηγεί σε καθρεφτάκια και χάντρες) δεν αποτελούν δικό μας έργο. Ευθύνη βέβαια υπάρχει και είναι μεγάλη. Και η -δική μας- ευθύνη βρίσκεται στο βαθμό που αποδεχόμαστε και ενστερνιζόμαστε ανώριμα και άκριτα αυτές τις ιδεολογικές επιχειρήσεις, παραρτηματοποιήσεις και μεταφυτεύσεις, μέσω των οποίων ελεγχόμαστε και παραμένουμε διανοητικά καθυστερήμενοι και πολιτιστικά -και άρα πολιτικά- υπανάπτυκτοι. Όποτε συνέφερε τα συμμαχικά και εταιρικά εν χριστώ, ευρώπη και δύση αδέρφια (απέναντι στα οποία κάνενα ένστικτο αυτοσυντήρησης δεν έχουμε αναπτύξει ή/και δεν διαθέτουμε, παρά μονάχα αντιδραστικότητα), ήμασταν Ρωμαίοι (πολεμικά, υποτιμητικά). Μετά γίναμε Γραικοί (επίσης, προκειμένου να γινει οικειοποίηση του όρου). Μετά γίναμε Έλληνες (ΝεοΓραικοί γι'αυτούς, πάλι τα ιδια). Μας έχουν κάνει κουδούνι και μας παίζουν πέρα-δώθε στα δάχτυλα, πότε με την όνομασία μας και με το αν είμαστε «αρχαιοέλληνες» ή «βυζαντίνοί» (ή μη αρκετά «ευρωπαίοι» ή απλά τίποτα!), πότε με το ημερολόγιο και το γλωσσικό (παλαιότερα) ή γενικότερα με τη γλώσσα και τη γραφή [-], πότε με το πολίτευμα, πότε με τον «εξευρωπαϊσμό», την ιδεολογία περί «βαλκανιότητας» και τη «δυτικοποίηση» ή με το «Η Ευρώπη είναι η ταυτότητα μας» και το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» (η ανηκολογία/πουτανολογία ως εθνικό δόγμα), πότε με το «πρώτον κράτος, το πρώτον έθνος -που θα έφερνε τα φώτα- εν τη Ανατολή» (ποιά φώτα; αυτά που δεν υπήρχαν πριν από το 1750;) και πότε με το «Τουλάχιστον, η Ελλάδα αν καεί, να καεί για να υπάρξει μια συνοχή και μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη».
Πως να μην δημιουργηθούν παθογένειες, στρεβλώσεις και δυσμορφίες; Πως να μην υπάρξει απώλεια πολιτικής κρίσης και αξιοπιστίας, κυριαρχίας και σεβασμού, ευθυκρισίας και αυτονομίας; Πως να μην υπάρξουν μπλοκαρισμένες και αλλοιωμένες ταυτότητες; (μπορεί δίχως -ισχυρά θεμελιωμένη- ταυτότητα να υπάρξει αίσθηση συμφέροντος;). Πως να μην επικρατήσει παραμυθίαση με τέτοια επίπεδα, μεθόδους και μεγέθη χειραγώγησης; (με διάρκεια και βάθος χρόνου μάλιστα). Πως να αντέξει ένας λαός και να μην γίνει πολιτιστικά -και άρα πολιτικά- υπανάπτυκτος και καθυστερημένος; Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν πολλοί λαοί στον πλανήτη που να έχουν δεχτεί τέτοια επίπεδα χειραγώγησης. Δεν γνωρίζω. Πραγματικά.
Ας ασχοληθούμε τώρα με τα καθρεφτάκια του Μακρόν της «αδελφής-χώρας Γαλλίας». Αναμένουμε να μας μιλήσει και αυτός για την «αρχαία Ελλάδα», όπως και ο Ομπάμα που ήρθε και μας μίλησε για τον Περικλή, ο οποίος βρίσκεται στο άλλο άκρο π.χ από τον Φραγκλίνο (και ο Αριστοτέλης βρίσκεται στον αντίποδα του. Θα είχε πλάκα να βάζαμε σε ένα τραπέζι τον Αριστοτελη και τον Φραγκλίνο να συνομιλήσουν για το χρήμα και τον τόκο). Έχουν αλλοιώσει, έχουν στρεβλώσει και οικειοποιηθεί όλες τις έννοιες και τα νοήματα, τα πάντα. Βλέπετε η αρχαία ελληνική φιλοσοφία πήρε τα μπογαλάκια της από την Ιωνία της Μικράς Ασίας και ως πλάνητας ή νομάδοτουρίστας, μετά από δύο και πλέον χιλιετίες, μετακομίσε στο Παρίσι και το Λονδίνο και αργότερα, κατ'όπιν, στον Ατλαντικό και την Ουάσινγκτον (και έγινε «Δύση»). Μιλάμε για αστεία πράγματα που αποτελούν ιστορία των ιδεών, φιλοσοφία της ιστορίας και επίσημη ιστοριογραφία.
Σημειώσεις - Επισημάνσεις - Παρατηρήσεις
[*] Το βιντεο είναι για τα 130 περίπου έτη ιστορικών και 95 διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών. Σε αυτο αναφέρονται δύο περιστατικά με χρονική απόσταση ενός περίπου αιώνα μεταξύ τους (το ένα στην Ιαπωνία το 1890, το οποίο θεωρείται και ιδρυτικό θεμέλιο των φιλικών σχέσεων Τουρκίας και Ιαπωνίας και το άλλο στο Ιράν το 1985). Σε αυτά τα δύο περιστατικά, βασίστηκε ταινία (όχι τουρκική, όπως αυτές που βγάζουν τη τελευταία δεκαπενταετία οι Τούρκοι), ΙαπωνοΤουρκική συμπαραγωγή με Ιάπωνα σκηνοθέτη και μεικτό cast and crew. Δεν πειράζει, θα σκεφτεί ο κλασικός, ο (ευρω)μαλ... ο «Έλληνας» (βλ. ελλαδίτης), άσε τους αυτούς να έχουν σχέσεις με την «Ανατολή» και εμείς να έχουμε με την «Ευρώπη». Και αυτή η άποψη εσφαλμένη είναι (δες όσα γράψαμε προηγουμένως: Γάλλο/Φράγκο-Οθωμανική Συμμαχία κ.λπ). Σε εμάς, η πολιτική τάξη παρέδωσε μια χώρα που στην αυγή του 21ου ή νέου ιστορικού αιώνα, δεν έχει σχέσεις ή έχει μηδενικές σχέσεις με Ιαπωνία και Ινδία (τρίτη και τέταρτη οικονομία στον πλανήτη - PPP). Σε άλλο βίντεο, από το ίδιο κανάλι (της Ιαπωνικής Προεδρίας), η Ιαπωνία ασχολείται με την Ινδία. Μετά από τους Ισραηλινούς, τους Τούρκους, τους Κινέζους και τους Αμερικανούς, και οι Ολλανδοί και οι Ιάπωνες έχουν μολυνθεί από την ιδελογία του «τριτοκοσμισμού» (ευτυχώς που η ελλαδική -ψυχροπολεμική- ιδεολογία παραμένει ακλόνητη και κρατάει ψηλά το λάβαρο του «πρώτου κόσμου» και της «δύσης». Αν δεν υπήρχε αυτή, ο «πρώτος κόσμος» και η «δύση» θα έπεφτε στο χάος. Απατεώνες και σαλτιμπάγκοι). Τα πράγματα αυτά μπορεί να μην γίνονται κατανοητά και να φαίνονται παράξενα σε ορισμένους τώρα, θα γίνουν όμως κατανοητά στο μέλλον. «Παγκοσμιοποίηση» δεν έιναι μονάχα ο φουτουρισμός με εξελίκτική σως και ο transhumanism, με τους οποίους σας κάνουν τα μυαλά πολτό και διαμορφώνουν το φαντασιακό σας (προσπαθώντας να δημιουργήσουν έναν νέο παγκόσμιο μύθο που θα αποτελέσει θεμέλιο οικοδόμησης και νομιμοποίησης πολιτικών και θεσμών).
[-] Σύμφυρση ελληνικού-λατινικού αλφαβήτου ή αντικατάσταση του πρώτου από το δεύτερο (δηλαδή ελλαδικός κεμαλισμός. Αυτό συνδέεται με την «ανηκολογία»).
Παρατήρηση
Και δεν υπάρχουν άνθρωποι στο παράρτημα, δύο αιώνες μετά από την ίδρυση του, να ασχοληθούν με αυτά τα πράγματα προκειμένου να πατήσουμε κάποια στιγμή στα πόδια μας. Ομερτά. Αντιδυτικισμός! Αντιευρωπαϊσμός! Θα πούν ορισμένοι. Τι «αντιδυτικισμός» και «αντιευρωπαϊσμός» που με αυτά και με αυτά η χώρα έχει μπλεχτεί-αυτοπαγιδευτεί, σαν σε ιστό αράχνης, και την κάνουν πλάκα ή την έχουν μεταβάλλει σε μπαλάκι του πίνγκ πονγκ. Εθνοκεντρισμός! Εθνοκεντρισμός! Θα φωνάξουν οι ευρωκεντριστές (!!!). Χαμογελώ. Αχ, Ελλάδα, να δούμε πόσο ακόμη θα σου πουλάνε την παραμύθα του ευρωκεντρισμού. Σε έχουν κλεισμένη σε αυτόν τον ιδεολογικό κλίβανο, αφήνωντας σε να λιώνεις και να ρευστοποιείσαι σιγά σιγά. Πέταξες, έχασες το πρώτο τέταρτο -αν όχι το πρώτο μισό- του νέου παγκόσμιου αιώνα, του πλέον σημαντικού στην ιστορία των ανθρώπων, έτσι για την πλάκα και δεν τρέχει τίποτα. Δύο αιώνες από την ίδρυση σου, ένα παράρτημα αποικιοποιημένο και εξαρτημένο μέχρι το μεδούλι, ένα ασπόνδυλο κράτος-πελάτης μαϊντανός. Δίχως ταυτότητα (είπαμε η ταυτότητα μας είναι η Ευρώπη), δίχως στρατηγική, δίχως ηγεμονική ιδεολογία, δίχως προσανατολισμό, δίχως όραμα και προοπτική (ο αιώνας στον οποίο εισερχόμαστε είναι μεγάλος και σπουδαίος). Τα κράτη-πελάτες παραρτήματα-μαϊντανοί δεν πρόκειται να επιβιωσουν στον νέο παγκόσμιο αιώνα ή εάν επιβιώσουν -πράγμα δύσκολο εώς απίθανο- θα φυτοζωούν. Η «Ελλάς», για μια ακόμη φορά, δείχνει το δρόμο.Επισήμανση
Καθόλου παράξενο φυσικά που στην «ευρώ»κατασκευασμένη αυτή έννοια της «αρχαίας Ελλάδας», η ελληνική ιστορία ουσιαστικά συρρικνώνεται σε δύο-τρείς περίπου αιώνες αθηνοκεντρισμού (γειά σου Cornelius με τις χάντρες σου). Με τα ζόρια έχουμε και Αλεξάντερ Δι Γκρείτ ή Αλεξάντρ Λε Γκράντ. Ανέκαθεν αυτός ο Τιτάνας, ο Αλέξανδρος, χάλαγε λίγο τη συνταγή, τα σχέδια, το αφήγημα, την ιστορική εξέλιξη και αυτή των ιδεών, τις γενεαλογίες, τις ιστοριογραφίες και γενικότερα ήταν επικίνδυνος αλλά συνάμα και αναγκαίο κακό (ένα Μακεδονικό κράτος θα έλυνε πολλά προβλήματα των ανθρώπων αυτών). Φυσικά υπήρχαν και πόλεις που έχρηζαν υποβάθμισης χάριν της Αθήνας, όπως π.χ οι Συρακούσες (η Σπάρτη χρειάζεται για τη «διπολικότητα», λες και η Κόρινθος, η Σάμος ή η Αλικαρνασσός ήταν της πλάκας ή) και η Μίλητος (η οποία εξακτινώθηκε από την Οδησσό και τη Σινώπη στον Εύξεινο Πόντο μέχρι τη Ναύκρατις στο Νείλο και τη Μεσόγειο - η δε εξαφανισμένη Φώκαια θα ιδρύσει τη Μασσαλία και κατόπιν τη Νίκαια και το Ημεροσκοπείον/Αρτεμίσιον).Η «ιστορική πραγματικότητα» του Αριστοτέλη είναι ο Αλέξανδρος (σε χρόνο ενεστώτα για εκείνους τους ανθρώπους). Η θεωρία «του Αριστοτέλη», είναι οι θεολόγοι που «τον συνεχίζουν» ανακαλύπτοντας τον 1500 χρόνια μετά το θάνατο του... (και οι φιλόσόφοι 2100 χρόνια μετά). Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως ο Χέγκελ ή/και ο Κάντ επηρέασαν και διαμόφωσαν περισσότερο τα ιστορικά, κοινωνικά και ανθρώπινα πράγματα, από τον Ναπολέοντα ή/και τον Μπίσμαρκ. Είναι μια παράδοση αυτή βλέπετε στην «Ευρώπη» και τη «Δύση». Δεν υπήρχε όμως πάντα.