Σχολιασμοί.

Σε συζήτηση που είχε βρετανός ιστορικός με αμερικανούς πεζοναύτες στο Quantico [1], οι οποίοι είχαν περάσει από τα μέτωπα του Ιράκ και του Αφγανιστάν, άκουσε τα εξής από έναν έμπειρο υπολοχαγό: όταν έφυγα την περασμένη εβδομάδα, το αστείο που κυκλοφορούσε στους ντόπιους ήταν [2]

Οι Αμερικανοί έχουν τα ρολογία, εμείς όμως έχουμε το χρόνο

Ο σκληροτράχηλος Αμερικανός στρατιωτικός, παρατήρησε ο ιστορικός, φάνηκε να κλονίζεται αναφέροντας τη φράση.

[1] Marine Corps Base Quantico

[2] Ειπώθηκε από Παστούν-Pashtun.

Η όλη συζήτηση είχε να κάνει με το κατά πόσο μπορείς να μεταφέρεις σε μια δημοκρατία την αίσθηση πως ο σκοπός των στρατιωτικών επιχειρήσεων-παρεμβάσεων των Η.Π.Α, όσο καλά δικαιολογημένος και αν είναι σε επίπεδο ηθικής και από απόψεως αντιτρομοκρατικής ή σταθεροποίησης συνόρων, απλά δεν πρόκειται να λειτουργήσει, να επιτευχθεί.

Either you’re going to show respect for our sovereign rights, you’re going to be partners, friends and allies on just and equal terms, or you’re going to get a response to every act of disrespect.

Που είναι το παράξενο;

The West wants Turkey to bring about their demands no questions asked... I am sorry to say that Turkey no longer exists.

Που είναι το παράξενο;

If we can’t get what we want from America, we have to look elsewhere.

Που είναι το παράξενο;


Ασφαλώς το ερώτημα “που είναι το παράξενο;” αποκτά ρητορικό νόημα σε μια χώρα που έχει δομηθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε τα προηγούμενα να... θεωρούνται παράξενα.

Οι «δικοί μας», θέλουν μια Τουρκία που να τους μοιάζει. Υποτακτική, εξαρτημένη-δέσμια, φοβική, εθελόδουλη. Που θα ασχολείται με το επιτόκιο της εξόδου στις αγορές (μιας και δεν θα μπορεί να ασχοληθεί με τίποτα ουσιώδες, καθώς θα είναι πλήρως δεσμευμένη, ελεγχόμενη και υποταγμένη). Που θα θεωρεί τον εξωτερικό «ανταγωνιστή» ως φίλο και «τον λαό» ως εσωτερικο εχθρό. Θέλουν μια Τουρκία της εξωτερικά ελεγχόμενης υποτίμησης και χρεοκοπίας και της εξωτερικά καθοδηγούμενης, ελεγχόμενης και εξαρτημένης ανάπτυξης.

Τους «δικούς μας», δεν τους ενοχλει η Τουρκία per se ή από απόψεως εθνικών συμφερόντων, αλλά η Τουρκία που τους εκθέτει και τους κάνει να φαίνονται λίγοι, υποτακτικοί, μικροί και δούλοι (γι'αυτό και θέλουν να την κάνουν σαν τα μούτρα τους). Θέλουν μια Τουρκία που να λέει ναι (σε όλα) επειδή αυτοί δεν μπορούν να πουν όχι (σε τίποτε). Μια Τουρκία που θα σκύβει μαζί τους για να μην φαίνεται πόσο σκύβουν οι ίδιοι (προκειμένου να μην φαίνεται η διαφορά).

Δεν εχθρεύονται «την» Τουρκία. Την θέλουν στο ίδιο κρεβάτι, μαζί τους, ως αδελφή πόρνη υπό κοινό νταβατζή. Θέλουν μια Τουρκία που να τους μοιάζει για να μην βγάζουν μάτι οι εκδουλεύσεις που κάνουν και να μην είναι εξόφθαλμη η δουλικότητα και η εκπόρνευση τους (προκειμένου τα αμέσως προηγούμενα να αποτελούν κανονικότητα και να παρουσιάζονται ως το φυσιολογικό και το πρέπον).

Δεν τους ενοχλεί η Τουρκία ως εξωτερική απειλή ή κίνδυνος, αλλά ως παράγοντας που τους εκθέτει, τους απονομιμοποιεί και τους εξευτελίζει στο εσωτερικό.

Βέβαια, όσα αναφέρονται εντός εισαγωγικών, τα παραθέτει το bloomberg. Μέχρι στιγμής, επίσημη (θεσμική) πηγή δεν έχω βρει.



Από τον εμφύλιο πόλεμο μέχρι και το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αντιμετωπίσαν εξωτερικούς κινδύνους. Από το 1860 μέχρι το 1914, η οικονομία τους χαρακτηρίστηκε από υψηλή παραγωγικότητα στη γεωργία, άφθονες πρώτες ύλες και χρηματοοικονομικές εισροές, ενώ παράλληλα υπήρξαν τεχνολογικές εξελίξεις σε διαφόρους βιομηχανικούς κλάδους. Πριν από την έναρξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, η οικονομία και η βιομηχανική παραγωγή των Η.Π.Α ήταν μεγαλύτερη ή περίπου ίση με το σύνολο των (τριών) μεγάλύτερων ευρωπαϊκών εθνών. Το 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν το μόνο άξιο λόγου βιομηχανικό έθνος που έμεινε ανέπαφο από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με αναβαθμισμένες και όχι κατεστραμμένες υποδομές, απόλυτο τεχνολογικό προβάδισμα, στρατιωτική υπεροχή, κοινωνική συνοχή και δημογραφικό σφρίγος, ενώ κατείχε θέση στρατηγικής, ηγέτιδας δύναμης στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Από το 1960 και ύστερα, σταδιακά, το μερίδιο των Η.Π.Α στους τομείς του εμπορίου και της παραγωγής άρχιζει να μειώνεται, με το «Δόγμα Νίξον» το 1971 έχουμε την κατάρρευση της παγκόσμιας αμερικανικής οικονομικής ηγεμονίας, ενώ μέχρι το 1980 η Ιαπωνία θα ξεπεράσει τις Η.Π.Α στον κλάδο της αυτοκινητοβιομηχανίας, παρά όμως τις αμερικανικές προσπάθειες (θα ξανάπεράσουν την Ιαπωνία) το μερίδιο των Η.Π.Α επί της παγκόσμιας παραγωγής στο συγκεκριμένο κλάδο θα πέσει από το 55-50% το 1960 στο 25-20% το 1980 (για να καταλήξει περίπου στο 15-10% σήμερα, πίσω από την Κίνα). Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, και κυρίως κατά τη δεκαετία του 1980 παρατηρείται απώλεια ανταγωνιστικότητας της αμερικανικής βιομηχανίας, φαινόμενα outsourcing (εξωπορισμού ή εξωτερικής ανάθεσης) και μετεγκατάστάσης ολόκληρων τμημάτων παραγωγής σε εξω-εθνική/εδαφική βάση, μείωση στις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων, ισοζύγιο -εξωτερικών- πληρωμών που ελάχιστα θυμίζει τις περασμένες δεκαετίες, σταδιακή υπερχρέωση των Η.Π.Α και εξάρτηση της χρηματοδότησης της χώρας από ξένους πιστωτές. Μέσα σε λίγα χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες μεταβλήθηκαν από το μεγαλύτερο πιστωτή σε παγκόσμια κλίμακα στο μεγαλύτερο έθνος οφειλέτη. Παράλληλα με όλα τα προηγούμενα και την απώλεια ισχύος, νομιμοποίησης και επιρροής σε παγκόσμια κλίμακα, η αύξηση με γοργούς ρυθμούς του δημόσιου-ομοσπονδιακού χρέους θα οδηγήσει-καταλήξει σε νομοθετική εμπλοκή, πολιτική παράλυση και αναστολή της λειτουργίας της αμερικανικής κυβέρνησης για περίπου ένα μήνα στις 30 Σεπτεμβρίου 2013.

Τα προηγούμενα, οι περιγραφές της δεύτερης παραγράφου, αποτελούν χαρακτηριστικό-τυπικό μοτίβο παρακμάζουσας ηγεμονικής δύναμης.


[-] Δεν τίθεται ζήτημα αντιστροφής παρα μόνο διαχείρισης αυτής της κατάστασης-εξέλιξης. Μην σκέφτεστε όμως με όρους «αντικατάστασης». Κάτι τέτοιο προϋποθέτει πως το παίγνιο, η δομή και το σύστημα παραμένουν απολύτως ίδια.

[-] Φυσικά, όσα περιγράφονται δεν είναι άσχετα με την αυτοκρατορική υπερεπέκταση και την διεύρυνση των στρατηγικών δεσμεύσεων που προκύπτουν από αυτήν, η οποία οδηγεί σε αύξηση των στρατιωτικών δαπανών που τελικά επιβαρύνουν την οικονομική βάση μιας χώρας και προκαλούν τη μακροπρόθεσμη παρακμή της (η οποία, στη συγκεκριμένη περίπτωση, κινείται παράλληλα με το «σκοροφάγωμα» ή την απίσχναση της εθνικής εδαφικής της βάσης σε διάφορα επίπεδα -παραγωγικό, δημογραφικό, οικονομικό κ.λπ- και καταλήγει σε κινεζική, μεξικανική και ιαπωνική πλημμυρίδα προϊόντων, ανθρώπων, αυτοκινήτων κ.λπ).

[-] Και κάπως έτσι βέβαια, σταδιακά, βρίσκεσαι χωρίς προϊόντα, ανθρώπους-παιδιά κ.λπ να κάνεις κοσμικές προσευχές και εκκοσμικευμένα τάματα στο μόνο πράγμα που σου έχει απομείνει: στη «τεχνολογική καινοτομία» και στο να γίνεις TransFormer/Human και RoboHomo. Η δε σταδιακή τεχνολογική ανάπτυξη των λεγόμενων αναδυόμενων παράλληλα με το ισχυρότερό παραγωγικό, βιομηχανικό και οικονομικό κέντρο του πλανήτη, το οποίο βρίσκεται στην Ανατολική Ασία (τρίγωνο-περιοχή Κίνας, Κορέας και Ιαπωνίας), θα σχετικοποίησει το αναμφισβήτητο τεχνολογικό σου πλεονέκτημα, ενώ η αντιστροφή στη ροή των επιστημόνων που παρατηρείται από τη δεκαετία του 2000 και ύστερα προς τις αναδυόμενες χώρες καταγωγής, θα λειτουργήσει παράλληλα με την τάση αναζήτησης και επιδίωξης εύκολου, γρήγορου και υψηλού κέρδους που κατευθύνει ανθρώπους προς μη τεχνολογικούς τομείς όπως μάρκετινγκ, δημόσιες σχέσεις, διοίκηση επιχειρήσεων, μάνατζμεντ, χρηματοοικονομικά και όλους αυτούς τους οικονομίστικους και διαχειριστικούς κλάδους εύκολου και γρήγορου πλουτισμού, και θα οδηγησει στην αποδυνάμωση και εκπτώχευση του τεχνολογικού και ακαδημαϊκού-πνευματικού δυναμικού της χώρας σου που θα χαρακτηριζεται από καθυστέρηση σε γνώση και στοιχειώδεις δεξιότητες (θα οδηγήσει δηλαδή σε ένα κύμα «αμορφωσιάς» ή μη καλλιέργειας από «εκπαιδευμένους» πτυχιούχους «τσουρουκάδες» και εκλεπτυσμένους «χειραγωγούς») και τελικά, σε βάθος χρόνου, θα σου στερήσει τα όποια «ποιοτικά» χαρακτηριστικά, πλεονεκτήματα και στοιχεία διαθέτεις.

[-] Μιλώντας σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, η λεγόμενη παραγωγική βάση, ο προϋπολογισμός - απολογισμός - ισολογισμός και η υψηλής ποιότητας άρτια και λειτουργική διακυβέρνηση, παραδοσιακά αποτελούν τρία βασικά στοιχεία-θεμέλια για ένα κράτος. Τα προηγούμενα, στοιχεία όλα της εσωτερικής-domestic πολιτικής, εξασφαλίζουν και αποτελούν θεμέλια για ένα υγιές κράτος, δεν αρκούν όμως για να καθορίσουν την πορεία και την εξέλιξη του σε διεθνή κλίμακα (υπάρχει πλειάδα άλλων παραγόντων στις οποίες δεν θα επεκταθούμε εδώ). Για να φτάσουν στην ευνοϊκή γι'αυτές κατάσταση να μην αντιμετωπίζουν εξωτερικές απειλές, οι Ηνωμένες Πολιτείες, μια χώρα-ιδεολογία δίχως αποικιοκρατικό παρελθόν να τις βαρύνει διεθνώς αλλά με αυτοκρατορικά-ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, οριοθέτησαν και επιβεβαίωσαν από αρκετά νωρίς τη κυριαρχία και την επιρροή τους επί της ηπείρου στην οποία βρισκονται γεωγραφικά τοοθετημένες με το αντι-αποικιοκρατικό/ευρωπαϊκό Δόγμα Μονρόε (Monroe Doctrine), το 1823. Το 1820 οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν περίπου δέκα εκατομμύρια πληθυσμό (πολύ μικρότερο από Γαλλία, Ρωσσία, Γερμανία και Ηνωμένο Βασίλειο), η οικονομία τους και η παραγωγική τους βάση δεν μπορούσε να συγκριθεί με καμία αποικιακή ευρωπαϊκή αυτοκρατορική δύναμη (και μικρότερο Α.Ε.Π από όλους), ενώ δεν είχαν ούτε κατά διάνοια την εμπειρία στον τόμεα της διακυβέρνησης που είχε π.χ το Ηνωμένο Βασίλειο. Όμως το 1823 τίθενται οι βάσεις για την εμφάνιση των Η.Π.Α ως μεγάλης δύναμης στο διεθνές προσκήνιο, το 1918.

[-] Η έντονη κομματική πόλωση που οδήγησε στην πολιτική παράλυση του 2013 μπορεί να θεωρηθεί ως ένα συμβολικό εσωτερικό (domestic) σημείο ολοκλήρωσης της Αμερικανικής Ηγεμονικής Περιόδου (υπάρχουν και άλλα, είτε από το εξωτερικό είτε από το εσωτερικό). Η πόλωση, οι εντάσεις ή/και οι αντιφάσεις δεν φανερώνουν απαραίτητα κάτι «αρνητικό» ούτε οδηγούν οπωσδήποτε σε «αδυναμία» (η Γαλλία και οι Η.Π.Α αναδύονται και βγαίνουν ενισχυμένες και αναβαθμισμένες ως διεθνείς παίκτες μέσα από τους εμφυλίους πολέμους και τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις), όταν όμως η πόλωση και οι αντιφάσεις οδηγούν σε καθήλωση και παράλυση, τότε... (φανερώνονται άλλες πτυχές και τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι συγκεκριμένα).


Οι ΒαυαροΟύννοι των Αθηνών, αν συνεχίσουν τις περί «διαφωτισμού», «ευρώπης» και λοιπές σαχλαμάρες, θα πρέπει να γνωρίζουν πως η ιδεολογία αυτή (εξευρωπαϊσμός και εκπολιτισμός της ευρωκοκέτας) δεν χωρίζει την ελλάδα σε επίπεδο ιδεολογικό («αριστερά-δεξιά») αλλά την οδηγεί σε πολυδιάσπαση με γεωγραφικά-πολιτισμικά κριτήρια και στη βάση της σχέσης κέντρου-περιφέρειών. Η Κρήτη και η Μακεδονία π.χ, μόνον «εθν(ικ)όλαϊκιστικές» μπορούν να είναι (με βάση το τρέχον δίπολο-ιδεολόγημα). Αν κάτι τέτοιο δεν το γουστάρει η αθηναϊκή τάξη-κάστα του Δουκάτου των Αθηνών (και η ελίτ της), μπορεί να αυτονομηθεί και να πάει στην ευχή του Θεού και της Παναγίας (μπορεί π.χ, να μετακομίσει στον Ρήνο). Δίχως όμως τα ενεργειακά αποθέματα και τη στρατηγική θέση της Κρήτης, τον αγροτικό πυρήνα της Θεσσαλίας ή την ενδοχώρα της Θεσσαλονίκης-Μακεδονίας και τον άξονα της Εγνατίας ή/και Θράκης-ανατολικού Αιγαίου (δίχως να παρασιτεί επ'αυτών) κ.λπ. Δίχως τα προηγούμενα, το Δουκάτο-Κρατίδιο των Αθηνών, θα καταλήξει να κάνει εμπόριο με την Αίγινα (φιστίκια αιγίνης) και την Κόρινθο (καϊσιά και σουλτανίνα). Η Αθήνα, αυτή η τερατόμορφη μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, δίνει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα, καταστρέφοντας, ξεζουμίζοντας και απομυζώντας τη χώρα και τις ιστορικές της περιφέρειες, στην προσπάθεια της να μεταβληθεί σε μια globalised Mega-City (πάνω στις πλάτες των περιφερειών και αφού δεν κατάφερε, εδώ και δύο αιώνες, να φέρει εις πέρας το αυτονόητο έργο της περιφερειακής ολοκλήρωσης της χώρας). Ο παρασιτικός οργανισμός-μηχανισμός των Αθηνών που αλέθει τα πάντα δημιουργεί τα προβλήματα στην Ελλάδα και όχι οι ιστορικές περιφέρειες της χώρας (τελευταια περίπτωση η προσφυγομεταναστευτική μετακύλιση βαρών από την Ε.Ε των 500 εκατομμυρίων σε 5-10 νησιά του ανατολικου Αιγαίου των δεκάδων χιλιάδων - για της Ευρώπης την Πίστη την Αγία και της Ευρωπαϊκής Πατρίδος την Ελευθερία. Και προκειμένου η «Ευρώπη» να μην ρηγματωθεί). Γι'αυτό, το Δουκάτο-Κρατίδιο των Αθηνών με τα κόμματα του (όλα τα κόμματα, «αριστερά και δεξιά», αθηναϊκά είναι), ας χαμηλώσει λίγο την ευρώμπάλα (αγαπημένο σπόρ της αθηναϊκής αστολουμπεναρίας) και ας μην διεξάγει οικονομικό, ιδεολογικό και πολιτισμικό πόλεμο εναντίον των ιστορικών περιφερειών της χώρας. Η σημερινή Αθήνα δεν είναι Ελλάδα (ούτε ηΕλλάδα).