25 Αυγούστου 2017.

Ναζιστοφάγοι και Κομμουνιστοφάγοι (και Φιλελεύθεροι), χωνέψτε το. Οι Ρώσσοι (υπό την ιδεολογία και το λάβαρο του κομμουνισμού, μαζί με τους συμμάχους τους) επικράτησαν επί των Γερμανών (και των συμμάχων τους, φορέων της ιδεολογίας του εθνικοσοσιαλισμού). Οι φορείς των ιδεολογιών πολέμησαν και οι Ρώσσοι επικράτησαν επί των Γερμανών.

Επτά δεκαετίες μετά και ακόμη δεν μπορεί να γίνει, είτε αντιληπτό είτε αποδεκτό το αυτονόητο. Xωνέψτε το και ξεκολλάτε. Κουράζετε.

Την παραμύθα τη συντηρούν πολλοί (από ιδεολογικά, παραταξιακά και λοιπά ψυχροπόλεμικά απομεινάρια και απολειφάδια ή κομματικά ψοφίμια, μέχρι κράτη) και για διάφορους λόγους (άντληση στηριγμάτων και νομιμοποίησης, απόκρυψη κρίσης περιεχομένων, εκβιασμοί, χειραγώγηση ταυτοτήτων και γεωπολιτικός έλεγχος ή/και δαιμονοποίηση κρατών, καλλίεργεια μύθων επί των οποίων οικοδομούν θεσμούς και ταυτότητες ή νομιμοποιούν πολιτικές κ.λπ). Επίσης, εάν φορέας της μιας ιδεολογίας ήταν η Γερμανία και της άλλης η Ρωσσία και εφόσον ισχύεί η εξίσωση («ολοκληρωτισμός»), τότε παράλληλα με την τρίτη ιδεολογία δικαιώνεται και το κράτος-φορέας της (ο τρίτος μεγάλος του πολέμου), δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες. Τέλος, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ζήτημα κομμουνισμός-εθνικοσοσιαλισμός («ολοκληρωτισμός», εξίσωση) δεν σχετίζεται μονάχα με το θεμέλιο λίθο και την ταυτότητα της Ε.Ε (υπέρβαση, βάλαμε μυαλό, τέρμα οι πόλεμοι, ειρήνη και ευημερία, τέλος της ιστορίας κ.λπ) αλλά, όπως έχουμε τονίσει κατ'επαναλήψη στο παρελθόν (κανείς όμως δεν φαίνεται να το σκέφτεται), κυρίως σχετίζεται με - και εξυπηρετεί - τη συνοχή και την ενότητα του γερμανικού κράτους, της επανενωμένης Γερμανίας, καθώς ήταν η μόνη κρατική κοινωνία σε ολόκληρο τον πλανήτη που έζησε - μερικώς ή ολικώς - και υπό τις δύο ιδεολογίες (ούτε αυτό, επίσης, φαίνεται να το σκέφτεται ή να το τονίζει κάνείς, δεν πιστεύουμε όμως ότι είμαστε εξυπνότεροι όλων ή των πάντων, κάτι άλλο συμβαίνει). Ideology is for slaves.

Η παγκόσμια πολιτική δεν καθορίζεται από τη σχέση που έχουν οι χώρες με τη Γαλλία, αλλά από τη σχέση που έχουν ή οικοδομούν με τη Ρωσσία.

Κάποια στιγμή, ορισμένα πράγματα θα πρέπει να ειπωθούν ευθέως, δίχως υπεκφυγές και περιστροφές. Παρά το σπουδαίο και υπέρλαμπρο εσωτερικό και παρελθόν της, η Γαλλία δεν καθορίζει τίποτα άξιο λόγου στις μέρες μας σε παγκόσμια κλίμακα (σε σύγκριση με την «οικονομική Ιταλία»*). Η Γαλλία αποτελεί έναν γεωπολιτικό νάνο σε σχέση με τη Ρωσσία (κάτι προφανώς αυτονόητο και γνωστό σε ολόκληρο τον πλανήτη, πλην «Ευρώπης»). Για την Κίνα, την Ινδία, την Ιαπωνία, τις Ηνωμένες Πολιτείες (ακόμη και το Ιράν ή/και τη Τουρκία), η Γαλλία δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα, σε ό,τι αφορά περιφερειακές και παγκόσμιες διαστάσεις αυτών των χωρών. Οι διαφοροποιήσεις, οι διεκδικήσεις και οι άξιώσεις, οι άμυνες και οι παγκόσμιες μεταβολές, οικοδομούνται πάνω στις σχέσεις που διαμορφώνουν τα κράτη με τη Ρωσσία. Σκεφτείτε τα προηγούμενα κράτη σε συνάφεια (αρνητική ή θετική) με αυτή τη χώρα ογκόλιθο της διεθνούς πολιτικής: Κίνα-Ρωσσία, Η.Π.Α-Ρωσσία, Ινδία-Ρωσσία, Ιαπωνία-Ρωσσία, Γερμανία-Ρωσσία, Ιράν-Ρωσσία, Τουρκία-Ρωσσία κ.λπ. Από αυτές τις σχέσεις καθορίζεται ο πλανήτης και είναι αυτές που διαμορφώνουν και καθορίζουν την πορεία και την εξέλιξη της παγκόσμιας πολιτικής και εν πολλοίς τη δομή και το περιεχόμενο του παγκόσμιου συστήματος. Όποιος θέλει να κάνει κάτι στην Παγκόσμια Ήπειρο, δηλαδή στην ΑφροΕυρασία, αναπροσαρμόζει και επανακαθορίζει τις σχέσεις του με τη συγκεκριμένη χώρα.

[*] Εφόσον η Ρωσσία είναι απλά μια «οικονομική Ιταλία» (ή/και Ισπανία) όπως τονίζουν συνεχώς ορισμένοι και παράλληλα αποτελεί τόσο σημαντική χώρα για τους συσχετισμούς και τις μεταβολές σε παγκόσμια κλίμακα, τότε προφανώς το «οικονομική» δεν διαδραματίζει τόσο καθοριστικό ρόλο (ή τον αποκλειστικά καθοριστικό παράγοντα) όσο ισχυρίζονται.

[-] Δεν είναι καθόλου απίθανο μελλοντικά (εφόσον δεν υπάρξει κάποια έντονη αποδυνάμωση, κατάρρευση ή πολυδιάσπαση της Ρωσσίας), η ιστορία από το 1820 περίπου μέχρι και το 1950, δηλαδή η περίοδος-εποχή της αποθέωσης της ευρωκεντρικής ιστοριογραφίας και ιδεολογίας, να ξαναγραφεί, από μια περισσότερο ρωσοκεντρική (ηπειρωτικοευρωπαϊκή ή ακόμη και ευρασιατική) και λιγότερο αγγλογαλλική (δυτικοευρωπαϊκή ή ευρωπαϊκά ατλαντική) σκοπιά. Μόνο και μόνο η μάχη που δίνεται στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών (οι οποίες γεωγραφικά δεν βρίσκονται στην Παγκόσμια Ήπειρο) αυτή την περίοδο για την υφή, το περιεχόμενο και τις διαστάσεις της σχέσης τους με τη Ρωσσία φανερώνει (όποια και αν είναι η κατάληξη της) πόσο εμφατικά ξεπερασμένη είναι αυτή η εποχή στην οποία αναφερόμαστε, και φυσικά η ιστοριογραφία και η ιδεολογία που τη συνόδευσε, ηγεμονεύοντας επί των πάντων.


Εάν συνεχίσουν έτσι, σε αυτό το μονοπάτι, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, θα -κινδυνεύσουν να- καταρρεύσουν.

Καλό είναι να μην καταρρεύσουν. Βέβαια, προκειμένου να μην συμβεί αυτό θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ή να μην αρνούνται να καταλάβουν ορισμένα πράγματα και να προσαρμοστούν σε ορισμένες συνθήκες. Από αυτή τη σελίδα, εξετάσαμε -μάλλον- εξονυχιστικά τη διεθνή πολιτική, πορεία και θέση των Η.Π.Α και ασκήσαμε -έντονη- κριτική σε σημεία της. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι επιθυμητή μια κατάρρευση ή/και ένα χάος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αποτελεί ανώριμη και εντελώς ακατέργαστη στάση να κρίνεις και να ερμηνεύεις τα πάντα με βάση το δίπολο φιλό- / αντί- (αυτά είναι «καλά» και χρήσιμα για την διαμόρφωση της «κοινής γνώμης»).

Την ημέρα των αμερικανικών εκλογών -πριν από 290 ημέρες- γράφονταν τα εξής στην Κοσμοϊδιογλωσσία [8 Νοεμβρίου 2016]:

Η προεκλογική περίοδος στις Η.Π.Α επαναβεβαίωσε, εκτινάσσοντας όμως σε νέα πρωτόγνωρα ύψη και κλιμακώνοντας, την έντονη κομματική πόλωση και τον αξιακό διχασμό που κυριαρχεί στις Η.Π.Α, κοινωνικά και πολιτικά, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Υπήρξε καταστροφική. Αποτελεί εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη που θα δυσχεράνει την διαδικασία λήψης κρίσιμων αποφάσεων και τη δημιουργία συναίνεσης μετεκλογικά, μειώνοντας τη δυνατότητα αποτελεσματικής διακυβέρνησης της χώρας. Υπήρξε καταστροφική ως προς τη συνοχή στο εσωτερικό, και την ισχύ, την εικόνα και το κύρος των Ηνωμένων Πολιτειών προς τα έξω, σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ μείωσε σε μεγάλο βαθμό τη σταθερότητα και την αξιοπιστία της εξωτερικής πολιτικής της χώρας... οι Η.Π.Α, φανερώνουν σημάδια παράλυσης και διολισθαίνουν συνεχώς [1].

Πριν από λίγες ημέρες, γράφαμε πως Όσα συμβαινουν στην Αμερική δεν πρόκειται να σταματήσουν και δεν αποτελούν παροδικά φαινόμενα, και συνεχίζαμε με μια εξόχως «ριζοσπαστική» διάγνωση-πρόβλεψη. Τώρα τονίζουμε πως εάν συνεχίσουν έτσι, σε αυτό το μονοπάτι, οι Η.Π.Α, θα -κινδυνεύσουν να- καταρρεύσουν [2]. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, συνεχίζουν στην πορεία μιας συνεχώς και πολλαπλώς διολισθαίνουσας χώρας.

[1] Επίσης απο το κείμενο (αναφέρεται στην προεκλογική περίοδο): ''Αρκετοί Κινέζοι διεθνολόγοι, πολιτικοί σχολιαστές και διεθνοπολιτικοί αναλυτές (ή και ακαδημαϊκοί που εξέφραζαν το βαθύ κατεστημένο της Κίνας) τα τελευταία χρόνια, μόλις τους ετίθετο το ζήτημα σύγκρισης των πολιτικών συστημάτων Κίνας και Η.Π.Α (στα πλαίσια μιας λογικής περί «Τέλους της Ιστορίας» κατά Φουκογιάμα), συνεχώς και κατ’ επανάληψη, τόνιζαν πως ποτέ δεν θα ήταν δυνατόν να εκλεγεί ένας Τζωρτζ Μπους (ο νεώτερος) ως εθνικός ηγέτης στην Κίνα... Μπορώ να φανταστώ με τι απαξίωση θα βλέπουν οι κινεζικές ελίτ (θεωρώ και άλλες, πιο κοντινές μας) την κατάντια στην οποία έχουν περιέλθει οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τους τελευταίους μήνες... Το πολιτικό σύστημα της Αμερικής (με τις πολυδιαφημισμένες θεσμικές του δικλείδες, τη δομική διάχυση ισχύος και τα περίφημα "checks and balances") δεν μπορεί να αρθεί στο ύψος των απαιτήσεων του παγκόσμιου ρόλου της Αμερικής''.

[2] Αντιλαμβανόμαστε πως αυτά μπορεί να ακούγονται κάπως μεγάλα και υπερβολικά. Εκεί όμως που, το 2003, οι υπόλοιποι έβλεπαν την Αρχή του Νέου Αμερικανικού Αιώνα με τις Η.Π.Α να είναι ο πλανητικός ηγεμόνας-κοσμοκράτορας στο διεθνές σύστημα και όλα τα υπόλοιπα κράτη να ιεραρχούνται και να οργανώνονται γύρω από αυτές σε παρόμοια και ενιαία ιδεολογική βάση, εμείς βλέπαμε την ολοκλήρωση της μετα-ψυχροπολεμικής περιόδου και της μονοπολικής στιγμής-κυριαρχίας των Ηνωμένων Πολιτειών (1991-2003), την επισημοποίηση της «Διάσπασης της Δύσης» και την αποδυνάμωση και πορεία υποχώρησης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (σε κάποια φάση, αργότερα -μεταξύ 2005 και 2007 περίπου- εμφανίστηκε, υπό διάφορες ακραίες μορφές, και το ιδεολόγημα-φαντασίωση περί ενός Νέου Ευρωπαϊκού Αιώνα, που συνοδευόταν από φρούδες ελπίδες και μια τελεολογία περί ενός ευρωκεντρικού, αυτή τη φορά, «Τέλους της Ιστορίας», τυλίγοντας και μασκαρεύοντας την ευρωπαϊκή παρακμή με σοφιστείες). Εκείνη την περίοδο -πολύ σκοτεινή περίοδος δογματισμού και λογοκρισίας για την κριτική σκέψη- ακούγονταν και ήταν πολύ πιο «ριζοσπαστικά» τα προηγούμενα σε σχέση με τα τωρινά και απαιτούσε πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια και σθένος προκειμένου να υποστηριχθούν και να ακουστούν μέσα στο γενικότερο κλίμα της εποχής (και φυσικά της «κοινής γνώμης»).

Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια ή, κάπως διαφορετικά, όπως έλεγε ο Διδάσκαλος: “Μόνο σαν φτάσουν τα μεγάλα κρύα, ξέρουμε πως ο κέδρος και το κυπαρίσσι είναι τα τελευταία δένδρα που φυλλορροούν”