I
Όλα έχουν να κάνουν με το Ιράν. Τα υπόλοιπα είναι παραπλανήσεις, αποπροσανατολισμοί και εξαπατήσεις - κοινώς, φύκια για μεταξωτές κορδέλες και πολιτικό αφρόγαλα. Εις «αύριον» τα υπόλοιπα. Βαριέμαι και δεν προλαβαίνω τώρα.
Ο Trump κάνει μέγα σφάλμα στην περίπτωση του Ιράν.
Θα καταστρέψει τη χώρα του. Το «Δόγμα Νίξον» το 1971, δηλαδή η κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομικής ηγεμονίας των Η.Π.Α, έχει τις ρίζες του στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Η υπερχρέωση των Η.Π.Α και η εξάρτηση της χρηματοδότησης της χώρας από ξένους πιστωτές, έχει τις ρίζες της στην υπερανάπτυξη της στρατιωτικής ισχύος τους στη δεκαετία του 1980, υπό τον πρόεδρο Ρήγκαν. Ο πόλεμος στο Ιράκ κόστισε τεράστια ποσά και επιβάρυνε και υπέσκαψε σε τρομακτικό βαθμό την υλική και ηθική ισχύ των Ηνωμένων Πολιτειών, διέσπασε τη «Δύση» και συνέβαλε στην ολοκλήρωση της αμερικανικής ηγεμονικής περιόδου (ενώ είχε ως αποτέλεσμα το Ιράν να ασκεί επιρροή στο Νότο της Μεσοποταμίας -για να μην αναφέρω άλλες περιοχές μη άμεσα σχετιζόμενες- μετά από πέντε περίπου αιώνες, έχοντας έμμεσα και σιωπηρά αναθεωρήσει τη Συνθήκη της Αμάσειας).
Νομίζουν ορισμένοι στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι έχουν να κάνουν με Αφγανιστάν ή Ιράκ.
[-] Κατά τα λοιπά. Αυτά που διαβάζετε σήμερα δε συμβαίνουν για πρώτη φορά. Θα γράψω και για τις ιδεολογικές ρίζες της αντιπαράθεσης, τα ενεργειακά, τα οικονομικά κ.λπ.
Ποιά είναι όμως αυτή η (δια)στρέβλωση της αλήθειας; Ποιά είναι αυτή η αλήθεια που (δια)στεβλώνεται; Μα φυσικά ότι οι Δυτικές αξίες (της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) είναι συμβατές με τη θρησκεία του Ισλάμ.
Διαβάζω: ''Έτσι, η αυτοκατανόηση της Δύσης εκβάλλει σε μιαν οικουμενική αξίωση. Όσοι διανοούμενοι ενστερνίζονται δυτικές αξίες (ανθρώπινα δικαιώματα, ανοχή κ.τ.λ.) προασπίζουν επομένως όχι απλώς μια παρούσα πραγματικότητα, αλλά και ένα μελλοντικό όραμα, θέλουν δηλ. να πραγματωθεί σε παγκόσμια κλίμακα η κοινωνική οργάνωση της Δύσης'' [*].
Δεν θα ασχοληθούμε εδώ καθόλου με μια στενή ερμηνεία των εννοιών Δυτική, Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισλάμ ή και με την ιστορία και γενεαλογία της ιδέας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (και με το δεσμευτικό ορισμό του περιεχομένου της, αλλά και όλων των προηγούμενων εννοιών). Θα θέσουμε μονάχα ένα ερώτημα. Η ιδεολογία στην οποία αναφέρεται η Theresa May είναι εξτρεμιστική λόγω των μέσων, των μεθόδων και των πρακτικών που χρησιμοποιεί ή λόγω «της διαστρέβλωσης της αλήθειας»;
Αυτή η διαμάχη δεν θα οδηγήσει την Ελλάδα στον 21ο αιώνα (ή στον Νέο Παγκόσμιο Αιώνα), αλλά στα τέλη του 19ου ή στις αρχές του 20ου αιώνα.
Είναι μια διαμάχη εκτός ιστορικού τόπου και χρόνου (για την ηγεμονία ενός χώρου που χάνει την αποκλειστικότητα των προνομίων του, γερνάει, αποδυναμώνεται, πολυδιασπάται και παρακμάζει, και ο οποίος θα εξαντληθεί από αυτήν, εφόσον βαθύνει). Ο εγκλωβισμός σε αυτήν τη διαμάχη προκύπτει λόγω της δομής, της κρατογέννεσης εν εξαρτήσει, και της ταυτότητας του ελλαδικού κράτους. Και 5% του παγκόσμιου πληθυσμού και 10% του παγκόσμιου Α.Ε.Π να έφτανε υποθετικά (ο ευρωατλαντικός χώρος), τα ίδια διλήμματα θα είχαμε (αν υπήρχαμε ως διακριτό υποκείμενο). Η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να σκέφτεται με όρους Δύσης ή Ανατολής, Ατλαντικού ή Ευρώπης, αλλά εθνοκεντρικά και με όρους κυριαρχίας (και ασύµµετρα). Τα δίπολα αυτά ιδεολογικοποιούν, εγκλωβίζουν και καθηλώνουν, και αποτελούν παράγοντες υποβάθμισης και καθυστέρησης (και ασφαλώς πρόσδεσης).
Η Ελλάδα αποτελεί το παλαιότερο εν ζωή κράτος πελάτη (client state) στον πλανήτη. Κατασκευάστηκε ως τέτοιο και τέτοιο παραμένει μέχρι σήμερα. Πότε ακριβώς κατάφερε η Ελλάδα να ανέλθει στο status της κυρίαρχης χώρας; Τα παραδοσιακώς περιφερειακά και πολλαπλώς εξαρτημένα subordinated κράτη-πελάτες ούτε εκσυγχρονίζονται ούτε αναπτύσσονται ποτέ ουσιωδώς εάν δεν ανέλθουν στην κατηγορία των κυρίαρχων κρατών - η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών που είναι πραγματικά και πολυεπίπεδα (όχι μονάχα οικονομικά) ανεπτυγμένες είναι αυτές που δεν υπήρξαν ποτέ αποικίες οι ίδιες ή/και που δεν έχασαν ποτέ την κυριαρχία τους [*]. Το τουρκικό κράτος μέσα σε 94 έτη από την ίδρυση του και το ισραηλινό μέσα σε 69 έτη, προσανατολίζονται ή οδεύουν προς αυτή την κατεύθυνση (παρόμοια το ιρανικό μέσα σε 92 ή 76 ή 38 έτη, ανάλογα από που εκκινεί κανείς, και το πολωνικό μέσα σε 99 ή 65 ή 22 έτη, ομοίως). Το ελλαδικό κράτος, 187 έτη μετά από την ίδρυση του, επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα με διαφορετικά χρώματα. Δύο αιώνες τα ίδια πράγματα και ορισμένοι κάνουν τους ανήξερους (ή πως δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, τι φταίει).
[-] Το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα χάθηκε για την Ελλάδα λόγω της κατάρρευσης και της αποτυχίας της ευρωκεντρικής και της υπερβολικά προσανατολισμένης προς την Ευρώπη του Ρήνου στρατηγικής. Από την άλλη, σαφώς θα πρέπει να ειπωθεί (και αυτό από εδώ που δεν έχουμε χαριστεί στην κριτική μας προς το συγκεκριμένο ζήτημα) πως η Ελλάδα στράφηκε υπέρ του δέοντος στον Ρήνο, μεταξύ άλλων, και γιατί κάτι είχε διαγνωστεί στην τοποθέτηση του αγγλοαμερικανικού παράγοντα σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά (ορθότερα με τα τουρκοκεντρικά). Απλά το γράφω γιατί οι καιροί είναι πολιτικά άστατοι και τα δίπολα δεν καλύπτουν τις ανάγκες που κάλυπταν παλαιότερα.
Κατά τη διάρκεια της ψυχροπολεμικής περιόδου, τα πιο γνωστά συνοριακά τείχη ή φράγματα που υψώθηκαν -δηλαδή που από εικονικά έγιναν εδαφικά- ήταν δύο. Αυτό μεταξύ νότιας και βόρειας Κορέας (1953) και αυτό μεταξύ Αιγύπτου και Λωρίδας της Γάζας (1979) - δεν υπήρξαν και πολλά περισσότερα.
Τη νέα μεταψυχροπολεμική εποχή εγκαινιάσε η κατασκευή του τείχους μεταξύ Κουβέιτ και Ιράκ το 1991. Ακολούθησε το 1998 η περιτείχιση της ισπανικής Melilla η οποία, μαζί με τη Ceuta, αποτελούν τα μόνα εδάφη της Ε.Ε επί της αφρικανικής ηπείρου (Μαρόκο). Η Ceuta ακολούθησε τρία χρόνια μετά, το 2001. Νωρίτερα, το 1999 είχαμε την ανέγερση φράγματος-εμποδίου μεταξύ Κιργιζίας και Ουζμπεκιστάν. Ακολούθησαν, μετά το 2000, διαφόρων ειδών εδαφικά εμπόδια, φράγματα ή/και τείχη, μεταξύ Τουρκμενιστάν και Ουζμπεκιστάν (το μεγαλύτερο σε μήκος μέχρι στιγμής), Αφγανιστάν και Ουζμπεκιστάν, Μποτσουάνας και Ζιμπάμπουε, Ινδίας και Πακιστάν (Κασμίρ), Σαουδικής Αραβίας και Υεμένης (μετά από ορισμένα χιλιόμετρα ακυρώθηκε). Όλα αυτά, και ορισμένα ακόμη, μέχρι το 2004-2006. Το 2014, με αφορμή την προσφυγική-μεταναστευτική κρίση και τον πόλεμο στη Συρία, ξεκίνησε ένα νέο κύμα. Το χορό άνοιξε η κατασκευή του τείχους μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράκ (το δεύτερο μεγαλύτερο που ονομάζεται και «Μεγάλο Τείχος της Σαουδικής Αραβίας») και Βουλγαρίας - Τουρκίας (για το οποίο προτάθηκε πως θα μπορούσε να επεκταθεί και στα σύνορα με την Ελλάδα), ακολούθησε η ανέγερση φραχτών μεταξύ Ουγγαρίας και Σερβίας, π.Γ.Δ.Μ και Ελλάδας, Τουρκίας και Συρίας (δεν έχει ολοκληρωθεί) και μεταξύ Σλοβενίας και Κροατίας (μια επισήμανση που έχει ενδιαφέρον σε αυτό το σημείο. Το τελευταίο σύνορο-εμπόδιο Σλοβενίας και Κροατίας είναι εσωτερικό σύνορο της Ε.Ε. Πως προέκυψε λοιπόν; Επειδή η Σλοβενία ειναι μέλος της ζώνης Σένγκεν και η Κροατία όχι. Είχα γράψει κάτι παλαιότερα επί του θέματος σχετικά με την Ελλάδα).
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εδώ και χρόνια οικοδομήσει φράχτη-τείχος με το Μεξικό δυτικά, το οποίο όμως είναι ασυνεχές (αν αγνοήσουμε αυτή την παράμετρο τότε αυτό είναι το μεγαλύτερο σε μήκος). Υπό ανέγερση βρίσκεται συρμάτινος φράχτης μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσσίας, που ονομάζεται και Ουκρανικό ή Ευρωπαϊκό Τείχος (χαμογελάω).
Έχουν προταθεί, βρίσκονται υπό κατασκευή ή έχουν τμηματικά περατωθεί, φράχτες, εμπόδια ή τείχη μεταξύ Ινδίας και Μπαγκλαντες (το μεγαλύτερο σε μήκος στον πλανήτη, εφόσον ολοκληρωθεί), Ινδίας και Μιανμάρ (Βιρμανίας), Κίνας και βόρειας Κορέας (τμηματικό και από τις δύο πλευρές για λόγους ασφαλείας), Ιράν και Πακιστάν (δίχως το τελευταίο να έχει αντίρρηση), Τουρκίας και Ιράν (ομοίως), Μαλαισίας και Ταϊλάνδης (κοινή συναίνεση), Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και Ομάν (επίκαιρο) κ.λπ
Χρειάζεται να σχολιάσουμε οτιδήποτε για το τσουνάμι της τελευταίας δεκαπενταετίας; (αυτής της «παγκοσμιοποιήσεως»).
Οι επίσημοι λόγοι ανέγερσης-κατασκευής φράχτών, εμποδίων ή τειχών, δηλαδή μετατροπής εικονικών συνόρων σε εδαφικά, κατά σειρά συχνότητας, είναι οι εξής: παράνομη μετανάστευση, τρομοκρατία, λαθρεμπόριο (ναρκωτικών κυρίως) και συγκρούσεις (ασφάλεια).
Βασικός παγκόσμιος καταναλωτής και εισαγωγέας μεταναστών και ναρκωτικών είναι ο λεγόμενος «δυτικός κόσμος». Ιδίαιτερα δε, σε ό,τι αφορά τα ναρκωτικά (διότι η μετανάστευση σταδιακά οδεύει προς το 60% Βορράς - 40% Νότος), η παραγωγή τους εξυπηρετεί σε συντριπτικό βαθμό, τη ζήτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση (είχα παραθέσει παλαιότερα και χάρτη από βιβλίο Γάλλου συγγραφέα με τις περιοχές παραγωγούς και τις περιοχές καταναλωτές).
Σε ορισμένες περιπτώσεις, παράνομη ή/και εξαναγκασμένη μετανάστευση, τρομοκρατία και ναρκωτικά ή λαθρεμπόριο συμβαδίζουν (και επ'αυτών επικάθονται το υπερεθνικό ή διεθνοποιημένο οργανωμένο έγκλημα και οι μυστικές υπηρεσίες, δηλαδή ο υπόκοσμος της πολιτικής).
Ο Trump κάνει μέγα σφάλμα στην περίπτωση του Ιράν.
Θα καταστρέψει τη χώρα του. Το «Δόγμα Νίξον» το 1971, δηλαδή η κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομικής ηγεμονίας των Η.Π.Α, έχει τις ρίζες του στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Η υπερχρέωση των Η.Π.Α και η εξάρτηση της χρηματοδότησης της χώρας από ξένους πιστωτές, έχει τις ρίζες της στην υπερανάπτυξη της στρατιωτικής ισχύος τους στη δεκαετία του 1980, υπό τον πρόεδρο Ρήγκαν. Ο πόλεμος στο Ιράκ κόστισε τεράστια ποσά και επιβάρυνε και υπέσκαψε σε τρομακτικό βαθμό την υλική και ηθική ισχύ των Ηνωμένων Πολιτειών, διέσπασε τη «Δύση» και συνέβαλε στην ολοκλήρωση της αμερικανικής ηγεμονικής περιόδου (ενώ είχε ως αποτέλεσμα το Ιράν να ασκεί επιρροή στο Νότο της Μεσοποταμίας -για να μην αναφέρω άλλες περιοχές μη άμεσα σχετιζόμενες- μετά από πέντε περίπου αιώνες, έχοντας έμμεσα και σιωπηρά αναθεωρήσει τη Συνθήκη της Αμάσειας).
Νομίζουν ορισμένοι στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι έχουν να κάνουν με Αφγανιστάν ή Ιράκ.
Σημειώσεις
[-] Το Βιετνάμ, το κανονικό, όχι της Μέσης Ανατολής (έτσι ονομάστηκε το Ιράκ), το Βιεντάμ λοιπόν, θα φαντάζει σαν ένα αδιάφορο περιφερειακό γεγονός (σαν παιχνιδάκι ή/και γλυκιά ανάμνηση).[-] Κατά τα λοιπά. Αυτά που διαβάζετε σήμερα δε συμβαίνουν για πρώτη φορά. Θα γράψω και για τις ιδεολογικές ρίζες της αντιπαράθεσης, τα ενεργειακά, τα οικονομικά κ.λπ.
II
Η Theresa May, αφού τόνισε πως οι τελευταίες επιθέσεις συνδέονται μεταξύ τους μέσω μιας κακής ιδεολογίας (του Ισλαμιστικού εξτρεμισμού) επεσήμανε, μεταξύ άλλων:Είναι μια ιδεολογία που ισχυρίζεται ότι οι Δυτικές αξίες μας της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ασύμβατες με τη θρησκεία του Ισλάμ. Είναι μια ιδεολογία που αποτελεί μια διαστρέβλωση του Ισλάμ και μια διαστρέβλωση της αλήθειας.
Ποιά είναι όμως αυτή η (δια)στρέβλωση της αλήθειας; Ποιά είναι αυτή η αλήθεια που (δια)στεβλώνεται; Μα φυσικά ότι οι Δυτικές αξίες (της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) είναι συμβατές με τη θρησκεία του Ισλάμ.
Διαβάζω: ''Έτσι, η αυτοκατανόηση της Δύσης εκβάλλει σε μιαν οικουμενική αξίωση. Όσοι διανοούμενοι ενστερνίζονται δυτικές αξίες (ανθρώπινα δικαιώματα, ανοχή κ.τ.λ.) προασπίζουν επομένως όχι απλώς μια παρούσα πραγματικότητα, αλλά και ένα μελλοντικό όραμα, θέλουν δηλ. να πραγματωθεί σε παγκόσμια κλίμακα η κοινωνική οργάνωση της Δύσης'' [*].
Δεν θα ασχοληθούμε εδώ καθόλου με μια στενή ερμηνεία των εννοιών Δυτική, Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισλάμ ή και με την ιστορία και γενεαλογία της ιδέας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (και με το δεσμευτικό ορισμό του περιεχομένου της, αλλά και όλων των προηγούμενων εννοιών). Θα θέσουμε μονάχα ένα ερώτημα. Η ιδεολογία στην οποία αναφέρεται η Theresa May είναι εξτρεμιστική λόγω των μέσων, των μεθόδων και των πρακτικών που χρησιμοποιεί ή λόγω «της διαστρέβλωσης της αλήθειας»;
Σημείωση
[*] Το απόσπασμα ενταγμένο στο πλαίσιο που γράφτηκε: ''Οι «προοδευτικοί», δηλ. δεχόμενοι την φιλοσοφία της ιστορικής προόδου, διανοούμενοι συμπαρατάχθηκαν με τη στρατευμένη Ουτοπία πιστεύοντας ότι η Ουτοπία θα γίνει στο μέλλον πραγματικότητα, άρα ότι η Ιστορία θα τους δικαιώσει. Και οι δυτικόφρονες διανοούμενοι μέμφονται σήμερα με τόση αυτοπεποίθηση τις αμαρτίες της αντίπαλης πλευράς επειδή φρονούν ότι, το αργότερο το 1989, η Ιστορία έδωσε δίκιο σ’ αυτούς. Και στις δύο περιπτώσεις η παγκόσμια Ιστορία εμφανίζεται, καθώς είπε ο Schiller, ως το παγκόσμιο δικαστήριο, και στις δύο επίσης επιστρατεύεται η αντίληψη ότι ο τρόπος, με τον όποιο η εκάστοτε παράταξη κατανοεί τον εαυτό της, εκφράζει ιδεατά την αντικειμενική πορεία της ιστορίας. Όπως η μαρξιστική μυθολογική διαλεκτική ταύτιζε την αυτογνωσία του προλεταριάτου με την αυτογνωσία της Ιστορίας στην τελική της φάση, έτσι νομίζουν σήμερα οι «φιλελεύθεροι» διανοούμενοι ότι η αυτοκατανόηση της Δύσης (οι «αξίες» της) θα μπορούσε ν’ αποτελέσει τη βάση ενός κοινωνικού προγράμματος οικουμενικά εφαρμόσιμου και να οδηγήσει στο αίσιο τέρμα της την οικουμενική Ιστορία. Έτσι, η αυτοκατανόηση της Δύσης εκβάλλει σε μιαν οικουμενική αξίωση. Όσοι διανοούμενοι ενστερνίζονται δυτικές αξίες (ανθρώπινα δικαιώματα, ανοχή κ.τ.λ.) προασπίζουν επομένως όχι απλώς μια παρούσα πραγματικότητα, αλλά και ένα μελλοντικό όραμα, θέλουν δηλ. να πραγματωθεί σε παγκόσμια κλίμακα η κοινωνική οργάνωση της Δύσης.''Παναγιώτης Κονδύλης - Από τον 20ο στον 21ο Αιώνα.
III
Η μελλοντική διαμάχη «Ατλαντιστών - Ευρωπαϊστών», η οποία έχει ήδη προαναγγελθεί, είναι μια διαμάχη που δεν ανταποκρίνεται στο παγκόσμιο παρόν. Είναι μια διαμάχη του παρελθόντος που όμως θα διεξαχθεί στο ελλαδικό μέλλον. Αυτή η διαμάχη, της οποίας ήδη έχουμε ζήσει τα πρώτα επεισόδια, αν δεν προσέξουν όλοι, θα καταστρεψει την Ελλάδα.Αυτή η διαμάχη δεν θα οδηγήσει την Ελλάδα στον 21ο αιώνα (ή στον Νέο Παγκόσμιο Αιώνα), αλλά στα τέλη του 19ου ή στις αρχές του 20ου αιώνα.
Είναι μια διαμάχη εκτός ιστορικού τόπου και χρόνου (για την ηγεμονία ενός χώρου που χάνει την αποκλειστικότητα των προνομίων του, γερνάει, αποδυναμώνεται, πολυδιασπάται και παρακμάζει, και ο οποίος θα εξαντληθεί από αυτήν, εφόσον βαθύνει). Ο εγκλωβισμός σε αυτήν τη διαμάχη προκύπτει λόγω της δομής, της κρατογέννεσης εν εξαρτήσει, και της ταυτότητας του ελλαδικού κράτους. Και 5% του παγκόσμιου πληθυσμού και 10% του παγκόσμιου Α.Ε.Π να έφτανε υποθετικά (ο ευρωατλαντικός χώρος), τα ίδια διλήμματα θα είχαμε (αν υπήρχαμε ως διακριτό υποκείμενο). Η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να σκέφτεται με όρους Δύσης ή Ανατολής, Ατλαντικού ή Ευρώπης, αλλά εθνοκεντρικά και με όρους κυριαρχίας (και ασύµµετρα). Τα δίπολα αυτά ιδεολογικοποιούν, εγκλωβίζουν και καθηλώνουν, και αποτελούν παράγοντες υποβάθμισης και καθυστέρησης (και ασφαλώς πρόσδεσης).
Η Ελλάδα αποτελεί το παλαιότερο εν ζωή κράτος πελάτη (client state) στον πλανήτη. Κατασκευάστηκε ως τέτοιο και τέτοιο παραμένει μέχρι σήμερα. Πότε ακριβώς κατάφερε η Ελλάδα να ανέλθει στο status της κυρίαρχης χώρας; Τα παραδοσιακώς περιφερειακά και πολλαπλώς εξαρτημένα subordinated κράτη-πελάτες ούτε εκσυγχρονίζονται ούτε αναπτύσσονται ποτέ ουσιωδώς εάν δεν ανέλθουν στην κατηγορία των κυρίαρχων κρατών - η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών που είναι πραγματικά και πολυεπίπεδα (όχι μονάχα οικονομικά) ανεπτυγμένες είναι αυτές που δεν υπήρξαν ποτέ αποικίες οι ίδιες ή/και που δεν έχασαν ποτέ την κυριαρχία τους [*]. Το τουρκικό κράτος μέσα σε 94 έτη από την ίδρυση του και το ισραηλινό μέσα σε 69 έτη, προσανατολίζονται ή οδεύουν προς αυτή την κατεύθυνση (παρόμοια το ιρανικό μέσα σε 92 ή 76 ή 38 έτη, ανάλογα από που εκκινεί κανείς, και το πολωνικό μέσα σε 99 ή 65 ή 22 έτη, ομοίως). Το ελλαδικό κράτος, 187 έτη μετά από την ίδρυση του, επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα με διαφορετικά χρώματα. Δύο αιώνες τα ίδια πράγματα και ορισμένοι κάνουν τους ανήξερους (ή πως δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, τι φταίει).
Σημειώσεις
[*] Πρώτα η Κίνα ανέκτησε κυριαρχία, πρώτα επέστρεψε το Macau στην Κίνα από την Πορτογαλία και έγινε η μεταβίβαση-παράδοση της κυριαρχίας του Hong Kong από τη Βρετανία στο Πεκίνο, και ύστερα ήρθε η σημερινή Κίνα. Τα ίδια, με κάπως πιο ιδιόμορφο τρόπο, ισχύουν και για τη Γερμανία, η οποία όμως ήδη προτού ηττηθεί, είχε φτάσει σε επίπεδο-σημείο να ανταγωνίζεται Βρετανούς, Γάλλους και Ρώσσους, ενώ είχε επί αιώνες πίσω της μια κυρίαρχη χώρα-δομή (όπως και η Ιαπωνία). Φυσικά για χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσσία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία κ.λπ δε χρειάζεται να γράψουμε - ή για την Ελβετία η οποία, με εξαίρεση ένα σύντομο χρονικό διάστημα της ναπολεόντειας περιόδου, είναι ανεξάρτητη και κυρίαρχη από το 1499. Δεν έχει υπάρξει ποτέ ιστορικά περίπτωση χώρας που να κατάφερε οτιδήποτε δίχως κυριαρχία.[-] Το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα χάθηκε για την Ελλάδα λόγω της κατάρρευσης και της αποτυχίας της ευρωκεντρικής και της υπερβολικά προσανατολισμένης προς την Ευρώπη του Ρήνου στρατηγικής. Από την άλλη, σαφώς θα πρέπει να ειπωθεί (και αυτό από εδώ που δεν έχουμε χαριστεί στην κριτική μας προς το συγκεκριμένο ζήτημα) πως η Ελλάδα στράφηκε υπέρ του δέοντος στον Ρήνο, μεταξύ άλλων, και γιατί κάτι είχε διαγνωστεί στην τοποθέτηση του αγγλοαμερικανικού παράγοντα σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά (ορθότερα με τα τουρκοκεντρικά). Απλά το γράφω γιατί οι καιροί είναι πολιτικά άστατοι και τα δίπολα δεν καλύπτουν τις ανάγκες που κάλυπταν παλαιότερα.
IV
Στην αρχή της μεταψυχροπολεμικής εποχής ούτε σημαίες βλέπαμε να υψώνονται συχνά, ούτε σύνορα-τείχη (border barrier/wall). Σταδιακά, κυρίως μετά το πέρας της δεκαετίας του 1990 και τις αρχές του 2000, και με ιδιαίτερα επιταχυνόμενους ρυθμούς κατά τη τελευταία δεκαπενταετία, οι σημαίες και τα συνορα απέκτησαν ξανά όλο και μεγαλύτερη σημασία και ισχύ.Κατά τη διάρκεια της ψυχροπολεμικής περιόδου, τα πιο γνωστά συνοριακά τείχη ή φράγματα που υψώθηκαν -δηλαδή που από εικονικά έγιναν εδαφικά- ήταν δύο. Αυτό μεταξύ νότιας και βόρειας Κορέας (1953) και αυτό μεταξύ Αιγύπτου και Λωρίδας της Γάζας (1979) - δεν υπήρξαν και πολλά περισσότερα.
Τη νέα μεταψυχροπολεμική εποχή εγκαινιάσε η κατασκευή του τείχους μεταξύ Κουβέιτ και Ιράκ το 1991. Ακολούθησε το 1998 η περιτείχιση της ισπανικής Melilla η οποία, μαζί με τη Ceuta, αποτελούν τα μόνα εδάφη της Ε.Ε επί της αφρικανικής ηπείρου (Μαρόκο). Η Ceuta ακολούθησε τρία χρόνια μετά, το 2001. Νωρίτερα, το 1999 είχαμε την ανέγερση φράγματος-εμποδίου μεταξύ Κιργιζίας και Ουζμπεκιστάν. Ακολούθησαν, μετά το 2000, διαφόρων ειδών εδαφικά εμπόδια, φράγματα ή/και τείχη, μεταξύ Τουρκμενιστάν και Ουζμπεκιστάν (το μεγαλύτερο σε μήκος μέχρι στιγμής), Αφγανιστάν και Ουζμπεκιστάν, Μποτσουάνας και Ζιμπάμπουε, Ινδίας και Πακιστάν (Κασμίρ), Σαουδικής Αραβίας και Υεμένης (μετά από ορισμένα χιλιόμετρα ακυρώθηκε). Όλα αυτά, και ορισμένα ακόμη, μέχρι το 2004-2006. Το 2014, με αφορμή την προσφυγική-μεταναστευτική κρίση και τον πόλεμο στη Συρία, ξεκίνησε ένα νέο κύμα. Το χορό άνοιξε η κατασκευή του τείχους μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράκ (το δεύτερο μεγαλύτερο που ονομάζεται και «Μεγάλο Τείχος της Σαουδικής Αραβίας») και Βουλγαρίας - Τουρκίας (για το οποίο προτάθηκε πως θα μπορούσε να επεκταθεί και στα σύνορα με την Ελλάδα), ακολούθησε η ανέγερση φραχτών μεταξύ Ουγγαρίας και Σερβίας, π.Γ.Δ.Μ και Ελλάδας, Τουρκίας και Συρίας (δεν έχει ολοκληρωθεί) και μεταξύ Σλοβενίας και Κροατίας (μια επισήμανση που έχει ενδιαφέρον σε αυτό το σημείο. Το τελευταίο σύνορο-εμπόδιο Σλοβενίας και Κροατίας είναι εσωτερικό σύνορο της Ε.Ε. Πως προέκυψε λοιπόν; Επειδή η Σλοβενία ειναι μέλος της ζώνης Σένγκεν και η Κροατία όχι. Είχα γράψει κάτι παλαιότερα επί του θέματος σχετικά με την Ελλάδα).
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εδώ και χρόνια οικοδομήσει φράχτη-τείχος με το Μεξικό δυτικά, το οποίο όμως είναι ασυνεχές (αν αγνοήσουμε αυτή την παράμετρο τότε αυτό είναι το μεγαλύτερο σε μήκος). Υπό ανέγερση βρίσκεται συρμάτινος φράχτης μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσσίας, που ονομάζεται και Ουκρανικό ή Ευρωπαϊκό Τείχος (χαμογελάω).
Έχουν προταθεί, βρίσκονται υπό κατασκευή ή έχουν τμηματικά περατωθεί, φράχτες, εμπόδια ή τείχη μεταξύ Ινδίας και Μπαγκλαντες (το μεγαλύτερο σε μήκος στον πλανήτη, εφόσον ολοκληρωθεί), Ινδίας και Μιανμάρ (Βιρμανίας), Κίνας και βόρειας Κορέας (τμηματικό και από τις δύο πλευρές για λόγους ασφαλείας), Ιράν και Πακιστάν (δίχως το τελευταίο να έχει αντίρρηση), Τουρκίας και Ιράν (ομοίως), Μαλαισίας και Ταϊλάνδης (κοινή συναίνεση), Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και Ομάν (επίκαιρο) κ.λπ
Χρειάζεται να σχολιάσουμε οτιδήποτε για το τσουνάμι της τελευταίας δεκαπενταετίας; (αυτής της «παγκοσμιοποιήσεως»).
Οι επίσημοι λόγοι ανέγερσης-κατασκευής φράχτών, εμποδίων ή τειχών, δηλαδή μετατροπής εικονικών συνόρων σε εδαφικά, κατά σειρά συχνότητας, είναι οι εξής: παράνομη μετανάστευση, τρομοκρατία, λαθρεμπόριο (ναρκωτικών κυρίως) και συγκρούσεις (ασφάλεια).
Βασικός παγκόσμιος καταναλωτής και εισαγωγέας μεταναστών και ναρκωτικών είναι ο λεγόμενος «δυτικός κόσμος». Ιδίαιτερα δε, σε ό,τι αφορά τα ναρκωτικά (διότι η μετανάστευση σταδιακά οδεύει προς το 60% Βορράς - 40% Νότος), η παραγωγή τους εξυπηρετεί σε συντριπτικό βαθμό, τη ζήτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση (είχα παραθέσει παλαιότερα και χάρτη από βιβλίο Γάλλου συγγραφέα με τις περιοχές παραγωγούς και τις περιοχές καταναλωτές).
Σε ορισμένες περιπτώσεις, παράνομη ή/και εξαναγκασμένη μετανάστευση, τρομοκρατία και ναρκωτικά ή λαθρεμπόριο συμβαδίζουν (και επ'αυτών επικάθονται το υπερεθνικό ή διεθνοποιημένο οργανωμένο έγκλημα και οι μυστικές υπηρεσίες, δηλαδή ο υπόκοσμος της πολιτικής).