Σχολιασμοί.

Οι διεθνείς σχέσεις και διακρατικές επαφές, οι μεταβολές, οι εξελίξεις και οι συσχετισμοί σε παγκόσμια κλίμακα, δεν καθορίζονται και δεν διαμορφώνονται από το «που θα ήθελες να ζεις». Το κατα κεφαλήν Α.Ε.Π της Νορβηγίας μπορεί να είναι υψηλότατο, αλλά στο εσωτερικό των Η.Π.Α γίνεται μάχη για το αν θα προσεταιριστούν τη Ρωσσία προκειμένου μαζί με την «τριτοκοσμική» Ινδία να στριμώξουν ή να «περιορίσουν» την Κίνα (ή/και θα εξισορροπήσουν τη Γερμανία), όχι για τη Νορβηγία. Μπορεί να αγαπάς και να θαυμάζεις το Λονδίνο ή/και το Παρίσι, αλλά η διώρυγα του Σουέζ αποτελεί κόμβο τεράστιας στρατηγικής σημασίας για το παγκόσμιο εμπόριο και όχι τα Στενά της Μάγχης (η σημασία του English Channel είναι τοπική, σε σχέση με του Suez). Μπορεί να έχει εξαιρετική «ποιότητα ζωής» και εσύ «να θες να ζεις» στη Δανία, αλλά για το Ιράν κονταροχτυπιούνται και κάνουν αγώνα οι Αμερικανοί, οι Ρώσσοι και οι Κινέζοι, όχι για την καθ'όλα σεβαστή Δανία κ.ο.κ.

Το που «θα ήθελες να ζεις» είναι σεβαστό αλλά αδιάφορο σε ό,τι αφορά τις διεθνείς σχέσεις και διακρατικές συμφωνίες και επαφές. Και μάλλον δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια ακόμη λαϊκιστικη προσπάθεια διαμόρφωσης «κοινής γνώμης» που αναμειγνύει «εξευρωπαϊσμό» και «επιθυμία» στα πλαίσια μιας εξατομίκευμένης ψυχολογικοποίησης, δηλαδή μια προσπάθεια «ηλιθιοποίησης», των διεθνών σχέσεων.


22 Ιουλίου.

Το λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Project» και η Ευρωπαϊκή Ένωση σχετίζεται περισσότερο με αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και αποικιακού χαρακτήρα διαδικασίες, απ'ό,τι ισχυρίζεται ή θέλει να παρουσιάζει η κυρίαρχη αφήγηση, ερμηνεία και ιστοριογραφία περί ειρήνης, ευημερίας, συνεργασίας κ.λπ. Αυτή η διάσταση, μεταξύ των δύο, η οποία οδηγεί στην εξέταση διαφορετικών πεδίων και παράγει διαφορετικές ερμηνείες για τη διαδικασία της λεγόμενης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ίσως να έχει αναδειχθεί περισότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος στο ελληνόγλωσσο διαδίκτυο, από αυτήν εδώ τη σελίδα (στο αγγλόγλωσσο ασφαλώς τα πράγματα είναι πιο προωθημένα). Μελλοντικά, το πιθανότερο είναι πως θα συσχετιστεί ακόμη πιο έντονα και περισσότερο άμεσα το παρελθόν και οι κινητήριες δυνάμεις της διαδικασίας που ονομάστηκε ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ή γενικότερα του «Ευρωπαϊκού Project», με τις εξω-ευρωπαϊκές εξελίξεις και μεταβολές αποικιακού, αυτοκρατορικού και γεωπολιτικού χαρακτήρα, και θα φωτιστούν περισσότερο οι πλευρές που συνδέουν τις διαδικασίες «ευρωπαϊκής» ολοκλήρωσης/ενοποίησης και (από)αποικιοποίησης/αυτοκρατορικοποίησης [*]. Το λιγότερο, θα εξισορροπηθεί η επιλεκτική, μονόπλευρη και κυρίαρχη ερμηνεία του παρελθόντος της Ε.Ε. Μέχρι τότε, όπως συμβαίνει και με άλλες θεματικές, θα υπάρχει κάποιας μορφής διανοητική και αναλυτική «μοναξιά».

[*] Η κυρίαρχη θέση κατ'ουσίαν δημιουργεί μια τομή ή ένα σπάσιμο (μια ασυνέχεια) που αποσυνδέει αυτές τις δύο διαδικασίες μεταξύ τους, κατασκευάζοντας ένα μύθο (ο όρος δεν αναφέρεται υποτιμητικά) επί του οποίου εδράζονται η κυρίαρχη αφήγηση, ερμηνεία, ιστοριογραφία (περί ειρήνης, διδαγμάτων, ευημερίας, συνεργασίας κ.λπ) και εγκαθιδρύονται θεσμοί, και μέσω του οποίου τροφοδοτείται η διαδικασία της λεγόμενης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ή το «Ευρωπαϊκό Project».

[-] Ο μύθος μπορεί να ενισχύσει ή να υπερβεί εγκαθιδρυμένους θεσμούς, να αποκαθάρει το παρελθον (οδηγώντας π.χ σε μια νεα περίοδο αγνότητας), να βοήθησει στη θεμελίωση μιας εξειδανικευμένης «ευρωπαϊκής» ταυτότητας (που βασίζεται σε ευσεβείς πόθους) κ.λπ, ενώ η ιστοριογραφία μπορεί να ιδωθει ως μέθοδος ή/και στρατηγική.


29 Ιουλίου.

Σύζυγος του Ουζούν Χασάν (Uzun Hasan, Iranian King of Kings and Sultan of Sultans, wise like Darius and Padishah of Iran), ήταν η κόρη του Ιωάννη Δ΄ Μέγα Κομνηνού και αδερφή του Δαυίδ Μέγα Κομνηνού, τελευταίου αυτοκράτορα της Τραπεζούντας (επίσημες γλώσσες τα ελληνικά, τα «ποντιακά» με ομιλούμενα και τα λάζικα). Το όνομα της, Θεοδώρα Μεγάλη Κομνηνή (γνωστή ως Despina Khatun). Η Θεοδώρα με τον Ουζούν έφεραν στη ζωή τρεις κόρες και έναν γιό. Η μια από τις κόρες τους, η Μάρθα (γνωστή ως Halima Alam Shah Begum) παντρεύτηκε τον Sheikh Haydar. Έτσι, η Μάρθα/Halima, κόρη της ('Greek Christian') Θεοδώρας Κομνηνής/Δέσποινας Khatun, έγινε η μάνα του Shah Ismail I (του Πρώτου), του ιδρυτή της Δυναστείας των Σαφαβίδών...


Μιλάμε για τον άνθρωπο, η κυριαρχία του οποίου θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες στην ιστορία του Ιράν, αλλά και καθοριστική για τις μεταβολές που επήλθαν στο εσωτερικό του Ισλάμ, στις σχέσεις Αράβων-Τούρκων-Ιράνων και Σουνιτών-Σιιτών, για το μεγαλύτερο κλάδο του Σιιτισμού (Twelver Shiism, Δώδεκα Ιμάμηδες, δεύτερος ερχομός του «Χριστού» κ.λπ), επί τη βάση του οποίου υπήρξε η εθνική αναγέννηση του Ιράν. Ο Ισμαήλ ο Πρώτος, θεωρήθηκε από ορισμένους ως ο πλέον επιτυχημένος και λιγότερο ανεκτικός (απέναντι στους Σουνίτες) ηγέτης των Σιιτών, από την πτώση των Φατιμίδών και ύστερα. Θεωρείται πως στόχευε στην πλήρη καταστροφή του σουνίτικού Ισλάμ (κάτι που κατάφερε σε μεγάλο βαθμό στις εκτάσεις που κυβέρνησε). Η απέχθεια και το μένος του για το Σουνίτικό Ισλάμ, δεν γνώριζε όρια. Τα προηγούμενα δεν κινούνταν ή δεν πήγαζαν από ψυχολογισμούς (όπως θα πίστευαν ορισμένοι σήμερα), αλλά από την προσπάθεια του να αποκτήσει το Ιράν (και τα εδάφη των Σαφαβίδων) μια ξεχωριστή και μονάδική ταυτότητα (δημιουργία ετερότητας δηλαδή) από τους γειτονικούς εχθρούς, προκειμένου να μην αφομοιωθεί ή υποκύψει σε αυτούς (έτσι οι Σαφαβίδες εισήλθαν σε έναν μακρύ αγώνα αιώνων με τους Οθωμανούς). Ο Ισμαήλ ο Πρώτος, Aʿlāhazrat, Šāhanšāh-e Irān, Padišāh-e Irān, τα κατάφερε (Ανθεί και φέρει κι άλλο... Χιούμορ).

Δίχως την «εθνικοποίηση» της θρησκείας στη σχέση της με τη γλώσσα (διαδικασία στην οποία έχουμε αναφερθεί παλαιότερα) και τον αγώνα του Ισμαήλ του Πρώτου, γιού της Μάρθας/Halima και εγγονού της Θεοδώρας Κομνηνής/Δέσποινας Khatun, οι Πέρσες-Ιρανοί (ως διακριτό πολιτικό, ιστορικό και πολιτισμικό υποκείμενο) πιθανότατα, αν όχι σίγουρα, δεν θα υπήρχαν σήμερα.